เรื่องเล่าข้างถนน :ลาวใต้...ภาพที่ไม่ได้บันทึก

[นพพล]

...........หน้าวัดหลัก43

ป้ายข้างทางบอกว่าเมืองปากซองอยู่ห่างไปไม่ไกลราว20กิโล

พวกเราจึงเลี้ยวซ้ายข้ามถนนปั่นตรงไปยังเมืองปากซอง อยากไปดูว่าเมืองปากซองหน้าตาเป็นอย่างไร

ปากซองไม่ใช่เป้าหมายในการมาตั้งแต่ต้นของพวกเรา แต่มาถึงแล้วก็ลองปั่นไปดูสักหน่อย คงไม่เสียเวลามากมายอะไร

ไม่นานก็มาถึงตัวเมืองย่านชุมชนการค้าของเมืองปากซอง โรงเรียน โรงพยาบาล ตลาดสด

เลยจากนี้จะตรงไปอัตตะปือ โดยมีข้อแม้ว่าต้องปั้นข้ามภูเขาไปก่อนอีกหนึ่งวันเป็นอย่างน้อย

เวลาของพวกเรามีไม่พอแล้ว มันเป็นข้อด้อยของคนที่กินเงินเดือนประจำและมีข้อจำกัดทางเวลา

เราไม่ได้เลือกที่จะมาใช้ชีวิตนักเดินทางอย่างนี้ตั้งแต่ต้น

แต่เท่าที่ได้มาก็ถือว่าไกลมากพอแล้วสำหรับมนุษย์เงินเดือนอย่างผม

เราปั่นไปจนถึงที่ตลาดสดปากซอง ก่อนเลี้ยวกลับ ปั่นย้อนกลับทางเดิม

ผ่านนักเรียนที่เดินมาเป็นแถว ก็คงจะกลับไปกินข้าวเที่ยง

นักเรียนโบกมือ พวกเขาและพวกเราต่างทักทาย...สบายดี

[นพพล]

“สบายดี” คำทักทายของชาวลาว

เราชอบทักทายเด็กๆเวลาที่ปั่นผ่าน และทุกครั้งก็จะได้รับเสียงตอบกลับมาเช่นกัน

ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเด็กที่ทักทายหรือตะโกนใส่

มันเป็นคำทักทายที่มีความหมายชัดเจนในตัว

สบายดี(เปล่า?)...ถ้าสบายก็ตอบไป

แต่บางครั้งที่ปั่นจนหมดแรงหรือเหนื่อยมากก็จะ...เงียบ(พูดไม่ออกเพราะกำลังเหนื่อยหอบซี่โครงบาน)

หรือมองในอีกมุม มันอาจเป็นการบอกว่า...(ผม)สบายดี แล้วคุณล่ะ...สบายหรือเปล่า?
.

สภาพวิถีความเป็นอยู่สะท้อนอยู่ในความรู้สึกนึกคิด แล้วตกผลึกเป็นคำพูดทักทายและบอกเล่า

ผู้คนเมืองนี้ส่วนใหญ่คงมีความสุขเหมือนคำทักทาย

คนที่มีความสุขเท่านั้นจึงจะตอบออกไปอย่างเต็มปากเต็มคำ...สบายดี

[นพพล]

....... เราปั่นผ่านวัดหลัก43อีกครั้ง

บ้านเรือน แผงขายสินค้า ลานตากเมล็ดกาแฟที่คุ้นตา

และร้านกาแฟสดร้านเดิม ใครบางคนกำลังนั่งดื่มกาแฟในนั้น

เขาอาจกำลังปล่อยความคิดตัวเองให้ล่องลอยไปกับรสชาติ

และบรรยากาศสบายๆน่านั่งสุดชิลandชิคในร้านนั้น

[นพพล]

.........กาแฟแก้วแรกที่หน้าบ้านพักของอุทยานฯแก่งตะนะของเช้านั้น ถูกรินแบ่งใส่แก้วของผมและของเพื่อน

มันถูกดื่มหมดในทันที ไม่นานเตาก็ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง

แดดเช้าส่องกระทบจักรยานเป็นประกายแยงตา

ผมไล่สายตามองที่ตะเกียบจักรยานจนมาหยุดที่แกนเบรกที่บัดนี้มีสกรูยาวฝังแน่นอยู่กับก้ามเบรก

ผมรู้คิดว่าผมรู้สาเหตุที่แกนหักแล้ว

หลังจากปล่อยให้จักรยานไหลลงมาจากที่ราบสูงบอละเวนในบ่ายของเมื่อวานนี้

สายๆของเมื่อวานนี้ ที่ริมขอบของที่ราบสูงบอละเวน ถนนเริ่มลาดต่ำลงทีละน้อย มันค่อยๆลาดลง

แต่รถก็เริ่มไหลเพิ่มความเร็วขึ้นมาเรื่อยๆ จนผมเบรกซ้ายทีขวาทีสลับกัน เพื่อชะลอความเร็ว

กระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้น...ตึง ตึง ล้อหน้าสะเทือนจนรู้สึกได้จนถึงแฮนด์

แต่เสียงมันจะหายไปทันทีที่ปล่อยเบรกหน้า และจะเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเบรกหน้าจับกับขอบล้อ

เสียงนั้นดูเหมือนผิดปกติแต่เปล่า!!ไม่มีอะไรผิดปกติ มันเป็นเสียงที่อยู่คู่รถคันนี้มานานมากแล้ว

นานจนเป็นปกติ

นานมาก จนผมหลงลืมที่จะหาทางแก้ปัญหาของเสียงนั้น

[นพพล]

.........ตอนที่ซื้อรถคันนี้มาใหม่ๆมันก็ปกติทุกอย่างไม่มีอะไรผิดสังเกต กระทั้งวันหนึ่งผมปั่นจักยานออกมาหน้าหมู่บ้าน

ปากทางหมู่บ้านมีฝาท่อระบายน้ำที่ทำเป็นตะแกรงสามสี่แผ่นวางเรียงกันตามขวางของถนน

และมันก็มีรอยต่อของตะแกรงแต่ละแผ่น รอยต่อคือร่อง มันกว้างพอดีที่ล้อจักรยานของผมจะตกลงในร่องนั้น

เช้านั้นรปภ.หมู่บ้านเห็นจักรยานคันหนึ่งล้มต่อหน้าต่อตา

ผลจากการล้มนอกจากเสียงหัวเราะแก้เก้อขำตัวเองที่เซ่อซ่าและรอยแผลที่ข้อศอกนิดหน่อย

ยังเกิดรอยบุ๋มที่ขอบล้อหน้าด้านซ้ายซึ่งไปงัดกับขอบตะแกรงอีกนิดนึงด้วย

รอยบุ๋มเล็กๆที่ดูด้วยตาแทบมองไม่ออก แต่มือที่ลูบลงไปสามารถสัมผัสของร่องรอยของมันบนขอบล้อ

หลังจากนั้นมาทุกครั้งที่เบรกหน้าจับขอบล้อ ผ้าเบรกจะสะดุดที่รอยบุ๋มนั้น

เกิดแรงกระแทกและกระตุกสั่นจนถึงแฮนด์ตามมา

เบรกเบาเสียงก็เบา เบรกแรงเสียงก็ดังขึ้น ผมรู้และคิดจะเปลี่ยนขอบล้อนั้นนานแล้ว

เพียงแต่ตอนนั้นผมยังวิเคราะห์ไม่ได้ว่าจะเกิดผลเสียหายอะไรตามมา

[นพพล]

..........ผ่านมาหลายปีระหว่างที่ยังคิดผลเสียหายที่ตามมาไม่ออก

ผมขี่จักรยานคันนี้ขึ้นเหนือล่องใต้จากแม่ฮ่องสอนขึ้นไปทำเท่ที่ยอดดอยอินทนท์สองเที่ยว

ขึ้นปางอุ๋ง ข้ามประเทศไปนอนเล่นที่หลวงพระบาง ที่นั้นรถไหลลงจากกิ่วกระจำยาวนานนับสิบกิโล

รวมถึงเตลิดไปซาปาเวียดนามไหลลงต่อเนื่องกลางฝนพรำนานนับชั่วโมง

ผ่านการขึ้นและลงภูเขาสูงและชันมาแล้วมากมาย เบรกหน้าทำงานสลับไปมากับเบรกหลังนับครั้งไม่ถ้วน

และทุกครั้งที่เบรกหน้าทำงานมีเสียงดังเกิดขึ้น

.

ทุกครั้งที่ผ้าเบรกตกร่องบุ๋มมันจะกระแทกเกิดแรงตีกลับ แรงนั้นสะท้อนกลับมายังแกนเบรกทุกครั้ง

หนักเบาขึ้นอยู่กับแรงเบรกและความเร็วล้อที่หมุน ยิ่งล้อหมุนเร็วแรงเบรกยิ่งมาก แรงกระแทกกลับมาที่แกนก็มากตาม

มันเหมือนเราดัดเหล็กไปมา เกิดแรงที่เรียกว่าแรงล้า(fatigue load)

นานวันเข้าแกนเบรกที่กลมกลวงก็ขาดผึง

และหลังจากนั้นเพียงแค่ก้ามเบรกแหย่เข้าไปในซี่ล้อระหว่างกำลังไหลลงจากภูเขาเท่านั้น

เท่านั้นทุกอย่างก็จบ
.
ผมรู้สึกว่ากาแฟดำที่จิบลงคอไปขมขึ้นมาทันที

[นพพล]

..........ถือว่าผมโชคดีมาก เพราะแกนเบรกไม่ขาดขณะที่ปั่นลงเขา

โชคดีที่ทั้งหมดไม่เกิดระหว่างที่ผมไหลลงจากดอยอินทนนท์

หรือภูเขาที่ไหนในโลกนี้

หรือแม้แต่หากขาดในวันที่ลงจากบอละเวน

ที่แล้วมาแทบทุกทริปการเดินทางจะมีภูเขาอยู่เป็นส่วนหนึ่งด้วยทุกครั้ง

แค่พูดว่าผมรอดตายมาหลายทริปแล้วยังน้อยไป

[นพพล]

...........หน้าบ้านพักหลังเดิม กาแฟแก้วที่สองเช้านั้นถูกรินแบ่งใส่แก้วของผมและของเพื่อนอีกครั้ง

“เมื่อคืนเราลืมอะไรบางอย่าง” ผมพูด

“ลืมอะไรพี่”

“ลืมถ่ายรูปตอนกำลังนั่งกินเหล้ากับเจ้าหน้าที่อุทยานไง อัพโหลดลงเฟสให้เพื่อนดู” ผมตอบ

“ไม่ดีหรอกพี่ เดี๋ยวเขาจะหาว่าพวกเราขี้เมา เสียภาพลักษณ์หมด” เพื่อนพูดพร้อมหัวเราะ

ผมหัวเราะตาม

เช้านั้นหน้าบ้านพักหลังหนึ่งของอุทยานแห่งชาติแก่งตะนะใครคนหนึ่งกำลังกินกาแฟ

เขากำลังคิดว่าถึงไม่ได้เข้าไปนั่งไขว้ห้าง ทำใจลอยในร้านกาแฟสดแห่งนั้นก็ไม่แปลก

เพราะบรรยากาศที่เขานั่งยามนี้ก็ชิล&ชิคไม่ต่างกัน

[นพพล]

.............สายๆของวันนั้น

รถกระบะป้ายทะเบียนระยองคันหนึ่งแล่นออกจากอุทยานแห่งชาติแก่งตะนะ หลังล่ำลาขอบใจในน้ำใจของเหล่าเจ้าหน้าที่ทุกคน

“ลาวใต้มีแต่ทางราบ เกือบได้ลอยข้ามแฮนด์จักรยานจริงๆเหมือนในฝันแล้วไหมล่ะ "

เขาคิดพลางหัวเราะให้กับโชคชะตา

ภาพหลายภาพฉายผ่านเข้ามาในสมอง

ทั้งภาพที่เกิดขึ้นแล้วและที่ยังไม่มีโอกาสได้เกิดขึ้นจริง

.......................................................THE END....................................................

[นพพล]

.....

[นพพล]

........

[นพพล]

........

[นพพล]

.....

[นพพล]

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยมชมครับ

[suttirote]