### Vintage รายงานผลงานแข่งขันจักรยานทางไกลย้อนยุค 50 ปี กรุงเทพ-เชียงใหม่ สู่สายใจไทย 1-5 ธ.ค. 56 ###

[คนภูเขา]

รถพี่ Chim ซี่ลวดขาดไปซ่อมร้านดันใส่ยางกัดยางในมาอีก สูบแข็งปั๊ปบึ้มเลย ในงานเขาคิดว่ามีมือที่ 3 ก่อกวน

[คนภูเขา]

แนะนำสองสาว ผู้ประสานงานทุกด้านของงานนี้ครับ ไม่ว่าเรื่องที่ พัก อาหาร การติดต่อผู้ใหญ่จังหวัดต่างๆ การติดต่อตำรวจนำขบวน เยี่ยมยอดมากครับ ขอเสียงปรบมือให้สองสาวหน่อยครับ ฮี้ววววว น้องผมสั้นชื่อน้ำ ส่วนอีกคนชื่อบี ครับ

และขอเพิ่มบรรยากาศ บนสะพานเดชาติวงศ์ จากกล้องคุณอาปัญญา ครับ ไม่มีรูปผมกับคุณอาถาวรเลย

[คนภูเขา]

[คนภูเขา]

เดี๋ยวผมจะไปเชิญ คุณอาปัญญามาเล่าเรื่องการแข่งขันในอดีต ณ ที่นครสวรรค์แห่งนี้นะครับ โปรดติดตามรอชมครับ

[Jackoto]

รอติดตามชมครับ

[PEAK KHONKEAN]

ขอชื่นชมนักปั่นในดวงใจทีมชาติไทยในอดีตทุกท่าน...ท่านถาวร จิระพรรณ และคณะ เส้นทางกรุงเทพ-เชียงใหม่ เป็นความใฝ่ฝันของนักปั่นจักรยานเสือหมอบยุคจักรยานตัวถังเหล็ก...ส่วนใหญ่ผลิต ที่ร้านมุก คลองเตย หนัก 12-13 กิโลกรัม ตอนผมเรียนอยู่ ชั้น ป.2 ปี พ.ศ.2508 นักจักรยานในดวงใจผมอีกคน คือ ท่านปรีดา จุลมณฑล นักกีฬาจักรยานทีมชาติไทย แชมป์เหรียญทอง 4 เหรียญทองเอเชี่ยนเกมส์ ผมขอเงินแม่ซื้อกระเป๋านักเรียนสะพายหลังมีรูปท่านปรีดา ปั่นจักรยานในเวลโลโดรม ไปอวดเพื่อนๆในชั้นเรียนทุกวัน...เสียดายที่ผมไม่มีโอกาสได้ลงแข่งขันเส้นทางนี้เนื่องจากไม่มีเงินค่าสมัครเพราะฐานะทางบ้านยากจนมาก ปี 2518 พี่ชูศักดิ์ ศรีพล และสุริยะ ราชไสยกิจ ตัวแทนจังหวัดขอนแก่นในสมัยนั้น ได้สมัครลงแข่งขัน พี่ชูศักดิ์เขาเก่งมาก...ได้ ที่ 3 ประเภทบุคคล กรุงเทพฯ - เชียงใหม่ และได้ติดทีมชาติไทย...ขอชื่นชมทุกท่านอีกครั้งหนึ่งครับ...เปี๊ยก ขอนแก่น

[DANGPANYA]

รายการคุณขอมา...เอ้าจัดไป เรื่องราวจักรยานทางไกลกรุงเทพฯ-เชียงใหม่
ช่วงที่2 ลพบุรี-นครสวรรค์ ผมแข่งมันมา5ปี5ครั้งมีเรื่องราวที่ยังจำได้อยู่4เรือ่ง

ปี2510 ปีสุดท้ายที่แข่งผ่านอำเภอลี้ เป็นปีแรกที่ผมมีโอกาสได้ลงแข่งขันในประเภท
นักเรียน ออกจากลพบุรี ผ่านโคกสำโรง นักแข่งยังคงเกาะกลุ่มกันเหนียวแน่นทั้ง
ประชาชนและนักเรียนเป็นกลุ่มใหญ่ มาจนกระทั่งถึงทางลงเนินยาวที่ตากฟ้าก่อนจะ
เข้าอ.ตาคลี

ไอ้ดำ..วันชัย ศรีอ่อน ที่ไอ้หุ่นมักเรียกว่าไอ้ด้วน ใหลลงเขามากันเป็นกลุ่มใหญ่ตาม
ท้ายไอ้โอ่ง..เดชาพล ภูนนท์เลย์นักปั่นสังกัด รร.ไพศาลศิลป์ ด้วยความเพลินหรือ
เผลอเรอไม่รู้ได้ ล้อหน้าไอ้ดำใหลไปเกยล้อหลังไอ้โอ่งจนกลิ่นยางใหม้เพราะยาง
ถูกันจนร้อน ไอ้ดำพยายามแก้ใขอยู่นานหลายวินาทีเพื่อเอาตัวรอดให้หลุดพ้นจาก
การเสียการทรงตัว ผมเห็นท่าไม่ดีก็เลยหักรถหลบออกข้างทาง ส่วนไอ้ดำเอาตัวไม่
รอดในที่สุด ระหว่างที่รถเสียการทรงตัวบังคับต่อไปไม่ได้ มันตัดสินใจปล่อยมือออก
จากการบังคับแฮนด์ กระโดดกอดไอ้โอ่งที่มันเอาล้อไปเกยล้อหลังเขา ทั้งคู่ก็เลยล้ม
กลิ้งไปด้วยกัน โดยไอ้ดำอยู่บนตัวไอ้โอ่งที่ไม่รู้อะไรกับไอ้ดำด้วย เพราะปั่นอยู่ข้าง
หน้าอยู่ดี ๆ ไอ้ดำเกิดพิศวาทกอดไอ้โอ่งลงพื้นถนนไถลไปจนเกิดแผลถลอกไปทั้ง
ตัว ส่วนไอ้ดำแทบไม่มีแผลเพราะอยู่บนตัวไอ้โอ่ง

ด้วยความโมโห ที่ปั่นอยู่ดี ๆ มาโดนไอ้ดำโดดกอด พามันถูไปกับถนน ไอ้โอ่ง
แค้นจัดง้างหมัดเต็มที่กะจะทิ่มหน้าไอ้คนที่มากอดให้ถนัด ๆ ไอ้ดำก็ไวทายาท
รีบเอาสองมือหุ้มหมัดไอ้โอ่งเอาใว้ ปากก็ร้องระร่ำระลักว่า ไอ้โอ่ง...กูเอง...
กูเอง

อีกเรื่องในปีเดียวกันหลังผ่านเหตุการณ์ไอ้ดำกอดไอ้โอ่ง พวกเราก็แข่งกันต่อมา
จนลงสพานเดชาติวงศ์ เลี้ยวขวาเข้ากลางเมืองนครสวรรค์ ท่ามกลางแสงแดดกล้า
ที่แผดเผาในเวลาเที่ยงกว่า ๆ บนถนนราดยางมะตอยที่โดนแดดเผาจนยางละลาย
เยิ้ม ล้อจักรยานของกลุ่มที่ผมมาด้วยกันสามคน บดไปบนผิวถนนเป็นรอยยาวไกล
เสียงดังเหมือนเอาอะไรลงไปทอดบนกระทะร้อน ๆ เสียงดังแข่งกับเสียงเชียร์ของ
คนดูสองข้างทางกลางเมืองนครสวรรค์ บนถนนว่างเปล่า ปล่อยให้พวกนักจักรยาน
วาดลวดลายกันได้เต็มที่

คนที่มาด้วยกันกับผมอีกสองคนก็คือสุรชัย ศศิบุตร และเจ้าตุ๋ย..นพดล บุนนาค
เราสามคนลงแข่งในประเภทนักเรียนด้วยกันทั้งสามคน แต่มีตำแหน่งให้ยืนแป้น
ได้เพียงสองคนเท่านั้นอีกคนจะไม่ได้ตำแหน่ง เพราะมีคู่แข่งประเภทนักเรียนหนี
ออกไปข้างหน้าแล้วหนึ่งคน

เราสามคนปั่นคุมเชิงอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงคนดูสองข้างทางตะโกนเชียร์ดัง
ระงมไปหมด"เอาเลย..เอาเลย.." เสียงดังจากคนดูดังมาเข้าหูพวกเราที่กำลังเครียด
กับการที่จะต้องแย่งกันเข้าเส้นชัย ก็มีเสียงตอบออกมาจากปากสุรชัย ศศิบุตรว่า
"เออ..กำลังเอาอยู่" ผมนึกขำอารมณ์เครียดหายไปได้หน่อย

เหลือระยะทางอีกไม่ถึงกิโลเมตร เท้าทั้งสองข้างถูกรัดด้วยสายหนังแน่นเอี๊ยด
ผมผลักเกียร์ลงไปที่เฟืองหลังขนาด15ฟันแล้วล๊อคมือสับเกียร์พร้อมผลักใบจาน
ให้อยู่บนใบจานขนาด52ฟันพร้อมแล้ว ในการชิงตำแหน่งที่2กับที่3ซึงจะต้องมี
หนึ่งคนในสามคนต้องกินแห้วในอีกไม่ถึงสองนาทีข้างหน้านี้....

ตุ๋ย..นพดลเป็นตัวนำมีผมตามประกบเบียดกันมาป็นคนที่2ตามมาติดๆใกล้ตัวผม
ก็เป็นสุรชัยเป็นต้วสุดท้าย เมื่อมาถึงสี่แยกที่จะต้องเลี้ยวซ้าย เข้าทางตรงเข้าสู่
เส้นชัยที่หน้าเขากบ ถึงทางแยกเจ้าตุ๋ยตบแฮนด์เลี้ยวซ้ายกระทันหันแบบไม้ให้ทัน
ตั้งตัวทำลายจังหวะคู่ต่อสู้ ผมหักแฮนหลบได้ทัน แต่ก็ทำเอาสุรชัยโดนผมเบียด
เพราะหักหลบกระทันหันต้องล้มลงไปนอนกลิ้งกับพื้นถนน

ผมไล่กวดนพดลไปห่างแค่2-3ช่วงรถ เหลือระยะทางอีกแค่สามร้อยเมตรก็ถึงเส้นชัย
ผมได้เปรียบเจ้าตุ๋ย สามารถกะระยะยิงและความเร็วในการเข้าเส้นชัยได้ดีกว่าอยู่ข้าง
หน้าคนเดียวแบบโล่ง ๆ ดังนั้นผมก็แซงเจ้าตุ๋ยแบบสบาย ๆ เข้าเส้นชัยรับรางวัลตำ
แหน่งที่สองไปในวันนั้น

วันนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ติดอันดับหัวแถว มีชื่อและผลงานไปปรากฏบนหน้าหนังสือ
พิมพ์ทุกฉบับ และก็เป็นหนแรกในชีวิตอีกเหมือนกัน ที่มีภาพแรกของผมได้ตีพิมพ์ลง
ในหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ แม้จะไม่ไช่ภาพเดี่ยวที่พูดถึงผมโดยตรงก็ตาม

ภาพแรกของผมที่อยูบนหนังสือพิมพ์ครับไอ้คนที่นอนซ้ายมือสุดครับ วันที่3เดือนพค.2510 นสพ.ไทยรัฐ


ใว้รออ่านเรื่องราวนครสวรรค์อีกในตอนต่อไป..ยังไม่จบครับ

[คนภูเขา]

ขอขอบคุณ คุณอาปัญญามากครับ ที่มาช่วยถ่ายทอดเรื่องราวที่สนุกตื่นเต้น อ่านแล้วได้อรรถรสมากครับ ลงลึกถึงตำแหน่งเกียร์เลย มันส์จริงๆครับ

[bike ufo]

รอติดตามนะครับ กำลังสนุกเลย

[DANGPANYA]

ติดงานนิดหน่อย มาต่อกันเลย น้องโจ คนภูเขาแกรอเสนอรูปตอนต่อไปอยู่

ให้ชมหน้าตาคู่กอดระหว่างทางลงเขาที่ตากฟ้า รูปแรกลุงปานวันชัย ศรีอ่อน
หรือไอ้ดำ..ไอ้ด้วนก็แล้วแต่จะเรียกกัน..ยืนขวาสุดครับ
ส่วนรูปที่2 ก็เป็นเจ้าโอ่ง..เดชาพล ภูนนท์เลย์ คนที่โดนไอ้ดำโดดกอดคนขวาสุด



ที่ จ.นครสวรรค์ในปี2513 เป็นปีที่ผมเริ่มปีกกล้าขาแข็งพอที่จะประทะ
กับใครก็ได้สำหรับการแข่งขันกรุงเทพฯ-เชียงใหม่ หลังจากผ่านจุดให้น้ำสุดท้ายที่
อ.พยุหะคีรีมาแล้ว เหลือระยะทางอีก20กว่ากม.ก็จะถึงเส้นชัย ทั้งกลุ่มใหญ่กล่มหน้า
ต่างก็เหน็ดเหนื่อยมาจาก"ทุ่งหมาหลง"ก่อนถึงจุดให้น้ำสุดท้าย บนเส้นทางปราบ
เซียนเป็นทางที่ทวนลมทิศทางแรง2นาฬิกา ข้างทางด้านซ้ายเป็นแนวดินคันคลอง
ส่งน้ำด้านขวาก็เป็นทุ่งนาโล่งกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา เส้นทางนี้ยาวไกลนับจาก
จุดให้น้ำที่ชัยนาทจนถึง อ.พยุหคีรี ยาวเกือบ40กม.มองไปข้างหน้าไกล ๆเหมือน
มีน้ำขังบนถนนพร้อมเปลวแดดเต้นระยิบยาวไกลสุดลูกหูลูกตา (ปัจจุบันยังพอได้
เห็นร่องรอยเส้นทางอยู่บ้าง)นักแข่งที่มีความฟิตและอดทนพอจึงจะสามารถผ่าน
มันไปได้ เราพร้อมใจเรียกมันว่าทุ่งหมาหลง ให้เป็นนเกียรติประวัติกับคนที่ผ่าน
ความทรมานทั้งปวงมาได้

เมื่อกลุ่มนักปั่นผ่านมาได้เป็นกลุ่มใหญ่เกือบ30คน มีเสียงคนที่อ่อนล้าออกความเห็น
ว่าทั้งกลุ่มน่าจะประคองตัวกันไปสปริ้นชิงตำแหน่งกันหน้าเส้นชัยจะดีกว่าใหม กีมี
เสียงตอบรับเออออสัก7-8คน

ส่วนตัวผมยังมีพละกำลังดีอยู่ เห็นว่านี่เป็นการแข่งขัน คนมีแรงน้อยจะมาจำกัดความ
สามารถผู้แข่งขันอื่น ๆ ได้อย่างใร ผมจึงไปร่อนอยู่หน้ากลุ่ม กินกล้วยแล้วเอา
เปลือกกล้วยขว้างหัวกันเล่น พร้อมบอกว่าถ้าไม่มีใครไปตูไปนะโว้ย..

ว่าแล้วผมก็เร่งความเร็วทิ้งห่างกลุ่มออกมา ก็ยังไม่มีใครไล่ตามผมมา จนทิ้งกลุ่มห่าง
ออกมาเกือบ300เมตร หันไปดูข้างหลังก๊ยังไม่มีใครขยับ เหลือระยะทางอีก14กม.
ก็จะถึงเส้นชัย ผมตัดสินใจเร่งความเร็วไปต่อทันที คราวนี้ใช้ความเร็วเกือบเต็มที่ให้
พอมีแรงและความเร็วไปได้ตลอดจนถึงเส้นชัยในวันนี้

ในที่สุดผมก็ทิ้งกลุ่มใหญ่ที่ตามมาได้มากกว่า2กม. คนในกลุ่มช่วยกันโหมไล่อย่าง
เต็มที่จนล้มลุกคลุกคลานไปหลายคน แต่การนไล่ผมก็ไม่ทันผมซักที วันนี้ผมคิดว่า
มีโอกาสทิ้งกลุ่ม และทำเวลารวมขึ้นนำแน่นนอน และคิดต่อไปว่าหากเวลาทิ้งกลุ่ม
ขึ้นมานำ ผมมีแรงมากพอที่จะไล่ใครก็ตามที่จะหนีแบบผมได้

ก่อนถึงเส้นชัย4กม.รถตำรวจทางหลวงพาผมเลี้ยวซ้ายจากเส้นทางหลัก ผมตามไป
จนเกือบ1กม. ตำรวจทางหลวงจึงรู้ว่าพาผมไปผิดทาง..

กว่าจะย้อนกลับมาออกทางเดิมก็หลงทางไป2กม. ออกมาขึ้นถนนเดิมกลุ่มใหญที่
ตามผมมาก็ยังตามมาไม่ทันผมเสียที แต่เมื่อโผล่ออกมาทางเดิมกลุ่มใหญ่ก็เข้ามา
ใกล้สัก400เมตร ซึ่ทำให้กลุ่มที่ตามหลังมีกำลังใจในการไล่กันเต็มที่ คนปั่นหนีคน
เดียว หรือจะสู้แรงคนทั้งกลุ่มที่โหมใล่อย่างเอาเป็นเอาตาย พอขึ้นสพานเดชาติวงศ์
กลุ่มก็ไล่ผมใกล้เข้ามาเหลือ200เมตร

ผมทุ่มเทกำลังทั้งหมดแบบทิ้งทวนหนีการไล่ล่าของคนที่ตามมาทั้งกลุ่ม พยายามหนี
สุดขีดเส้นชัยเหลือแค่เอื้อมอีกไม่ถึง500เมตร ในที่สุดระยะทาง100เมตรหน้าเส้นชัย
กลุ่มใหญ่ก็กลืนผมพอดดิบพอดีหน้าเส้นชัยซะอย่างนั้น

วันนี้เรียกได้ว่าผมโดนตีหัวหน้าเส้นชัยอย่างหวุดหวิด แต่ก็ยังดีใจอยู่ลึก ๆ ที่เพื่อนรัก
ของผมวิรัช ประสานไทย นักปั่นประเภทนักเรียนปั่นแซงหน้า"รุ่นใหญ่"นักปันทีมชาติ
ที่แข่งประเภทประชาชนได้ก่อนเพื่อน

ความทรงจำที่เจ็บปวดมันยังตามมารบกวนผมทุกครั้งเมื่อคิดถึงมันครับ...

สพานเดชาติวงศ์ที่กลุ่มใหญ่ใล่ล่าผมจนทันก่อนเข้าเส้นขัย100มตร
และภาพการเข้าเส้นชัยวันนั้น2พค.2513 วิรัช ประสานไทย นักปั่นนักเรียน
แซงหน้านักปั่นทีมชาตเข้าเส้นชัยได้ก่อนเพื่อน
หน้าตาแจ็คผู้ฆ่ายักษ์ วิรัช ประสานไทย



พรุ่งนี้ตอนจบในเรื่องที่ผมไม่เคยเล่าให้ใครรู้มาเกือบ50ปี รู้แล้วคุณจะอึ้งกิมกี่..

[DANGPANYA]

รอติดตามนะครับ กำลังสนุกเลย

[congto]

รอติดตามนะครับ กำลังสนุกเลย

เดี๋ยวตอนดึกมาช่วยต่อครับอาแดงครับ

[คนภูเขา]

สะพานเดชาติวงศ์ 2513

[คนภูเขา]

สะพานเดชาติวงศ์ 2556 นักปั่นรุ่นเก๋ายังคงเดิม น้าปาน หรือไอ้ดำ , ไอ้ด้วนที่เพื่อนเรียกกัน และตามมาด้วยเฮียใหญ่ ศักดิ์ชัย

[DANGPANYA]

เรื่องสุดท้ายของการแข่งขันทางไกลประจำปีกรุงเทพฯ-เชียงใหม่
ช่วงนครสวรรค์เมือปี2512 ที่เกิดเรื่องที่ยังไม่เคยบอกใครนอกจาก
สุรชัย ศศิบุตรในเกมส์สกปกที่ผมคาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องราวแบบนี้

ภาพการแข่งขันวันแรกที่ผมกับสุรชัยได้ยืนแป้นพร้อมกันที่ลพบุรี


ปีนั้นผมกับสุรชัยเริ่มมีความสนิทชิดเชื้อฝึกซ้อมมาด้วยกัน
และได้พากันตระเวณหาสปอร์นเซ่อร์ใว้เป็นค่าใช้จ่ายในการแข่งขัน
จนได้ผู้อุปถัมภ์เป็นบริษัทผลิตภัณฑ์นมโฟร์โมสต์ ความสามารถของ
สุรชัยกับผมพอ ๆ กัน และช่วยเหลือกันเป็นทีมมีความแข็งแกร่งที่ใคร
ก็เริ่มจับตามอง เพราะวันแรกก็เริ่มประสพความสำเร็จในการแข่งทั้งคู่
ในการแข่งขันระหว่างทางก็มักมีคนที่ขาดสปีริต แต่อยากชนะ ที่มักจะ
"วางยา" แอบคลายน๊อตต่าง ๆ ของนักปั่นคู่แข่งเช่นแอบคลายน๊อตล๊อค
หลักอานบ้าง แอบคลายน๊อตต่าง ๆของตัวรถ เพื่อให้ไม่สามารถไปได้
เต็มสมรรถภาพของรถ

ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่ผมและเพื่อน ๆ ของผมมักจะเอารถเข็นอนในมุ้ง
เวลาไปนอนรวม ๆ กันตามต่างจังหวัด

ตอนเช้าหลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ตรวจความพร้อมของรถที่จะใช้แข่งขัน
ก่อนจะจอดมันใว้ที่หน้าโรงอาหารพร้อมรถของเพื่อน ๆ เติมน้ำใส่กระติก
พร้อมแข่ง ส่วนตัววผมก็เติมพลังใส่ท้องจนอิ่ม แล้วออกไปยังจุดเริ่มต้น
ดูข่าวและรูปที่ปรากฎในหน้าหนังสือพิมพ์ด้วยความเชื่อมั่นในการแข่งใน
วันนี้และต่อๆไป ว่าจะประสพความสำเร็จในการแข่งขันเหมือนรุ่นพี่ ๆ

ด้วยความที่เป็นดาวรุ่งของผม จึงเกิดการหมั่นใส้กันระหว่างการเก็บตัวใน
ทีมชาติของผม จนมีปากเสียงกันพอสมควรระหว่างอยู่ในค่ายเก็บตัวฝึกซ้อม

พอมาแข่งขันกรุงเทพฯ-เชียงใหม่หนนี้ผมก็เริ่มแสดงให้เห็นว่าผมเริ่ม
แข็งแรงขึ้นมาจนสามารถวัดรอยเท้าม้าแก่อย่างเขาได้

การแข่งขันเริ่มขึ้นจนผ่านไปเลยโคกสำโรง ผมเริ่มหาวเหมือนง่วงนอนนับ
แต่นั้นเวลายิ่งผ่านไปผมก็หาวและเกิดอาการง่วงนนอนมากขึ้นทุกทีจนผม
แปลกใจผมพยายามฝืนทนความง่วงนอนอยู่ต่อไปอีกเกือบชั่วโมง ท่าม
กลางกลุ่มที่ผมกระชากหนีออกมาได้3คน ทิ้งกลุ่มข้างหลังชนิดว่าวันนี้ผม
และคนที่มาด้วยอีก2คนน่าจะทิ้งกลุ่มข้างหลังและทำเวลารวมนำคนอื่นได้แน่

ผมยิ่งกินนน้ำในกระติกที่ติดรถมาผมก็ง่วงมากขึ้นทุกขณะ จนในที่สุดผม
ง่วงนอนจนลืมตาไม่ขึ้นต้องเบรครถจอดนอนข้างทางท่ามกลางแสงแดด
แรงตอน11นาฬิกากรรมการถามผมว่าเป็นอะไร ผมก็ตอบแบบสลึมสลือ
ว่าง่วงนอนลืมตาไม่ขึ้นครับแล้วในที่สุดผมก็หลับไปตรงกลางถนนนั่นเอง

เวลาผ่านไปหลายปีผมทบทวนดูถึงเหตุการณ์ในวันนั้น จึงคิดออกว่าน่าจะ
โดนวางยานอนหลับใส่กระติกน้ำของผม เพราะผมเริ่มมีอาการก็ต่อเมื่อเริ่ม
กินน้ำกระติกแถวโคกสำโรงเมื่อดื่มน้ำมากเข้า ความเข้มของยานอนหลับ
ในตัวผมก็มากขึ้น จนในที่สุดฤทธิ์ยาก็ทำให้ผมไปต่อไม่ได้ต้องหลับอยู่
กลางถนนยามใกล้เที่ยงนั่นเอง