เรื่องเล่าข้างถนน: รอบทะเลสาบสงขลา....บ้านของพ่อ บนแผ่นดินของแม่

[นพพล]

ซอยดอกรัก กำลังถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

ผมปั่นผ่านออกปากซอย เลี้ยวซ้ายออกถนนใหญ่

เสียงรถเสียงรามากมาย
หากแต่ในวันนี้ไร้เสียงของแม่ มาเรียกให้กลับบ้าน

เหมือนเมื่อ30กว่าปีที่แล้ว

[นพพล]

พักอีกยกครับ

[น้าเป้า]

อ่านแล้วคิดถึงบ้าน ภาพสวยครับ
คุณนพพลโชคดีจัง ที่ยังมียายและพ่อแม่ให้กราบเท้า

[นพพล]

อยากโชคดีตลอดไปครับ

[นพพล]

บทที8. คิดถึง อย่างแรง...สมิหลา

...เลี้ยวซ้าย ออกจากบ้าน

เราก็ปั่นเลาะริมทะเลมาเรื่อยๆไม่เร่งรีบ

เช้านี้ ลมทะเลพัดแผ่วเบา คลื่นซัดชายหาดอย่างอ้อยสร้อย

ถ้อยทีถ้อยอาศัย บางครั้งอาจออเซาะ

ทะเลร้างไร้ผู้คนลงแหวกว่าย น้ำทะเลสะท้อนแสงแดดอ่อนระยิบระยับ

ถนนชลาทัศน์เช้านี้ค่อนข้างบางตาผู้คนสัญจร

เราเลี้ยวรถผ่านหน้าโรงเรียนมหาวชิราวุธ

...พุ่มเฟื่องฟ้าที่เกาะกลางถนน ออกแดงอมชมพูสะพรั่งตลอดแนวถนน

ล้อรถค่อยๆหมุนไปตามแรงปั่นจากสองขา

ถนนกำลังนำเราสู่แหลมสมิหลา

แต่ความทรงจำกลับเคลื่อนถอยหลังไป 20 กว่าปี !!!

[นพพล]

“..ไปถีบรถเที่ยวแหลมสมิหลากันไหม ???...”เช้านั้น เด็กหนุ่ม เอ่ยชวน

“ ..รถเธอนั่งแล้วเมื่อยตูด ไม่เหมือนจักรยานชาลีของเรา มีเบาะนั่งนุ่มกว่า แต่ไปก็ได้ สงสารเด็กเทพเหวย !! ”

วันนั้นบนเส้นทางสู่แหลมสมิหลา ตะแกรงท้ายจักรยานราเล่ย์ของแม่มีโอกาสต้อนรับสาวน้อยแปลกหน้าคนหนึ่ง

แต่ไม่แปลกหน้าสำหรับผม

“ไปกรุงเทพวันไหน” เธอถาม

“เสาร์นี้ ขึ้นรถไฟ ถามทำไม ?? “ ผมถามขณะปั่นผ่านโรงเรียนมหาวชิราวุธสงขลา

” คิดถึงเหรอ ?? ”

“...ใครบอกว่าคิดถึง เขาหวังเหวิด...หรอกกกก..” น้ำเสียงขึ้นสูงในประโยคแรก แล้วค่อยทอดต่ำลากยาวในประโยคหลัง

เหมือนจงใจเน้นให้คนฟังได้ยินนานๆ

“หวังเหวิด” จากปากสาวน้อยคนใต้ หมายถึง เป็นห่วง อาลัย ห่วงใย และ อาวรณ์

สีชมพูเรื่อแดงของดอกเฟื่องฟ้าที่เกาะกลางถนนไม่ได้เพิ่งมาบาน

หากแต่บานมานานแล้ว เมื่อ20กว่าปีก่อน...

ผมอียงรถหลบหลุม รถแถเข้าข้างทาง เธอจับผมเอวแน่นจนผมรู้สึกได้

“ถีบให้ดีนะ ถ้าทำรถล้มเราจะบอกพ่อเธอ”

“บอกให้ไปขอสาวเหรอ ??”

เธอส่งเสียงหัวเราะสดใสและยิ้มร่า แทนคำตอบ
.
สนบางต้นอาจจะจำภาพและเสียง นาทีนั้นได้!!!

[นพพล]

ไกลออกไปในทะเลเกาะหนูเกาะแมวยังคงทำหน้าที่เดิมเหมือนที่เคยทำมา มีนางเงือกเป็นฉากหน้า

ทิวสนริมทะเลที่คุ้นตามาแต่เด็กยังคงเป็นทิวเดิม

ส่วนสนรุ่นใหม่ที่เริ่มโตก็งอกแซมช่องว่างระหว่างต้นเก่า

ยอดสนทะเลเอนลู่ตามสายลม โบกสะบัดไปมา

“ สงขลาฝั่งนที กลิ่นสารภียังตรึงเตือน แสงเดือนเตือนตรึงใจ...“

นอกเหนือจากเรือนแพ และทุ่งรวงทอง เพลงนี้ของชรินทร์ พ่อก็ชอบร้องให้แม่ฟัง
.
.
“ ทิวสนยืนท้าลมแรง ล้อคลื่นซัดสาด กระซิบคำหวาน ฝากคำพี่พร่ำตามลม ….”

แต่บนหลังอาน เช้านี้ เพลงสมิหลา - รูสมิแล ของวงมาลีฮวนน่า กลับสะท้านใจมากกว่า

เพลงนี้...ผมอยากร้องให้ใครบางคนฟัง ??????

[นพพล]

...สนทะเลยังเป็นเพื่อนร่วมทางมาตลอดจนถึงปลายสุดแหลมสมิหลา

จนเราขึ้นแพขนานยนต์เพื่อข้ามทะเลหลวง (ทะเลสาบสงขลาช่วงติดอ่าวไทย) ไปสู่ฝั่งอำเภอสิงหนคร

ทิวสนเขียวพรืด เรียงรายปกคลุมแหลมสมิหลาแน่นขนัด เรือหางยาววิ่งตัดผิวน้ำ

ระลอกคลื่นค่อยกระจาย แล้วเลือนหายไปกะบผิวน้ำผมมองทิวสนเป็นครั้งสุดท้าย

“…คนใต้ฟ้าเดียวกัน ไกลแต่ฝันยังมี รอเธอเสมอคนดี ที่มีใจผูกพัน…” มาลีฮวนน่าแต่งเพลงนี้ช้าไปเกือบ20ปี

“...เลือดชายน้ำเค็ม ที่เข้มในกาย จะเป็นดั่งสายธารรัก เพื่อเธอ สมิหลา..” และน่าเสียดายเธอไม่มีโอกาสได้ฟัง เพลงนี้
.
.
เพราะ 2 ปี..จากวันนั้นมีอุบัติเหตุทางรถยนต์ บนถนนสายหาดใหญ่ - สงขลา

คืนวันหนึ่ง..ใครบางคนยืนปาดน้ำตา ข้างตู้โทรศัพท์สาธารณะ

[นพพล]

บทที 9.ทางสู่วัด

...ขึ้นฝั่งสู่อำเภอสิงหนคร คืนนี้เราจะไปนอนแถวอำเภอระโนด อีก90กม.ข้างหน้า ได้เวลาปั่นทางไกลอีกครั้ง

ทุกวงรอบของล้อที่หมุนนำเราห่างจากตัวเมืองสงขลาไปทุกที

เมืองถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง และกำลังเริ่มห่างไกลออกไป

วันนี้เรามุ่งหน้าไปทิศเหนือจะใช้ทางหลวงหมายเลข 408

สองข้างทางผ่านชุมชนเป็นช่วงๆ สลับกับนาข้าว บางช่วงเราผ่านผักกระเฉดริมทางออกดอกสีเหลือง

เส้นทางในวันนี้เป็นทางราบ ตลอดจนถึงอำเภอระโนด ร่มเงาข้างทางที่ปั่นผ่านหาได้ค่อนข้างยากมาก

ยิ่งเวลาผ่านไปอากาศก็ยิ่งร้อนขึ้น ปั่นไปได้เวลาประมาณ11.00 น.ผมก็เจอร้านขายน้ำแข็งใสจนได้

หลังจากที่มองหามาตลอดช่วงหลายวันที่ผ่านมา

ร้านน้ำแข็งใสร้านนี้ขายก๋วยเตี๋ยวด้วย เราจึงควบเป็นอาหารมื้อเที่ยงไปเลย

“ ...พ่อของผมมีญาติอยู่แถวอำเภอสทิ้งพระเยอะนะพี่ เมื่อกี้ก็หลังนึง เหมือนนามสกุลผม ชื่อบ้านอรุณพันธ์.. ”

เสียงเพื่อนเจื้อยแจ้วจากหลังอานเมื่อเราเข้าสู่เขตอำเภอสทิ้งพระ

[นพพล]

...อำเภอสทิงพระมีความหมายว่า พระที่อยู่ริมน้ำ เดิมเรียกว่า จะทิ้งพระเป็นที่ตั้งเมืองพัทลุง ในราวพ.ศ.1000-1480 ตรงกับสมัยศรีวิชัยเรืองอำนาจ
ได้รับการยกฐานะเป็นอำเภอเมื่อ พ.ศ.2437
และปีพ.ศ.2467 ยุบอำเภอประท่าเป็นกิ่งอำเภอจะทิ้งพระ
มีเรื่องราวสืบต่อกันตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์ มีการค้นพบหลักฐาน ได้แก่ ขวานหิน ซึ่งเป็นเครื่องมือสมัยก่อนประวัติศาสตร์
อำเภอสทิ้งพระที่ได้รับวัฒนธรรมอินเดียโดยตรงในสมัยอาณาจักรศรีวิชัย เป็นเวลาไม่น้อยกว่า 7 ศตวรรษ
เพราะมีร่อยรอยทางสถาปัตยกรรม ประติมากรรมที่แสดงให้เห็นว่าเมืองสทิ้งพระเป็นศูนย์กลางการปกครองดินแดนรอบ ๆ ทะเลสาบสงขลาในสมัยนั้น
.
ถนนช่วงอำเภอสทิ้งพระมีวัดเรียงรายอยู่2ข้างทางเยอะมาก วัดมีแทบจะทุกกิโลก็ว่าได้ จนเพื่อนอดตั้งข้อสังเกตุไม่ได้
“มันน่าจะขอเป็นเมืองมรดกโลกนะพี่ วัดเยอะจริงๆ เกิดมาเพิ่งเคยเห็น นั่นเจออีกแล้ว เสียดาย…”
“อย่างน้อยๆก็พัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวได้” เพื่อนพูดต่อ
"..ยังไม่นับที่อยู่ด้านในตัวอำเภอ และที่อยู่ริมทะเลสาบอีกนะ อีกตั้งเท่าไร??..” ผมเสริม

[นพพล]

...บ่ายๆแก่วันนั้นเราแวะวัดพะโค๊ะ วัดอันเป็นที่ซึ่ง หลวงปู่ทวดเหยียบน้ำทะเลจืด เคยอุปสมบท จำพรรษา
ยายเล่าว่าเคยเดินเท้า3วัน2คืน จากบ้านเพื่อมาร่วมงานบุญที่นี่
สมัยก่อนไม่มีถนนต้องเดินลัดเลาะมาตามคันนา ร้อนก็แวะพักขนำกลางนา หิวน้ำก็แวะขอน้ำชาวบ้านข้างทาง
บางครั้งผ่านคนกำลังขึ้นตาล เขาใจดีแบ่งน้ำตาลโตนดให้กิน ส่วนที่นอนก็ไปหาเอาข้างหน้า
ขอเขานอนมั่ง ศาลาวัดมั่ง
.
.
รหัสพันธุกรรมสามารถถ่ายทอดถึงกัน ยีนส์บางอย่างเร่ร่อนจากยาย
แวะพักเหนื่อยที่แม่ ก่อนจะส่งผ่านมาที่ผมเต็มๆ
อดีตของยายอาจกำลังกลายเป็นอนาคตของผม...คืนนี้
.
“ ยายเคยเจอผีไหม?? ”เด็กน้อยเคยถาม

[นพพล]

[นพพล]

กายที่แข็งแกร่งล้วนแต่ เคลื่อนไหว
จิตที่แข็งแกร่งนั้นไซร้ สงบนิ่ง
.
.
สสส : วิ่งสมาธิวิสาขบูชา

[noree]

โชคดีจังคะ อยากมีโอกาสไปกับแฟนจัง ภาพวิวสวยมาก

[นพพล]

ขอบคุณครับ
.
ตอนต่อไป.
.
ทางสู่...เปลว!!!