ThaiMTB.com

ผมยังไม่เคยได้รับอุบัติเหตรุนแรง (และขออย่าให้โดนเลย) เอาจริงๆ ทุกครั้งที่ผมคล่อมจักรยานจะเดินทางไกลๆ (คำว่าไกลนี่คือออกไปไกลกว่าปากซอย) หรือรู้สึกใจยังไม่พร้อม ผมจะยกมือไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ก่อน (ความเชื่อส่วนตัวนะครับ ขับรถ ลงเรือ ขึ้นเครื่องบินผมก็เป็น)

ผมวิ่งเส้นสุขุมวิท พระรามสี่ วิภาวดีบ้าง บางทีก็เช้าๆ บางทีก็ช่วง 10 โมง บางทีก็เย็นค่ำ ดึกสุดตีหนึ่งก็เคย รถที่ไม่เคยมีปัญหาเลยคือรถบรรทุกครับ เหมือนพี่คนขับจะพยายามขับห่างเราให้มากที่สุด บางทีก็เตือนด้วยแตรหรือไฟแบบสุภาพให้รู้ว่าเค้ากำลังจะแซง คุณพี่รถเมล์เคยแค่อยู่ใกล้กันจนรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย ส่วนใหญ่แล้วถ้าเห็นเค้าเข้าป้ายผมจะยอมจอดรอ เสียเวลาเล็กน้อยดีกว่าเสียอย่างอื่นครับ ที่หงุดหงิดกันประจำคือพี่แท๊กซี่ที่หลายครั้งอยากทำอะไรก็ทำไม่บอกกันเลย พี่อยากจอดพี่ก็ปาดจอดแล้วค่อยเปิดไฟกระพริบ อยากกลับรถตรงไหนพี่ก็ทำ อยากจอดรอผู้โดยสารซ้อนกันสองเลนก็เอา อีกปัญหาหนึ่งคือพวกสวนกระแส หลายครั้งที่พี่ๆ เค้าขับอย่างแน่วแน่จนเราผู้ขับถูกทางรู้สึกผิด นอกจากไม่หลบยังมีกระพริบไฟ บีบแตรจนเรารู้สึกอายแทนต้องหลบให้เค้า

เรื่องหลุมเรื่องท่อ วันแรกๆ คงหลบกันยาก มันเหมือนจะดูดเราลงไปเสมอ เวลาติดไฟแดงจะพยายามหาไลน์ที่ออกตัวได้สะดวก ได้ไฟเขียวจะรีบหนีไปให้ไกล ฟุตบาทนี่ไม่จำเป็นจริงๆ ผมไม่ขึ้นไปครับ

วันแรกๆ อาจจะเครียด แต่เชื่อผมพอชินแล้วเส้นทางกลับบ้านจากที่ทำงานมันจะไกลขึ้นเรื่อยๆ

สวัสดีครับ เข้ามาเชียร์ครับปั่นเถอะครับ ยิ่งปั่นไปทำงานแล้วจะรู้ว่ามันสนุกมากๆ ก็ไม่มีอะใรจะแนะนำก็ขอให้ตั้งใจ ตั้งมั่น ไม่ประมาท ระวังอย่าไปโดนเขา และระวังที่จะหลีกไม่ให้เขามาโดนเรา โชคดีครับ
สวัสดียามเช้าวันศุกร์ที่สดชื่น ท้องฟ้าแจ่มใส

อีกสิ่งที่ควรทำคือ การสื่อสารกับเพื่อนร่วมทางครับ

อาณัติสัญญาณ การแจ้งเตือน ช่วยให้การร่วมใช้ถนนมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีขึ้น

สำหรับพวกขับรถก้าวร้าว ชอบเบียดเบียน จะฉุกคิดได้ว่านี่คือชีวิตคน อย่าทำอะไรเสี่ยงๆ
สำหรับเพื่อนร่วมทางที่ไม่มีประสบการณ์ จะได้เรียนรู้และเข้าใจผู้ปั่นจักรยานมากขึ้น

ปั่นมาจากพระประแดง ไป พระราม 9 ช่วงเช้าๆ ไม่มีปัญหา ไปราษฎร์บูรณะสายใน>เข้าพระราม3>คลองเตย>พระราม9
ขากลับตอนเย็น5 โมง นี่ลำบาก เพราะเปลี่ยนไปทาง พระราม9>เลียบทางมักกะสัน>ออกประตูน้ำ(ถนนห่วยมากๆๆ หลุม+น้ำมันจากร้านก๋วยเตี๋ยวที่สาดมาถนน)
>เลี้ยวขวาผ่านพันธุ์ทิพย์(แท๊กซี่จอดปาดรับคนหน้าแพลตตินั่ม)>เลี้ยวซ้ายเข้าสะพานหัวช้าง(รถติดและจอดชิดมากเลยเข็นไปเรื่อยๆ)
>เลี้ยวเข้าสนามกีฬา(ระวังตุ๊กๆจอดกินไปสองเลน)>เข้าซ้ายตัดเข้าเลียบใต้ทางด่วนตรงเข้าถนนจันทร์>เข้าถนนจันทร์ตัดใหม่(มอร์เตอร์ไซด์ย้อนศรมาเรื่อยๆ)
>ออกถนนจันทร์เลี้ยวขวาไปสะพานกรุงเทพ(รถเมล์ร่วมปาดกันเองแย่งรับคนที่ป้ายก่อนขึ้นสะพานกรุงเทพ)
>เข้าเส้นบุคคโลสายในรถน้อยแล้วครับเพราะมืดและ ปั่นสบาย ^^

ขอบคุณทุกคำแนะนำครับ

อ่านแล้วก็หลอน

สวัสดีครับ เมื่อวานได้มีโอกาสปั่นมาทำงาน พระโขนง-สะพานควาย ระยะทาง 16 กม เส้นทางสุขุมวิทตลอด เลี้ยวขวาแยกมาบุญครอง ลากยาวไปถึงเลียบคลองพระราม 6 ใช้เวลา 1 ชั่วโมงพอดีครับ มาด้วยความมั่นใจ+สติ ๆๆๆ เหตุการณ์วันนี้มีคนเปิดประตูฝั่งซ้ายแบบไม่ระวัง แต่ผมไหลขอบทางมาไม่เร็ว ก็ไม่มีปัญหาอะไร อีกเหตุการณ์เป็นความประมาทของตัวเองคือ จอดติดไฟแดงอยู่สี่แยก เพื่อรอไฟเขียว กลุ่มมอเตอร์ไซค์ฝ่าไฟแดงร่วม 10 คัน เราคิดว่าจะเป็นไฟเขียวทางเรา เกรงจะช้าเดี๋ยวรถคันหลังจะไล่ ก็เลยเผลอฝ่าไฟแดงตามเขาไป แบบนี้อันตรายมากๆครับ ขอเตือนพี่น้องทุกท่านด้วยครับ

ขากลับ ลองเปลี่ยนเส้นทางมาใช้พหลโยธิน ไม่สะดวกเท่าไรเพราะต้องเข็นข้ามแยกค่อนข้างลำบาก แยกซ้ายที่ตัดไปออกวิภาวดีรถก็เยอะ เลียบซ้ายมากเกินหากจะตรงไปก็ลำบากเช่นกัน และต้องผ่านอนุเสาวรีชัยฯ มือใหม่อย่างเรารู้สึกอันตรายครับ ตรงไปผ่านมาบุญครอง รถเยอะต้องเข็นขึ้นฟุตบาทสะพานหัวช้าง (ถ้าจำชื่อสะพานไม่ผิด) ลัดเลาะเข้ามหาวิทยาลัยจุฬา เพื่อออกถนนอังรีดูนัง ออกถนนอังรีฯ เลาะเข้า รพ จุฬา ออกจาก รพ ก็เข้าสวนลุมเพื่อเลี่ยงถนน ปรากฎว่าคนมาออกกำลังกายเยอะมาก แค่ขับผ่านทางไปออกอีกประตูก็ลำบาก คนวิ่งคนเดินก็มีอาการไม่พอใจจักรยาน รปภ ที่มาดัก เราก็ต้องบอกว่าขอไปออกอีกประตู ไม่ได้มาปั่นออกกำลังกาย ออกจากสวนลุม เข้าเส้นพระราม 4 วิ่งตรงไปเรื่อย กว่าจะถึงบ้านใช้เวลาร่วม 1.20 ชม

สรุปว่าการลัดเลาะตามตรอกซอกซอยขี่ยากกว่าขี่บนถนน และใช้เวลามากกว่า และไม่ปลอดภัยกว่าด้วยครับ อย่างไรก็ตามผมคิดว่าอยู่ที่ชั่วโมงบินครับ ประสบการณ์จะสอนเราเองไปในตัว ศึกษาเส้นทางเพราะจักรยานสามารถใช้เส้นทางได้มาก ต้องเลือกที่สะดวกและคล่่องตัวที่สุด สำหรับผมตอนนี้คิดว่าใช้ทางสุขุมวิท เลียบทางรถไฟฟ้าบีทีเอส สะดวกครับ

ตัวผมเองปั่นมาได้พักใหญ่ๆ ยังไม่เคยมีอุบัติเหตุแต่ก็ทำใจเตรียมรับสถานการณ์อยู่เสมอ
มีทั้งหมวกและถุงมือ กางเกงยีนส์ยืดได้ เคยยางแตกจาการหลบมอเตอร์ไซค์ครั้งนึง ต้องปั่นสลับการสูบลมไปตลอดทางก่อนไปเปลี่ยนยางในที่ทำงาน
เวลาปั่นเส้นทางเดิมซ้ำๆ ประสบการณ์ในการคาดการณ์ล่วงหน้าจะเพิ่มขึ้นทำให้เราตัดสินใจได้ดีขึ้นเมื่อเกิดเหตุการณ์เฉพาะหน้า

ผมว่าสำคัญสุดคือการรู้จักเส้นทางของคุณเป็นอย่างดี แนะนำให้สำรวจก่อนปั่นจริงโดยเผื่อเวลาเยอะๆ ปั่นช้าๆสำรวจทางแยก พื้นถนน ประเภทของรถแต่ละพื้นที่
พอถึงเวลาลงสนามพอผ่านครั้งแรกไปได้ครั้งต่อไปก็สบายมากครับ

ปัจจุบันใช้ เสือหมอบ ปั่นไปกลับทำงานทุกวันครับ ระยะทางขาไป 12 กลับ 11 กว่า ตั้งแต่ซื้อจักรยาน วันแรกปั่นไปทำงานเลย จักรยานพับ ทักษะการปั่นดี ปลอดภัยครับ จักรยานไฮบริด ปิดท้าย จบด้วย เสือหมอบ ครับ ไปทำงานได้สะดวกที่สุด ทำความเร็วได้ดี ทางไม่เรียบก็ไปช้าหน่อยครับ สู้ ๆ ครับ คนใช้รถรีบทุกคน เตือนตัวเองว่า ช้าหน่อยปลอดภัยกว่า ในจุดที่ต้องช้าครับ ถ้าทางสะดวก 46.7 ครับ เหอ ๆ ปั่นไปทำงานในเมือง

ผมเคยเบรคตัวโก่งจนรถล้มเพราะมีผู้หญิงยืนขวางถนนเพื่อรอเรียกเเท็กซี่ หักหลบก็ไม่ได้เพราะมีรถทางขวา ตอนนั้นใช้ single speed ติดเพียงเบรคหน้า ท้ายกระดก หัวทิ่มเลย รถไม่เป็นไรเเต่ตัวเราเจ็บนิดหน่อย

Paichayon เขียน:การปั่นจักรยานในเมือง (ที่จริงรวมไปถึงการใช้พาหนะทุกประเภท รวมทั้งเดินด้วย) ควรใช้ความช่างสังเกตและศึกษา
คือต้องเรียนรู้ว่าพฤติกรรมการใช้ถนนหนทางของคนอื่นๆเขาเป็นอย่างไรบ้าง

รถเมล์.....เป็นยังไง
รถแท็กซี่และรถตู้.....เป็นยังไง
จักรยานยนต์......เป็นยังไง
รถเก๋ง......เป็นยังไง

ผมปั่นจักรยานตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย จนกระทั่งทำงานมา 20 กว่าปี มีปัญหาจากรถเมล์แค่ครั้งเดียว คือ
ตอนนั้นกลับจากทำงาน จะผ่านแยกเจริญผล ไปทางพระราม 1 ชะลอเพื่อรอรถเมล์ที่จอดส่งคนที่ป้ายก่อนถึงสี่แยก
พอรถเมล์ออกจากป้าย ผมจึงเร่งความเร็ว (เพื่อให้ผ่านสี่แยกทันก่อนไฟแดง) กำลังตีคู่ด้านซ้ายของรถเมล์
ปรากฏว่ารถเมล์หยุดกระทันหัน แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งก้าวลงจากบันไดรถเมล์มาตัดหน้าผมพอดี
ผมหยุดรถไม่ทัน จะหลบหลีกก็ไม่ได้ เพราะซ้ายก็เป็นขอบฟุตบาท ขวาก็เป็นรถเมล์ จึงชนเธอจนล้ม รถผมจึงหยุดได้
กำลังจะช่วยพยุงเธอลุกขึ้น แต่เธอลุกขึ้นได้เองเสียก่อน (แต่คาดว่าเธอน่าจะเจ็บพอดู)


สำหรับแท็กซี่ ก็มีบ้างที่เจอปัญหาปาดหน้าเพื่อหวังรับผู้โดยสาร เบรคทันบ้าง ไม่ทันบ้าง (ถ้าไม่ทันก็ยอมล้มกลิ้ง เพื่อไม่ให้ชนกับรถ)

แต่ที่น่ากลัวมีครั้งนึง เป็นหน้าฝน ปั่นออกจากซอยเอกมัย เจอรถข้างหน้าหยุดกระทันหัน ผมเบรคทัน แต่ว่าตอนนั้นขี่อยู่บนแผ่นเหล็กที่เขาเอามาปิดหลุมบนถนน
ได้เรื่อง....รถจักรยานผมลื่นไถลล้มไปที่ท้ายรถข้างหน้า ตัวผมกำลังจะไหลเข้าไปใต้ท้องรถข้างหน้า (ตามแรงเฉื่อย) ดีที่สองมือคว้าเกาะกันชนท้ายเขาไว้ได้
และรถยังไม่เคลื่อนตัว เลยรอดชีวิตมาได้หวุดหวิด

อุปกรณ์ที่ใช้ในการปั่นรถที่สำคัญ

1. หมวกกันน็อค (บางทีก็ไม่ได้ใส่ เพราะเหงื่อมันหมักหมมมากจนราขึ้น ต้องแช่ผงซักฟอกทิ้งไว้หลายวัน)
2. แว่นตา ใช้ลดการระคายเคืองระหว่างขับขี่ ซึ่งอาจเป็นอันตรายอย่างยิ่ง
3. ถุงมือ แรกๆก็ไม่ใช้ แต่พอล้มหลายครั้ง บางทีมือเป็นแผลถลอก จับแฮนด์ไม่ได้ เลยใส่ถุงมือป้องกันฝ่ามือไว้
4. ไฟสัญญาณ เมื่อก่อนเลิกงานค่ำ ถนนหลายสายมืด จึงควรอย่างยิ่งที่ต้องมีไฟสว่างให้คนอื่นสังเกตเห็นเราได้
5. สติสัมปชัญญะ เป็นสิ่งสำคัญที่สุด อย่าเหม่อใจลอย มัวคิดเรื่องอื่น ระหว่างใช้รถใช้ถนนเด็ดขาด

ประสบการณ์เยี่ยมครับ อ่านแล้วเห็นภาพเลย ส่งเสริมเรื่องอุปกรณ์ที่ใช้ทุกข้อเลยครับ อย่าคิดว่าไม่สำคัญครับ ถ้าไม่ได้ขี่แถวใกล้ๆบ้าน ถ้าออกถนน ใช้หมดเลยครับทั้ง 5 ข้อที่กล่าวมา บางคนผมเห็นปั่นชิลๆมาก เส้นถนนมุดอุโมงค์ข้าง ๆ ราบ 11 น่ะ ไม่ใส่หมวก ถุงมือไม่ใส่ แว่นไม่ใส่ เออ ผมก็งง สังคมจักรยานมันจะเสียก็เพราะแบบนี้แหละครับ ส่วนน้อยมาทำให้ส่วนใหญ่เสีย ใส่ไปเหอะครับจะปั่นแป๊บเดียว ปั่นไม่นาน ก็ใส่ไปเหอะ เครื่องป้องกันทั้งนั้นครับ มันไม่ใช่สิ่งที่ใส่ไว้เท่ห์ๆนะครับ

ผมปั่นไปทำงาน จะพยายามจำลักษณะการใช้รถประเภทต่างๆ ในช่วงเวลาต่างๆ บนเส้นทางที่เราใช้ประจำครับ
ผมวิ่งเส้น กัลปพฤกษ์ ช่วงรถไฟฟ้า เพชรเกษม ไปสุขุมวิท 50 ครับ
เลือกขึ้นสะพานมาลงท่าพระ...เราก็ไปช้าๆ ซ้ายสุด เพราะรถติดไฟแดงสะสมแทบจะทั้งวัน จะไม่ปั่นออกขวาแม้จะโล่ง เพราะจะสังเกตุเห็นรถยนต์ มอไซต์ จะปาดเข้ามาทั้งเร็วและช้า...อาจจะมีปัญหาได้...ก็เลี่ยงครับ....แม้จะทำความเร็วพอได้ก็เถอะ

จากนั้นจะผ่านหน้าเดอะมอล ท่าพระ....จะมีรถแช่ พวกรถเมล์ สองแถว แท๊กซี่...ที่ป้ายรถเมล์ ซ้ำก็ยังมีรถเข้า- ออกห้าง...ต้องระวังมากเป็นพิเศษดูจังหวะออกขวาแล้ว พ้นป้ายก็รีบเข้าซ้าย....

ต่อมาช่วงขึ้นสะพานกรุงเทพ....ถ้าช่วงรถน้อยๆ ผมเลือกปั่นบนถนน เพราะรถหลังยังพอแซงเราได้....แต่ถ้ารถเยอะวิ่งพอเคลือนตัวได้...ผมก็เลือกขึ้นฟุตบาตเอา...เพราะสะพานกรุงเทพ ถนนแคบ ไม่มีไหลทาง

ส่วนเส้นพระราม 3 ก็ง่ายครับ ถนนกว้างปั่นสบาย...รถไม่ค่อยเยอะด้วย....เพียงแต่อย่าพยายามฝ่าไฟแดง เพราะแยกมันกว้าง เราออกตัวช้ากว่ามอไซต์ และที่น่ากลัวกว่าคือพวกมอไซต์ฝ่าไฟแดง....แม้เราจะถูก....แต่คนเจ็บหนักก็คือเรา

ปั่นมาเรื่อยๆ จนถึงสะพานข้ามทางรถไฟ ตรงแถวคลองเตย....ระหว่างทางก็ระวังสองแถว และรถพ่วงหน่อย....ทางขึ้นสะพานถ้าเป็นช่วงเวาลรถบรรทุกวิ่ง ผมเลือกที่จะมุดใต้สะพานแล้วแบกรถข้ามทางรถไฟเอา....เพราะถ้าขึ้นสะพาน รถบรรทุกเขาจะลำบาก รถใหญ่แซงยาก และที่สำคัญถ้าแซงก็อาจจะเกี่ยวเราได้ เพราะถนนค่อนข้างแคบ และรถเยอะ....แต่ถ้าช่วงเช้าๆ ผมปั่นขึ้นปกติครับ แม้รถติดแต่ไหล่ทางก็ยังกว้างอยู่

จากนั้นก็วิ่งไปเส้นทางรถไฟสายเก่า เลือกที่จะตามท้ายรถบรรทุกไปเรื่อยๆ ครับ มันจะมีช่วงที่พอเคลื่อนตัวได้ (จริงๆ คือหน้ารถบรรทุกนะโล่ง แต่เขาบรรทุกหนักเกิน ทำให้ไปได้ช้า) แต่ถ้าช่วงติดมากๆ ก็จะปั่นค่อมเลน.....แต่ต้องคอยหลบพวกมอไซต์ ที่ไล่หลังมาและขี่สวนกับเรา หรือถ้ารถโล่ง ผมจะจอดหลบให้รถบรรทุกวิ่งไปก่อน...เพราะกลัวโดนเกี่ยวเหมอนเดิม

จากนั้นก็ขี่ในซอยปกติถึงที่ทำงาน.....เราก็แค่ระวัง รถที่จะออกจากซอยย่อย ก็จะช่วยรถอุบัติเหตุให้เราได้

ผมใช้วิธีคิดบนท้องถนนแบบนี้มาตลอดครับ ร่วมถึงช่วงก่อนที่ผมขี่ มอไซต์ไปทำงาน....แล้วก็มาคิดเพิ่มมากขึ้นตอนปั่นจักรยาน แต่ผมก็คิดว่า...เราระวังป้องกันดีแค่ไหนมันก็ช่วยเราได้เพียงแค่ 10% เท่านั้นเมื่ออยู่บนท้องถนนที่มีการจราจรคับคั่ง

คิดว่าแนวทางนี้น่าจะช่วยเราวางแผนการเดินทางในเส้นทางประจำได้ดีและปลอดภัยขึ้นครับ

ตัดหน้า เบียด บีบแตรไล่ เปิดประตูรถไม่ดูหลัง ขับรถไล่ จ้องจะฆ่า เจอมาหมดครับ แต่ปลงแล้วถือซะว่ามันคือส่วนหนึ่งของการปั่นจักรยานในเมือง ถ้าเราเอาเรื่องทุกคนนี่คงไม่ได้ปั่นจักรยาน มัวแต่ทะเลาะกัน