สรุปทริป...ภูสามสุ่ม ภาค 3 ฉบับตามเข็ม ...ผมอิ่มแล้วครับ 21-29 มกราคม 2560

[เอส-เมอร์ริด้า]

เจอทางแบบนี้ ต้องเข็นซิครับ

[เอส-เมอร์ริด้า]

…
การไต่จากด้านเมืองงาน ง่ายกว่าทางเมืองหมอกมากๆ อีกอย่างทางราดยาง ถ้าไม่ได้ราดยางคิดว่าคงโหดกว่านี้แน่ๆ ผมไต่มาได้ก่อน จอดพักข้างทาง ที่เต็มไปด้วยหมอกมองไปไม่ได้ไกลเกินกว่า 10 เมตรแล้ว จนเพื่อนๆ ตามนำหน้าไป บอกว่าหาที่พักจอดทานมื้อเที่ยงกันเลย เพราะผมน้ำตาลลดฮวบๆ มะขามหวานหมดเกลี้ยงในพริบตา ตามด้วยกล้วยตาก และมะขามป้อมของพี่จุกก็ไม่เหลือ อาการแบบนี้ปล่อยไม่ได้ ผมอาจจะช๊อกหมดสติได้ จนคิดว่าอาการดีขึ้นแล้ว จึงปั่นไปต่อ ดีหน่อยที่เนินของถนนค่อยๆ เรียบมากขึ้น ปั่นไปได้ไม่ไกลเพื่อนๆ ก็หาทำเลเหมาะพักทานกันแล้ว ปูเสื่อผ้ายางกันริมทางที่เป็นดินร่วน ซึ่งก็ต้องระวังหน่อยไม่ให้ดินนุ่มเกินไป เพื่อนๆ เตรียมอาหารมาจากเมืองงาน ประกอบด้วย ไข่ต้ม ข้าวสวยคลุกกุนเชียง และน้ำพริก พร้อมด้วยกาแฟสด ชงกันเดี๋ยวนั้น บริการเปิดคาเฟ่โดยน้องพัทตี้...

[เอส-เมอร์ริด้า]

...
การปั่นวันนี้ ผมดูมีความสุขมากๆ เนื่องจากแน่นอน ทางราดยาง จนมาถึงระดับ 2050 เมตรแค่นี้ก็ตาม แสงแดดส่องมาถึงพื้นถนนได้ที่ระดับจุดนี้ หลังจากปั่นท่ามกลางหมอกหนามาตลอดเกือบทั้งวัน ดีคือไม่โดนแดดเผามากเหมือนเมื่อวาน อากาศเย็นสบายๆ พูดได้ว่านี่คือสวรรค์ของการปั่นทัวร์ริ่งโดยแท้...

ก่อนขึ้นมาเจอเนินเทพฯ อีกแล้ว หัวโค้งของถนนที่ไหลลงมาได้ซักพัก จะเจอเนินขึ้นเดี๋ยวนั้น ผมตัดสินใจปั่นต่อไม่ได้จอดพัก ทำให้เข็นยาวๆ ตามเพื่อนๆ มาจนถึงจุดพักตรงนี้ พอมองย้อนไปแสงแดดกำลังย้อนให้เห็นลำแสง ท่ามกลางสายหมอกที่ไหลขึ้นมาปกคลุมอีกครั้ง...

[เอส-เมอร์ริด้า]

…

ไปกันต่อ เพื่อนๆ เริ่มไต่เนินที่มีความชันต่อไปยังโค้งหน้าที่อ้อมเขาไปยังอีกด้าน มุมนี้ผมน่าจะรอถ่ายภาพเพื่อนๆ กันก่อนก็ดีนะ แต่เพราะหัวใจช่างภาพไม่เข้าสิง ถ้าเป็นหนุ่ยมุมนี้ไม่น่าพลาดด้วยประการทั้งปวง... เมื่อไต่ไปจะมีมุมหักศอก แล้วไต่ตามๆ กันไป น้องพัทจอดรอถ่ายข้างล่างก่อน แต่พวกเราหยุดไม่ได้จริงๆ มันชันมากๆ แล้วก็ยาวด้วย ถ้าหยุดถ่ายภาพกัน ผมคงต้องถอยลงไปตั้งหลักไหม่อีกรอบแน่ๆ ... เมื่อไต่เนินเริ่มต้นต่อไป ค่อยๆ ไต่ขึ้นไปเรื่อยๆ ถนนดีขึ้นทำให้เราสบายใจขึ้นเยอะ เพราะจุดนี้มันยาก และยาวซะเหลือเกิน พี่จุกบอกว่าแว่นตาหาย เลยวกไหลกลับลงไปอีกรอบ ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาไต่ต่อไปเดี่ยว นำใครๆ มาก่อน หมอกยิ่งหนายิ่งสูงยิ่งหนา มองข้างหน้าแทบไม่เห็นอะไร ถนนก็ปราศจากรถยนต์ ... เรารู้ได้ว่าความสุขความสงบมีตลอดเส้นทาง...

เมื่อความชันลดความโหดลงบ้างแล้ว ผมก็น่าจะต้องผ่อนรอบขาไม่ให้เหนื่อยล้าเกินไป จอดรอเพื่อนๆ ด้านหลังก่อน มองข้างทางถ้าเป็นฟ้าใสๆ ปราศจากหมอกบดบัง เราก็จะเห็นยอดเขา และเบื้องล่างของบ้านเมืองงานที่สวยงาม

ตลอดทั้งวันเราปั่นอยู่ในหมอกหนา จนมองเห็นแสงส่องผ่านม่านหมอกลงมาสัมผัสพื้นถนนตรงหน้า ผมมองขึ้นผ่านโค้งไปทางซ้าย ที่มองแล้วชันเหลือเกินที่ผมน่าจะไม่รอด มองเห็นพี่จุกจอดพักกลางเนินก่อน ผมน่าจะจอดตรงทางราบซะก่อน ที่จะยิงขึ้นมาแล้วก็ต้องจอดเข็น บางทีอาจจะรอดก็ได้ จากนั้นผมก็มองเห็นเด่นไต่ผ่านขึ้นไป ตามด้วยน้องพัท ผมก็ไม่อยากขึ้นบันไดแล้ว บอกพี่จุกไปว่าไม่เป็นไรครับ เข็นก็ไปได้เหมือนกัน แต่อาจจะทำความเร็วไม่ทันปั่นแน่นอน เพราะการเจ็บบั้นเอวทำให้ไม่อยากเร่งจังหวะเข็นให้เร็วกว่านี้ได้ บางทีก็เข็นไปได้ซักหน่อย ก็ต้องจอดพักดีกว่า ที่จะดันเนินเข็นไปยาวๆ แบบนั้น แม้จะไม่ทันเพื่อนๆ ซึ่งดูเหมือนว่าจะพ้นเนินกันหมด แล้วก็จอดรอกันตรงหัวโค้งที่จะไปทางซ้าย และมองเห็นว่าถนนหมดทางราดยางแล้วด้วยซิ

เมื่อมาจอดรวมกับเพื่อนๆ ด้วยกัน ผมก็พักหายใจหอบเล็กๆ สายตากวาดมองไปยังถนนที่ตัดกับสายหมอก ตอนนี้หมอกอยู่ระดับพื้นถนนพอดี แสงแดงส่องลงมายังพื้นถนน มองแล้วเป็นลำแสงทะลุยอดไม้ที่อยู่บนแนวเขาขึ้นไป เพื่อนๆ ก็คว้ากล้องออกมาถ่ายกันพร้อมหน้า ผมก็หยิบมือถือมาถ่ายวีดีโอกันก่อน

[เอส-เมอร์ริด้า]

"สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็นไม่เท่า ได้มาสัมผัสการปั่นจักรยาน"

เหมือนดั่งสวรรค์ก็มิปาน ผมกล่าวไว้แบบนี้เลย เมื่อเราไต่ผ่านหินลอยมามากมายเต็มถนน จะมีทางขึ้นเนิน มองเห็นเด่นปั่นนำขึ้นไปก่อน แล้วตะโกนออกมาว่า "สวยจังเลยครับท่านประธาน..."

ผมได้แต่กล่าวในใจว่า ขอพักก่อนได้มั๊ย เข็นมาเมื่อกี้หอบไม่หายเลย แสงตกมายังเด่นที่คอยไปบนยอดเนินตรงหน้าแล้ว ผมก็ปั่นตามไป โชคดีที่เป็นเนินดิน แต่มันชันมากๆ นั่นก็ทำให้ผมลงเข็นอีกครั้ง ก่อนจะมองย้อนกลับไปยังที่เด่นยืนอยู่...

"โอ้แม่เจ้า...." ผมอุทานแบบนี้จริงๆ เฮ้ยนี่มันที่ไหนเนี่ย

[เอส-เมอร์ริด้า]

"ลุ้นว่ายอดภูเบี้ยจะโผล่มาอีกมั๊ย..."

ผมปั่นขึ้นมามองย้อนไปทางทิศที่เด่นแนะนำ มองเห็นครั้งแรกก็ร้อง พระเจ้า...ยอดภูเบี้ยโผล่มาให้เห็นเพียงแค่นั้น จากนั้นหมอกขึ้นสูงจนบดบังยอดภูเบี้ยอย่างรวดเร็ว ผมกับเพื่อนๆ รอลุ้นอีกรอบ ยืนรออยู่นานมากๆ ก็ไม่มีวี่แววว่าหมอกจะลอยหายไป เพื่อนๆ ก็ได้ตั้งกล้องเตรียมถ่ายรูปพร้อมไว้...

ยังแอบบอกกับเพื่อน ๆ ว่าพรุ่งนี้ยังมีโอกาส​ เพราะเรายังนอนที่บ้านน้ำเกี๊ยวไม่ไกลที่จะย้อนมาเก็บภาพอีกครั้ง

[เอส-เมอร์ริด้า]

...
ถ้าเด่นไม่นำมาก่อนใคร มุมนี้เราก็จะพลาดไป จังหวะที่เหมาะเจาะ อาจจะช้าไปบ้างที่เราขึ้นมาถึงจุดนี้ แต่ท้องฟ้าก็กำลังเปลี่ยนสี และช่องเขานี้เราก็มองเห็นยอดภูสามสุ่มไปด้วยพร้อมกันในจุดเดียว

แสงยามเย็นที่งดงาม เหนือทะเลหมอกที่ปกคลุมพื้นที่ด้านล่าง ทะเลหมอกช่วงเย็นๆ แบบนี้ มันได้ฟิลแตกต่างจากช่วงเช้า เพราะเฉดสีมากกว่า ผมยังมองยอดภูเบี้ยไม่เห็น... จึงต้องทำใจแล้วล่ะ

[เอส-เมอร์ริด้า]

...
มองแล้วคงไม่เห็นยอดภูเบี้ยดังที่หวังเอาไว้...

เพื่อนๆ ก็เลยปั่นขึ้นไปหายอดภูสามสุ่มกันต่อไป มองไปยังแสงสุดท้าย จังหวะ โอกาส เวลาสำหรับถ่ายภาพ ที่เรียกว่า "ถูกที่ ถูกเวลา"

แต่แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว เพราะไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ชมภาพทะเลหมอกยามเย็นแบบนี้ ผมปั่นขึ้นเนินไปเกือบจะพ้นโค้งแล้ว ได้ยินเสียงน้องพัท บอกว่าให้หยุด แล้วหันหลังมา...

[เอส-เมอร์ริด้า]

โชคกลับมาเข้าข้างพวกเราอีกครั้ง...

เมื่อได้ยินเสียงน้องพัทตะโกนให้หยุด แล้วหันหลังกลับมา ไม่รีรอรีบจอดจักรยาน แทบจะโยนทิ้งทีเดียว แล้วคว้ากล้องอย่างรีบเร่ง กลัวว่าหมอกจะมาปกคลุมอีกครั้ง ... จากนั้นก็วิ่งๆๆๆ ลงไปยังหน้าผาสูง มีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มองหาตำแหน่งถ่ายภาพ และให้น้องพัทนำขาตั้งกล้องมาด้วย และถ่ายด้วยกล้องของพัทแทน กล้องผมแทบโยนทิ้งมันตรงนั้นแหล่ะ...

รอภาพสวยๆ จากกล้องน้องแพ๊ตตี้อีกทีนะ...นี่คือภาพเดี่ยวที่ผมได้บันทึกภาพเอาไว้ ตอนจะกลับแล้ว เพราะเลนส์ไวน์เห็นยอดเล็กมากๆ ไม่ยิ่งใหญ่เท่าไร คราวหลังอย่าเสียดายที่จะแบกเลนส์มาให้ครบจริงๆ นะ

[yosotic]

เสียดายไม่ได้ไปด้วย คิดถึงครับ

[ch_doi]

้กำลังสนุก เปืดเข้ามาเพื่อติดตามต่อ หายไปเลยครัยตุณเอส
หรือต้องไปต่อที่ไหนบอกดวยนะครับ