ความรู้สึกยามเข็นจักรยานเข้าบ้าน ไม่ต่างอะไรกับยามจอดจักรยานหน้าร้านน้ำแข็งใส
ร้อนรุ่มมาจากถนนชีวิต ที่ไหนก็แล้วแต่ กลับผ่อนคลายสบายใจ ปราศจากความรุ่มร้อนทั้งปวง
น้ำเสียงและใบหน้าของแม่เหมือนดั่งถ้วยน้ำแข็งใสถ้วยใหญ่ ราดนม โรยหน้าด้วยขนมปังและ ถั่วแดง กินทีไรชื่นใจหายเหนื่อยเมื่อนั้น
ครั้งนี้แม้มีเวลาไม่มากที่ได้พักที่บ้าน แต่เวลามากน้อยไม่ใช่ประเด็น
ก็บ้านผมมันไม่ต่างจากร้านน้ำแข็งไส ที่สามารถพบและแวะได้ตลอดการเดินทาง
ยามเดินออกจากร้านน้ำแข็งใส เรี่ยวแรงกลับมาเช่นไร
วันเดินออกจากบ้าน กำลังใจก็กลับคืนมาไม่แตกต่างกัน
.
ตราบเท่าที่มอเตอร์ไซด์เวสป้า ยังคงจอดคู่กับ จักรยานราเล่ย์
