ลุยเดี่ยว!! ปั่นเลาะลาว 1,500 km+ (มือใหม่หัดปั่น โพสแรกครับ)

[Guidevoyage]

สวัสดีครับ ผมชื่อ ไกด์ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักพี่ๆ thaimtb ทุกคนนะครับ : )
ตอนนี้อายุ 21 ปี (ตอนเดินทางอายุ 20 ปี) เรียนอยู่ธรรมศาสตร์ รังสิต
มือใหม่ หัดโพสครั้งแรกในthaimtb ..หัดปั่นทัวร์ริ่งด้วยครับ ^^

แพลนปั่นทัวร์ริ่งเริ่มต้นในหัวตั้งแต่...
ตอนนั้นต้นเดือนมกราคม ในวงสนทนาของพี่ๆนักเดินทาง ที่เชียงใหม่
ผมมีโอกาสได้พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวระหว่างกินมื้อค่ำกับพี่สว่าง ทองดี นักปั่นทัวร์ริ่งที่ปั่นไปตะลุยหลายประเทศมาแล้ว
พี่สว่างเล่าแพลนคร่าวๆว่า ช่วง มีนา เมษานี้ จะไปปั่นลุยทะเลสาบน้ำแข็งที่ไซบีเรีย อุณหภูมิติดลบมากกว่า 30 องศา
ตอนนั้นหลังได้ฟังใจเต้น ตึกตักๆ พี่สว่างนี่บ้าแน่ๆ555 (ถ้าเผลอมาอ่านขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยครับ ^^)

แต่ก็แอบจุดประกายไฟฝันเล็กๆ ให้อยากออกปั่นทัวร์ริ่งบ้าง (ปกติผมชอบแบ็คแพ็คเดินทางไกลอยู่แล้ว และ ตอนนั้นปั่นเสือหมอบอยู่ครับ)
หลังบินกลับมา กทม. แพลนเล็กๆเริ่มออกมาเป็นรูปเป็นร่าง ผมเริ่มหาข้อมูลและศึกษาเส้นทางการเดินทาง จนสรุปได้แพลนสำหรับการเดินทางทั้งหมดตอนเดือนกุมภาพันธ์!!

ระยะทางคร่าวๆจากใน Google map 2,700 km + (แอบนึกในใจเบาๆ จะไหวมั้ยเนี่ยย!! 5555)
ตอนนั้นยังไม่ปิดเทอมภาคเรียนที่ 2 เลยครับ เลยพลอยได้ชักชวนเพื่อนไปปั่นด้วยกัน
แต่สุดท้าย จนแล้วจนรอด เพื่อนทั้ง 2 คน คนแรกติดธุระส่วนตัวที่บ้าน ส่วนคนที่สองต้องเรียนซัมเมอร์ ซึ่งเป็นวิชาที่เปิดเฉพาะเทอมแรก ชนกับแพลนที่วางไว้พอดี

เหลือคนเดียว.. ไม่ใช่เพื่อนที่จะไปปั่น แต่เป็นผมนี่แหละ 555
ด้วยนิสัยที่เดินทางคนเดียวอยู่หลายครั้ง เป็นไงเป็นกันครั้งนี้ 555
ไปคนเดียวแล้วกัน..

เส้นทางเริ่มต้นเริ่มต้นปั่นจาก
หนองคาย - เวียงจันทร์ - วังเวียง - หลวงพระบาง (ใช้เส้นทางหมายเลข 13) - วังเวียง(ขากลับใช้เส้นทางใหม่ทางไปไซยบุรีเส้นทางที่เค้าว่าขึ้นเขาสุดโหด) - เวียงจันทร์ - ท่าแขก - สะหวันนะเขต - ด่านลาวป่าวประเทศเวียดนาม
- ดงฮา - เว้ - ดานัง - กวางไหน - Quy Nhon - Tuy Hoa - ญาตรัง - ดาลัต - ฟานเถียะ - ลอง ก๋าน -ไซ่ง่อน (โอจิมินต์)

จากนั้นนั่งเครื่องกลับ แพลนระยะเวลา 2 เดือน ปั่นเรื่อยๆ เน้นใช้เวลาซึมซับ วิถีชีวิต วัฒนธรรม สิ่งที่น่าสนใจในเมืองต่างๆ แลกเปลี่ยนกับนักเดินทางคนอื่นๆ และ พักผ่อนให้เวลาตัวเองได้เรียนรู้สิ่งรอบข้างให้มากที่สุด !!

เดือนที่คิดว่าจะเริ่มปั่นคือ เมษายนครับ แต่สุดท้าย...
ทุกอย่างบนโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน...

กว่าจะได้เริ่มเดินทางก็ต้นเดือนพฤษภาคมเข้าไปแล้ว 555
ช่วงเวลาก่อนหน้าก็ไม่มีอะไรไปกว่าการเตรียมตัวก่อนเดินทาง
แพ็คกระเป๋า แล้วนั่งรอเก้อครับ 555
ถ้าแบบนั้นน่าจะปั่นไม่รอดครับ เลยซ้อมปั่นทุกวันให้ร่างกายเคยชินกับแดดเปรี้ยงๆ กันไว้เผื่อไปเจอแดดจะได้อึดๆ
(ไม่รู้ช่วยได้จริงหรือเปล่า ตอนไปลาวเจอ 42 องศาปั่นๆได้ 10 km ก็จอดแวะข้างทางเหมือนกันครับ 555)

เอาหล่ะครับเข้าเรื่องเลยแล้วกัน หลังจากเวินเว้อตั้งนาน ขออภัยพี่ๆที่เข้ามาอ่านด้วยนะครับ ^^

3 พฤษภาคม ผมเริ่มต้นออกเดินทาง แพลนคือ นั่งรถไฟไปลงหนองคายครับ
ผมเริ่มปั่นออกจาก หอ หน้าธรรมศาสตร์ รังสิต ช่วงนั้น 5 โมงเย็นกว่าๆ
เส้นคลองเปรมคนปั่นเยอะคึกคักอยู่บ้าง เนื่องจากเป็นเย็นวันเสาร์

ปั่นไปก็มีแต่คนมอง คนปั่นสวนทางก็หันมามอง
ผมเลยคิดในใจ มีอะไรแปลก ทำไมมีแต่คนมอง
กะแค่คนจะไปปั่นทัวร์ริ่งตะลุยนอกประเทศ
(จริงๆ แค่ลาวกับเวียดนามใกล้ๆนี่เอง แต่เผลอคิดไปไกลตามประสาเด็กเวิ่นเว้อครับ555)

เลยมองสำรวจหน้าจักรยาน ไฟหน้าก็เปิดนี่หว่า
ถุงนอนตรงตะแกรงหน้าก็มัดสายรัดไม่เบี้ยว ข้างหลังกระเป๋าติดแร็คบนตะแกรง มีเต๊นท์อีก 1 ไฟท้ายก็กระพริบออกปกติ
เลยหันไปถาม Bonne Chance (กระรอกที่นั่งอยู่บนถุงนอน) มีอะไรแปลกหรือเปล่า ทำไมมีแต่คนมอง ??

Bonne Chance เลยตอบกลับมา สงสัยไม่เคยเห็นกระรอกมั้ง ??
.....
กระรอกที่นั่งนิ่งๆ ถือผลไม้เหมือนในหนัง Ice age
กระรอกที่เป็นตุ๊กตา 5555

จริงๆ ที่คนมองก็มองตุ๊กตาผมนี่แหละครับไม่ได้มองอะไรหรอก คงจะคิดในใจว่า นี่พากระรอกไปทัวร์ริ่งด้วยเลยหรอเนี่ย!!
หารู้ไม่ ของปลอม ตุ๊กตาต่างหากครับ ^^

เริ่มเพ้อล่องลอยไปไกลอีกแล้วครับ 555
หลังจากไปถึงเวิคค์ พ้อย รุ่นพี่ที่คณะ "พี่เชน" ปั่นฟิกเกียร์จากดอนเมืองมาถึงพอดี พี่เค้าจะปั่นมาส่งขึ้นรถไฟครับ
จริงๆเป็นคนเดียวที่มาส่งขึ้นรถไฟก่อนเดินทางครับ T__T

หลังจากเช็ครถไฟจากห้องขายตั๋วได้แล้วว่ามีขบวน... (จำขบวนไม่ได้ รอบ 3 ทุ่มกว่าๆ ที่สถานีรังสิต ปลายทางหนองคาย)
ตู้สัมภาระว่างพอจะเอาจักรยานขึ้นไปซุกเก็บได้..
ผมก็ซื้อตั๋วรถไฟชั้น 3 ที่ยังเหลือไม่กี่ที่และตั๋วสัมภาระ
ก่อนไปนั่งกินข้าวเย็นกับพี่เชน พูดคุยจิปาถะเรื่องเดินทาง ตรงตลาดนัดติดสถานีรถไฟ

หลังโทรกลับบ้านบอกกล่าวเรื่องเดินทางได้ขบวนรถไฟกับคุณพ่อคุณแม่เสร็จแล้ว
เวลาที่เหลือ
รอ..
รอ..
รอ..รถไฟ
อีก 10 นาทีก่อนรถไฟมา ไม่มีอะไรดีไปกว่า การถ่ายภาพตามที่เห็นไว้เป็นที่ระลึกก่อนเดินทาง!!
(ไม่ใช่อะไรที่รีบถ่าย กลัวลืมครับ 5555)

[serm92002]

รอติดตามชมภาพบรรยากาศต่างเมืองครับ

[jiffyst]

อยากไปมั่งจัง งบประมาณเท่าไรครับ

[Guidevoyage]

หลังจากพี่เชนช่วยยกจักรยานขึ้นตู้สัมภาระขึ้นรถไฟ
ก่อนที่ผมจะรีบวิ่งกลับมาตู้โบกี้ที่ตัวเองนั่ง กระโดดขึ้นโบกี้รถไฟ กระโดดจริงๆครับ เพราะนายสถานีตีระฆัง รถไฟกำลังจะออก
พี่เชนวิ่งตามหลังมายก + โยน กระเป๋าจักรยานเต๊นท์ ถุงนอน กระเป๋าเป้แบกติดหลังขึ้นมาให้ตรงช่องเชื่อมตู้โบกี้ ถ้าไม่โยนคงไม่ทันครับ

รถไฟกำลังออก ได้แต่ยื่นมือโบกอำลาพี่เชนที่มาส่ง ในใจก็คิดไปด้วย เกือบไปแล้ว เกือบได้นั่งรถไฟขบวนวันพรุ่งนี้ (ชบวนที่ผมนั่งเป็นขบวนสุดท้ายที่ปลายทางหนองคาย)ตามหลังจักรยานไปหนองคายแล้วมั้ยหล่ะไกด์
หลังยกกระเป๋าสัมภาระมาตามหาที่นั่ง ก็พบ 2 สาวครับ ทำนายจากแว๊บแรกที่เห็น อายุน่าจะไม่ห่างกันมาก อยางมากก็ +- 2-3 ปี คืนนี้ไม่เหงา มีเพื่อนคุยแน่ๆหล่ะ 555

ตื่นมาอีกที ใกล้จะถึงสถานีขอนแก่น
ปอ หนึ่งในสองสาว ที่นั่งตรงข้ามพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวการเดินทางอยู่หลายชั่วโมง ก่อนแยกกันหลับตานอนไม่กี่ชั่วโมงก่อนนั้น
เขย่าไหล่ปลุกผมให้ตื่นก่อนกล่าวคำอำลาไปก่อนนะ มีโอกาสค่อยพบกันใหม่
หลังเช็ดหน้าเช็ดตา เงี่ยหูรับรู้เรื่องราว ผมรีบตั้งสติ

เดี๋ยว! อย่าพึ่งไปก่อน! สองสาวมองหน้ากัน (คงคิดในใจคนบ้าอะไร นี่ถึงสถานีแล้วนะรถไฟกำลังจะจอดมาบอกอย่าพึ่งไป 5555)
ถ่ายรูปด้วยกันก่อนสิ! แล้วปอ ก็หยิบกล้องออกมาจากกระเป๋า ถ่ายรุปเราไว้ด้วยกัน ก่อนจะหันมาถ่ายรูป ผมกับพิน ให้อีกใบ
ก่อนรีบโบกมือบ๊ายบาย see u .... ก่อนรีบลงรถไฟไป..

ระหว่างนั่งรถไฟ..
คำถามหนึ่งในบทสนทนาระหว่างเรา 2-3 คน (ผม + ปอและพิน น่าจะ 3 คนนั่นแหละ ><)
เดินทางคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวหรอ ??

คำตอบในใจ (กลัวสิ! แต่อยากเดินทางให้ทำไงหล่ะ กลัวไปคงไม่ช่วยอะไร 555)
ก่อน กะแห่มเบาๆ ก่อนตอบ (จริงๆตอนนั้นไม่มีหรอกครับ พิมพ์ไปงั้นให้ได้อรรถรส)

กลัวนะ แต่อยากเดินทางให้ทำไงหล่ะ กลัวไปก็คงไม่ช่วยอะไร 555
(ผมไม่ได้ตั้งใจจะพิมพ์ซ้ำข้างบนนะครับ แค่ตอบตามที่คิดในใจ ^^)

ผมว่าคนเราออกเดินทางค้นหาอะไรบางอย่าง และบางอย่างมันอาจจะเป็นส่วนลึกในใจเรา
ยิ่งเดินทางคนเดียว หมายถึงเราต้องรับผิดชอบตัวเองทั้งหมด ทั้งแพลนการเดินทางทั้งหมด ชีวิตตัวเอง การแก้ปัญหา อันตรายและสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น
บางที ผมเรียกมันว่าออกไปจากที่ปลอดภัย สร้างภูมิคุ้มกันให้กับตัวเอง

สองสาวที่นั่งคุยกับผมไม่ธรรมดานะครับ พึ่งไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนมา เราพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องการเดินทาง
ยิ่งคุยกันยิ่งถูกคอ ผมเลยขอ Facebook แลกไว้ติดต่อคุยกัน
(หลังจากกลับมาจากเดินทาง ผมก็ยังติดต่อกับเพื่อน 2 คนนี้เหมือนเดิม เป็นเรื่องไม่คาดคิดครับ ใครจะไปคิดหล่ะว่าจะมีเพื่อนเพิ่มมา อีก 2 คนในชีวิต
แถมเป็นเพื่อนที่น่ารัก ติดต่อไปทักทาย ถามข่าวคราวตลอดการเดินทางปั่นจักรยานของผมอีกด้วย พิมพ์ไปก็อดคิดถึงไม่ได้ จนต้องแชท Facebook ไปทักทาย ^^)

หลังปอกับปินลงรถไฟไป..
ผมเหลือบดูนาฬิกาใกล้จะเช้าแล้วหรอเนี่ย!! ขอหลับเอาแรงต่อสักหน่อยแล้วกัน..

เจอกันสถานีรถไฟหนองคายนะครับ ^^

[Guidevoyage]

รอติดตามชมภาพบรรยากาศต่างเมืองครับ

ขอบคุณครับ จะรีวิวพร้อมบรรยายมั่วๆตามความเวิ่นเว้อครับ ^^"

[Guidevoyage]

อยากไปมั่งจัง งบประมาณเท่าไรครับ

ผมใช้ไป 13,800 บาท กับ 37 วันครับ แต่ละคนใช้เงินไม่เหมือนกัน
ผมมีคำแนะนำปะปนอยู่ตามโพสครับ รอติดตามนะครับว่าทำไมใช้งบเท่านี้ ^^

[northanfield]

ตีตั๋วชั้น 3 ไปเที่ยวด้วยคน

[yajaiya]

ติดตามด้วยคนนะค่ะ แอบอิจฉาเล็กๆ อยากไปบ้างจัง

[sierra]

หลังจากพี่เชนช่วยยกจักรยานขึ้นตู้สัมภาระขึ้นรถไฟ
ก่อนที่ผมจะรีบวิ่งกลับมาตู้โบกี้ที่ตัวเองนั่ง กระโดดขึ้นโบกี้รถไฟ กระโดดจริงๆครับ เพราะนายสถานีตีระฆัง รถไฟกำลังจะออก
พี่เชนวิ่งตามหลังมายก + โยน กระเป๋าจักรยานเต๊นท์ ถุงนอน กระเป๋าเป้แบกติดหลังขึ้นมาให้ตรงช่องเชื่อมตู้โบกี้ ถ้าไม่โยนคงไม่ทันครับ

รถไฟกำลังออก ได้แต่ยื่นมือโบกอำลาพี่เชนที่มาส่ง ในใจก็คิดไปด้วย เกือบไปแล้ว เกือบได้นั่งรถไฟขบวนวันพรุ่งนี้ (ชบวนที่ผมนั่งเป็นขบวนสุดท้ายที่ปลายทางหนองคาย)ตามหลังจักรยานไปหนองคายแล้วมั้ยหล่ะไกด์
หลังยกกระเป๋าสัมภาระมาตามหาที่นั่ง ก็พบ 2 สาวครับ ทำนายจากแว๊บแรกที่เห็น อายุน่าจะไม่ห่างกันมาก อยางมากก็ +- 2-3 ปี คืนนี้ไม่เหงา มีเพื่อนคุยแน่ๆหล่ะ 555

ตื่นมาอีกที ใกล้จะถึงสถานีขอนแก่น
ปอ หนึ่งในสองสาว ที่นั่งตรงข้ามพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวการเดินทางอยู่หลายชั่วโมง ก่อนแยกกันหลับตานอนไม่กี่ชั่วโมงก่อนนั้น
เขย่าไหล่ปลุกผมให้ตื่นก่อนกล่าวคำอำลาไปก่อนนะ มีโอกาสค่อยพบกันใหม่
หลังเช็ดหน้าเช็ดตา เงี่ยหูรับรู้เรื่องราว ผมรีบตั้งสติ

เดี๋ยว! อย่าพึ่งไปก่อน! สองสาวมองหน้ากัน (คงคิดในใจคนบ้าอะไร นี่ถึงสถานีแล้วนะรถไฟกำลังจะจอดมาบอกอย่าพึ่งไป 5555)
ถ่ายรูปด้วยกันก่อนสิ! แล้วปอ ก็หยิบกล้องออกมาจากกระเป๋า ถ่ายรุปเราไว้ด้วยกัน ก่อนจะหันมาถ่ายรูป ผมกับพิน ให้อีกใบ
ก่อนรีบโบกมือบ๊ายบาย see u .... ก่อนรีบลงรถไฟไป..

ระหว่างนั่งรถไฟ..
คำถามหนึ่งในบทสนทนาระหว่างเรา 2-3 คน (ผม + ปอและพิน น่าจะ 3 คนนั่นแหละ ><)
เดินทางคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวหรอ ??

คำตอบในใจ (กลัวสิ! แต่อยากเดินทางให้ทำไงหล่ะ กลัวไปคงไม่ช่วยอะไร 555)
ก่อน กะแห่มเบาๆ ก่อนตอบ (จริงๆตอนนั้นไม่มีหรอกครับ พิมพ์ไปงั้นให้ได้อรรถรส)

กลัวนะ แต่อยากเดินทางให้ทำไงหล่ะ กลัวไปก็คงไม่ช่วยอะไร 555
(ผมไม่ได้ตั้งใจจะพิมพ์ซ้ำข้างบนนะครับ แค่ตอบตามที่คิดในใจ ^^)

ผมว่าคนเราออกเดินทางค้นหาอะไรบางอย่าง และบางอย่างมันอาจจะเป็นส่วนลึกในใจเรา
ยิ่งเดินทางคนเดียว หมายถึงเราต้องรับผิดชอบตัวเองทั้งหมด ทั้งแพลนการเดินทางทั้งหมด ชีวิตตัวเอง การแก้ปัญหา อันตรายและสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น
บางที ผมเรียกมันว่าออกไปจากที่ปลอดภัย สร้างภูมิคุ้มกันให้กับตัวเอง

สองสาวที่นั่งคุยกับผมไม่ธรรมดานะครับ พึ่งไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนมา เราพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องการเดินทาง
ยิ่งคุยกันยิ่งถูกคอ ผมเลยขอ Facebook แลกไว้ติดต่อคุยกัน
(หลังจากกลับมาจากเดินทาง ผมก็ยังติดต่อกับเพื่อน 2 คนนี้เหมือนเดิม เป็นเรื่องไม่คาดคิดครับ ใครจะไปคิดหล่ะว่าจะมีเพื่อนเพิ่มมา อีก 2 คนในชีวิต
แถมเป็นเพื่อนที่น่ารัก ติดต่อไปทักทาย ถามข่าวคราวตลอดการเดินทางปั่นจักรยานของผมอีกด้วย พิมพ์ไปก็อดคิดถึงไม่ได้ จนต้องแชท Facebook ไปทักทาย ^^)

หลังปอกับปินลงรถไฟไป..
ผมเหลือบดูนาฬิกาใกล้จะเช้าแล้วหรอเนี่ย!! ขอหลับเอาแรงต่อสักหน่อยแล้วกัน..

เจอกันสถานีรถไฟหนองคายนะครับ ^^

อยากทราบวิธีนำรถจักรยานข้ามแดนไปลาวครับ....ขอเป็นกำลังใจให้น้องนะครับ...รอติดตามต่อครับ

[Pattio]

ขอเข้ามาติดตามด้วยคนนะครับ

[ch_doi]

รอติดตามตอนต่อไปครับ...

[Supphakit]

[cycle2000]

ขอตามไปลาวด้วยครับ

[ว่าวต้องลม]

มาติดตามครับ

[farees2]

ติดตามเหมือนกัน