ThaiMTB.com

cPu man เขียน:เล่าให้ฟัง
เด็ก ๆ ตอนนั้นซักประมาณ ป.3 ได้มั้ง จำได้ว่าผมเคยขโมยตังค์แม่ ไปซื้อของเล่น 200 ใช้วิธีตื่นขึ้นมาแต่เช้า ตี 5 (ลงทุนสุด ๆ เพราะรู้ว่าแม่ลงมาเตรียมทำกับข้าวให้ตั้งแต่ 6 โมงเช้า) เพื่อย่องลงมาเปิดกระเป๋าตังค์แม่ เปิดมาเห็นมีเงินอยู่พันกว่าบาทมั้ง เลยซัดไปสองร้อย แล้วกลับเข้าไปนอน ตื่นไปโรงเรียนแต่เช้า แวปซื้อรถชาลีบัน (การ์ตูนฮิตสมัยนั้น) ด้วยความรู้สึกที่ยังจำได้ว่า "เหอ ๆ ในที่สุดก็ได้มันมาแล้วเฟ่ย" กระหยิ่มยิ้มย่อง มาก ๆ พอตอนเที่ยง ๆ แม่ผมมาหาที่โรงเรียน แล้วถามผมว่าผมขโมยตังค์แม่มาใช้มั้ย ผมจำไม่ได้แล้วว่าแม่พูดว่ายังไงบ้าง คับคล้ายคับคลาว่า แม่มีเงินเพียงพันห้า ต้องไปจ่ายค่าของที่สั่งเค้ามา แล้วถามผมว่าผมเอามาใช้มั้ย ผมตกใจ ไม่กล้าบอก กลัวโดนตีเลยบอกว่าปล่าว ไม่ได้เอาไป อย่างเดียว แล้วแม่ก็นั้งเงียบเป็นชั่วโมงเลยครับ นั้งอยู่กับผมมองหน้าผม ผมจำเหตุการได้ไม่ลืมเลย ว่าแม่นั้งอยู่อย่างนั้นนานมาก ความรู้สึกมันบอกไม่ถูกเลยครับ จนในที่สุดแม่ผมก็บอกว่าตอนนี้เรามีเงินอยู่แค่นี้ แม่ไม่รู้หรอกว่าเอาไปทำอะไร แต่แม่ไม่ได้โกรธหรอก ขอแค่เพียงให้เหตุการครั้งนี้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว แม่พูดจบแม่ก็ร้องให้ออกมา ผมทนไม่ไหวเลยยอมรับสารภาพครับเล่าให้แม่ฟังหมดเปลือกเลย แล้วรู้สึกสำนึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป ว่าบางครั้งเราทำอะไรไปนะ เราไม่รู้ตัวเลยว่ามันทำให้คนที่อยู่ข้าง ๆ เรานั้นเดือดร้อนแค่ใหน ถึงแม้จะบอกว่าไม่รู้ ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้เจตนา แต่ความเสียหายมันเกิดขึ้น และทำให้คนรอบข้างเดือดร้อน ไม่ว่ามันจะมากหรือน้อยแค่ใหน จะเงินหลักร้อย หรือหลักหมื่น
อย่างน้อย ๆ ก็ต้องทำให้คนที่กระทำความผิดนั้น ๆ ได้รู้สำนึกเสียก่อนว่าเค้าได้ทำผิด ไม่ใช่ว่าผิดแล้วให้อภัย ก็จบกันไป ถ้าวันนี้น แม่ผม ไม่ไปหาผมที่โรงเรียน ไม่นั้งมองหน้าผมเป็นชั่วโมง ๆ และไม่ร้องให้ ให้ผมเห็น ผมก็คงไม่รู้หรอกว่าผมได้ทำในส่ิงที่ผิดมาก ๆ แค่ใหน และผมคงไม่มีทางรู้สำนึกได้เลย คงจะทำครั้งที่ 2 ที่ 3 ไปเรื่อย ๆ อีก
โตมาก็คงไม่ได้เป็นเจ้าของกิจการมั่นคง คู่ค้าคงไม่ค้าขายด้วยเพราะเป็นคนไม่ซื่อตรง อันนี้สำคัญนะครับ เพราะถ้าคิดจะโกงแต่เด็ก มันคงติดตัวไปจนตายแหละครับ

ขอให้เป็นกรณีตัวอย่าง ทั้งเจ้าทุกข์ และ คนทำผิดด้วยนะครับ

shinjang เขียน:

cPu man เขียน:เล่าให้ฟัง
เด็ก ๆ ตอนนั้นซักประมาณ ป.3 ได้มั้ง จำได้ว่าผมเคยขโมยตังค์แม่ ไปซื้อของเล่น 200 ใช้วิธีตื่นขึ้นมาแต่เช้า ตี 5 (ลงทุนสุด ๆ เพราะรู้ว่าแม่ลงมาเตรียมทำกับข้าวให้ตั้งแต่ 6 โมงเช้า) เพื่อย่องลงมาเปิดกระเป๋าตังค์แม่ เปิดมาเห็นมีเงินอยู่พันกว่าบาทมั้ง เลยซัดไปสองร้อย แล้วกลับเข้าไปนอน ตื่นไปโรงเรียนแต่เช้า แวปซื้อรถชาลีบัน (การ์ตูนฮิตสมัยนั้น) ด้วยความรู้สึกที่ยังจำได้ว่า "เหอ ๆ ในที่สุดก็ได้มันมาแล้วเฟ่ย" กระหยิ่มยิ้มย่อง มาก ๆ พอตอนเที่ยง ๆ แม่ผมมาหาที่โรงเรียน แล้วถามผมว่าผมขโมยตังค์แม่มาใช้มั้ย ผมจำไม่ได้แล้วว่าแม่พูดว่ายังไงบ้าง คับคล้ายคับคลาว่า แม่มีเงินเพียงพันห้า ต้องไปจ่ายค่าของที่สั่งเค้ามา แล้วถามผมว่าผมเอามาใช้มั้ย ผมตกใจ ไม่กล้าบอก กลัวโดนตีเลยบอกว่าปล่าว ไม่ได้เอาไป อย่างเดียว แล้วแม่ก็นั้งเงียบเป็นชั่วโมงเลยครับ นั้งอยู่กับผมมองหน้าผม ผมจำเหตุการได้ไม่ลืมเลย ว่าแม่นั้งอยู่อย่างนั้นนานมาก ความรู้สึกมันบอกไม่ถูกเลยครับ จนในที่สุดแม่ผมก็บอกว่าตอนนี้เรามีเงินอยู่แค่นี้ แม่ไม่รู้หรอกว่าเอาไปทำอะไร แต่แม่ไม่ได้โกรธหรอก ขอแค่เพียงให้เหตุการครั้งนี้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว แม่พูดจบแม่ก็ร้องให้ออกมา ผมทนไม่ไหวเลยยอมรับสารภาพครับเล่าให้แม่ฟังหมดเปลือกเลย แล้วรู้สึกสำนึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป ว่าบางครั้งเราทำอะไรไปนะ เราไม่รู้ตัวเลยว่ามันทำให้คนที่อยู่ข้าง ๆ เรานั้นเดือดร้อนแค่ใหน ถึงแม้จะบอกว่าไม่รู้ ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้เจตนา แต่ความเสียหายมันเกิดขึ้น และทำให้คนรอบข้างเดือดร้อน ไม่ว่ามันจะมากหรือน้อยแค่ใหน จะเงินหลักร้อย หรือหลักหมื่น
อย่างน้อย ๆ ก็ต้องทำให้คนที่กระทำความผิดนั้น ๆ ได้รู้สำนึกเสียก่อนว่าเค้าได้ทำผิด ไม่ใช่ว่าผิดแล้วให้อภัย ก็จบกันไป ถ้าวันนี้น แม่ผม ไม่ไปหาผมที่โรงเรียน ไม่นั้งมองหน้าผมเป็นชั่วโมง ๆ และไม่ร้องให้ ให้ผมเห็น ผมก็คงไม่รู้หรอกว่าผมได้ทำในส่ิงที่ผิดมาก ๆ แค่ใหน และผมคงไม่มีทางรู้สำนึกได้เลย คงจะทำครั้งที่ 2 ที่ 3 ไปเรื่อย ๆ อีก
โตมาก็คงไม่ได้เป็นเจ้าของกิจการมั่นคง คู่ค้าคงไม่ค้าขายด้วยเพราะเป็นคนไม่ซื่อตรง อันนี้สำคัญนะครับ เพราะถ้าคิดจะโกงแต่เด็ก มันคงติดตัวไปจนตายแหละครับ

ขอให้เป็นกรณีตัวอย่าง ทั้งเจ้าทุกข์ และ คนทำผิดด้วยนะครับ

อ่านแล้วน้ำตาซึมครับ

tree001 เขียน:

shinjang เขียน:

cPu man เขียน:เล่าให้ฟัง
เด็ก ๆ ตอนนั้นซักประมาณ ป.3 ได้มั้ง จำได้ว่าผมเคยขโมยตังค์แม่ ไปซื้อของเล่น 200 ใช้วิธีตื่นขึ้นมาแต่เช้า ตี 5 (ลงทุนสุด ๆ เพราะรู้ว่าแม่ลงมาเตรียมทำกับข้าวให้ตั้งแต่ 6 โมงเช้า) เพื่อย่องลงมาเปิดกระเป๋าตังค์แม่ เปิดมาเห็นมีเงินอยู่พันกว่าบาทมั้ง เลยซัดไปสองร้อย แล้วกลับเข้าไปนอน ตื่นไปโรงเรียนแต่เช้า แวปซื้อรถชาลีบัน (การ์ตูนฮิตสมัยนั้น) ด้วยความรู้สึกที่ยังจำได้ว่า "เหอ ๆ ในที่สุดก็ได้มันมาแล้วเฟ่ย" กระหยิ่มยิ้มย่อง มาก ๆ พอตอนเที่ยง ๆ แม่ผมมาหาที่โรงเรียน แล้วถามผมว่าผมขโมยตังค์แม่มาใช้มั้ย ผมจำไม่ได้แล้วว่าแม่พูดว่ายังไงบ้าง คับคล้ายคับคลาว่า แม่มีเงินเพียงพันห้า ต้องไปจ่ายค่าของที่สั่งเค้ามา แล้วถามผมว่าผมเอามาใช้มั้ย ผมตกใจ ไม่กล้าบอก กลัวโดนตีเลยบอกว่าปล่าว ไม่ได้เอาไป อย่างเดียว แล้วแม่ก็นั้งเงียบเป็นชั่วโมงเลยครับ นั้งอยู่กับผมมองหน้าผม ผมจำเหตุการได้ไม่ลืมเลย ว่าแม่นั้งอยู่อย่างนั้นนานมาก ความรู้สึกมันบอกไม่ถูกเลยครับ จนในที่สุดแม่ผมก็บอกว่าตอนนี้เรามีเงินอยู่แค่นี้ แม่ไม่รู้หรอกว่าเอาไปทำอะไร แต่แม่ไม่ได้โกรธหรอก ขอแค่เพียงให้เหตุการครั้งนี้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว แม่พูดจบแม่ก็ร้องให้ออกมา ผมทนไม่ไหวเลยยอมรับสารภาพครับเล่าให้แม่ฟังหมดเปลือกเลย แล้วรู้สึกสำนึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป ว่าบางครั้งเราทำอะไรไปนะ เราไม่รู้ตัวเลยว่ามันทำให้คนที่อยู่ข้าง ๆ เรานั้นเดือดร้อนแค่ใหน ถึงแม้จะบอกว่าไม่รู้ ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้เจตนา แต่ความเสียหายมันเกิดขึ้น และทำให้คนรอบข้างเดือดร้อน ไม่ว่ามันจะมากหรือน้อยแค่ใหน จะเงินหลักร้อย หรือหลักหมื่น
อย่างน้อย ๆ ก็ต้องทำให้คนที่กระทำความผิดนั้น ๆ ได้รู้สำนึกเสียก่อนว่าเค้าได้ทำผิด ไม่ใช่ว่าผิดแล้วให้อภัย ก็จบกันไป ถ้าวันนี้น แม่ผม ไม่ไปหาผมที่โรงเรียน ไม่นั้งมองหน้าผมเป็นชั่วโมง ๆ และไม่ร้องให้ ให้ผมเห็น ผมก็คงไม่รู้หรอกว่าผมได้ทำในส่ิงที่ผิดมาก ๆ แค่ใหน และผมคงไม่มีทางรู้สำนึกได้เลย คงจะทำครั้งที่ 2 ที่ 3 ไปเรื่อย ๆ อีก
โตมาก็คงไม่ได้เป็นเจ้าของกิจการมั่นคง คู่ค้าคงไม่ค้าขายด้วยเพราะเป็นคนไม่ซื่อตรง อันนี้สำคัญนะครับ เพราะถ้าคิดจะโกงแต่เด็ก มันคงติดตัวไปจนตายแหละครับ

ขอให้เป็นกรณีตัวอย่าง ทั้งเจ้าทุกข์ และ คนทำผิดด้วยนะครับ

อ่านแล้วน้ำตาซึมครับ

อยากให้เด็กๆได้มาอ่านจังเลยครับให้ข้อคิดที่ดีมากๆ

crazygu2 เขียน:อ่านจนจบ ได้เห็นคนเลวหนึ่งคน กับคนเห็นแก่ตัวหนึ่งคน

annapa เขียน:

crazygu2 เขียน:อ่านจนจบ ได้เห็นคนเลวหนึ่งคน กับคนเห็นแก่ตัวหนึ่งคน

และคนดี ที่ช่วยตามหาคนเลว อีกนับร้อยคน