????...คุณลุงแดง- คุณป้าอ๋อย พา เที่ยว ...???

[Deang-sarapee]

สายน้ำ..เมื่อมันไหลไปแล้ว มันไม่หวนกลับ !

ถ้าเรายังทำไม่เต็มที่
แล้วเราต้องจากโลกนี้ไป
ต้องร้อนใจในภายหลัง

ถึงเวลานั้น..
ก็แก้ไขอะไรกันไม่ได้แล้ว
เพราะฉะนั้น จงเตือนตนเองอยู่เสมอ

พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสไว้ว่า..
ผู้ที่ตื่นขึ้น เห็นโลกตามความเป็นจริง
แม้มีชีวิตอยู่เพียงวันหนึ่ง คืนหนึ่ง

ก็ประเสริฐกว่า..
ใช้ชีวิตมา 100 ปี แต่ยังหลับไหลอยู่
ไม่เกิดคุณค่าอะไรแก่ตนเองเลย

จนกว่าจะได้ก้าวสู่เส้นทางที่ถูกต้อง
เจริญอริยมรรคมีองค์ 8
ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม
แม้มีชีวิตอยู่เพียงวันหนึ่ง
ก็ประเสริฐกว่า

ก็พิจารณาตนเอง
ถ้าเรามีชีวิตเหลือเพียงวันนี้วันเดียว
ความตาย เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น
กับพวกเราทุกคนแน่นอน

คนที่อายุน้อยกว่าเรา
ที่ล้มหายตายจาก
เป็นตัวอย่างให้เห็นมากต่อมาก
ตัวเราเองก็เช่นกัน ต้องตายแน่นอน

เราจะแน่ใจเหรอว่า..
รอแก่ก่อน ค่อยปฏิบัติ
ถึงตอนนั้น เราจะมีชีวิตอยู่
แน่ใจหรือ ?

อาจจะล้มตัวลงนอน
แล้วก็ตายในขณะนี้เลยก็ได้
ความตาย เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น
กับพวกเราทุกคนอย่างแน่นอน

แต่ในขณะที่เรามีชีวิตอยู่
ได้ทำสิ่งที่สมควรหรือยัง ?
กับโอกาสให้เราได้รับ ณ ขณะนี้

หนทางหมื่นลี้ ก็เริ่มที่ก้าวแรก
ถ้าเราได้รับโอกาส แล้วเรายังไม่ปฏิบัติ
แล้วโอกาสต่อไปมันจะมาได้อย่างไร ?

เพราะฉะนั้น
ก็ใช้ชีวิตในทุก ๆ วัน ให้มีความรู้สึกว่า..
วันนี้มันเป็นวันสุดท้ายในชีวิตของเรา
................
มูลนิธิเดินจิต

[Deang-sarapee]

เราออกจาก อ.วาริชภูมิ มุ่งหน้าสู่เจดีย์หลวงปู่ วัน ฯ ช่วงที่ขับรถไปเรื่อย ๆ บังเอิญสายตาผมไปเห็นป้ายบอกว่า "สถานที่ จิตร ภูมิศักดิ์ เสียชีวิต" มีหรือครับที่ผมจะเลยผ่าน มันเป็นไปไม่ได้ ผมชื่นชมและติดตามผลงานของจิตร ภูมิศักดิ์ และนับถือน้ำใจของเขามาก ๆ เมื่อครั้งที่ผมต้อง ต่อสู้อยู่กับ ผกค.ผมเจอเพื่อนผมหลาย ๆ คนที่หนีเข้าป่า เราเจอกันมีโอกาสคุยกัน ผมได้รู้ความจริงหลาย ๆ เรื่อง ที่ต้องยอมรับ แต่ด้วยหน้าที่ต่างกัน ก็สัญญากัน "หน้าที่ใครหน้าที่มัน" ยากที่จะพูดครับ "ฆ่ากันทำไม คนไทยเหมือนกัน"

สถานที่เสียชีวิต ของ "จิตร ภูมิศักดิ์"


“จิตร ภูมิศักดิ์” ชีวิต และ ผลงาน

[Deang-sarapee]

#มีแต่คนชอบชวนไปทำบุญ #น้อยคนที่จะชวนกันละบาป

"การทำดี" คือเปลือกนอก..
แก่นแท้ของความเป็นมนุษย์..คือการละชั่ว
"ศีล" คือบาทฐานของการละชั่ว

"การทำบุญ" คือเปลือกนอก..
แก่นแท้ของการปฏิบัติธรรม..คือการละบาป
"สมาธิ" เป็นบาทฐานของการละบาป

"ความสุข" คือเปลือกนอก..
แก่นแท้ของการใช้ชีวิต..คือการพ้นทุกข์
"ปัญญา" เป็นบาทฐานของการพ้นทุกข์

อย่าติดอยู่เพียงแค่เปลือกนอก..
จงพัฒนาจิตใจไปให้ถึงแก่นแท้

ถ้าทำดีแต่ไม่ยอมละชั่ว..
เราจะกลายเป็นคนอวดดี
ถ้าทำบุญแต่ไม่ยอมละบาป..
บุญจะกลายเป็นการลงทุนของกิเลส
สิ่งใดมอบความสุขให้กับเรามาก..
เราจะทุกข์เพราะสิ่งนั้นมากไม่ต่างกัน

ตนเตือนตน สุขง่ายๆด้วยใจแบ่งปัน.....บทความธรรมะ




พิพิธภัณฑ์อัฐบริขาร พระอุดมสังวรวิสุทธิเถร (พระอาจารย์วัน อุตตโม) 19-03-2563

[Deang-sarapee]

วัดถ้ำพวง สังเวชนียสถาน 4 ตำบล แห่งเดียวในภาคอีสาน

[Deang-sarapee]

อรุณสวัสดิ์ท่านผู้มีเกียรติที่เคารพและญาติธรรมที่รักทุกท่านครับ เราออกจากสังเวชนียสถานขับรถวนเพื่อไปยังถ้ำพวง ไม่ต้องกลัวหลง ทางวนถึงกันครับ เดินชมภายในบริเวณวัดที่กว้างขวาง ภาพที่เก็บมาเยอะผมนั้นไม่ชอบการเก็บภาพแบบวีดีโอ แต่พอมาถึงจุดที่อยากจะให้ทุกท่านได้ชมภาพเยอะ ๆ มันมากเกิน จึงต้องขอนำวีดีโอที่มีผู้โพสต์ก๊อปมาให้ชม ขอบคุณคลิปนี้ด้วยนะครับ

วิหารพระมงคลมุจลินท์ วัดถ้ำพวง อ.ส่องดาว จ.สกลนคร


ถ้ามีเวลาพอ ชมวัดถ้ำพวง อ.ส่องดาว จังหวัดสกลนคร แบบเต็มอีกครั้งได้ครับ

[Deang-sarapee]

ไปเที่ยวกันต่อนะครับ ที่พระธาตุภูเพ็ก พระธาตุนี้มีตำนานใครมาสกลอย่าพลาดนะครับ เรียกว่าคู่แข่งของปราสาทนารายณ์เจงเวงทีเดียวครับ ไปชมประวัติกันครับ

ไปกับปลาย...ครั้งหนึ่งของชีวิต พระธาตุภูเพ็ก ดินแดนลอยฟ้าอันศักดิ์สิทธิ์ของอาณาจักรขอมโบราณ จ.สกลนคร กับ หมอปลาย พรายกระซิบ

[Deang-sarapee]

10 ความจริงสูงสุดที่ทุกคนควรตระหนัก!!!

1. แท้จริงแล้วสุขทุกข์ไม่ได้เกิดจากใครทำ ไม่ได้เกิดจากปัจจัยภายนอก แต่เกิดจากการกระทบกันของ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ปัจจัยภายนอกเป็นเพียงตัวแปร ปัจจัยภายในได้แก่ สติ คือสาเหตุใหญ่ ถ้าสติไม่แข็งแรง ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะใด เป็นใครมาจากไหน ก็มีความทุกข์ได้ทั้งนั้น เมื่อสติแข็งแรง ย่อมเห็นกระบวน การทำงานของ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เมื่อเห็นกระบวนการดังกล่าว จิตย่อมไม่เสวยอารมณ์ อันเป็นต้นเหตุของสุข ทุกข์ สุขทุกข์จึงถูกปรับสมดุลให้อยู่ในภาวะเป็นกลาง สิ่งนี้เรียกว่า ความเบิกบาน

2. ความเป็นเรา เป็นเขา คือ กระบวนการปรุงแต่งของจิต แท้จริงแล้ว ตัวเราไม่มีอยู่ คำว่าตัวเราไม่มีอยู่นี้ ไม่ใช่คำอุปมาอุปไมย แต่เป็นสิ่งที่สามารถตรวจสอบได้เอง จากการฝึกจิต ความเป็นตัวเรานั้นเปรียบเหมือนรถยนต์หนึ่งคัน เมื่อจับล้อไว้ทางหนึ่งเครื่องยนต์ไว้ทางหนึ่ง ประตู ตัวถังไว้ทางหนึ่ง เมื่อจับแยกส่วนได้เช่นนี้ สภาพความเป็นรถยนต์ก็หมดไป เมื่อฝึกสติจนแยกกาย ความคิด และจิต ออกจากกันได้ ความเป็นตัวเราก็หมดไปด้วย เมื่อความเป็นตัวเราหมดไป ผู้ยึดมั่นถือมั่นก็หมดไปด้วย ความทุกข์ทั้งปวงก็เป็นอันยุติ

3. เราทั้งหลาย ล้วนเกิดมานับล้านล้านล้านชาติ เป็นจำนวนที่นับไม่ได้ เคยเกิดเป็นคนรวย คนจน ราชา พระ ยาจก เป็นคนฉลาด เป็นคนโง่เขลา เป็นคนพิการ เป็นคนรูปงาม เป็นชาย เป็นหญิง เป็นกระเทย เป็นทอม เป็นนักบุญ เป็นมหาโจร เคยเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน สัตว์นรก เปรต อสูรกาย เทวดา เคยเป็นมาทุกอย่าง ดังนั้น ถ้าชาตินี้เกิดมาดี ก็ไม่ได้แปลว่าชาติหน้าจะดี ชาตินี้อาจเป็นมหาเศรษฐี ชาติหน้าอาจเกิดเป็นสัตว์นรก ชาตินี้อาจเป็นสัตว์เดรัจฉาน ชาติหน้าอาจเกิดเป็นมนุษย์อยู่ในตระกูลสูงก็เป็นได้ ตราบใดที่ยังเวียนว่ายตายเกิด จงอย่าลำพองใจว่า เรานั้นดีแล้ว ประเสริฐแล้ว เพราะแท้จริง ไม่มีใครเลยที่ดีกว่าใคร ทุกคนล้วนอยู่ในความสุ่มเสี่ยงทั้งสิ้น

4. จิตสุดท้ายก่อนตาย เป็นสิ่งชี้วัดว่าชาติหน้าเราจะไปเกิดเป็นอะไร ขณะที่จิตสุดท้ายเป็นสิ่งที่ควบคุมได้ยากที่สุด ในวินาทีสุดท้ายความเศร้า ความกลัว ความสงสัย การยึดติด และความเจ็บปวด สิ่งเหล่านี้ จะดึงมนุษย์ให้ไปปฏิสนธิจิตในภูมิเบื้องต่ำ ได้แก่ นรก เปรต อสูรกาย เดรฉาน พระพุทธเจ้าตรัสว่าผู้ที่ได้เกิดเป็นมนุษย์อีกครั้งหลังจากตายไปแล้ว มีเท่าจำนวนเม็ดทรายที่ปลายนิ้ว ส่วนทรายที่เหลือบนปฐพี เทียบได้กับผู้ที่ตายแล้วไปจุติในอบายภูมิ ถ้าเทียบเป็นเปอร์เซ็นต์แล้ว คงน้อยกว่า 0.00000000000001 เปอร์เซ็นต์ นั่นเท่ากับว่า เป็นไปได้มากเหลือเกินว่า คนทั้งหมดที่เรารู้จัก จะไม่มีใครเลยที่จะได้กลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีก ไม่เว้นแม้กระทั้งเราเอง!!!

5. ชีวิตที่เราเห็นอยู่ เป็นชีวิตชั่วคราว เมื่อเราตาย สิ่งที่เราหามาด้วยความลำบาก สิ่งที่เราเคยมั่นหมายว่าสำคัญ ทั้งความสามารถ เกียรติภูมิ ลูก เมีย ผัว ญาติพี่น้อง เพื่อน มิตรสหาย หน้าที่การงาน สมบัติพัสถาน เงินทอง บ้านช่อง ที่ดิน ความภาคภูมิใจ ทั้งหมดนี้ ไม่มีอะไรเลยที่เราสามารถนำติดตัวไปได้ คำถามสำคัญที่เราควรต้องคิด คือ "ทุกวันนี้เราใช้เวลาที่มีเพื่อสิ่งใด" แน่นอนว่า เวลาเกือบทั้งหมดของเรามุ่งไปสู่สิ่งที่เราไม่สามารถนำติดตัวไปได้ เหล่านี้ คือเรื่องอันตรายที่เราสมควรปรับเปลี่ยนพฤติกรรมอย่างเร่งด่วน

6. บุญบาปเป็นของมีจริง ทุกการกระทำของเรา ย่อมส่งผลสะท้อนกลับ ไม่วันนี้ก็วันหน้า ไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า คำพูด และการกระทำ จึงเป็นสิ่งสำคัญมากกว่าที่เราคิด พูดสิ่งใด ทำสิ่งใดลงไป มิได้จารึกไว้เพียงโลกนี้ หากแต่มันจะจารึกไว้ในสังสารวัฏ ในจิตของเรา และเราจะต้องเป็นผู้รับผลแห่งการกระทำของตนเอง ตลอดการเวียนว่ายตายเกิด ดังนั้น จงระวังคำพูด และการกระทำของเราไว้ให้มากกว่าที่เป็นอยู่

7. ทุกคนที่เราเห็น พ่อ แม่ พี่ น้อง ญาติ เพื่อนฝูง มิตรสหาย ผู้คน ทั้งคนที่รู้จัก และไม่รู้จัก ตลอดการเวียนว่ายตายเกิด ไม่มีใครเลยที่ไม่รู้จักกัน ไม่มีใครเลยที่ไม่เกี่ยวข้องกัน และตราบใดที่เรายังเวียนว่ายตายเกิด เราและเขา จะได้พบกันอีก ไม่ฐานะใดฐานะหนึ่ง ทำดีกับเขาวันนี้ จะพบกันในเส้นทางที่ดี ทำร้ายเขาในวันนี้ ก็จะต้องตามจองเวรกันต่อไป ไม่สิ้นสุด ดังนั้น คำว่า "เพื่อนร่วมทุกข์เกิดแก่เจ็บตาย" จึงเป็นคำที่มีนัยยะสำคัญกว่าที่เราคิดไว้หลายเท่า จงมองผู้อื่นให้เหมือนครอบครัวของท่าน นั่นคือ หนทางที่ดีที่สุด

8. เมื่อการเวียนว่ายตายเกิดมีจริง การบริหารจัดการชีวิตของเรา ก็สมควรเป็นการบริหารจัดการชีวิตที่ครอบคลุมทุกมิติ ไม่เน้นหนักในชาติใดชาติหนึ่ง ชาตินี้ก็ต้องกินต้องใช้ แต่ชาติหน้าก็ต้องเผื่อเหลือเผื่อขาด กิจกรรมบางอย่าง อาจส่งผลดีสูงสุดในชาตินี้ แต่ชาติหน้าอาจทำให้ท่านไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่อัตภาพความเป็นมนุษย์ ดังนั้น ในทุกวัน เราควรถามตนเองว่า วันนี้เราได้เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัวในชาติหน้าบ้างแล้วหรือยัง

9. เวลาที่เราเห็นตรงหน้า มีเพียงปัจจุบัน วินาทีต่อวินาที เมื่อเวลาเคลื่อนเลยไป ไม่มีใครสามารถนำช่วงเวลานั้นกลับมาใช้ซ้ำได้ อดีต ไม่มีจริง เพราะอดีต คือภาพจำที่เรานำมาคิดซ้ำในเวลาปัจจุบัน ส่วนอนาคตก็ไม่มีจริง เพราะอนาคต ก็คือการปรุงแต่งในปัจจุบันของเรา จงจำไว้เสมอ ชีวิต คือเรื่องสดใหม่ ตัวท่านมีอยู่เพียงปัจจุบันการอยู่กับปัจจุบันจะช่วยแก้ปัญหาทุกอย่างในชีวิตของท่านได้ และนี่คือ กุญแจเพียงดอกเดียวที่จะไขความลับของชีวิต จงอยู่กับปัจจุบันจนถึงที่สุด(มีสติและสัมปชัญญะ) แล้วชีวิตจะเป็นของท่านอย่างแท้จริง

10. เป้าหมายของการเกิดเป็นมนุษย์คืออะไร บางคนบอกว่า ฉันเกิดมาเพื่อมีความสุข บางคนบอกว่า ฉันเกิดมาเพื่อสร้างสิ่งดีงามไว้ให้โลก บางคนบอกว่า ฉันเกิดมาเพื่อคนที่ฉันรัก นั่นก็เป็นสิ่งที่จะคิดกันไปตามภูมิปัญญา แต่ละคนก็มีเป้าหมายชีวิตที่แตกต่างกันไป แต่สำหรับพระพุทธเจ้า ท่านได้ฝากเป้าหมายไว้ให้มนุษยชาติอย่างชัดเจน เป้าหมายของการเกิดเป็นมนุษย์ในทัศนะของพระพุทธเจ้า ก็คือ การดับกิเลส และทำที่สุดแห่งทุกข์ให้แจ้ง คือการดับความไม่รู้ หรืออวิชา อันเป็นต้นเหตุแห่งการเวียนว่ายตายเกิดตลอดการเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏ

ขอให้เชื่อเถอะว่า เราเคยตั้งเป้าหมายชีวิตมาแล้วนับไม่ถ้วน และขอให้เชื่อเถอะว่า ทุกเป้าหมาย ทุกความปราถนา ทุกความสำเร็จ ทุกความอยากมี อยากดี อยากได้ อยากเป็น เราล้วนเคยบรรลุมาแล้วก่อนหน้านี้ทั้งสิ้น คงเหลือเพียงเป้าหมายเดียวเท่านั้นที่เรายังไม่เคยบรรลุ นั่นคือเป้าหมายแห่งการไม่เกิด ไม่ตาย

เช่นนั้นแล้ว ถ้าชาตินี้เรายังตั้งเป้าหมายเก่าๆ ซ้ำๆ เดิมๆ ชีวิตของเราคงไม่ต่างอะไรกับนิยายน้ำเน่าที่นำมาเล่าซ้ำๆ เปลี่ยนแต่เพียงชื่อแซ่ หน้าตา เสื้อผ้า หน้า ผม แต่ทุกอย่างก็ยังวนเวียนอยู่ในวังวนเก่าๆ

เช่นนี้แล้ว การเกิดของเราคงเป็นการเกิดที่ไร้ค่า

จงหยุดคิด พินิจ ใคร่ครวญ ด้วยสัมปชัญญะของท่าน อัตภาพความเป็นมนุษย์ คือ สิ่งล้ำค่าอันหาที่สุดมิได้ ทุกวันนี้ท่านกำลังใช้สิ่งล้ำค่าที่ว่า เพื่อแสวงหาสิ่งใดอยู่หรือ!!!

ขออนุโมทนาบุญกับพระสงฆ์ผู้ปฎิบัติดี ปฎิบัติชอบแล้วในศาสนาพุทธ..ทุกองค์...ท่านผู้มีศีลใฝ่ธรรมใฝ่เจริญภาวนา ในฐานะที่ท่านอยู่ในเส้นทางที่ควรจะเป็น ในการที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ในชาตินี้ และขออนุโมทนาบุญกับท่านเจ้าของบทความนี้ขอให้ท่านจงเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นครับ

[Deang-sarapee]

เพลงคำขวัญ18อำเภอสกลนคร

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราสองคนได้พากันมาปั่นเที่ยวเมืองรอง "เมืองสกลนคร" ครั้งแรกเราเป็นห่วงว่าเราคงไปกราบพ่อแม่ครูบาอาจารย์ได้ไม่กี่องค์ เป็นความโชคดีที่ท่านพระอาจารย์ บัณฑิตเหมือนจะรู้ใจ สั่งให้เราสองคนไปนอนที่บ้านพี่สาว ให้โอกาสเราได้สร้างบุญกุศล ทุกเช้าที่วัดป่าอุดมสมพร ที่สำคัญท่านได้พาไปชมวัดถ้ำขาม ที่เราสองคนตั้งใจไว้หลายรอบ แต่ไม่ถึงสักรอบ รอบนี้สมหวังจริง ๆ และเพื่อให้ไปได้หลาย ๆ วัดท่านเมตตาแนะนำ ให้เราใช้รถยนต์ไปกราบ พ่อแม่ครูบาอาจารย์ดีกว่า จะได้หลาย ๆ ที่ตามที่ตั้งใจ ต้องกราบขอบพระคุณไว้ ณที่นี้ด้วยครับ

โฮมเหง้าไทสกล - เครือข่าย เพลง ดนตรี กวี ศิลป์ สกลนคร

[Deang-sarapee]

สวัสดีครับท่านผู้มีเกียรติที่เคารพ และญาติธรรมที่รักทุกท่าน หายหน้าหายตาไปหลายเวลาเลยทีเดียว ที่หายไปมันมีเหตุครับแล้วค่อย ๆ ทะยอยเล่าไปเป็นเรื่อง ๆ นะครับ ช่วงนี้สถานการณ์บ้านเมืองของเราก็วุ่นวายน่าดูนะครับ เศรษฐกิจก็ไปไม่รอดโอดครวญกันทุกหย่อมหญ้า เป็นห่วงเรื่องของสงครามที่มีแนวโน้มว่า จะเกิดขึ้นทั้งภายใน-ภายนอก แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร คงต้องเตือนจิตเตือนใจพวกเราว่า "โลกที่ขาดศีลขาดธรรม โดยเฉพาะคนเป็นผู้นำ สงครามเกิดแน่" เตรียมตัวเตรียมใจรับสถานการณ์กันให้ดี (อย่าประมาทครับ)

2 ถ้าศีลธรรมไม่กลับมาโลกาวินาศ| เพลงธรรมะ | จีวันแบนด์ | GOneBand

[Deang-sarapee]

ถ้าธรรมะ..แยกขาดจากการเมือง โลกก็คือ..นรก

ท่านอาจารย์พุทธทาสภิกขุ ได้เสนอทางออกไว้นานแล้วว่า..ต้องธรรมมิกสังคมนิยม คือการเมืองที่ประกอบไปด้วย ธรรมะ และ ศีลธรรม ที่ตั้งอยู่บน..ความถูกต้อง ความรัก และความเมตตา อย่างแท้จริง

เมื่อธรรมะไม่กลับมา โลกาจะวินาศ
มวลมนุษย์จะลำบาก คนบาปจะครองเมือง

กระเบื้องจะเฟื่องฟูลอย น้ำเต้าน้อยจะถอยจม
คนดีโดนรังแก คนชั่วโดนยกย่อง
สีขาวกลายเป็นสีดำ สีดำกลายเป็นสีขาว
เรื่องราวโดนบิดผัน สัจจะกลายเป็นโจร
คนจะกินคน คนจะฆ่ากัน
ความมืดจะคลุมวัน ความมืดจะครองเมือง

เมื่อธรรมะไม่กลับมา โลกาจะวินาศ
มวลมนุษย์จะลำบาก คนบาปจะครองเมือง

โลกาไร้การแบ่งปัน สังคมไร้ซึ่งน้ำใจ
มองไปทิศทางใด เศร้าใจทุกข์ระทม
แผ่นดินเดือดร้อนเป็นไฟ ภูเขาร่ำไห้หมองหม่น
ป่าไม้หม่นไหม้โศกตรม แม่น้ำขื่นขมแห้งขอด
ปีศาจหน้างอเป็นใหญ่ เก้าอี้สีขาวก็ซีดหม่น
ใบหน้าผู้คนก็ซีดเซียว มนุษย์มีเขี้ยวไล่กัดมนุษย์มีธรรม

เมื่อธรรมะไม่กลับมา โลกาจะวินาศ
มวลมนุษย์จะลำบาก คนบาปจะครองเมือง

กลียุค ๒๐๐๐ ++

[Deang-sarapee]

วันที่ ๗ เมษายน พ.ศ. ๒๓๒๕ เป็นวันที่ "พระยาพิชัยดาบหัก" ถูกประหารชีวิต

เมื่อสิ้นแผ่นดินพระเจ้าตากสิน สมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกตั้งกรุงเทพฯเป็นเมืองหลวง พระยาพิชัยดาบหักทูลขอถวายความกตัญญู ความจงรักภักดี และถวายชีวิตเป็นราชพลีตามสมเด็จพระเจ้าตากสิน เมื่อวันที่ ๗ เมษายน พ.ศ. ๒๓๒๕ สิริอายุรวมได้ ๔๑ ปี

อรุณสวัสดิ์ครับท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน จากข้อความข้างบน ไม่ทราบท่านจะคิดเหมือนผมไหม ? เมืองไทยของเราปัจจุบันผู้ที่มีศักดิ์ มีศรี มีอำนาจบารมีของบ้านเมืองแทบจะหาไม่ได้เลย เราจะพบเห็นแต่พวกที่เนรคุณ อกตัญญู ยิ่งสมัยหาเสียงปัจจุบันบรรดาท่านผู้ทรงเกียรติทั้งหลาย มีหลาย ๆ คนแสดงตน "ชั่วชัดเจน" เขาเหล่านั้น แทนที่จะยึดแนวของ พระยาพิชัยดาบหักมาเป็นแม่แบบตรงข้ามกลับ ยึดถือแนว ศรีธนญชัย มาเป็นแม่แบบ ตื่นเถิดชาวไทย อย่ามัวหลับใหลลุ่มหลง.....ขอให้การเลือกตั้งครั้งนี้ได้พิสูจน์ให้โลกรู้ว่า คนไทยไม่ได้ "โง่" นะโว้ย...๕๕๕๕.

วัดเชียงราย#แต่อยู่ลำปาง#

เราพากันเที่ยวชมพิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์จนกระทั่งใกล้จะบ่าย น้องสาวคุณม่อย(ญาติธรรม)แห่งร้านกวยเตี๊ยวโกจือที่แสนอร่อยของเมืองลำปาง ก็โทร ฯ มาแจ้งว่าได้ไปรอที่ร้านอาหาร เจ ตรงข้ามวัดเชียงราย แล้ว งง ไหมครับวัดเชียงราย แต่ตั้งอยู่ที่เมืองลำปาง ปักหมุดตรงไปที่นัดหมายก็เจอร้านอยู่ตรงข้ามวัดเชียงราย นั่งในร้านมองเห็นวัดชัดเจน จอดรถตรงริมทางหน้าวัดพอดิบพอดีครับ

[Deang-sarapee]

พระยาพิชัยดาบหัก เดิมชื่อ จ้อย เกิดในปี พ.ศ. 2284 ที่บ้านห้วยคา เมืองพิชัย จังหวัดอุตรดิตถ์ มีพี่น้อง 4 คน แต่เสียชีวิตไป 3 คน เด็กชายจ้อยมีนิสัยชอบชกมวยมาตั้งแต่เยาว์วัย บิดาได้พร่ำสอนเสมอ ถ้าจะชกมวยให้เก่งต้องขยันเรียนหนังสือด้วย เมื่ออายุได้ 14 ปี บิดานำไปฝากกับท่านพระครูวัดมหาธาตุ เมืองพิชัย จ้อยสามารถอ่านออกเขียนได้จนแตกฉานและซ้อมมวยไปด้วย

ต่อมาเจ้าเมืองพิชัยได้นำบุตร (ชื่อเฉิด) มาฝากที่วัดเพื่อร่ำเรียนวิชา เฉิดกับพวกมักหาทางทะเลาะวิวาทกับจ้อยเสมอ เขาจึงตัดสินใจหนีออกจากวัดขึ้นไปทางเหนือโดยมิได้บอกพ่อแม่และอาจารย์ เดินตามลำน้ำน่านไปเรื่อยๆ เมื่อเหนื่อยก็หยุดพักตามวัด ที่วัดบ้านแก่ง จ้อย ได้พบกับครูฝึกมวยคนหนึ่งชื่อ เที่ยง จึงฝากตัวเป็นศิษย์แล้วเปลี่ยนชื่อใหม่เป็นทองดี ครูเที่ยงรักนายทองดีมากและมักเรียกนายทองดีว่านายทองดี ฟันขาว (เนื่องจากท่านไม่เคี้ยวหมากพลูดังคนสมัยนั้น) ด้วยความสุภาพเรียบร้อย และขยันขันแข็งเอาใจใส่การฝึกมวยช่วยการงานบ้านครูเที่ยงด้วยดีเสมอมา ทำให้ลูกหลานครูเที่ยงอิจฉานายทองดีมาก จนหาทางกลั่นแกล้งต่างๆ นานา นายทองดี ฟันขาว เห็นว่าอยู่บ้านแก่งต่อไปคงลำบาก ประกอบครูเที่ยงก็ถ่ายทอดวิชามวยให้จบหมดสิ้นแล้วจึงกราบลาครูขึ้นเหนือต่อไป[3]

ชื่อเสียง

เมื่อเดินถึงบางโพได้เข้าพักที่วัดวังเตาหม้อ (ปัจจุบันคือวัดท่าถนน) พอดีกับมีการแสดงงิ้ว จึงอยู่ดูอยู่เจ็ดวันเจ็ดคืน นายทองดี ฟันขาว สนใจงิ้วแสดง ท่าทางหกคะเมน จึงจดจำไปฝึกหัดจนจดจำท่างิ้วได้ทั้งหมดสามารถกระโดดข้ามศีรษะคนยืนได้อย่างสบาย จากนั้นก็ลาพระสงฆ์วัดวังเตาหม้อขึ้นไปท่าเสา ขอสมัครเป็นลูกศิษย์ครูเมฆซึ่งมีชื่อเสียงในการสอนมวย ครูเมฆรักนิสัยใจคอจึงถ่ายทอดวิชาการชกมวยให้จนหมดสิ้น[4]

ขณะนั้นนายทองดี ฟันขาว อายุได้ 18 ปี ต่อมาได้มีโอกาสชกมวยในงานไหว้พระแท่นศิลาอาสน์ กับนายถึก ศิษย์เอกของครูนิล นายถึกไม่สามารถป้องกันได้ ถูกเตะสลบไปนานประมาณ 10 นาที ครูนิลอับอายมากจึงท้าครูเมฆชกกัน นายทองดี ฟันขาว ได้กราบอ้อนวอนขอร้อง ขอชกแทนครูเมฆและได้ตะลุยเตะต่อยจนครูนิลฟันหลุดถึง 4 ซี่ เลือดเต็มปากสลบอยู่เป็นเวลานาน ชื่อเสียงนายทองดี ฟันขาว กระฉ่อนไปทั่วเมืองทุ่งยั้ง ลับแล พิชัย และเมืองฝาง นายทองดีอยู่กับครูเมฆประมาณ 2 ปี ก็ขอลาไปศึกษาการฟันดาบที่เมืองสวรรคโลก ด้วยความฉลาดมีไหวพริบ เขาใช้เวลาเพียง 3 เดือน ก็เรียนฟันดาบสำเร็จเป็นที่พิศวงต่อครูผู้สอนยิ่งนัก หลังจากนั้นก็ไปเที่ยวเมืองสุโขทัยและเมืองตากระหว่างทางได้รับศิษย์ไว้ 1 คน ชื่อบุญเกิด (หมื่นหาญณรงค์)[5][6] โดยเมื่อครั้งที่บุญเกิดถูกเสือคาบไปนั้น ทองดีได้ช่วยบุญเกิดไว้โดยการแทงมีดที่ปากเสือ จนเป็นที่ร่ำลือไปทั่ว[7]

รับราชการ

ภาพเขียนพระยาพิชัยต่อสู้กับพม่าเมื่อครั้งศึกโปสุพลายกทัพมาตีเมืองพิชัยจนดาบหัก
เมื่อท่านเดินทางถึงเมืองตาก ขณะนั้นได้มีพิธีถือน้ำพิพัฒน์สัตยาที่วัดใหญ่เจ้าเมืองตาก สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีจัดให้มีมวยฉลองด้วย นายทองดี ฟันขาว ดีใจมากเข้าไปเปรียบมวยกับครูห้าวซึ่งเป็นครูมวยมือดีของเจ้าเมืองตากและมีอิทธิพลมาก นายทองดี ฟันขาว ใช้ความว่องไวใช้หมัดศอกและเตะขากรรไกรจนครูห้าวสลบไป เจ้าเมืองตากจึงถามว่าสามารถชกนักมวยอื่นอีกได้หรือไม่ นายทองดี ฟันขาว บอกว่าสามารถชกได้อีก เจ้าเมืองตากจึงให้ชกกับครูหมึกครูมวยร่างสูงใหญ่ ผิวดำ นายทองดี เตะซ้ายเตะขวา บริเวณขากรรไกร จนครูหมึกล้มลงสลบไป[8]

เจ้าเมืองตากพอใจมากให้เงิน 3 ตำลึง และชักชวนให้อยู่ด้วย นายทองดี ฟันขาว จึงได้ถวายตัวเป็นทหารของเจ้าเมืองตาก (สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี) ตั้งแต่บัดนั้น เป็นที่โปรดปรานมากและได้รับยศเป็น "หลวงพิชัยอาสา" เมื่อเจ้าเมืองตากได้รับพระราชทานโปรดเกล้าฯ ให้เป็นพระยาวชิรปราการ ครองเมืองกำแพงเพชร หลวงพิชัยอาสาได้ติดตามไปรับใช้อย่างใกล้ชิดและเป็นเวลาเดียวที่พม่ายกทัพล้อม กรุงศรีอยุธยา[8]

พระยาวชิรปราการพร้อมด้วยหลวงพิชัยอาสา และทหารเข้าสู้รบกับทัพพม่าหลายคราวจนได้รับชัยชนะ ได้ช้างม้าอาหารพอสมควร สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีได้รับการต้อนรับจากประชาชนและยกย่องขึ้นเป็นผู้นำ เมื่อกอบกู้เอกราชได้แล้ว สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีขึ้นเป็นกษัตริย์ปกครองกรุงธนบุรีและได้โปรดเกล้าฯ ให้หลวงพิชัยอาสา เป็นเจ้าหมื่นไวยวรนาถ เป็นทหารเอกราชองครักษ์ในพระองค์[9]

ในปี พ.ศ. 2311 พม่าได้ยกทัพมาอีก 1 หมื่นคน สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีพร้อมด้วยหมื่นไวยวรนาถได้เข้าโจมตีจนแตกพ่าย และได้มีการสู้รบปราบก๊กต่าง ๆ อีกหลายคราว เมื่อสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีเสด็จกลับกรุงธนบุรี โปรดตั้งเจ้าหมื่นไวยวรนาถเป็น "พระยาสีหราชเดโช" มีตำแหน่งเป็นนายทหารเอกราชองครักษ์ตามเดิม สุดท้ายเมื่อปราบชุมนุมเจ้าพระฝางได้แล้ว สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีได้ทรงปูนบำเหน็จความชอบให้ทหารของพระองค์โดยทั่วหน้า ส่วนพระยาสีหราชเดโช (จ้อย หรือ ทองดี ฟันขาว) นั้น ได้โปรดเกล้าฯ บำเหน็จความชอบให้เป็นพระยาพิชัยปกครองเมืองพิชัยอันเป็นบ้านเกิดเมืองนอนแต่เยาว์วัย[10]

ในปี พ.ศ. 2313 - พ.ศ. 2316 ได้เกิดการสู้รบกับกองทัพพม่าอีกหลายคราว พอสิ้นฤดูฝนปีมะเส็ง พ.ศ. 2316 โปสุพลายกกองทัพมาตีเมืองพิชัย "ศึกครั้งนี้พระยาพิชัยจับดาบสองมือคาดด้าย ออกไล่ฟันแทงพม่าอย่างชุลมุน ณ สมรภูมิบริเวณ วัดเอกา จนเมื่อพระยาพิชัยเสียการทรงตัว ก็ได้ใช้ดาบข้างขวาพยุงตัวไว้ จนดาบข้างขวาหักเป็นสองท่อน" กองทัพโปสุพลาก็แตกพ่ายกลับไป เมื่อวันอังคาร เดือนยี่ แรม 7 ค่ำ ปีมะเส็ง พ.ศ. 2316 (ตรงกับวันที่ 7 มกราคม พ.ศ. 2316)[8]

ชีวิตคู่ครอง

พระยาพิชัย สมรสกับสตรีท่านใดไม่ปรากฎหลักฐานในทางประวัติศาสตร์ แต่มีความเชื่อจากคำบอกเล่าและร่างทรงในยุคร่วมสมัย ว่าพระยาพิชัยดาบหักเมื่อได้ขึ้นปกครองเมืองพิชัย ได้สมรสกับนางลำยง[11]

ท่านมีลูกหลานที่สืบทอดวงศ์ตระกูล มาจนถึงปัจจุบัน โดยในสมัย ร.6 พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว โปรดพระราชทานนามสกุล "วิชัยขัทคะ" ให้ลูกหลานของท่าน มีความหมายโดยอนุโลมว่า ดาบวิเศษ นับเป็นเชื้อสายสกุลไทยที่เก่าแก่อีกสกุล ตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา[12]

ถวายชีวิตเป็นราชพลี

พระปรางค์วัดราชคฤห์วรวิหาร สถานที่บรรจุอัฐิของพระยาพิชัยดาบหัก เมื่อปี พ.ศ. 2325 หลังจากสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชถูกสำเร็จโทษ[13] สมเด็จเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึกเล็งเห็นว่าพระยาพิชัยเป็นขุนนางคู่พระทัยสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีที่มีฝีมือและซื่อสัตย์ จึงชวนพระยาพิชัยเข้ารับราชการในแผ่นดินใหม่ แต่พระยาพิชัยไม่ขอรับตำแหน่งด้วยท่านเป็นคนจงรักภักดีและซื่อสัตย์ต่อองค์สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช และถือคติที่ว่า "ข้าสองเจ้าบ่าวสองนายมิดี" จึงขอให้สมเด็จเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึกสำเร็จโทษตนเป็นการถวายชีวิตตายตามสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช[14] ซึ่งทายาทของพระยาพิชัยดาบหัก ก็ได้รับราชการสืบมา โดยท่านเป็นต้นตระกูลของนามสกุล วิชัยขัทคะ วิชัยลักขณา ศรีศรากร พิชัยกุล ศิริปาละ ดิฐานนท์ เชาวนปรีชา[15]

หลังจากท่านได้ถูกสำเร็จโทษ สมเด็จเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึกได้ปราบดาภิเษกเป็นปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์จักรีเฉลิมพระนามว่าพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช พระองค์จึงได้มีรับสั่งให้สร้างพระปรางค์นำอัฐิของท่านไปบรรจุไว้ ณ วัดราชคฤห์วรวิหาร ซึ่งพระปรางค์นี้ก็ยังปรากฏสืบมาจนปัจจุบัน[16]

พระยาพิชัยดาบหักได้สร้างมรดกอันควรแก่การยกย่องสรรเสริญให้สืบทอดมาถึงปัจจุบันได้แก่ ความซื่อสัตย์สุจริต ความกตัญญูกตเวที ความเด็ดเดี่ยวเฉียบขาดกล้าหาญ รวมถึงความรักชาติ ต้องการให้ชาติเจริญรุ่งเรืองมั่นคงต่อไป

ในระหว่างวันที่ 7 - 13 มกราคม ของทุกปี จังหวัดอุตรดิตถ์ได้กำหนดให้มีการจัดงานเพื่อระลึกถึงวีรกรรมของท่าน ถือเป็นงานประจำปีของจังหวัดอุตรดิตถ์ เรียกชื่องานว่า "งานพระยาพิชัยดาบหักและงานกาชาด" โดยจังหวัดอุตรดิตถ์ ได้ถือเอาวันที่ 7 มกราคม ของทุกปี เป็นวันเปิดงานพระยาพิชัยดาบหักฯ โดยอ้างอิงตามพระราชพงศาวดาร ที่ระบุวันซึ่งพระยาพิชัยออกสู้รบกับกองทัพโปสุพลาจนดาบหักสองท่อนตามปฏิทินสุริยคติ

[ลุงเนตร]

"..สาธุ.."

[Deang-sarapee]

การเจริญมรณสติ

"..สาธุ.."

อรุณสวัสดิ์ครับท่านพี่และญาติธรรมทุกท่าน เงียบหายไปนานเลยนะครับท่านพี่ ไม่ทราบว่าไปแสวงบุญแถบท้องถิ่นใดบ้างครับ ขอบพระคุณที่ยังคิดถึงกระทู้นี้ได้เข้ามาให้กำลังใจ พร้อมนี้ขอร่วมอนุโมทนาบุญทุกกิจกรรมที่ท่านพี่ได้กระทำ กราบขอบพระคุณครับ

เช้านี้...หวังว่าทุกท่านคงไม่ข้ามการฟังธรรม ในหัวข้อการเจริญมรณานุสติกันนะครับ (ใครข้ามย้อนกลับไปฟังได้ครับ) ชีวิตคนถ้าไม่คิดเรื่องความตายไว้บ้าง ก็จะดำรงชีวิตอย่างประมาท เพื่อนผมก่อนจะจากกันได้คุยเรื่องนี้เสมอ ๆ เชื่อเขาคงไปสู่สุคติภพแน่นอน

[Deang-sarapee]

ในคัมภีร์สัทธัมมปัชโชติกา อรรถกถาขุททกนิกาย มหานิเทศ(เป็นคัมภีร์อรรถกถาของพระพุทธศาสนาเถรวาท) มีข้อความว่าด้วยสาเหตุแห่งความฝันไว้ ๔ อย่าง คือ

๑. เจ็บป่วย ร่างกายไม่ปกติ ทำให้ฝันไปต่างๆ ภาษาพระว่า ธาตุกโขภะ แปลว่า ธาตุกำเริบ
๒. จิตวิตกกังวล คิดมาก ทำให้ฝันไปตามที่วิตกกังวล ภาษาพระว่า อนุภูตปุพพะ แปลว่า หวนระลึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมาแล้ว
๓. เทวดาดลใจ ทำให้ฝันไป ภาษาพระว่า เทวโตปสังหรณะ แปลว่า เทวดาหาเรื่องมาให้
๔. มีลางบอกเหตุ (มีเหตุปัจจัยกระตุ้น) ทำให้ฝัน ภาษาพระว่า ปุพพนิมิต แปลว่าสัญลักษณ์/เครื่องหมายบ่งบอกล่วง หน้า

เมื่อเช้าจะต่อเรื่องนี้น้ำตามันรื้นเต็มขอบตา มองพร่ามัวอารมณ์คิดถึงเพื่อนรัก มันรุนแรงเกินระงับเลยต้องพัก ไปตั้งสติที่วัดทำบุญอุทิศส่วนกุศลถึงเพื่อน สบายใจกลับมาก็มาเริ่มต่อ(ก่อนที่จะลืม) เพื่อนจุกคงมีลางบอกเหตุมานานแล้ว ถึงได้เขียนเรื่องราวส่งให้ผมเก็บไว้ ก็ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นบันทึกจำที่จะฝังใจผมไปอีกนาน

สะพานรัษฎาภิเศก จ.ลำปาง | ข้อมูลเที่ยวไทย Thai Travel Guide