นิยายรักขาดตอน ภาค6 กนกลายโบตั๋น ชุดพรหมลิขิตที่บิดเบือน คุนหมิง<>หยวนหยาง

[เหน่งหนักแน่น]

ไหนๆ ก็ ไหนๆ ถ่อสังขารมาถึงซะขนาดนี้ละ 100หยวน ยังไงก็ต้อง ขมิบตรูด กัดฟัน จ่ายไป

จะน่าเสียดายอย่างยิ่งยวดก็ตรงที่เราทั้งสองคนนั้น มาผิดช่วง ผิดเดือน ผิดฤดู ผิดเวลา เพราะถ้าสังเกตุจากภาพถ่ายนั้นจะเห็นว่า..หมอกแดด เต็มคลุ้งฟุ้งไปทั้งภาพเลย ช่วงเวลาที่น่าเก็บภาพนาขั้นบันไดที่ดีนั้น ผมว่าน่าจะเป็นช่วงเวลาเย็นที่ตะวันเริ่มจะตกดิน จะได้ภาพที่มีความต่างของน้ำในแปลงนา ประมาณนั้นนะครับ

ยังไงเสีย.. ผมยังคงเป็นบุคคลที่ถูกสาวใหญ่ สาวน้อยขอถ่ายภาพคู่ด้วยเหมือนเดิม อีกล่ะ

[เหน่งหนักแน่น]

จัดให้พระเอกตามท้องเรื่อง สักชุด..

[เหน่งหนักแน่น]

หลังจากที่เก็บภาพ นาขั้นบันไดพันปี เป็นที่เรียบร้อย...

ป่ะปิง..เด๋วเราขึ้นไปดูหมู่บ้านชาวเขากัน
เรา..เฮียใช้คำว่า เรา รึ
อ้าว..ไอ้หอย ยืนกันอยู่สองหน่อนี่ มรึงกะกรู ไม่เราแล้วจะหมาที่ไหน
ผมชวนเฮียมาเมืองจีน มาดูอะไร
นาขั้นบันไดพันปี หยวนหยาง
แล้วข้างหน้าเฮียนี่ มันคืออะไร
นาขั้นบันไดพันปี หยวนหยาง
เออเน๊อะ...ยังพูดรู้เรื่องนี่หว่า ผมบอกเฮียสักคำไหมว่า จะไปดูหมู่บ้านชาวเขา หากจะดูพวกชาวเขาผมจะถ่อสังขารข้ามน้ำ ข้ามทะเล ข้ามฟ้ามาทำไมถึงเมืองจีน ราดรี เมืองกาญจน์เดินกันให้ขวักไขว่พวกชาวเขา หรือกำลังคิดว่าจะเอาชาวเขามาทำเมียอีกคนรึยังไง ห๊า..
แสดงว่า..ดูแค่นี้ ถ่ายรูปแล้ว จะกลับแล้ว
ไม่ต้องแสดง เวลาหมด หมดเวลา และที่สำคัญ ผมหิวข้าว หิวจริง หิวจัง ไม่ต้องใช้ตัวแสดงแทน

ก็จริงของมัน เพราะมันชวนมาดูนาขั้นบันไดพันปี หยวนหยาง มันไม่ได้บอกว่า ชวนมาดูหมู่บ้านชาวเขาเลยสักนิดนึง

กรูผิดเองแหละ บักปิง กูผิดเอง สราดดดด...

[เหน่งหนักแน่น]

ร้านอาหาร..ไม่ใช่สิ ภัตาคารริมทางที่มีเอาไว้ต้อนรับนักท่องเที่ยวหลังจากแวะที่จุดชมวิวนาขั้นบันไดแล้ว ลำดับต่อไปที่ระบุไว้ในโปรแกรมทัวร์ก็น่าจะเป็น การลองลิ้มชิมรสอาหารจีน ถึงแม้เราทั้งสองจะไม่ได้เดินทางมากับกรุ๊ปทัวร์ แต่ด้วยความกระแดะ กระสันต์ อยากลองหรือจะอะไรก็แล้วแต่

ไอ้การเสนอหนังหน้าเข้าไปนั่งข้างในนั้น ไก่ผัดพริก ข้าวโถนึง น้ำชาหนึ่งกา ทิชชู่ 4แผ่น ไม้จิ้มฟัน 2แท่ง ทั้งหมดนี้นั้น..

60 หยวน

โอเครนะปิง โอสะเครนะ อืม..โอเคร

[เหน่งหนักแน่น]

หลังจาก อิ่มจัง ตังค์อยู่ไม่ครบ เป็นที่เรียบร้อย ในเมื่อมีขึ้นก็ต้องมีลง จากเส้นทางของเมื่อเช้าที่เราปั่นขึ้นมาจากจุดกางเต๊นท์นอนเมื่อคืนระยะทางโดยประมาณที่ 18กิโลเมตรถึงจุดชมวิวนาขั้นบันได แน่นอน..เราสองคนกำลังจะดิ่งลงไปในระยะทาง 18กิโลเมตร

ซ้ายมือของเราคือขุนเขา ขวามือของเรานั้นก็คือ นาขั้นบันได ฉะนั้น..หากไม่คิดที่จะขึ้นไปดูความเป็๋นอยู่ของชาวเขา หรือคิด หรือและอยากจะขึ้นไปบันทึกภาพตรงจุดชมวิวของนาขั้นบันไดนั้นแล้วไซร้ 100หยวน คือจำนวนเงินที่ท่านจะต้องแลก



เมืองหลูชุน คือปลายทางของวันนี้ เราจะต้องไปให้ถึงให้ได้ แต่มันจะถึงไหมกับสภาพของตัวผมเองที่ อาการไข้เริ่มกลับมาอีกครั้งนึง แสงแดดที่แผดร้อน ระยะทางขึ้นสลับลง อยู่ตลอดทำให้ผมเริ่ม อ่อนแรงลงเรื่อยๆ

ดวงอาทิตย์เริ่มอ่อนแสงลงเรื่อยๆ ตอนนี้เราอยู่ที่จุด ต่ำสุด..ของถนนเส้นนี้ เวลาของที่นี่ตอนนี้เข็มนาฬิกาฟ้องบอกเราว่า 5โมงเย็นกว่าเข้าไปแล้ว

[เหน่งหนักแน่น]

คงจะอิ่มกับ นาขั้นบันได ไปอีกนาน

[เหน่งหนักแน่น]

ยาวไป ยาวไป..

[เหน่งหนักแน่น]

นี่เป็นครั้งแรกในการออกเดินทางด้วยจักรยานที่ผมเริ่มคิดที่จะใช้..ตัวช่วย

เฮ้ย..บักปิง กรูไม่ไหวล่ะ ตัวกรูเริ่มร้อนอีกละ น้ำก็หมด นีแมร่งจะ 6โมงเข้าไปละ โบกเลย..
555 เฮียบอกเองนา ผมไม่เกี่ยวนะทริปนี้
ไอ้เชรี้ย..กรูไมไ่หวละ มรึงโบกเลย แมร่งอีกเกือบ 50โล กว่าจะถึงเมืองหลูชุน

รถบรรทุก 4ล้อใหญ่ จอดเมื่อเราโบกมือขึ้นไปขอความช่วยเหลือ แต่เราไม่สามารถที่จะขออาศัยร่วมเดินทางไปด้วยได้เนื่องจากสิ่งของที่บรรทุกอยู่กะบะหลังนั้น ไม่มีที่ว่างสำหรับเราสองคนเลย

รถกะบะ 4ประตู คันที่สองชะลอความเร็วลง หลังจากที่เห็นเรายื่นมือออกไปขอความช่วยเหลือ ชายจีน 3คนเปิดประตูลงมาและเดินเข้ามาหาบักปิง คนของเรายังคงใช้มุขเดิมๆ ทั้งพูด ทั้งมือ ทั้งหน้า ทั้งตา มันชิงเปิดเฟรมก่อน ส่งเสียงขะโหมง โฉงเฉงกันได้สักครู่ ชายชาวจีนคนมี่อาวุโสน้อยที่สุดก็กระโดดขึ้นไปบนกะบะจัดแจงจัดข้าวของที่เค้าบรรทุกมา และรีบนำรถจักรยานของเราสองคนขึ้นไปบนรถ

ขณะที่ผมกำลังนั่งสรุปทริปอยู่นี่ พยายามนึกย้อนหลังไปถึงวันนั้นก็ยัง เป็นตางึด ว่า บักปิงมันพูดอะไรของมัน ทำไม..บักปิงถึงได้เก่งกล้าสามารถขนาดนั้น ทำไม..?

[met]

จะสรุปข้ามปีรึไงเฮีย

[tanzhess]

กระทู้ทรงคุณค่า

วงการซีรีย์ฝรั่ง เปรียบดั่ง games of throne เริ่มซีซั่นใหม่

[เหน่งหนักแน่น]

เฮียคิดดีแล้วนะ ที่ยอมขึ้นรถมากะเค้านี่ ตั้งแต่เหยียบแผ่นดินมังกรผมรู้สีกไม่ค่อยสู้ดีนัก แปลกๆ ยิ้มให้ก็ไม่ยิ้ม แถมไอ้วันที่โดนตะเพิดออกมาจากโรงแรมจนต้องออกมากางเต๊นท์นอนแถวฮวงซุ้ยนั่นอีก เฮ๊อ...
บักห่ามรึง มรึงจะมากลัวอะไรกันตอนนี้ว๊ะ เค้า3 เรา2 พอฟัดหนะ แม๊..ตะกี๊กรูก็เห็นมรึงคุยกันถูกคอดีนี่หน่า
ธ่อ..เฮีย ผมก็มั่วบ้าง อะไรบ้าง ดันฟังผมเข้าใจนี่ดิ
ไหนอะไรที่ทำให้มรึงรู้สึกแปลกๆ และไม่ค่อยสู้นัก อย่างมรึงนี่ ชั่วโมงนี้หนอนน้อยของมรึงยังคิดจะลุกขึ้นมาสู้อีกรึ 555 ไอ้อ้วน และอีกเรื่อง ที่มรึงบอกว่า มรึงยิ้มให้เค้าหนะ หุหุ ไหนยิ้มซิ..

บักปิง พยายามทำสีหน้าที่กำลังบอกว่าตนเองนั้น..ยิ้มแล้ว ( นึกภาพออกนะครับว่า พระเอกเราเวลายิ้มเป็นยังไง)

สาบานได้ นี่มรึงยิ้มแล้วนะ หอกเอ๊ย..

ระหว่างที่เรากำลังใจจดจ่อว่า เมื่อไหร่จะถึงเมืองหลูชุน ชายจีน 3คนก็พยายามที่จะพูดคุยกะบักปิง คงจะรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง คนที่อวุโสสุดนั้นคงจะสื่อสารประมาณว่า เราสองคนไม่ต้องกลัวหรือกังวลอะไร อีกไม่นานก็จะถึงมืองหลูชุนละ มากะแกสะบายใจได้ ไม่พูดเปล่าแกยังเปิดกระเป่าเงินพร้อมทั้งควักบัตรประจำตัวอะไรสักอย่างยื่นมาให้เราดู แถมยังกำชับประมาณว่า อย่าบอกใครว่า..แกนั้นเป็นใคร.?

[เหน่งหนักแน่น]

เฮ้ย..แกเป็นใคร ทำอะไรว่ะ.? ผมยิงคำถามใส่บักปิง เพราะคิดว่ายังไงมันคงจะรู้เรื่อง หุหุ ที่ไหนได้ผมแมร่งคิดผิดหว่ะ
น้องชายโจวเหวิ่นฟ๊ะมั๊ง

ไอ้ครั้นจะต่อยปากคนที่มาด้วยกันโชว์คนจีน มันก็จะยังไงอยู่นะ ในใจผมคิดแบบนั้น

รถกระบะขับเคลื่อนฝ่าแสงแดดยามเย็น พุ่งไปข้างหน้าขึ้นเขาลูกแล้ว ลูกเล่า ที่สำคัญยังชันกว่าหลายๆลูกที่เราปั่นเมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมา

ผมคงจะต้อง ขอบใจ เฮียนะที่เป็นไข้อีกครั้งนึงในวันนี้ ไม่งั้นหากเราปั่นนี่เที่ยงคืนแมร่งไม่รู้จะถึงไหมเหมือนกัน และที่สำคัญที่สุดมันไม่ใช่ความคิดผมเลยที่ ใช้ตัวช่วย..ในวันนี้ อิอิ

ทริปนี้บักปิงมันภูมิใจและสะใจมากที่ ผมเป็นคนเรียกร้องตัวช่วย

ยอมถ่มน้ำลายรดฟ้า บ้างในบางครั้ง ดีกว่าไปเสียน่ำตาที่คาเฟ่

[เหน่งหนักแน่น]

ตึกรามบ้านช่อง รถยนต์และผู้คนเริ่มที่จะหนาตาขึ้น นี่เราคงถึงเมืองหลูชุนแล้วสินะ

รถกระบะขับมาจอดที่หร้าร้านอาหารแห่งหนึ่งริมถนน ผมและบักปิงช่วยกันจัดแจงเอาไอ้คู่หูของแต่ละคนลงมาจากกระบะหลังของรถ ส่วนพี่ชายชาวจีนก็เดินดุ่มๆไปหาพ่อครัวที่หน้าร้านอาหาร พูดคุยกันและก็หันหน้ามาหาเราสองคน และพูดคุยกันและก็หันหน้ามามองเราและพยักหน้าใส่กัน

เฮียๆ ผมว่าแมร่งมีอะไรผิดสังเกตุนา ผมว่าเด๋วเราประกอบรถเสร็จแล้วนะ รีบปั่นหนีพวกนั้นดีกว่าไหม รับรองตามเราไม่ทันหรอก
นี่มรึงเป็นไรของมรึงนี่ เยอะนะมรึง เค้าจะฆ่ามรึงหนะ มรึงตายแต่ในรถแล้ว ไอ้อ้วน..

ไม่มากความ..ผมจึงรีบประกอบกระเป๋าสัมภาระใส่รถถีบ ในขณะที่บักปิงแอบเดินอ้อมออกไปอีกด้านนึงของรถฝั่งริมกลางถนน
เสียงพูดคุยระหว่างพี่ชายชาวจีนที่เราขออาศัยรถมากะกุ๊กใหญ่ประจำร้านอาหาร ดังลั่นไปทั่วถนน ซึ่งก็น่าจะเป็นปกติวิสัยของคนที่นี่ ไม่นานนักพี่ชายชาวจีนก็วิ่งมาหาพร้อมๆกับกวักมือมาที่เรา ส่วนกุ๊กใหญ่ที่มี มีดอีโต้ อยู่ในมือนั้น ก็ใช้มือข้างที่ถือมีดชูขึ้นแกว่งไปมา

เฮี๊ยยย...ฉิ๊บหายแล้ว วิ่งเว้ยยย...วิ่ง..กรูบอกแล้ววว...กรูบอกแล้ววว...ไม่เชื่อกรู๊... เสียงตะโกนร้องแหกปากของบักปิงดังไปทั่วถนน เรียกสายตาของคนแถวนั้นให้หันมามองได้เป็นอย่างดี

ซื่อฟ่าน ซื่อฟ่าน เสียงร้องตะโกนบอกของพี่ชายชาวจีน พร้อมๆกับมือของแกที่ดึงตะแกรงหลังรถบักปิงเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน
บักปิ๊งงง บักห่ามรึง มรึงจะรีบปั่นกลับซอยโพธิ์แก้วตอนนี้รึไง ไอ้อ้วน..เฮียแกจะเลี้ยงข้าวมรึงนั่น ไม่หิวรึไงว่ะ บักห่ามรึงเอ๊ย... ผมร้องบอกออกไปก่อนที่บักปิงมันจะ สะเดิด..มากไปกว่านี้
ธ่อ..เฮีย ก็แกเล่นคุยกันสองคนแล้วก้อมองมาที่ผม แถมชูมีดอีโต้เล่มเขื่องมาชี้หน้าผมอีก ใครจะไม่หวั่นว่ะนี่ พ๊มไมไ่ด้กลัวนะเฮีย ขอบอก..แค่หวั่นไหว นิ๊นอย นิ๊นอย




ตะกระหรอ..ผมไม่ได้คิดเช่นนั้น โดยส่วนตัวแล้วการเดินทางปั่นจักรยานทางไกลของผม มันไม่ใช่การท่องเที่ยวเพียงอย่างเดียว การค้นหา และการได้รับ การได้ลิ้มลอง อะไรที่แปลกใหม่ นั่นต่างหากที่เป็น สิ่งที่ผมต้องการ.. รางวัลชีวิต.! ผมเรียกมันว่าแบบนั้น

ครั้งนี้เช่นกัน น้ำใจจากพี่ชายชาวจีน ผมแทบไม่คิดนานเลยนอกเสียจากคำว่า ..เซี่ย เซี่ย ที่ร้องตอบรับออกไป
เฮีย..แน่ใจนะ ว่าเค้าจะไปหลอกเราไปกิน แล้วให้เราจ่ายค่าอาหาร หากเป็นย่างนั้น หมดตัวเลยนะเฮีย เอาไงนี่ เฮีย เฮีย..เฮียฟังผมก่อนสิเฮีย
ไอ้เฮี้ยยย...งั้นมรึงรอกรูอยู่ข้างล่างแหละ กรูกินเสร็จเด๋วห่อลงมาให้

ไม่มีเสียงตอบรับจากบักปิง จากคำพูดของผมที่ร้องบอกออกไป

[เหน่งหนักแน่น]

เหตุการณ์จริง..

ภาพแรก..ของกระทู้ที่แล้ว พี่ชายชาวจีนผมสั้น ใส่เสื้อสีเทาในมือถือบุหรี่ที่คาดว่าเป็นหัวหน้า ชายหนุ่มคนที่ใส่เสื้อลายสก๊อตสีเทาและดำแขนยาวโชเฟอร์ และน้องชายคนจีนใส่เสื้อแขนสั้นลายสก๊อตสีแดงแขนสั้น

เขาทั้งสาม จอดรถรับเราสองคนจากกลางทาง อีกเกือบ 50กิโลเมตรก่อนเข้าเมืองหลูชุน หลังจากถึงเมืองหลูชุนแล้วแกยังโทรเรียกพรรคพวกเพื่อนฝูงให้มานั่งพูดคุยกะเราทั้งสองแบบกระท่อน กระแท่น แต่ก็พอยังจับใจความกันได้ แต่มีอยู่ประโยคนึงที่แกเขียนเอาไว้ให้เราได้อ่านและยังจำอยู่ในใจจนถึงวันนี้นั้นก็คือ..

ประเทศจีน ยินดีต้อนรับคุณสองคน

หากความรู้สึกมันส่งผ่านอากาศไปได้ เราอยากให้ท่านรับรู้ เราสองคนอยากจะบอกกับทุกท่านในวันนั้นว่า.. ขอขอบพระคุณในน้ำใจไมตรีที่มอบให้แก่เราสองคน เหตุการณ์ในวันนั้นเราขอสัญญาว่า..จะจดจำมันตลอดไป

[เหน่งหนักแน่น]

อุ้ย..อุ้ย..แหนะ แหนะเห็นไหมเฮีย แกเรียกเพื่อนมาสมทบอีกเพรียบเลย พ๊มบอกแล้ว ไม่เชื่อโพ๊มมม..ยุ่งตายห่าละงานนี้ หมดตัวแน่ หมดตัวแน่ข้าวปลาอาหารคงจะสั่งกันมาเต็มโต๊ะไปหมด เฮ๊อออ...จะทำยังไงดี จะทำย่างไรดีหล่ะมรึงไอ้เฮียงานนี้

บักปิงบ่นเป็น..หมูกินผึ้ง ได้ไม่นานนัก เพราะผลจาก น้ำใสๆที่ไหลเข้าปาก สาดสู่ลำคอและกระเพาะอาหาร

กำเปย กำเปย คำปัย คำปาย จัดปาย จัดไป ยาวไป ยาวปาย เอิ๊กกกก..

กาเหล้า กาแล้ว กาเล่า เมื่อเหล้าเข้าปาก จากไอ้คนมันบ่นและกังวล กลับมีสภาพเช่นนี้ แล..