เมื่อเช้าปั่นออกกำลังกายไปทุ่งภูเขาทอง ไปด้อมๆข้างบ้านหลังหนึ่งเจอลูกชายคนโต จึงถามถึงอาการของคุณแม่ที่แก่ชราที่อยู่ห้องไอเลิฝยู เอ้ย ห้อง I see you ทราบว่ายังอยู่ในห้อง พูดไม่ได้ ใช้สายยางหลายเส้น รู้สึกตัวบางครั้ง เยี่ยมได้ 11:00-12:00 และ 18:00-19:00 ส่วนลูกชายคนรองไม่รู้ตื่นหรือยัง
กินก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นหน้าหมู่บ้านชามนึ่งแล้วก็ปั่นกลับ นึกถึงคำ
"สังขารไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา"
ไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้จีรัง ไม่มีสิ่งใดดำรงอยู่ไปได้ตามใจตามความปราถนาของมันเอง (ดังนั้นจึง)ไม่มีสิ่งใดเป็นตัวตนแน่แท้
ที่เกิดขึ้นมาก็แค่ชั่วคราวตามปัจจัยที่พรั่งพร้อม และจะแก่เจ็บตายสูญสลายไปตามปัจจัยที่แปรเปลี่ยนสูญสลายไป
ร่างกายหนอ ความสุขความทุกข์หนอ ทิฎฐิมานะหนอ ความรักความโกรธความชอบความชังหนอ ลาภยศสรรเสริญหนอ ตัวตนหนอ ก็ล้วนแต่อนิจจังทุกขังอนัตตา จะอาวรณ์ยึดถือไปใย
แล้วกูจะยึดมั่นถือมั่นนักหนาให้มันเป็นทุกข์ไปทำไม อันตัวกู ความคิดจิตใจของกู ทรัพย์สินสิ่งของของกู ความสุขความทุกข์ของกู ไม่ควรถือมั่น ควรแค่ประกอบสัมมาอาชีพไปตามความพอเพียงตามปัจจัยแวดล้อมที่พอมีอยู่รอบๆชีวิตสัตว์ชีวิตหนึ่งเท่านั้นเถอะ
อ้าว รถยนต์ปาดหน้า สัตว์เอ้ย ดันมาปาดหน้าสัตว์ด้วยกัน
![Laughing :lol:](./images/smilies/icon_lol.gif)