จิตวิญญาณในชีวิตความเป็นนักกีฬา กับเด็กศูนย์ฝึกจักรยาน..

[เนิ่ม ชมภูศรี]

สวัสดีครับ.....กระทู้นี้เป็นการเล่าเรื่องที่ผ่านมาในการเข้าร่วมการแข่งขันกีฬาจักรยานที่จังหวัดพะเยา ซึ่งทีมจักรยานของจังหวัดพิษณุโลก ได้เดินทางไปร่วมการแข่งขันในรายการดังกล่าวนี้ด้วย โดยเด็กที่เข้าร่วมการแข่งขัน เป็นเด็กที่ได้บ่มเพาะเมล็ดพันธ์ในเรื่องการดำรงชีวิตที่ศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 PBC PHITSANULOK และจากการเข้าร่วมกิจกรรมดังกล่าว ทำให้ข้าพเจ้าเห็นและมีความประสงค์ให้พี่น้องที่เฝ้าติดตามความเคลื่อนใหวในกิจกรรมของเด็กจักรยาน ได้รับรู้และสัมผัสมิติใหม่ที่ข้าพเจ้ารับรู้มา ในเรื่องของจิตวิญญาณในชีวิตความเป็นนักกีฬา ที่วันนี้สิ่งที่ผมอยากทำมากที่สุด คือการเข้าไปสวมกอดเด็กของเราทุกคน ความต้องการเช่นนี้ ได้เกิดขึ้นหลังจากที่เห็นน้อง ๆ ได้ทุ่มเทกำลังกาย พลังใจ ได้อย่างสมบูรณ์ในสถานะความเป็นนักกีฬา ในสถานะความเป็นมนุษย์ที่เต็มเปี่ยมด้วยการกระทำ จนข้าพเจ้าไม่สามารถเก็บเรื่องอันเป็นความประทับใจเช่นนี้ไว้แต่เพียงคนเดียวได้ จึงขออนุญาตนำเสนอต่อท่านผู้มีเกียรติที่เฝ้าดูและติดตามกิจกรรมของศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 PBC PHITSANULOK ให้รับทราบถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในเรื่องของการใช้สมรรถภาพเต็มความสามารถในสถานะมนุษย์ ที่ได้เกิดความประทับใจในการร่วมกิจกรรมการแข่งขันคัดเลือกตัวแทนเยาวชน ตลอดจนสรุปผลการแข่งขันกีฬาจักรยาน ในการแข่งขันคัดเลือกกีฬาเยาวชนแห่งชาติ กว้านพะเยาเกมส์ ...ครั้งที่ 25 ระหว่างวันที่ 25 ตุลาคม ถึง 3 พฤศจิกายน 2551 ที่ผ่านมา......
.

และขอเรียนท่านผู้มีเกียรติทุกท่านทราบ ว่าการเปิดกระทู้นี้ คงดำเนินในรูปแบบการเล่าเรื่องความประทับใจ แบบไม่เร่งรีบ และไม่ทราบได้ถึงจุดสิ้นสุด หากท่านสนใจในมิติที่เป็นเรื่องการแข่งขันที่เรียกว่า จิตวิญญาณในชีวิตความเป็นนักกีฬาจักรยาน ที่ข้าพเจ้าค้นพบ ขอเรียนเชิญทุกท่านเฝ้าติดตามดูความเคลื่อนไหวจากภายในได้ตลอดเวลา เมื่อท่านว่างจากภารกิจอันเร่งรัดจากภายนอก จึงขอบอกกล่าวใว้เป็นจุดเริ่มต้น ในเรื่องของการรายงานผลแบบไม่เร่งรีบหรือขาดตกบกพร่องในเรื่องรายละเอียดต่าง ๆ ........
.

ขอขอบพระคุณทุกท่านมากครับ ที่เฝ้าติดตาม และให้พลังใจแด่กัน......ศูนย์ฝึกจักรยานในฝันที่ได้สร้างงานขึ้นมานั้น อาจจะเป็นทางเลือกหนึ่ง ให้ดำรงอยู่ในใจทุกท่านตลอดไป.....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

จากจุดเริ่มต้นการเดินทาง ในวันศูกร์ที่ 24 ตุลาคม แต่การเตรียมความพร้อมในเรื่องการจัดสัมภาระเรื่องจักรยานนั้น ได้ทำการประชุมกับเด็กจักรยานกันตั้งแต่เย็นวันพฤหัสบดีที่ 23 ตุลาคม ซึ่งวันนี้เป็นวันหยุดราชการอันเนื่องมาจากเป็นวันปิยะมหาราช หลังจากที่ได้พานอ้ง ๆ ออกฝึกซ้อมในภาคตอนเย็นเสร็จ ไม่ละเลยในหลาย ๆ เรื่องของแผนการฝึกซ้อม เช่นหลังจากจบการขี่ สิ่งหนึ่งที่ทีมจะไม่บกพร่องคือเรื่องการยืดเส้น เพื่อคลายกล้ามเนื้อ ซึ่งหลาย ๆ ท่านอาจจะไม่เห็นความสำคัญ แต่เมื่อลองปฎิบัติดูแล้ว ได้สอบถามเด็กดูถึงเรื่องการช่วยในเรื่องของการฟื้นสภาพ จะดีกว่าไม่ได้ทำการยืดเส้นคลายกล้ามเนื้อ ท่านลองปฎิบัติดูได้นะครับ การทดลองด้วยตนเอง จะเป็นคำตอบได้อย่างดียิ่งขอรับ...

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ผมมักจะใช้ช่วงเวลาในยามเย็นย่ำ...เป็นการสื่อถึงเรื่องอันหลากหลาย ภายใต้ร่มเงาแห่งความรักภายในโรงเรียนใต้แสงดาวที่สถาปนาจัดตั้งขึ้นมาเอง เพียงเพื่อให้ได้มีชื่อเรียกสถานที่เราประกอบกิจกรรมร่วมกัน จากจุดเริ่มต้นที่มองไม่เห็นผลผลิตจากภายใน จากจุดเริ่มต้นที่หลายท่านมักเกิดความสงสัยว่าจะสำเร็จได้ละหรือ ผลผลิตที่เป็นนามธรรมอันเรียกชื่อได้ว่าเป็นจิตวิญญาณจากจานใจ วันนี้เกิดความปิติซาบซ่าน ทำให้ข้าพเจ้าค้นพบว่า โลกจากภายในที่เราเลือกเดินเป็นเส้นทางขาลงจากจุดสูงสุด มีความสวยงาม สงบเงียบ แตกต่างจากขาขึ้น ที่ยิ่งวิ่งยิ่งมองไม่เห็นความสวยงามจากสองข้างทาง ที่ ๆ เราวิ่งไปในขาขึ้นนั้น ไม่สามารถที่จะหยุดเพื่อซึมซับกับเรื่องราวรายละเอียดปลีกย่อยต่าง ๆ จากสองข้างทางได้ และบางครั้งกลับเผลอไผลเหยียบย่ำเหล่ามวลหมู่มดแมลงไปอย่างไมสำนึกรู้ตน.....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เช้าวันที่ 24 ตุลาคม คือจุดเริ่มต้นการเดินทางที่มีเป้าหมายสำหรับข้าพเจ้าสองทางเลือกด้วยกัน ประการแรกเป็นเป้าหมายทางกายภาพ ประการที่สองคือเป้าหมายทางจิตวิญญาณในชีวิตความเป็นนักจักรยาน เป้าหมายประการแรกคือเป้าหมายที่ทุกท่านที่ผ่านไปมารับรู้ได้ว่าเป็นการเดินทางไปเพื่อแข่งขันจักรยาน เป็นอารมณ์สัมผัสรับรู้ได้จากภายนอก คือเรื่องการเดินทางพาเด็ก ๆ ศูนย์ฝึกจักรยานไปแข่งคัดตัวแทนภาค 5 ที่จังหวัดพะเยา ส่วนเป้าหมายอีกประการหนึ่งที่ไม่เคยบอกกล่าวให้ท่านใดทราบ คือเป้าหมายที่เป็นเรื่องนามธรรม เรื่องจิตวิญญาณแห่งความเป็นมนุษย์ เรื่องการใช้สมรรถภาพอันเต็มเปี่ยม สมบูรณ์จากภายใน เป็นการคิดนึกถึงสิ่งที่ได้พยายามสื่อสารกับเด็กจักรยานที่อยู่ร่วมกันตลอดเวลา นั้นคือเรื่องแห่งความรักในการกระทำ ซึ่งเป้าหมายนี้ ถือได้ว่าเป็นเรื่องนามธรรม คือสิ่งที่มองไม่เห็น เป้าหมายที่ผมกำหนดไว้และไม่กล้าบอกใครเลย คือการสำนึกรู้ได้ด้วยจิตแห่งตน มิได้บอกกล่าวกับเด็ก ๆ นั่นคือการที่ข้าพเจ้าได้ใช้เวทีทางเลือกในการใช้ชีวิตในลักษณะที่อยู่ร่วมกัน นอนด้วยกัน กินอยู่ด้วยกัน ข้าพเจ้ากำลังทดสอบบทเรียนอันเป็นผลผลิตที่ได้สื่อสารกันมาโดยตลอด ที่ว่าด้วยเรื่องแห่งรักกระทำการ เรื่องของการใช้สมรรถภาพอย่างเต็มบริบูรณ์ ซึ่งข้าพเจ้าเข้าใจได้ว่า สิ่งอันประกอบขึ้นในความเจริญก้าวหน้าของมนุษยชาติ(ในการเล่นกีฬาและดำรงชีวิต)ได้อย่างแท้จริงนั้น คือการที่เราจะต้องประกอบไปด้วยเรื่องหลักการทางชีวภาพการฝึกซ้อม หลักการทางวิชาการ หลักการเรื่องเทคโนโลยี และหากเราขาดมิติหนึ่งที่ซ่อนเล้นอยู่ภายใน คือเรื่องการรู้จักตนเอง เรื่องการเรียนรู้รากเหง้าแห่งตน หรือเรื่องอันเป็นสภาวะที่ดำรงอยู่ภายใน หากขาดเรื่องใดเรื่องหนึ่งไป มิติที่ขาดหายย่อมเกิด ขณะเดียวกัน ถ้าเราไปปรุงแต่งแต่เพียงด้านใดด้านหนึ่งอย่างเดียว แน่นอนว่าความสมดุลในการดำรงชีวิตในความเป็นนักกีฬาย่อมเอนเอียง ไม่สมบูรณ์ด้วยการขาดหายไปดังที่ได้กล่าวถึง....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เมื่อ...เราพร้อมด้วยการสำนึกรู้แห่งตน การเริ่มต้นในการเดินทางที่เป็นบททดสอบเป้าหมายทั้งทางกายภาพและทางจิตใจจึงเกิดขึ้นอย่างเงียบ ๆ ภายในจิตตน ไม่อวดตนสำแดงออก เป็นแต่เพียงการเดินทางที่เคลื่อนไหวจากโลกภายนอกเข้าสู่ภายใน จนข้าพเจ้าเกิดความรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลง ทั้งจากเด็กและผู้เข้าร่วมกิจกรรม เมื่อคณะทีมงานเกิดความพร้อม การเคลื่อนตนเองไปสู่จุดสูงสุดในเรื่องแห่งศรัทธาจึงเกิดขึ้น จิตนำพาให้เด็ก ๆ และทีมงานช่วยเดินทางไปบอกกล่าวหลวงพ่อโชคดี ที่หน้าอาคารเอนกประสงค์ บริเวณภายในกองบิน 46 เป็นศรัทธาสถานที่เหล่าบรรดาข้าราชการและประชาชนทั่วไปเคารพบูชา ....

การกราบไหว้ขอพรอันเป็นสิ่งที่พึงประสงค์ ขอให้แคล้วคลาดจากอุบัติเหตุเภทภัยทั้งปวง ขอให้ดวงดีเดินทางได้อย่างสันติ ขอให้แข่งขันประสพความสำเร็จ ขอให้เด็ก ๆ ปลอดภัยในเรื่องร้ายจากภายนอก ..คำขอบอกกล่าวสื่อสารถึงองค์พระประธานภายในสถานศักดิ์สิทธิ์ การน้อมนำจิตตนเข้าสู่มิติทางจิตวิญญาณด้วยศรัทธาเกิดขึ้นแว ณ บัดดลนั้น ....

เป็นดั่งการเดินทางเคลื่อนไหวที่สมกับคำบอกเล่าในเรื่องเป้าหมายทางจิตภายใน หากท่านที่เฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวในกิจกรรมอย่างต่อเนื่องต่อไป ท่านคงทราบได้ว่ากระทู้แห่งจิตวิญญาณในความเป็นนักจักรยานนี้ จะไม่เกินเลยความเป็นจริงแต่อย่างใด ...

[เนิ่ม ชมภูศรี]

บางสิ่งบางอย่างคือเรื่องที่มองไม่เห็น แต่ที่เราท่านเห็นได้คือเรื่องแห่งความสงบสันติจากภายใน คือเรื่องอันมิได้เกิดขึ้นกับยุวชน เยาวชนคนรุ่นใหม่บ่อยครั้งนัก หากจะสืบสาวค้นหากระบวนการเรื่องศรัทธา สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าไม่สามารถละเลยไปได้ คือเรื่องแห่งความเคารพนพนอบ ทั้งสิ่งที่มองไม่เห็นหรือพุทธศาสนิกชนกล่าวขานว่าศรัทธา คือแรงบันดาลใจให้พุทธบริษัทเช่นเราท่านยึดเหนี่ยว เป็นดั่งเบ้าหลอมให้เกิดความรักสามัคคีภายใน ทีมจักรยานเยาวชนของเมืองพระพิษณุโลกสองแควทีมนี้ก็เช่นกัน ทุกครั้งที่จะออกนอกบริเวณขอบเขตแห่งเมืองพิษณุโลก การได้ถวายใจต่อองค์รูปแทนสมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้า คือการช่วยให้เกิดนิมิตหมายทางจิตได้อย่างปิติสุขล้น เกินขอบเขตที่เราจะสื่อถึงได้ ด้วยศรัทธา....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เมื่อใจพร้อม .....การสำแดงออกด้วยพลังอย่างถูกที่ถูกทางจึงบังเกิด พลังเช่นที่กล่าวถึงนี้ เป็นแรงในการขับเคลื่อนให้เกิดการกระทำอันสวยงาม เป็นดั่งพลังที่มนุษย์ถวิลย์หา เป็นบ่อเกิดของความสมบูรณ์ในชีวิตความเป็นนักกีฬา และสำคัญอย่างยิ่ง พลังที่ได้กล่าวถึง จะเกิดขึ้นมิได้ หากขาดการดูแลช่วยเหลือกันในทุกอนูแห่งความใส่ใจ ในทุกอิริยบท ในทุกขณะจิต การเฝ้าใส่ใจดูแลช่วยเหลือกันทั้งจากพี่น้องจักรยานเมืองพิษณุโลก ทั้งจากท่านผู้ใหญ่ใจงาม ทั้งจากผู้ทรงคุณวุฒิ และที่จะขาดมิได้ คือท่านประธานชมรมจักรยานจังหวัดพิษณุโลก นายแพทย์สานิตย์ แซ่ลิ้ม ท่าน น.อ. มงคล ตั้งสุณาวรรณ ประธานชมรมจักรยานกองบิน 46 นอกเหนือจากผู้ให้การสนับสนุนดังกล่าว ยังมีท่านผู้ใหญ่ใจงามนามเสือลายเมฆ พล.อ.ท. สันทัสก์ ฉิมพาลี ผู้ทรงคุณวุฒิกองทัพอากาศ ที่ได้เฝ้าดูและคอยชี้แนะในเรื่องการช่วยเหลือกิจกรรมของศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 PBC PHITSANULOK ให้เกิดขึ้นได้อย่างสำเร็จต่อเนื่องมาจนถึงทุกวันนี้ขอรับ.....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ได้ฤกษ์เบิกทาง ออกเดินทางในเช้าวันศุกร์ที่ 24 ต.ค.51 หลังจากที่ได้ทำการไหว้ลาขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว คณะนักกีฬาจักรยานเราโชดดีอย่างหนึ่ง ที่ได้ลุงหมง พ.อ.อ.มงคล กล้าดี และป้านาง ...ร่วมด้วยช่วยกันโดยเป็นอาสาสมัครไปเป็นคนทำอาหาร หรือพ่อครัวแม่ครัวคอยทำกับข้าวให้กับเด็กจักรยานทานกัน ...ระยะทางจากพิษณุโลกกว่าจะไปถึงจังหวัดพะเยาก็นานหลายร้อยกิโล เส้นทางเป็นภูเขาสลับเนินขึ้นลง การออกเดินทางในวันนี้มีจุดหมายปลายทางที่บ้านพี่วัฒน์..(วิวัฒน์ ละมัย) อดีตนักจักรยานทีมชาติไทย ท่านได้ติดต่อให้ทีมจักรยานจังหวัดพิษณุโลกไปนอนพักที่บ้านได้ พี่วัฒ..เป็นคนใต้ รู้จักคบหากันมานาน เป็นพี่เป็นน้องกันอย่างใจจริง มีเรื่องขาดตกบกพร่องในสิ่งใด พี่เขาจัดเตรียมให้หมด ...
จุดหมายปลายทางในการเดินทางวันแรกนั้น กว่าจะค้นหาสถานที่พักที่เจ้าบ้านเสนอตัวให้ทีมไปพักค้างแรมได้ เล่นเอาเกือบค่อนวัน โดยสอบถามติดต่อสื่อสารกันได้จากโทรศัพท์ทุกระยะเส้นทางการเคลื่อนไหว จะได้ยินเสียงพ่วัฒน์คอยสอบถามตลอดว่า ถึงไหนแล้ว ...ตอนนี้อยู่ที่ไหน นี่ละครับ น้ำใจจากพี่ที่มอบให้กับน้อง...

[หมอบเขาวัง]

จะคอยติดตามอ่านบทความเรื่อย ๆ ครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

จากจังหวัดพิษณุโลกเดินทางมากันแบบไม่เร่งรีบมากนัก ด้วยสัมภาระและรถจักรยานรวมถึงนักกีฬาที่นั่งห้อยโหนหลังท้ายรถกระบะ ได้เชื้อเชิญให้เด็ก ๆ เข้าไปนั่งในแค๊ปหลังคนขับ ซึ่งมีที่มากพอให้นั่งกันได้ แต่เด็ก ๆ ปฎิเสธที่จะเข้ามานั่งข้างในรถ บอกว่านั่งหลังสนุกกว่า รถวิ่งออกจากเมืองได้สักระยะหนึ่ง การพูดคุยของชัยยุทธ เบญจมาศ หรือที่เราเรียกชื่อเล่นว่าเบส..ได้เล่าเรื่องถึงตอนเป็นเด็กใหม่ ครั้งที่เดินทางไปแข่งขันในรายการของสมาคมจักรยานแห่งประเทศไทยจัดที่โคราช ....เบสบอกว่า เหมือนผมละครับ สมัยก่อนมาใหม่ ยังไม่รู้ร้อนรู้หนาว อยากแต่จะนั่งข้างหลัง สนุกดี ...พอนั่งมาได้สักพัก เดี๋ยวฝนตก เดี๋ยวแดดออก กลับมาถึงบ้านหน้าดำไปหมดเลย ...เบสนั่งเล่าให้กันฟังกลายเป็นเรื่องสนุกสนานชวนหัวเราะและต่อเสริมเรื่องให้ยาวออกไปได้เรื่อย ๆ โดยคุณเฉลิม น้องเต้ เบียร์ และข้าพเจ้าเป็นผู้ฟัง......ช่วงขับรถจากจังหวัดแพร่ขึ้นไปสู่จังหวัดพะเยา เส้นทางเป็นภูเขามาก สูงชัน รถของเราเหวี่ยงไปมาตามจังหวะการเข้าโค้ง มีทั้งหักศอกมองลงไปเห็นเป็นรอยล้อลงเหวไปเบื้องล่างก็มี แถมทางโค้งที่ค่อย ๆ ขับผ่าน เห็นรอยเหล็กกั้นยับเยินด้วยการที่เป็นที่เบรคของรถที่ใช้เส้นทาง เลยเถิดเตลิดไปถึงตีนเขา มองดูดินที่เป็นรอยถูกรถเข้ามาใช้บริการ ไม่แน่ใจว่าผู้ใช้บริการเหล่านั้นจะบาดเจ็บขนาดไหน แค่เพียงชำเลืองสายตามองดู ชวนให้ขนหัวลุกนึกถึงคนขับและคนที่อาศัยมา .....
ความไม่เร่งรีบไม่แช่งขันกันเองภายในตัวผม การขับรถยนต์จึงเป็นไปต่ำกว่าตามมาตฐานกำหนด 90 กิโลเมตรต่อชั่วโมงสูงไปสำหรับผม เพราะยิ่งหากว่าขับเร็วกว่านี้ ภาพของอุยัติเหตุที่เคยผ่านสายตามาให้ลำรึกถึงความปลอดภัยเป็นหลัก โดยนัยสำคัญอย่างยิ่งประการหนึ่งคือ การที่เราต้องคอยดูแลเด็ก ๆ ให้ปลอดภัยในทุกเรื่อง ไม่เว้นแม้แต่เรื่องการเดินทาง เพราะเด็กเป็นทรัพยากรมนุษย์ที่เราท่านเข้าใจได้ในการสื่อความหมาย ทรัพยากรมนุษย์ที่กล่าวถึงนี้ ป็นดั่งผ้าใสสะอาด สว่าง สวยงาม หากเราช่วยเขาค้นหาให้เจอด้วยตัวเขาเอง......

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ขั่นรายการนิดหนึ่งขอรับ ทักทายกัลยาณมิตรที่เข้ามาเยี่ยมกัน พี่หมอบ เขาวัง ...ชื่อก็บอกสถานที่ด้วยตัวเอง เมื่อก่อนผมขี่ไปนอนเล่นที่เขาวังเป็นประจำ ตอนซ้อมเก็บตัวอยู่ที่ราชบุรี ....

ดีใจมากนะครับ ที่พี่สนใจงานเขียนเรื่องเล่า ....ที่จริงก็ไม่คิดว่าจะมีผู้สนใจติดตามอ่าน คิดว่านั่งเขียนไปคนเดียวเพียงเพื่อนำเสนอในเรื่องสภาวจิตที่เป็นปฐมบทแรกในชีวิตความเป็นนักกีฬา ไม่จำกัดว่าจะต้องเป็นนักจักรยาน เพราะหากเราเรียนรู้เรื่องเล่าภายในตนได้อย่างสมบูรณ์ การดำรงชีวิตและการเล่นกีฬาที่เป็นทางเลือกจากความรักของเราจะคงความสมบูรณ์ได้อย่างแท้จริง ...

เราท่านคงได้เห็นสภาวะที่นักกีฬาบางคนซ้อมดี แต่แข่งไม่ดีก็มีเป็นจำนวนมาก เรื่องเหล่านี้กลับไม่ถูกสืบค้น ว่าเหตุแห่งเป็นการทำลายพลังความสดชื่นเบิกบานเกิดจากสิ่งใด ดังที่ได้กล่าวไว้ในขั้นต้น การเรียนรู้สภาวะเทคนิควิธีการจากภายนอก มีความจำเป็นอย่างยิ่ง แต่หากขาดซึ่งการเรียนรู้ในมิติที่เป็นเรื่องแห่งตนจากภายใน ความสมบูรณ์ที่แม้จริงจะไม่เกิด เรื่องเล่าทางจิตวิญญาณในกระทู้แห่งนี้ จึงมีจุดประสงค์หลัก ที่จะเชื่อมโยงให้เราเห็นสภาวะที่เป็นดั่งพลังที่ซ้อนเล้นอันดำรงตนอยู่ภายในของตัวเรา ..

ไม่ใช่เรื่องยากอันใด หากเราเข้าใจจิตแห่งตน

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เสือพี่...เสือน้อง...
.
.
ถึงบ้านพี่วิวัฒน์ ละมัย พร้อมด้วยคู่ชีวิต พี่อ้อย พยาบาลสาว มาให้การต้อนรับด้วยความเต็มใจให้ทีมจักรยานใช้บริการบ้านเพื่อเป็นที่พักระหว่างการดำเนินกิจกรรมการแข่งขัน กว้านพะเยาเกมส์...

[MonoCyclist]

รออ่านอยู่พี่...

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ขอบพระคุณมากครับ ...ท่านที่เคารพ ความเคารพนพนอบนี้ หมายถึงความที่ข้าพเจ้าดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้ยินเสียงสื่อสะท้อนกลับ กลายเป็นความคาระวะจากดวงใจ ที่ท่านได้ให้พลังใจแด่กัน.....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เสือพี่...เสือน้อง...
..
ถึงบ้านพี่วิวัฒน์ ละมัย พร้อมด้วยคู่ชีวิต พี่อ้อย พยาบาลสาว มาให้การต้อนรับด้วยความเต็มใจให้ทีมจักรยานใช้บริการบ้านเพื่อเป็นที่พักระหว่างการดำเนินกิจกรรมการแข่งขัน กว้านพะเยาเกมส์...
.
.
เมื่อถึงบ้านถ้ำเสือแล้วครั้นจะไม่กล่าวถึงพ่อเสือตนนี้ก็ดูกระไรอยู่....พี่วิวัฒน์ ละมัย ปัจจุบันรับราชการทหารอยู่ค่ายวิภาวดีรังสิต จังหวัดสุราษฐ์ธานี มีอดีตที่เคยสร้างประวัติศาสตร์บนหน้าหนึ่งของวงการจักรยานเมืองไทยมาแล้วอย่างมากมาย ทั้งเรื่องบู้ เรื่องบุน...พี่ไม่ยำเกรงใครในเส้นทางการแข่งขัน เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางทั่วทั้งสยามประเทศ ข้าพเจ้ายังเคยแข่งกับพี่ท่าน แต่สู้ไม่ได้ ด้วยความเป็นเด็กจากฝากฝั่งบ้านชนบท (เด็กภูธร) จากเมืองภูเก็ต ที่หาญกล้าขึ้นมาทาบรัศมีกับเด็กเมืองกรุงรุ่นเก๋าอย่างพี่สมพงษื คูทวีทรัพย์ ที่เป็นดาวเด่นในสมัยก่อน ผลงานจากการที่ได้เข้าแข่งขันกีฬาเขตสนามแรกของชีวิต (ในสมัยนั้นเรียกเป็นกีฬาเขต แบ่งเป็น 10 เขตทั่วปรเทศไทย) ทำให้เข้าตาอาจารย์เสรีย์ ไตรรัตน์ ซึ่งท่านเป็นปูชนีย์ของวงการจักรยานเมืองไทย และยังได้ทำหน้าที่อันทรงเกียรติกับการเป็นผู้ฝึกสอนจักรยานในกีฬาซีเกมส์ครั้งที่ 13 ณ ประเทศไทย ปี พ.ศ. 2528 ที่กรุงเทพมหานคร......