พบปะมิตรภาพ บทสนทนาผู้ผ่านทาง

[เนิ่ม ชมภูศรี]

สวัสดีครับ ท่านผู้ร่วมเดินทางสายแห่งความรัก
.
.
เรื่องแห่งรักประจักษ์แจ้งมิแคลงจิต
ดั่งนิมิตที่ดีมีความหมาย
จากภายในสู่ภายนอกสุขสบาย
ได้เพื่อนกายเพื่อนใจร่วมเดินทาง
.
.
จักรยานคือศิลปะแห่งชีวิต
ได้พิชิตดวงใจไทยเหนือใต้
ได้พิสูจน์ความจริงบนบันใด
สองขาไปทั่วแคว้นแดนแหลมทอง
.
.
ศิลปะคือความสุขที่ผสาน
กับใบจานวาดวงรอบประกอบฉัน
เส้นทางนี้รอคอยการแบ่งปัน
ที่นับวันสมบูรณ์จากภายใน
.
.
ขอบพระคุณที่ให้เกียรติกับข้าพเจ้า
อยากจะเล่าเรื่องราวที่หลากหลาย
ด้วยเกรงใจว่าจะด้อยเรื่องกุศโลบาย
เลยทักทายแต่เพียงกวีแทน
.
.
เส้นทางนี้ต้องการ......คนจริง
ไม่พึ่งพิงอิงอาศัยสิ่งหลอกหลอน
รู้ตัวได้ถึงความลวงควรสั่นคลอน
จำต้องจรหนีไปจากใจเรา
.
.
ขอคาระวะดวงใจไทยทั่วหล้า
ขอศรัทธาบังเกิดทุกแห่งหน
ขอความรักความเมตราช่วยบัลดล
ความสับสนปนทุกข์ยากมลายไป.....

ด้นกวีสด..ในยามเช้า ที่บ้านศูนย์ฝึก......เนิ่ม ชมภูศรี

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ยกย่องครับ ที่มีความสร้างสรรค์เกี่ยวเนื่องกับเรื่องการขี่จักรยาน เส้นทางนี้ต้องการคนจริง...
เป็นสิ่งที่สามารถพิสูจน์ตนเองได้อย่างไม่มีสิ่งใดเทียบ เนื่องจากความเหน็ดเหนื่อยเมื้อยล้า ความตรากตรำ ความทรหดอดทน ต้องมีครบในตัวบุคคลที่ขี่จักรยาน

ทางเลือกปัจจุบันได้ขยายฐานออกไปสู่ความเป็นมหาชน ฉนั้น พลังที่แท้จริงอันจะประสานกันได้อย่างเหนียวแน่น คือความรัก..ที่ปัจเจกชนแต่ละท่านพึงมี การรวมพลังนั้น มิใช่รวมกันขึ้นได้ด้วยการลากจูง หากแต่สติปัญญาในความเป็นบุคคลที่เดินผ่านทางผ่านขวากหนาม ผ่านอุปสรรค ผ่านความรุ่งเรื่อง ความรุ่งโรจน์ และเคยล้มลุกคลุกคลาน นั้น...จะทำให้เกิดการตกผลึกทางปรีชาญาณ ดั่งการเห็นความงามจากดอกบัวในโคลนตรม....

ข้าพเจ้าเฝ้าครุ่นคิดตรึกตรองอยู่นาน กว่าอักษรจะเดินทางสื่อสารเรื่องราวจากภายในมาสู่ท่านได้ ประหนึ่งว่าจะทำให้รกหน้ากระดาษหรือไร้คุณค่าหรือไม่ เนื่องจากเรื่องทางวัตถุดิบที่เป็นกระบวนการพัฒนาทางเทคโนโลยี ไม่ค่อยถนัดมากนัก จึงขออภัยด้วยขอรับที่มิได้ตอบอยู่นานวัน และเมื่อมีความพร้อม จึงได้มาพบปะกับท่าน ขอสวัสดีครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ขอบคุณครับครู...ยังติดตามผลงานและเรื่องราวของครูอยู่เรื่อยๆครับ_________________
เราเป็นเพียงผู้มาเยือนโลกใบนี้..แล้วจากไป ไม่มีใครครอบครองสิ่งใดได้จริง
วิชาการนิดๆ สนุกสนานหน่อยๆ จริงใจสูง หากคำพูดใดกระทบกระเทือนท่านใดขออภัยล่วงหน้านะครับ
viewtopic.php?f=4&t=49085&start=90

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เมื่อท่าน.....กล่าวคำว่า '' ครู ''ขออนุญาตนำเสนอตามความเข้าใจของข้าพเจ้า.....เด็กชายที่เห็นในภาพ ชื่อว่าปริญญา เพรชลี่ ชื่อเล่นว่า นุค..อายุ 15 ปี อาศัยอยู่กับยายแม่มีอาชีพทำไร่ทำนา ที่จริงแล้วจะเรียกว่าอาชีพตามแบบคนเมืองคงมิได้ เนื่องจากไม่ก่อให้เกิดรายได้ที่แน่นอน เป็นแต่เพียงได้อาศัยข้าวปลาอาหารประทังกายเท่านั้น รายรับรายจ่ายคงไม่ต้องพูดถึง อาหารหลักคือข้าว ยอดกระถินริมรั้ว เด็ดมาจิ้มน้ำพริกผสมกับข้าวร้อน ๆ วันดีคืนดีฝนตกน้ำเจิ่งนองท่วมนาไร่ ไล่จับปลามาหมักทำปลาร้าไว้ทานกัน อร่อยมาก...
.
ชวนให้เด็กชายมาอยู่ด้วยกันที่บ้านศูนย์ฝึก โดยอาสาว่าจะส่งเสียให้ได้เรียนหนังสือ เล่นกีฬาจักรยานเป็นทางเลือก แต่ก่อนจะเดินทางก้าวจากจุดแรกไปได้นั้น มีสิ่งสำคัญยิ่งที่จะต้องเรียนรู้ นั้นคือสิ่งที่เด็กถูกอิทธิพลกำหนดที่ติดกับตัวมาตลอดก่อน

[เนิ่ม ชมภูศรี]

สิ่งที่กำหนดเขาอยู่....คือสิ่งที่เราท่านต่างไม่รู้ตัวว่า ได้กำหนดอะไรลงไปสู่จิตสำนึกของเขาบ้าง ท่านเห็นบ้านหลังงามที่อยู่ข้างหลังเด็กชายคนนี้หรือไม่ การมองเห็นนั้น มิใช่เพียงแต่มองเห็นว่าเป็นบ้านเก่า ซอมซ่อ และการตัดสินของเราก็ได้พยายามค้นหาว่า เขาเป็นเด็กที่ขาดโอกาส พ่อแม่ยากจน ตามที่เราเคยได้ยินมามาก นั้น คือสิ่งที่เราไม่รู้ตัวเลยว่า เราได้กำหนดอะไรให้กับเขา จิตสำนึกของเด็กชายจึงเต็มไปด้วยเรื่องราวเหล่านี้ จิตของเด็กจึงมีความต้องการที่จะวิ่งหนีจากสภาวะความเป็นจริง ด้วยการพยายามทำเพื่อให้เกิดการยอมรับ ด้วยการพยายามหาสิ่งทดแทน ด้วยการพยายามเดินตามต้นแบบตามจอตู้ ด้วยการพยายามลอกเลียนแบบเครื่องแต่งกาย ด้วยการพยายามร่วมสมัยให้คนอื่นเห็นอยู่ตลอดเวลา

หน้าที่ของคุรุ หน้าที่ของครู หน้าที่ของอาจารย์ หน้าที่ของการศึกษา นั้นคืออะไร ......ใช่หรือไม่ว่าการศึกษาที่แท้จริงจะสามารถสื่อสารให้เขาเกิดความเข้าใจ คุรุที่สวยงามจะมีความสามารถชี้นำให้เขาเกิดการตระหนักรู้สิ่งที่เป็นอยู่จริง ครูที่แท้จริงจะถามเขาหรือไม่ว่า ทำไมบ้านของเธอเก่าจังเลย เวลาฝนตกจะสาดไหม หลังคารั่วหรือเปล่า การรู้ตัวว่าบ้านนี้นั้นหลังคารั่ว คือการลงมือกระทำการช่วยเหลือ คงมิใช่มานั่งถามเชิงเยาะเย้ยถากถาง....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ครูในความหมายของข้าพเจ้า คือบุคคลที่ทำให้เกิดการรู้จักตนเองได้จากภายใน แน่นอนว่ามิใช่ครูที่มีเงินเดือนรองรับแต่เพียงอย่างเดียว ท่านก็เป็นครู เราต่างก็เป็นครูด้วยกันทั้งสิ้น แม้กระทั้งเด็กเล็กที่เห็นในภาพนี้ ท่านก็เป็นครูให้กับข้าพเจ้า เป็นครูที่ทำให้ตนเองเกิดความพยายาม เกิดการค้นหาว่า จะทำอย่างไรให้เขาตระหนักรู้คุณค่าหลังคามุมจากที่อาศัยเป็นร่มเงา ภายในบ้านเรือนรักที่เขาเกิดลืมตามาดูโลกตั้งแต่วินาทีแรกของชีวิต เพราะบ้านหลังนี้ คือบ้านที่ชีวิตได้กำเนิดขึ้น
เราแน่ใจแล้วละหรือว่าชีวิตเขาขาดโอกาส ในการวัดของเรานั้น เราเทียบเคียงกับตัวเราใช่หรือไม่ บ้านเราดีกว่าเขา บ้านโน้นหลังคามุมกระเบื้อง บ้านนี้พื้นเทคอนกรีต มุมมองของเราต่างหากที่ติดสินเด็กจนกลายเป็นอิทธิพลกำหนดตัวเขา ทำให้เด็กละทิ้งสำนึกอันสวยงาม ละทิ้งปู่ย่าตายาย ละทิ้งบ้านหลังคามุมจากที่กำเนิดชีวิต ทิ้งพ่อเฒ่าแม่แก่ วิ่งเข้าหาสิ่งที่กำหนดเขาอยู่ทุกชั่วโมงยาม

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ครูมีความรักมามอบให้ คุรุมีความสวยงามมาบอกกล่าว บุคคลที่รู้จักตนเองนั้นคือครู การศึกษาที่แท้จริงนั้น จะช่วยชี้ทางไปสู่เส้นทางของปัญญาได้ ฉะนั้น สิ่งที่มิใช่การศึกษาเมื่อยกตัวอย่างจากภาพถ่าย คือการเทียบเคียง การเปรียบเทียบ แน่นอนว่า บ้านไม้ บ้านปูน บ้านคฤหาสต์ย่อมดีกว่าแน่เมื่อนำมาเทียบกับบ้านหลังนี้จากภายนอก แต่บุคคลที่อาศัยอยู่ในบ้านต่างหาก ที่เป็นเนื้อแท้ บ้านราคาเป็นพันล้านจะมีความสุขอะไรหรือ หากจิตติดยึดกับความขัดแย้ง บ้านราคาเป็นพันล้านจะมีความสุขหรือ หากครอบครัวเดินสวนกันคนละทิศคนละทาง เป็นความสุขแล้วละหรือ หากรักโลภโกรธเกลียดชังยังคงดำรงอยู่ในบ้านหลังดังกล่าว
ความยิ่งใหญ่ของคุรุ ความสำคัญของครูคือการช่วยเปิดประตูสู่การรู้จักตนเอง ถึงแม้ดวงดาวนี้นั้นจะมองไม่เห็นจากคืนที่ฟ้ามืดสนิท แต่จิตของเรายังสามารถทะลุสู่ประตูเปิดมิติดังกล่าวได้
ข้าพเจ้ามิใช่ผู้ทรงอำนาจ ข้าพเจ้ามิใช่ครู ข้าพเจ้ามิใช่ผู้รู้ การตระหนักรู้ในความไร้สิ่งพันธนาการแห่งตน ตระหนักรู้ถึงความสำคัญของทุกสรรพชีวิต นี้นั้น ได้ช่วยให้เกิดความเพียรพยายามที่จะเรียนรู้ จากเพื่อนร่วมทางบนโลกอันสวยงามดวงนี้ ทุกชีวิตมีความสำคัญต่อชีวิต ขาดชีวิตหนึ่งชีวิตใด ขาดช้างม้าวัวความ ขาดผืนป่าปลาแม่น้ำ แน่นอนอย่างแท้จริง ...มนุษย์ย่อมขาดตามไปด้วย
.........อย่าได้เชื่อในสิ่งที่กล่าว เป็นเพียงทัศนของตนเองเท่านั้น......

และนี้คือจุดเริ่มต้นของเด็กชายปริญญา เพชรลี่....................

[เนิ่ม ชมภูศรี]

คิดถึงกัปตันช่อนครับ สบายดีนะครับ ครูในดวงใจของผม

[juicy]

ช่วงนี้กำลังเรียนทบทวนอยู่ ถึงเคยบินกับเครื่องนี้แล้วก็ยังต้องทบทวน
เราได้กลับมาในฐานะ ครู ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก จริงๆ มันตามมาด้วยความรับผิดชอบ มากมาย แต่รู้สึกดี ครับ ได้เป็นทหาร ด้วย เป็น ครู ด้วย
พี่เนิ่ม พี่เหลิม ก็เป็น ครู เหมือนกันและเป็นมานานแล้ว ด้วย เป็นครูโดยไม่มีสิ่งตอบแทนใด นี่แหละสุด ยอด แล้ว ครับ
เดี๋ยว เรียนว่างๆ แล้ว จะไปหา ครับ บอกเด็ก เด็ก ด้วย ขยันซ้อมเอาใจช่วย ครับ
ผมยังรักการปั่นเหมือนเดิม แต่เปลี่ยนที่ทำงานเท่านั้นเอง .......เหมือนเดิม ครับ(เบอร์ใหม่ 0813858288)

[เนิ่ม ชมภูศรี]

สวัสดีครับ วันนี้มาชมภาพเด็ก ๆ ออกไปซ้อมขึ้นเขาสมอแคลงกันบ้างครับ เส้นทางไปซ้อมอยู่ใกล้เมืองพิษณุโลก เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ไม่ไกลจากตัวจังหวัด มีการขนานนามว่าเป็น ดอยสุเทพ 2 ซึ่งระยะทางเป็นภูเขาสูงชัน จากตีนเนินขึ้นไปถึงยอด ประมาณ 2 ก.ม.

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ชมภาพต่อครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ครอบครัวจักรยาน....เรื่องเล่าของตนเองนั้น อาจจะมีช่วงวัยหนึ่งที่แตกต่างออกไป ด้วยการขี่จักรยานจนเป็นอาชีพ ได้รับราชการจากผลผลิตของการเล่นกีฬาจักรยานอย่างแท้จริง ข้าพเจ้าเป็นตัวแทนทีมชาติไทยในการแข่งขันกีฬาซีเกมส์ครั้งที่ 14 ประเทศอินโดนีเซีย สมัยนั้น มีท่านอาจารย์เสรี ไตรรัตน์ เป็นคุรุผู้รู้แจ้งในการฝึกสอนอบรม ท่านมิได้สอนแต่เพียงเรื่องการกีฬา หากแต่สิ่งที่ท่านสอนนั้นได้คงอยู่มาจนถึงปัจจุบันนี้ ข้าพเจ้ากำลังรำลึกถึงท่าน ด้วยการพยายามที่จะสานต่อเรื่องความรักในการดำรงชีวิต....คู่ชีวิตของข้าพเจ้าเธอก็เป็นนักจักรยานเช่นเดียวกัน คือคุณ เฉลิม แช่มชื่น อดีตนักจักรยานที่สร้างผลงานกับหน้าประวัติศาสตร์ทั้งในสยามประเทศ และนอกขอบเขตในแดนแหลมทอง คุณเฉลิม แช่มชื่น เป็นนักกีฬาที่มีความเป็นนักกีฬา มีวิญญาณในการฝึกซ้อม มีอยู่ครั้งหนึ่ง เราจำกันได้ดีว่า มีนักข่าวมาถาม..... แข่งขันครั้งนี้ ถ้าได้เงินจะนำไปทำอะไร ....

คำตอบของคุณเฉลิมคือ '' หนูไม่เคยคิดถึงเงินเลย...สิ่งที่กำลังทำอยู่นี้นั้นคือสิ่งที่ทำแล้วมีความสุข ได้ขี่จักรยานแล้วรู้สึกว่าเหมือนได้ไปอยู่ที่ไหนไม่รู้ได้ ยิ่งตอนเหนื่อย ยิ่งอยากขี่ ยิ่งอยากปั่น...’’ตลอดห้วงระยะเวลาแห่งการฝึกซ้อม ....ชีวิตเราไม่มีเรื่องเงินเข้ามาอยู่ในวิถีแห่งความคิด ไม่มีความหวังว่าจะต้องชนะเพื่ออยากจะได้เงิน ไม่มีความกระสันอยากที่จะต้องเก่งกาจสามารถ ไม่เคยอยากให้ใครมายกย่อง แม้แต่การชนะยังไม่เคยถูกค้นพบทางความคิด เพียงแต่การฝึกซ้อมของเราในแต่ละวัน ในแต่ละเดือน เราทำด้วยความเป็นทั้งหมด เราซ้อมแบบไม่มีคำตอบ เราขี่จักรยานกันอย่างมีความสุข ยิ่งความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเกิดขึ้น ยิ่งมีความสุขอย่างประหลาด อยากจะให้เกิดซ้ำแล้วซ้ำอีก นั้น ...จึงเป็นคำตอบของความเป็นเลิศเมื่อถึงวันแข่งขัน และเราทั้งสองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน ว่า ผลของความเพียร จะยิ่งใหญ่เหลือคณานับ ด้วยการได้รับมอบเงินรางวัลหลายอย่างมากมาย ทั้งทองคำ ทั้งเงินช่วยเหลือจากรัฐบาล จากสมาคมจักรยานสมัครเล่นแห่งประเทศไทย จากทุกภาคฝ่าย ทั้งเงินรางวัลจากผู้ติดตามเฝ้าดูการแข่งขัน ล้วนแล้วแต่มอบให้ด้วยความยินดีกับชัยชนะของเธอ.....มอบให้ด้วยเหตุแห่งการเห็นความพยายามของเธอ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เฉลิม แช่มชื่น เป็นนักกีฬาหญิงคนเดียว ที่มีทีมต่างชาติมาแอบซุ่มดูเธอฝึกซ้อม เพื่อวางแผนในการแข่งขันว่าจะสามารถชนะได้อย่างไร โดยคู่แข่งขันของเธอคือนักกีฬาจากประเทศอินโดนีเซีย ชื่อ นีรูยาฮาติ เป็นนักจักรยานที่ถนัดในประเภททางเรียบ ส่วนเฉลิมนั้น ถนัดในแบบขึ้นเขา และประเภทที่เธอชอบมากที่สุด คือ เดี่ยวไทม์ไทอัล ซึ่งเป็นการแข่งแบบปล่อยทีละคน ระยะทางประมาณ 25 ถึง 30 กิโลเมตร ใครทำเวลาได้น้อยที่สุด ผู้นั้นคือผู้ชนะ และการแข่งขันในประเภทไทม์ไทร์อัลนี้เอง ที่เป็นเหรียญทองประวัติศาสตร์ โดยคุณเฉลิม สามารถคว้าเหรียญทองเหรียญแรกในการแข่งขันกีฬาซีเกมส์ครั้งที่ 18 ที่ประเทศไทยเป็นเจ้าภาพ จัดขึ้น ณ จังหวัดเชียงใหม่ ปี พ.ศ. 2538

หน้าประวัติศาสตร์นี้นั้น ....ข้าพเจ้ามาเล่าให้ทุกท่านทราบ มิได้หมายความว่าจะอวดตัวอวดเก่งในเชิงการกีฬา แต่มีสิ่งหนึ่งที่ต้องการสื่อสารกับกัลยาณมิตรทุกท่าน ว่า ผลผลิตของความเพียรที่เกิดขึ้นจากความรักนั้น มิใช่เรื่องที่เพ้อฝันดั่งนักวัตถุนิยมเข้าใจกัน เรื่องของความรักในการกระทำ มิใช่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เพราะเรื่องแห่งรักกระทำการคือเรื่องยิ่งใหญ่ที่สุด ก่อนกระบวนการเทคนิควิธี ก่อนเทคโนโลยี ก่อนจะได้ขี่จักรยานราคาเป็นแสนนั้น หากขาดเรื่องความรักแล้ว ชีวิตเราทั้งคู่คงไม่สามารถเดินทางมาสื่อสารกับท่านได้ในวันนี้...

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ขอบพระคุณอาจารย์เล็ก จันทบุรี ครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ข้าพเจ้ามีโอกาสรู้จักกับคุณเฉลิม แช่มชื่น สมัยเมื่อได้เก็บตัวฝึกซ้อมเพื่อไปแข่งกีฬาซีเกมส์นานนับปี สถานะของเราทั้งคู่ไม่ต่างกันมากนัก ตนเองก่อนที่จะเล่นจักรยาน ได้ขี่สามล้อรับจ้างเลี้ยงชีพแถวหน้าองค์พระปฐมเจดีย์...จังหวัดนครปฐม
ด้วยพื้นฐานของการขี่สามล้อมาแต่วัยเยาว์ จักรยาน BMX จึงเป็นสิ่งที่โปรดปราณมากที่สุด แต่ไม่มีเงินซื้อ ทำได้เพียงอาศัยยืมรถเพื่อนเพื่อไปแข่งอย่างเดียว พอเมื่อเจริญวัยขึ้นมาหน่อย มีรุ่นพี่มาชวนให้ปั่นเสือหมอบ จากนั้นมา ความเงางามของซี่ลวดและดุมล้อ ได้ถูกชโลมเช็ดถูทุกวัน กับรถจักรยานคันงาม ที่หาซื้อมาจากร้านขายของเก่าข้างบ้าน.... ส่วนคุณเฉลิมนั้น ได้รับการเลี้ยงดู อุปการะส่งเสียให้เรียนหนังสือโดยผู้มีพระคุณ เป็นท่านผู้ใหญ่ใจงามนาม สมจิตร ไตรรัตน์ ซึ่งเป็นน้องชายของอาจารย์เสรี ไตรรัตน์ และเล่นกีฬาจักรยานให้กับจังหวัดสุโขทัย...

การเก็บตัวฝึกซ้อมจักรยานในนามทีมชาติไทย ทำให้เกิดการช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน ก่อประสานเป็นความรักจากดวงใจ มีชีวิตที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง สดใส เบิกบาน ไร้ทุกข์สรรพสิ่ง ไร้ผลตอบแทน ไม่มีการกระทำที่เป็นเรื่องลวง ไม่มีสังคมที่โอ้อวดตนเอง มีแต่การช่วยเหลือซึ่งกันและกันด้วยสิ่งสวยงามที่เรียกว่ารักจากดวงใจ การฝึกซ้อมของเราทั้งคู่จึงเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขสมบูรณ์ทั้งทางร่างกายและจิตใจ....

หลังจากภารกิจการแข่งขันกีฬาซีเกมส์จบสิ้นลง ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันกลับภูมิลำเนาเกิด เฉลิมเดินทางกลับจังหวัดสุโขทัย ส่วนข้าพเจ้าอาศัยกินนอนอยู่ที่สนามเวลโรโดรม หัวหมาก ฝึกซ้อมจักรยานไปเรื่อย ๆ ไม่มีเงินรายได้อันใด ขายของแถวหน้ารามคำแหงเลี้ยงตัวเองไปวัน ๆ ....ฉะนั้น การที่จะไปหาเฉลิมได้ คือการขี่จักรยานแต่เพียงอย่างเดียว เพราะไม่เสียค่าใช้จ่ายในการเดินทาง การขี่จักรยานจากกรุงเทพไปสุโขทัย จึงเป็นกิจประจำในสมัยวัยหนุ่มขณะนั้น...
ไปเพียงเพื่อจะให้ทราบได้ว่าเรามาหา ไปเพียงเพื่อให้รับรู้ถึงความอาวรณ์ ถวิลหา เท่านี้จริง ๆ เพียงแค่ได้มองตา สามารถสื่อสารถึงใจรับรู้ได้ถึงความสวยงามภายในที่มีมาให้ รับรู้ได้ถึงความรัก รับทราบได้ถึงความต้องการภายใน ที่เป็นพลังขับเคลื่อนให้เกิดการขี่จักรยาน เดินทางฝ่าอันตราย เสี่ยงภัยบนท้องถนนที่มืดมิดยามค่ำคืน เสี่ยงต่อการถูกเฉี่ยวชน ถูกสิบล้อทับ รอดชีวิตมาได้ก็หลายหน ด้วยพลังแห่งความรักที่ตนมี....สามารถก่อให้เกิดการกระทำในเรื่องที่มานั่งทบทวนดูในวันนี้ว่า ตนเองขี่จักรยานไปได้อย่างไร ระยะทางเกือบหกร้อยกิโล ใช้เวลาในการปั่นครั้งละ 2-3 วัน ค่ำไหนนอนนั่น เส้นทางสมัยก่อน มิใช่ราบเรียบดั่งทุกวันนี้ ออกจากกรุงเทพ จุดแรกที่เป็นจุดพักค้างคืนคือบ้านเพื่อนที่นครสวรรค์ ล่องขึ้นเหนือเข้าจังหวัดพิษณุโลก เพียงปั่นเข้าขอบเขตเมืองสุโขทัย หัวใจพองโตหายเหนื่อยเมื้อยล้าดั่งปลิดทิ้ง บางครั้งแอบนอนอยู่ไกล้ ๆ กับชายคาที่คุณเฉลิมพัก เพียงแค่ได้รู้ว่าเธออยู่ที่นี่ ได้เห็นหน้ากันห่าง ๆ ความสุขสุดล้ำบังเกิดกับใจตน ......