สรุปทริป "ซาปา มนต์เสน่ห์แห่งขุนเขา"

[e21smn]

เมื่อ 20-31 ตค 59 ทางกลุ่มของเราได้มารวมตัวออกทริปกันอีกครั้ง โดยได้ตั้งชื่อกลุ่มว่า Tour of All Asia และได้มีการออกทริปกันมาหลายครั้ง เช่น หาดใหญ่-กัวลาลัมเปอร์ ในปี 2014 คุนหมิง-แชงกรีล่า-เต๋อชิง ในต้นปี 2016 ปลายปีพอมีเวลาเราก็มารวมตัวไปท่องขุนเขาแดนเวียดนามกัน

ตัวแสดงเป็นตัวเดิมในชุดพม่ามนต์เสนห์แห่งลุ่มน้ำและผู้คนครับ แต่จำนวนคนเยอะกว่าเพราะทริปนี้ไปกันเกือบเต็มทีมรวมแล้วได้ 11 คนจากที่จองตั๋วเครื่องบินกันไว้ 14 คนเพราะสามคนติดภาระกิจในนาทีสุดท้ายจึงต้องทิ้งตั๋วไป การสรุปทริปนี้ข้อมูลอาจจะน้อยกว่าพม่าเพราะเป็นการสรุปย้อนหลังจากความทรงจำต่างจากพม่าที่พึ่งกลับมาก้รีบสรุปเลยข้อมูลเลยแม่นกว่า แต่ยังจะคงรายละเอียดเพื่อให้ผู้ที่สนใจได้นำไปเป็นข้อมูลในการเดินทางให้มากที่สุด

ผู้ร่วมเดินทางมีดังนี้
1 ผมเอง
2 หนูแคป (ผู้ช่วยเหลือต่างๆให้กับ สว ในทริปเนื่องจากเด็กสุด 555555)
3 ลุงแม็ค ทีมตรัง
4 พี่ทูล ทีมสุพรรณ
5 ท่านรอง (เสือชาวเกาะ) ทีมภูเก็ต (หัวหน้าทริป)
ุ6 ท่านปลัด ทีมภูเก็ต
7 พี่สมชาย ทีมภูเก็ต
8 พี่วิสิฐ ทีม กทม
9 หมอแอน สี่สายน้ำนครสวรรค์
10 พี่รุ่ง ทีมโคราช
11 ป๋าทวีป ขาฮาทีมบ่อวิน

พี่ปกครอง/อ้อด/ประเสริฐ ติดงานด่วนทิ้งตั๋ว

แผนการเดินทางเป็นดังนี้ครับ
20 ตค พบกันที่เชียงราย (ทีมที่มาจากภูเก็ตและผมเจอกันสนามบิน)
21 ตค ส่วนที่เหลือพบกันที่เชียงของ ข้ามไปนอนห้วยทราย
22 ตค ห้วยทราย-อุดมไชย ใช้รถ 285 กม
23 ตค อุดมไชย-เมืองขวา (พอวันปั่นจริงเปลี่ยนแผนไปถึงเมืองใหม่เลยวันนี้สาหัส) 140 กม
24 ตค เมืองใหม่-เดียนเบียนฟู 70 กม
25 ตค เดียนเบียนฟู-เมืองไล 100 กม
26 ตค เมืองไล-ไลเจา 100 กม
27 ตค พักขาไลที่เจาหนึ่งวัน
28 ตค ไลเจา-ซาปา 70 กม
29 ตค เที่ยวซาปา-หมูบ้าน Cat cat - ฟานสิปัน
30 ตค ซาปา-ฮานอย โดยรถ 320 กม
31 ตค ฮานอย-กทม 1,400 กม (นกแอร์)

ทริปนี้มีขลุกขลักตั้งแต่แรกเพราะเดิมจะออกทางด่านห้วยโก๋นแล้วปั่นไปเลย ตั๋วเครื่องบินไปลงน่านก็ซื้อกันแล้วแต่มาได้ข้อมูลเรื่องลาวต้องให้มีไกด์เพราะเราไปกันหลายคนเราเลยลังเล สุดท้ายไปเปลี่ยนออกด่านเชียงของแทนแล้วจ้างไกด์เพื่อความสบายใจแล้วไปตั้งต้นที่อุดมชัย จริงๆแล้วก็ดีเพราะเส้นห้วยทราย-เวียงภูคา-หลวงน้ำทา ผมเคยปั่นแล้วตอนไปสิบสองปันนาเมื่อปี 2012 ยังเข็ดภูเขาก่อนถึงเวียงภูคาอยู่เลย สุดท้ายหนีภูเขาไม่พ้นครับจากไลเจาขึ้นซาปาเป็นอะไรที่โหดมันฮาและประทับใจมาก

[e21smn]

20 ตค กทม-เชียงราย
วันนี้ผมรีบเคลียงานเพราะไปขึ้นเครื่องตอนเย็นกับหนูแคปโดยมีนัดกับเพื่อนร่วมทริปอีกสามคนที่บินตรงมาจากภูเก็ต โดยนัดเจอกันที่สายพานรับกระเป๋าสนามบินเชียงรายเพราะเครื่องลงเวลาไล่เลี่ยกัน การนำจักรยานขึ้นนกแอร์คงไม่ต้องบรรยายอะไรมากเพราะมีผู้เอ่ยถึงไว้มากแล้วว่าสามารถจูงขึ้นได้เลย รอบนี้เจ้าหน้าที่ขอให้เราถอดบันไดออกแต่เราไม่มีเครื่องมือถอดพนักงานเลยหากระดาษมาหุ้มให้ โดยแจ้งว่าครั้งหน้ารบกวนถอดบันไดหรือหุ้มไว้กันไปกระแทกสิ่งอื่นเสียหาย เสร็จแล้วเราปล่อยลมโหลดกระเป่าและไปรอขึ้นเครื่อง
พอถึงสนามบินเชียงรายรถจักรยานถูกเข็นมาโดยเจ้าหน้าที่โดยไม่มีรอยบุบสลาย เราสูบลมรออีกทีมจากภูเก็ตมีเจ้าหน้าที่สนามบินมาแนะนำตัวว่าเป็นนักปั่นเช่นกันแต่ไม่มีเวลาไปปั่นเที่ยวเหมือนเราเลย เราคุยกันสักพักทีมภูเก็ตลงมาถึงโดยเวียตเจ้ทแอร์ซึ่งต้องถอดและบรรจุจักรยานลงกล่อง หลังจากนั้นเราก็เดินทางไปที่พักเพื่อรอเดินทางต่อไปเชียงของในวันรุ่งขึ้น

21 ตค เชียงราย-เชียงของ-ห้วยทราย
เช้าวันนี้เราเดินทางไปเชียงของโดยการอุปการะของคู่ค้าหนูแคปที่ทำธุรกิจด้านโซลาร์เซลล์อยู่ที่นี่ พี่ไก่บริการเราดีมากครับทั้งรับทั้งส่งเลี้ยงอาหาร เราไปรับป๋าวีปที่นั่งรถมาจากระยองก่อนแล้วรอพี่รุ่งที่นั่งมาจากโคราชพอครบแล้วเราเดินไปถึงด่านเชียงของประมาณบ่ายโมงที่นั่นมีลุงแม็ค พี่วิสิฐ พี่ทูล หมอแอน มาพบกันที่นี่ ครบกันแล้วเราผ่่านพิธีการและมาขึ้นรถบัสโดยเอาจักรยานขึ้นรถเพราะเขาไม่ให้ปั่นข้ามสะพาน พอผ่านพิธีการลาวมาพบคุณสุพันเป็นไกด์แล้วพาเราไปพักผ่อนที่เกสต์เฮาส์ในเมืองห้วยทราย เราจัดแจงแลกเงินซื้อซิมแล้วพักผ่อนรอเดินทางในวันรุ่งขึ้น

[e21smn]

22 ตค ห้วยทราย-เวียงภูคา-หลวงน้ำทา-นาเตย-นาม้อ-อุดมไชย โดยรถยนต์
วันนี้สะบายๆครับทำตัวเป็นทัวร์ลูกเป็ดเดินตามหัวหน้าทัวร์อย่างเดียว คุณสุพันไกด์ของเราเอารถมารับตั้งแต่เช้าโดยเป็นกระบะบรรทุกจักรยานหนึ่งคันและรถตู้ให้คนนั่งอีกหนึ่งคัน ระยะทางเกือบ 300 กม วันนี้คงใช้เวลาทั้งวันในการเดินทาง
เมื่อรถออกเราแวะตลาดเช้าก่อนเพื่อกินอาหารเช้าและสำรวจตลาดห้วยทราย แน่นอนครับดัชนีค่าครองชีพด้านอาการที่นี่ค่อนข้างแพงเมื่อเที่ยวกับไทยหรือเมื่อเทียบกับพม่าพบว่าพม่าถูกกว่ามาก เมื่ออิ่มอาหารเช้าแล้วเราก้ล้อหมุนขึ้นเขาไปเวียงภูคาแล้วมาถึงร้านอาหารครัวไทก่อนถึงหลวงน้ำทาเกือบเที่ยงเราแวะจัดการอาหารเที่ยงกันที่นี่ครับ
หลังจากนั้นขึ้นรถเล่นเกทส์ซ่อนตาดำหัวสั่นหัวคลอนเย็นๆก็มาถึงอุดมไชย
แขวงนี้แยกออกมาจากแขวงหลวงพระบางเมื่อปี พ.ศ. 2506 เมื่อแรกตั้งแขวงนี้มีชื่อว่า "แขวงล้านช้าง" จากนั้นในปี พ.ศ. 2508 เปลี่ยนชื่อเป็น "แขวงเมืองไซ" และในปี พ.ศ. 2512 จึงเปลี่ยนชื่อเป็น "แขวงอุดมไซ" มาจนถึงปัจจุบัน ต่อมาในปี พ.ศ. 2534 จึงได้โอนเมืองปากทาและเมืองผาอุดมไปขึ้นกับแขวงบ่อแก้ว

แขวงอุดมไซนั้นตั้งอยู่ในวงล้อมของแขวงพงสาลี หลวงพระบาง ไชยบุรี และหลวงน้ำทา ในสมัยสงครามกู้ชาติและเปลี่ยนแปลงการปกครอง ทางหลวงหมายเลข 1 ตัดกับทางหลวงหมายเลข 4 เคยเป็นศูนย์กลางที่จีนใช้ส่งความช่วยเหลือผ่านไปยังขบวนการปะเทดลาวในช่วงปี พ.ศ. 2513 แต่ในปัจจุบัน อาคารกงสุลเก่าของจีนได้เปลี่ยนแปลงเป็นโรงแรมไปแล้ว รัฐบาลลาวตอบแทนจีนที่ยอมเสียค่าใช้จ่ายในการสร้างถนนด้วยการให้สัมปทานไม้ในเขตหุบเขาแขวงอุดมไซ ส่งผลให้ป่าไม้บริเวณนี้ถูกทำลายลง ปัจจุบันจีนยังมีอิทธิพลทางการค้า มีตลาดใหญ่ ๆ ขายของมากมาย

เราเข้าพักที่โรงแรมแดนสวรรค์ราคาห้องละ 500 บาทรวมอาหารเช้า สภาพโรงแรมใหญ่และเก่าคาดว่าเคยเป็นสถานที่สำคัญอะไรซักอย่างมาก่อน พอเช็คอินแล้วทุกคนทำการตรวจเช็คและประกอบรถเพื่อความพร้อมในการเดินทางวันรุ่งขึ้น ผมกับหนูแคปไปปั่นชมเมืองและเที่ยววัดไกล้ๆแถวนั้นแล้วมานั่งกินปิ้งย่างกันกับทีมงานเสร็จแล้วทั้งหมดก้แยกย้ายกันเพื่อพักผ่อนที่จะเจอศึกหนักในวันต่อไป

[e21smn]

23 ตค อุดมไช-เมืองใหม่
กำหนดเดิมนั้นวันนี้เราจะเริ่มปั่นไปแค่เมืองขวาระยะทาง 100 กม ทางที่ดูมาจาก Garmin ไม่มีเขามากนักแต่พอไปจริงๆแล้วมันขึ้นลงๆมากมาย
ขณะนั่งกินอาหารเช้าทุกคนยังไม่ได้ปั่นร่างกายยังสดใหม่ก็คุยกันว่าทำไมเราไปไปถึงเมืองใหม่เพิ่มระยะอีก 40 โลเป็น 140 โลเองและวันต่อไปขึ้นเขาด่านปางหกจะได้ไม่เหนื่อยมากและมีเวลาพอไปถึงเดียนเบียนฟูไม่มืด สมาชิกผู้ที่ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองก็ตอบโอเคสบายอยู่แล้นนนน

เราออกจากโรงแรมแดนสวรรค์ด้วยความร่าเริงสดชื่นเพราะผมบอกทุกคนว่าวันนี้ปั่นง่ายทางเรียบ พอออกไปสักพักกลุ่มเริ่มแตกตามแรงขา หนูแคปปั่นๆไปล้อหลังหลุดเนื่องจากแกนปลดไม่แน่นจอดซ่อมแซมแล้วไปต่อจนถึงจุดขายของป่าเราก็หยุดรอกัน

เรารออยู่นานพี่ทูล ท่านรอง ก็ไม่มาซักทีสุดท้ายมีสมาชิกท่านหนึ่งมาถึงบอกพี่ทูลตีนผีหักเอาละสิงานเข้าตั้งแต่วันแรกเลย สุดท้ายแก้ปัญหาโดยเอารถพี่ทูลใส่รถไกด์กลับไปอุดมไชเพื่อหาตีนผีแต่ไม่มีต้องสั่งจากเมืองอื่นเลยนั่งรอที่นั่นจนบ่าย ส่วนคนอื่นปั่นไปตามแผนการเดิมครับ

ถึงแยกปากน้ำน้อยเราแวะกินข้าวทริปนี้เรามีสมาชิกมุสลิมมาด้วยก็แยกกันหาสิ่งที่ตนเองกินได้ ที่ปากน้ำน้อยเป็นสามแยกเล็กๆร้านข้างทางมีพวกเม่น ตับเม่น หมุป่า ไก่ผอมๆ ไข่ปิ้ง ก็หากินไปตามรสนิยมของตัวเอง หลังจากนั้นเราปั่นไปถึงเมืองขวาประมาณบ่ายสามโมง กลุ่มแตกเป็นสามถึงสี่กลุ่มตามรอบขาเรานั่งรอกันที่สามแยกเมืองขวาแล้วปั่นต่อไปปลายทางเมืองใหม่ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของมหกรรมการขึ้นเขายามเย็น

พอออกมาได้สักพักก็เริ่มขึ้นเขากลุ่มขาแรงซึ่งประกอบด้วยพี่รุ่ง (ผ่าน audax600 และไปปั่น PBP มา) ป๋าวีป (ผ่าน audax600 เช่นกัน) พี่วิสิฐ ก็หายวับไปกับตา ณ มุมของขุนเขา ปล่อยให้ผมผู้เคยผ่านแค่ audax400 กับหนูแคปผู้ผ่านแค่ audax200 ขึ้นเขากันอย่างอ้อยสร้อย หนูแคปปั่นไปหยุดไปกินน้ำจนเกือบหมดผมให้กินเพาเวอร์เจลไปหนึ่งซองเธอก็บอกว่าไม่เห็นมีไรเกิดขึ้นเลย เอิ่ม.....สงสัยหมดจริงๆ นึกขึ้นได้ว่าพี่ไก่ที่เชียงรายให้น้ำผึ้งแท้มาหนึ่งขวด (สมัยไปปั่นไปสิบสองปันนาแกก็ให้มาช่วยได้มากครับ) เลยให้หนูแคปกินไปหนึ่งอึกกลูโคสทำให้แรงมาทันทีทันใด เราก็ขึ้นไปพักไปกันเรื่อยๆ

เราปั่นไปเรื่อยๆลุงแม็คกับหมอแอนก็ตามหลังมาเห็นไวๆสภาพไม่ต่างอะไรเรามากนักยกเว้นลุงแม็คที่ยังสดจอดถ่ายรูปอยู่ตลอดเวลา จากประสบการ์ณการออกทริปบอกเราว่าผู้สูงวัยส่วนใหญ่ที่มาปั่นจักรยานจะแข็งแรงกว่าเรามาก แกเลยจับคู่บัดดี้เป้นพี่เลี้ยงหมอแอนมาตลอกทาง

ผมกับหนูแคปปั่นขึ้นเขาจนมืดก็ยังไม่ถึงยอด ลุงแม็คกับหมอแอนอยู่ข้างหลังประมาณ 1-2 กม ข้างหน้าทีมขาแรงน่าจะถึงแล้ว ส่วนที่เหลือหายสาปสูญติดต่อกันไม่ได้ ผมจัดแจงเปิดไฟหน้าไฟท้ายให้หนูแคปปั่นขนานกันช้าๆเนื่องจากไฟของหนูแคปไม่สว่างพอและเราไม่ได้เตรียมการมาปั่นจนมืด ขณะนั้นน้ำหมดแล้วอาหารพอมีเหลือแต่สภาพจิตใจยัง 100% เพราะรู้ว่ามีทีมตามหลังอยู่ สักพักถึงยอดเขาเราก็ไหลลงมาช้าๆถึงข้างล่าง.....กำ ยังมีลูกเล็กเป็นเนิน 10% ให้ขึ้นอีกเราปั่นมาจนไกล้จะถึงเมืองมีรถกระบะบีบแตรมาไกลๆกลายเป็นรถของไกด์ครับมากับพี่ทูลที่เปลี่ยนตีนผีแล้ว ท่านรอง พี่สมชาย ท่านปลัด อยู่บนรถ อ่าว....งั้นก็มีแค่ผมกับหนูแคปและลุงแม็คกับหมอแอนที่ยังปั่นอยุ่สิ เราโบกมือให้รถไปก่อนแล้วปั่นอีกสักพักเจอรถจอดรอหน้าโรงแรมเล็กๆขวามือก่อนเข้าเมืองใหม่ ราคาค่าห้อง 120,000 กีบสภาพห้องไม่ดีแต่นอนได้เพราะหมดสภาพ สรุปวันนี้เราถึงทุ่มกว่า เก็บสัมภาระแล้วไปหาข้าวกินกัน กลุ่มขาแรงมาถึงตั้งแต่ยังไม่ทันมืดกินข้าวกันเรียบร้อยสบายใจ

เมืองใหม่ เป็นเมืองหนึ่งของแขวงพงสาลี อยู่ระหว่างเส้นทางที่จะไปเวียดนาม ที่เมืองใหม่มีชาวลาวน้อย และชนเผ่าอาศัยอยู่ มีโรงเรียนสำหรับนักเรียน ร้านค้า ร้านอาหาร ที่พักมีไม่มากเท่าที่ควร การคมนาคมยังไม่ดีเท่าที่ควรเนื่องจากอยู่ระหว่างการดำเนินการสร้างถนน และบางช่วงเวลาหน้าน้ำน้ำจะไหลท่วมถนน แต่สภาพโดยทั่วไปแล้วเป็นเมืองที่น่าอยู่เพราะอยู่บนที่สูง ธรรมชาติยังคงอุดมสมบูรณ์

[e21smn]

24 ตค เมืองใหม่-เดียนเบียนฟู
วันนี้เราจะเข้าเวียดนามกันไกด์และรถกระบะจะตามไปแค่ด่านปางหกเท่านั้นเป็นอันสิ้นสุดสัญญา ที่ผ่านมาในลาวก็ไม่เจอเจ้าหน้าที่ที่ใหนมาตรวจสอบหาไกด์กับเราเลย แต่เราจ้างเพื่อความถูกต้องและสะบายใจครับ

เช้านี้ท่านรองฯหัวหน้าทริปมาบอกให้ทุกคนเอาสัมภาระขึ้นรถและปั่นรถเปล่าขึ้นด่านปางหก เอ.....ทำไมเมื่อวานเราปั่น Full Load ละหรือว่าวันนี้มันมีเชอร์ไพรส์เรื่องของความชัน

เราจัดการอาหารเช้ากันที่ตลาดเช้าตามกิจวัตรเสร็จแล้วเริ่มเดินทางไปด่านปางหกระยะทางแค่ 23 กม แต่......โห ไงเขามันชันขนาดนี้ละ เราปั่นไปงัดขึ้นเขาไปตามอัตภาพของตัวเองจากประมาณแปดโมงกว่าเราก็มาถึงด่านพอดีเที่ยงด้วยระยะทาง 23 กม กับรถที่ไม่บรรทุกสัมภาระ เราผ่านพิธีการขาออกลาวกินข้าวเที่ยงแล้วพบฝรั่งที่ปั่นทัวร์ริ่งมาจากเวียดนามก็แลกเปลี่ยนข้อมูลกัน เขาบอกว่าจากนี้ไปเดียนเบียนฟูทางลงเขานั้นแคบมากรถบรรทุกหินมากมายเพราะเป็นแหล่งระเบิดหินพอดี ส่วนผมก็บอกว่าของยูนั้นแค่ไหลๆก็ถึงเมืองใหม่แล้วแต่ถ้ายูจะไปเมืองขวาวันนี้เลยยูได้ค่ำบนภูเขาแน่ตามใจนะเฟ้ย

หลังจากนั้นเราเอาสัมภาระมาแพ็คใส่จักรยานแล้วร่ำลาไกด์ เราได้พบกับกลุ่มบิ้กไบค์ไทยขับกลับมาจากซาปาก็ถ่ายรูปและทักทายกัน แล้วก็ปั่นข้ามแดนไปประมาณ 6 กม ถึงด่านไตจางของเวียดนาม เราแลกเงินและซื้อซิมที่นี่แล้วนั่งรอเจ้าหน้าที่เพราะเขาพักเที่ยงอยู่ หลังจากนั้นพอผ่านพิธีการขาเข้าเสร็จก็ไหลลงมาชดเชยกับที่ขึ้นเขามาตอนเช้า พอถึงตีนเขาลูกแรกฝนตกมาอย่างรุนแรงเราหยุดหลบฝนและบริเวณนั้นมีโคลนเยอะมากเพราะเป็นจุดรถบรรทุกมาขนหินที่ระเบิดไว้ ฝนซาเราขึ้นเขาลูกเล็กๆแล้วไหลลงมา เราปั่นตรงมาเรื่อยๆประมาณ 30 กม จนเข้าเดียนเบียนฟู ตามถนน QL279 มาผ่านพิพิธภัณฑ์ซ้ายมือเจอสี่แยกใหญ่ตรงไปเล็กน้อยขวามือมีโรงแรม A1 ราคา 350,000 ด่องหรือประมาณ 600 บาทก็แวะพักที่นี่

เรามาถึงประมาณบ่ายสี่โมงครับสภาพมอมแมมกันทุกคนเพราะเจอฝนเจอโคลนเลยล้างรถ ซักผ้าแล้วนัดกันเดินไปกินข้าวที่ถนนข้าวสารของเดียนเบียนฟู (Nguyen Chi Thanh) ที่นี่มีร้านข้าวและเกสต์เอ้าส์ (Nha Nghi) อยู่มากมาย แล้วกลับมานอนสลบกันที่โรงแรมโดยไม่มีใครไปเยี่ยมชมราตรีของเดียนเบียนฟูเลย

เดียนเบียนฟู เป็นจังหวัดหนึ่งทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเวียดนาม ห่างจากกรุงฮานอยประมาณ 200 กิโลเมตร ทางทิศตะวันตกห่างจากชายแดนประเทศลาวเพียง 35 กิโลเมตร มีลักษณะเป็นที่ราบล้อมรอบด้วยภูเขาสูง และเป็นสมรภูมิรบอันลือลั่นในช่วงสงครามอินโดจีนครั้งแรก (พ.ศ. 2489 - 2497) ซึ่งเป็นการสู้รบระหว่างกองทัพฝรั่งเศสกับกองทัพฝ่ายต่อต้านการครอบครองของชาวเวียดนาม นำโดยโฮจิมินห์ ที่เรียกว่ากองทัพเวียดมินห์ การสู้รบครั้งนี้สิ้นสุดด้วยการพ่ายแพ้อย่างไม่น่าเชื่อของกองทัพฝรั่งเศส ที่มีทั้งกำลังคนและอาวุธทันสมัยกว่า และได้รับการสนับสนุนจากสหรัฐอเมริกา
• การรบที่เดียนเบียนฟู เริ่มขึ้นเมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ. 2497 เดิมทีฝรั่งเศสได้ยึดป้อมเดียนเบียนฟูที่อยู่กลางหุบเขาไว้ได้ ซึ่งนับเป็นจุดยุทธศาสตร์ เพราะมีชัยภูมิที่เป็นภูเขาล้อมรอบ ทำให้ยากแก่การเข้าโจมตี โดยฝรั่งเศสตั้งเป้าว่า ตราบใดที่รักษาเดียนเบียนฟูไว้ เวียดมินห์ก็ไม่สามารถรุกต่อไปได้ และจะกลายเป็นขวากหนามที่คอยกันไม่ให้เวียดมินห์เคลื่อนทหารได้ตามความต้องการ แต่ในขณะที่ฝรั่งเศส มีกำลังมั่นใจในความแข็งแกร่งของป้อมเดียนเบียนฟูอยู่นั้น โฮจิมินห์ได้อาศัยความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวของทหารประชาชน ซึ่งถอดปืนใหญ่ออกเป็นชิ้นๆ แล้วขนลำเลียงขึ้นไปบนยอดเขารอบเมืองเดียนเบียนฟูอย่างลำบากยากเย็น ครั้นประกอบปืนใหญ่เสร็จ ทหารเวียดมินห์ที่อยู่ตามยอดเขารอบป้อมเดียนเบียนฟู ก็ระดมยิงปืนใหญ่เข้าตีป้อมของฝรั่งเศสอย่างพร้อมเพรียงกัน จนป้อมเดียนเบียนฟูแตก ฝรั่งเศสต้องยอมพ่ายแพ้และถอนตัวไปจากเวียดนามในที่สุด การรบครั้งนี้ถือว่าเป็นชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดของชาติเอเชียอาคเนย์เหนือชาติมหาอำนาจตะวันตก ขณะที่ข้อตกลงในการประชุมเจนีวาเมื่อวันที่ 21 กรกฎาคม 1954 แบ่งเวียดนามออกเป็นเวียดนามเหนือและเวียดนามใต้ด้วยเส้นขนานที่ 17 ก่อนที่สงครามอินโดจีนครั้งที่ 2 หรือสงครามเวียดนามจะเกิดตามมาอีกใน 3 ปีถัดมา โดยสหรัฐฯเข้ามามีบทบาทในการสู้รบและก็พ่ายแพ้ไปในที่สุดเช่นกัน

[e21smn]

25 ตค เดียนเบียนฟู-เมืองไล
วันนี้เราไปเมืองไลดูเส้นทางแล้วไม่น่ายากมีภูเขาให้ขึ้นแค่สองลูกแต่พอไปถึงแล้วน้ำตาแทบเล็ดครับ ปั่นงัดเนินไปเรื่อยๆโดยทิ้งชะตากรรมใว้ข้างหลัง

เราตื่นเข้าออกจากโรงแรมมาทางวงเวียนแล้วเลี้ยวขวาไปเมืองไล แวะกินข้าวกันที่วงเวียนเช้านี้ตรวจสอบรถพบว่าโซ่ของรถหนูแคปง้างออกเกือบขาดแล้วเลยตัดออกแล้วใส่ปลดเร็วไป เมื่อวานรถพี่รุ่งก็โซ่ขาดกลางเขาผมใส่ปลดเร็วไปให้ ปลดเร็วที่สำรองมาสองอันก็หมดสต้อกโชคดีที่หลังจากนั้นไม่มีใครโซ่ขาดอีกจนจบทริป

ออกจากเดียนเบียนฟูสภาพถนนแคบไม่มีใหล่ทาง รถราบีบแตรบอกเราตลอดเวลาถ้าเป็นบ้านเราคงใจร้อนลงมาฆ่ากันแล้วแต่ที่นี่เป็นเรื่องปกติ รถไม่มีแตรขายไม่ได้ เราปั่นขึ้นเขาลูกแรกไม่ยากนักนัดกันที่เมืองชาระยะทางประมาณ 50 กมจากจุดเริ่มต้นเพื่อกินอาหารเที่ยงกัน กลุ่มก็เริ่มแตกตามแรงขาครับพอไปถึงเมืองชาเราก็ชาทั้งตัวกินข้าวเที่ยง กว่าจะคุยกันรู้เรื่องต้องไปตามกันมาทั้งหมู่บ้านเพื่อช่วยกันแปล สรุปชี้ไปที่โต้ะข้างๆดีที่สุดเขากินอะไรเราก็กินอันนั้นแหละ

กินข้าวเสร็จก็ปั่นขึ้นเขาอีกลูก ลูกนี้สาหัสเลยครับกลุ่มแตกกันกระสานซ่านเซ็นเช่นเดิมขาแรงไปถึงก่อน ขาอ่อนตามไปทีหลัง ผมลงเขามานั่งรอลุงแม็ค หมอแอน ท่านรอง ท่านปลัด พี่สมชายอยู่นานก็ไม่เห็นลงเขามา เลยส่งข้อความเข้าลายกลุ่มไปทิ้งไว้แล้วปั่นเข้าเมืองไลไปพบพี่รุ่ง ป๋าวีป พี่ทูล พี่วิสิฐ ที่มาถึงก่อนได้ใจความว่าโรงแรงตรงหอกระจายข่าวที่กลุ่มอื่นๆมาพักกันเขาขอยึดพาสปอร์ตไว้เช้คเอ้าค่อยรับคืนพี่รุ่งกังวลไม่ยอมเลยให้พวกเรารอที่หัวสะพานแกขาแรงปั่นหาที่พักให้รอบเมืองจนได้บนเขาห่างจุดนั้นไปสองกิโล ราคาไม่แพงมากนัก เราเข้าไปเช็คอินแล้ว share location ในลายให้พวกที่เหลือตามมา ประมาณหกโมงกว่าๆทั้งทีมก็มาถึงฝนตกทันทีหนักมากเรารอฝนหยุดแล้วเดินไปกินข้าวแถวนั้นครับ วันนี้ถ่ายรูปน้อยเพราะเหนื่อยมากพอลงเขาดันไปทางขึ้นๆลงๆอีก

[e21smn]

26 ตค เมืองไล-ไลเจา
วันนี้เราจะคืบไกล้ซาปาไปอีกครับ เราปั่นจากเมืองไลไปไลเจาวันนี้มีภูเขาสูงแค่หนึ่งลูกก่อนถึงไลเจา แต่ก่อนที่จะไปถึงภูเขาลูกนั้นเราขึ้นและลงภูเขาลูกเล็กลูกแล้วลูกเล่า เส้นทางปั่นเลียบเขาไปเรื่อยๆมีวิวทิวทัศน์ที่สวยงามครับ มื้อเที่ยงวันนี้เรานัดกันที่โพงโถสุดท้ายเราไปเที่ยงได้แค่ Pa Tan ครับเนื่องจากถูกเขาเล็กเขาน้อยนวดมาตลอดทาง

อีก 40 กมจะถึงไลเจาฝนตกลงมาเราต้องหยุดพัก ขณะนั้นเป็นเวลาบ่ายแก่แล้วและเราเหลือภาระกิจพิชิตเขาอีกหนึ่งลูก เราประมาณสถานการ์ณว่าจะเหมารถหรือไปต่อดี สุดท้ายสรุปว่าปั่นต่อกลุ่มขาแรงก็ออกทันทีเหมือนธนูออกจากแหล่งโดยมีภาระกิจไปปั่นหาที่พักให่้เพื่อนๆและหาร้านอาหารสั่งรอไว้กลุ่มหลังไปถึงหมดแรงจะได้กินเลย

หนังม้วนเก่าจากเมืองใหม่มาฉายซ้ำอีกแล้วครับ กลุ่มแรกหายไปแล้ว ผมตามมาเป็นกลุ่มสองกับหนูแคป ลุงแม็คกับหมอแอนมาเป็นกลุ่มสาม ท่านรองและที่เหลือเป็นกลุ่มสี่ โดยกลุ่มผมกับลุงแม็คตามกันมาไม่ห่างนักพอมองเห็นกัน แต่กลุ่มท่านรองหายสาบสูญเช่นเดิม กลุ่มผมกับกลุ่มลุงแม็คมามืดตรงเกือบถึงยอดเขาเช่นเคยครับ จัดแจงเตรียมไฟหน้าซึ่งคราวนี้พร้อมกว่าเดิมแล้วก้ไหลลงไลเจา ยังเสียดายที่มืดแล้วอดดูความสวยงามของเมืองไลเจาจากมุมสูง ลงมาถึงเมืองเพื่อนที่มาถึงก่อนจัดแจงหาที่พักเรียบร้อยแล้วมาร้านอาหารที่เป็นทางผ่านเปิดไฟท้ายจักรยานกระพริบเป็นสัญญลักษณ์พร้อมกับสั่งเป็ดหม้อไฟไว้รอ เรามาถึงจัดการทันทีด้วยความหิวพร้อมกับรอกลุ่มท่านรองฯ วันนี้ผมถึงประมาณหนึ่งทุ่มเหมือนวันก่อน

สักพักใหญ่ๆกลุ่มท่านรองฯมาถึงมีมอเตอร์ไซค์เจ้าถิ่นขับนำหน้า บอกว่าจะพามาหาเพื่อนเพราะเขาเห็นเราจอดกันที่นี่ กินอาหารอิ่มกันทุกคนแล้วเข้าที่พักที่กลุ่มขาแรงมาหาไว้ วันนี้สาหัสเช่นเคยแต่ดีที่วันรุ่งขึ้นเรากำหนดพักขาหนึ่งวัน

[e21smn]

27 ตค พักขาหนึ่งวัน
เนื่องจากเราถูกนวดโดยภูเขามาหลายวันประกอบกับพอมีเวลาเหลือ ท่านรองฯจึงให้เราพักหนึ่งวันที่นี่พร้อมเที่ยวเมืองไลเจาครับ
ไลเจา(Lai Chau) เป็นจังหวัดพื้นที่ชายแดนของตะวันตกเฉียงเหนือของ เวียดนาม ตอนเหนือติดสาธารณรัฐประชาชนจีน ตะวันตกและตะวันตกเฉียงใต้ติดเดียนเบียน ตะวันออกของติดลางไก(Lao Cai) ตะวันออกเฉียงใต้ติดเย็นไบ๋(Yen Bai)
จังหวัดไจเจา(Lai Chau) ตั้งอยู่ในทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเวียดนาม ตั้งอยู่ 450 กม. จากกรุงฮานอยไปทางทิศเหนือ ภูมิประเทศเป็นภูเขามีที่ราบบ้าง จังหวัดไจเจา(Lai Chau)มีสภาพภูมิอากาศที่ค่อนข้างร้อนอบอ้าว อุณหภูมิเฉลี่ยทั้งปีอยู่ที่ประมาณ 21 °
การท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม จังหวัดไจเจา(Lai Chau)มี 20 กลุ่มชาติพันธุ์ มีชีวิตทางวัฒนธรรมแบบดั้งเดิม จังหวัดไจเจา(Lai Chau) มีเขาสูง 1,500 เมตร มีเมฆ หมอกสี่ฤดูกาล อากาศบริสุทธิ์เย็นสบายตลอดทั้งปีเช่นที่ราบสูงบาปโฮจังหวัดไจเจา(Lai Chau) มียอดเขาสูงหลายแม่น้ำน้ำตกเป็นจำนวนมากเช่นยอด Fansipan (3.143m)มีน้ำพุร้อน น้ำแร่

เราปั่นเที่ยว ซักผ้า ไม่เป็นชิ้นเป็นอันครับถือว่าพักผ่อนไปในตัวแบบไม่รีบเร่งเท่าไรนักในวันนี้

[e21smn]

28 ตค ไลเจา-ซาปา
วันแห่งความเซอร์ไพรส์สำหรับผมในการปั่นครับวันนี้ ดูตาม Garmin Map ที่ทำ Course ไว้พบว่าเราจะขึ้นเขาสองลูก ลูกแรกขึ้นไปประมาณ 800 เมตรแล้วใหลลงมา 200 เมตรแล้วขึ้นลูกสอง 1800 เมตร ลูกสองนี่แหละพอปั่นไปเห็นยอดที่เราต้องปั่นแบบต้องแหงนดูคอตั้งบ่าความรู้สึกมันทั้งขำทั้งเศร้าในชะตาชีวิตเพราะมันสูงมากกกกกกกก

เช้านี้เราออกกันเจ็ดโมงเช้าครับแวะสำรองอาหารและน้ำดื่มเพราะระหว่างขึ้นเขาขะไม่มีร้านให้เราซื้อ ผมเตรียมน้ำและข้าวเที่ยงใว้แล้วเราปั่นล้อกับหมอกยามเช้าไปเรื่อยๆ ระหว่างทางเราพบชาวบ้านลากหมาไปขายในตลาดพบหมาวิ่งหนีความตายออกมาอย่างน่าเศร้าใจแต่มันก็เป็นวิถึของเขา ของเราก็ฆ่าหมูฆ่าวัวเป็นอาหารปั่นไปปลงไปจนแวะปั้มน้ำมันก่อนขึ้นเขาลูกแรก

พอขึ้นเขาลูกแรกก็แตกกลุ่มกันไปตามบุญเก่าของใครของมัน กลุ่มขาอ่อนขาแข็งก็จะไหลไปจับกันเหมือนเดิมเช่นเคยครับกลุ่มขาแรงไปถึงก่อนก็ปั่นหาที่พักพร้อม Share Location ในลายทิ้งใว้เพื่อให้เพื่อนที่ไปทีหลังสามารถไปถึงแล้วพักผ่อนได้เลย ผมขึ้นเขาลูกแรกหมดแล้วไหลลงมาดำเดืองพบป๋าวีปนั่งกินน้ำอ้อยอยู่คนเดียวจึงจอดต้มมาม่ารองท้องตอนสายๆ

หลังจากนั้นป๋าวีปก็ออกเดินทางพร้อมหนูแคปผมปิดหลังไกลๆไปเรื่อยๆ โค้งลับตาไปโค้งลับตามาไงเหลือหนูแคปอยุ่คนเดียว เข้าไปถึงหนูแคปบอกป๋าสปริ้นท์หนีขึ้นเขาไปแล้ว อ่าว.....ก็หนูจอดบ่อยนักนี่ สุดท้ายหนังม้วนเดิมก็กลับมาฉายอีก กลุ่มแรงหายไปแล้ว ผมหนูแคปมาด้วยกัน ลุงแม้คหมอแอนมาตามหลังไวๆ กลุ่มท่านรองหานสาบสูญเช่นเคย

ผมปั่นตามบุญตามกรรมมาเรือยๆกับหนูแคปเห็นข้างทางพอจอดรถได้มีร่มก็จอดเอาข้าวเหนียวมานั่งกินอาหารเที่ยงกัน พออิ่มพักสักหน่อยก็ปั่นต่อ พอปั่นไปเรื่อยๆเราสังเกตุเห็นยอดเขาขวามือมีรถบัสอยู่บนยอดอันเท่าหัวไม้ขีด ผมบอกหนูแคปว่าอันนั้นไม่น่าจะใช่ที่เราไปนะ หนูแคปบอกว่าน่าจะใช่อ่ะพี่ ผมนี้ร้อง โห ดูด้วยสายตาก็หลายกิโลและความสูงอีกตั้งเกือบ 1000 เมตร งานนี้สาหัสแน่ๆ เรากัดฟันปั่นไปเรื่อยๆน้ำหมดิีกแล้วโชคดีมีที่ล้างรถบรรทุกระหว่างทางเราก็เลยจัดการตุนไว้อีกหลายลิตร หนูแคปบอกว่าถึงยอดสุดแล้วหนุขอถ่ายรูปหลายๆแอ้คหน่อย มันโหดเหลือเกิน

ถ้าเราทำให้ล้อหมุนไปข้างหน้าเรื่อยๆจะช้าหรือเร็วไม่สำคัญสุดท้ายเราก็ถึงจุดหมายที่เราต้องการ ใช่ครับนานจนเหมือนว่านานมากสุดท้ายเราก็มาถึงจุดสูงสุดที่ 1800 เมตร เราหยุดถ่ายรูปเห็นลุงแม็คกับหมอแอนตัวเท่ามดอยู่ข้างล่างเราตะโกนเรียกแต่แกคงไม่ได้ยินหรอกไกลซะขนาดนั้น หลังจากนั้นเราก็ไหลลงสู่ซาปาตอนนั้นบ่ายสี่โมงแล้วหมอกลงจนมองไม่เห็นข้างหน้า ผมบอกหนุแคปว่าเอาแบบตอนเราไหลลงจากกิ่วกระจำไปหลวงพระบางนะสภาพภูมิอากาศไกล้เคัยงกัน นั่นคือไปช้าๆคันหลังตามไฟท้ายคันหน้าและอย่าเข้าโค้งเร็ว

เกือบห้าโมงผมถึงซาปาเปิดลายกลุ่ม ตำแหน่งที่พักถูกแชร์มาเรียบร้อยแล้วตาม Google map ไปเรื่อยๆก็ถึงที่พักครับ วันนี้เราจองแพงหน่อยประมารห้องละ 1400 บาทต่อคืนเพราะเราอยากนอนสบายๆครับ กลุ่มแรกอาบน้ำอาบท่าเสร้จแล้วมาถึงกันตั้งแต่บ่ายสี่โมงนั่งรอเราที่ล้อบบี้ สมาชิกท่านอื่นก็ทะยอยกันเข้ามาเรื่อยๆ แล้วก็อาบน้ำแต่งตัวไปเดินเที่ยวชมเมืองกัน

ซาปา ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของประเทศเวียตนาม ใกล้กับชายแดนจีน ห่างจากกรุงฮานอยประมาณ 350 กิโลเมตร อยู่ในเขตจังหวัดลาวไค สูง 1,650 เมตร มีอากาศหนาวเย็นตลอดปี ทำให้เพาะปลูกพืชผักผลไม้เมืองหนาวได้ดี และเป็นดินแดนแห่งขุนเขาที่มีความหลากหลายของชาติพันธุ์มากที่สุดในประเทศเวียตนาม
• ในอดีตเมืองซาปาเคยถูกให้สร้างขึ้นเป็นเมืองตากอากาศของชาวฝรั่งเศสที่เข้ามาปกครองในสมัยยุคอาณานิคม ในปี พ.ศ. 2465 และได้มีการสร้างสถานีภูเขาขึ้น เพราะด้วยเมืองซาปาโอบล้อมด้วยขุนเขาน้อยใหญ่จึงทำให้มีอากาศเย็นตลอดปี ชาวเวียตนามและชาวต่างชาติที่อาศัยอยู่ในฮานอย ก็จะหาเวลาพักผ่อนในช่วงวันหยุดมาที่นี่ และยังมีการทำนาขั้นบันไดมากมายท่ามกลางลาดไหล่เขาที่ทอดตัวอย่างสวยงาม เมื่อซาปาเป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยวมากขึ้น ก็มีการขยายตัวด้านการท่องเที่ยว มีอาคารสมัยใหม่เกิดขึ้นจำนวนมาก มีโรงแรม ร้านอาหารแบบตะวันตก

[e21smn]

29 ตค เที่ยวซาปา
วันนี้เที่ยวในสถานที่ท่องเที่ยวซาปาครับ ที่เราหมายตาไว้ก็หมู่บ้าน Cat Cat และภูเขาฟานสิปันซึ่งเป็นเขาที่สูงที่สุดในเอเชีย หลังจากนั้นก็ช้อปปิ้งพวกอุปกรณ์ outdoor ต่างๆเสื้อผ้า รองเท้าประมาณนี้

หลังอาหารเช้าเรารวมกลุ่มกันจะไป Cat Cat ก่อนระหว่างเดินไปเดินมาแวะชมของบ้างพบว่ากลุ่มแตกหากันไม่เจอเหลือผม ป๋าวีป หนูแคป อยู่สามคนเลยตกลงกันว่าไป Cat Cat แค่ 2 กม เดินไปกันดีกว่าอย่าไปเสียค่ามอเตอร์ไซค์วินเลยเดินดูของไปเรื่อยๆ ผมเดินไปก็ได้กางเกงแบบแห้งเร็วไว้ใส่ปั่นสองตัว (ไม่ใช่กางเกงเจลครับใส่ปั่นกับเบาะบรู้ค) ราคาตัวละ 350 บาทดีใจมากเพราะตอนไปปั่นที่แชงกรีล่าซื้อมาตัวละ 500 บาท งาน TOT ก็ขาย 500-650 บาท สุดท้ายชีช้ำเพราะตอนเย็นเพื่อนๆไปซื้ออีกร้านราคาแค่ตัวละ 200 บาทเท่านั้น ฮือ ฮือ

เราไปหมูบ้าน Cat Cat เสียค่าเข้าประมาณคนละ 80 บาทเดินดูเรื่อยเปื่อยก็ไม่เห็นมีอะไรมากมาย ตูมาทำไมฟ่ะนี่ จนทะลุออกอีกทางเป็นทางออกจึงเดินไปถามแท็กซี่ไปขึ้นกระเช้าเพื่อขึ้นยอดฟานสิปัน แท็กซี่ป้ายดำจัดเราไป 200,000 ด่องหรือประมาณ 330 บาท เราก้ขึ้นให้เขาไปส่งสถานีกระเช้า

ไปถึงสถานีกระเช้าเจอพวกเรา 6 คนขึ้นกระเช้าลงมาแล้วหารถกลับไม่ได้เลยเหมาแท้กซี่ของเราต่อกลับไปซาปาในราคา 150,000 ด่องนั่งตักกันไป ส่วนอีกสองคนคือลุงแม็คกับหมอแอนพบว่าปั่นจักรยานมาแล้วจอดไว้ขึ้นกระเช้าแบบไม่กลัวจักรยานหาย

หมู่บ้านกัตกัต (Cat Cat Village)
• ที่ตั้ง : หมู่บ้านแห่งนี้อยู่ห่างจากเมืองซาปา 3 กิโลเมตร
• หมู่บ้านกัตกัต เป็นหมู่บ้านเก่าแก่ของชาวเผ่าม้งซึ่งอพยพมาจากประเทศจีน มีเครื่องแต่งกายที่นิยมโทนสีน้ำเงินเข้มหรือดำ ที่นี่มีวิวทิวทัศน์ของนาขั้นบันได นักท่องเที่ยวสามารถเดินทางมาเที่ยวชมหมู่บ้านนี้ได้ง่าย

ฟานซีปันยอดเขาสูงสุดแห่งเวียดนามและในภูมิภาคอินโดจีน จนได้รับการกล่าวขานว่า “ หลังคาแห่งอินโดจีน” บนความสูงจากระดับน้ำทะเลปานกลาง 3,143 เมตร และมีความหลากหลายทางชีวภาพสูงอย่างยิ่ง สภาพป่าก็ยังคงมีความสมบูรณ์และสวยสดงดงามมาก ทว่าการเดินเท้าสู่ยอดเขาแห่งนี้ไม่ได้สะดวกสบายเลย เพราะสภาพเส้นทางที่ค่อนข้างชัน จนมีเฉพาะผู้พิสมัยการเดินป่าจากทั่วโลกเลือกเป้นจุดหมายปลายทางสำหรับการทดสอบกำลังใจและชื่นชมความงามของผืนป่าดินร้อนแห่งเอเชีย ปัจจุบันสามารถขึ้นได้โดยกระเช้าแล้วครับราคาคนละ 600,000 ด่องครับ

[e21smn]

ช่วงที่ผมไปนั้นถือว่าโชคดีครับ อาจจะว่างเว้นกรุ้ปทัวร์พอดีเราได้ขึ้นกระเช้าทั้งไปและกลับโดยไม่มีใคร แต่กลุ่มแรกของเราหกคนบอกว่าตอนเขาขึ้นนั้นคนเยอะมาก

เราซื้อตั๋วแล้วนั่งขึ้นไปใช้เวลานานพอสมควรประมาณ 15 นาทีครับรถกระเช้าไฟฟ้าจากซาปาไปยังยอดเขาฟานสิปาน ซึ่งเป็นเสมือน "หลังคาอินโดจีน" เริ่มเปิดให้บริการวันอังคาร 2 ก.พ.2559 โดยมีสถานีที่หุบเขาเมืองหัว (Muong Hoa) ห่างจากเมืองซาปาไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ราว 10 กิโลเมตร มีมูลค่า 197 ล้านดอลลาร์ เป็นระบบรถกระเช้าสามสาย สายยาวที่สุดในเวียดนาม รวมระยะทาง 6.3 กม. สถานีสุดท้ายอยู่สูงจากระดับน้ำทะเลราว 3,000 เมตร จากนั้นต้องปีนบันไดอีก 600 ขั้น เพื่อไปถึงยอดเขารถกระเช้าแต่ละคันนั่งได้ 35 คน ใช้เวลาเดินทางประมาณ 15 นาที เทียบกับการเดินเท้าขึ้นเขา ที่จะต้องใช้เวลาเกือบทั้งวัน ทั้งระบบขนส่งผู้โดยสารได้ 2,000 คนต่อวัน

หลังจากนั้นเราขึ้นบันไดต่อไปจุดสูงสุดซึ่งก่อนหน้านี้คนที่จะมาจุดนี้ได้ต้องเดินขึ้นมาอย่างเดียวเหมือนเราเดินขึ้นภูกระดึงเราเดินจนเหงื่อโชกจากหนาวกลายเป็นร้อนแล้วก็ถึง

[e21smn]

เราเฮฮาอญ่สักพักเข้าคิวถ่ายรูปกับมุมมหาชนแล้วก้ลงมากินข้าวที่ร้านอาหารบนยอดเขา หลังจากนั้นก็ลงมามองเห็นหมู่บ้านกัตกัตอยู่ข้างล่าง ออกมาแล้วมองหาแท็กซี่เหมา 100,000 ด่องกลับโรงแรมไปพบกับทีมทั้งหมดแล้วเราก็ออกไปช้อปปิ้งกันต่อที่ถนนคนเดิน ถ่ายรูปกับจุดสำคัญ กินข้าวแล้วกลับมานอนครับ

การซื้อของที่นี่ต้องต่อเยอะๆและดูของให้เป็นส่วนใหญ่คือของปลอมก้อปปี้เหมือนมาก ส่วนราคาแน่นอนต่างกับของจริงมากกว่าครึ่ง กลางวันผมซื้อกางเกงที่ราคา 350 บาทมาอีกร้านตอนกลางคืนของเหมือนกันเพื่อนซื้อกัน 200 บาทเองช้ำใจดดนล้อจนเครื่องลงพื้นที่สนามบินดอนเมือง

[e21smn]

30 ตค ซาปา-ฮานอย
วันนี้เราจะอำลาซาปาเข้าสู่ฮานอยครับ เพื่อนเราสามคนคือหมอแอน ลุงแม็ค พี่ทูล กลับไฟลท์สามทุ่มคืนนี้ส่วนที่เหลือพักฮานอยก่อนหนึ่งคืนแล้วกลับไฟลท์เช้าพรุ่งนี้ครับ

จากซาปาไปฮานอยเราเหมารถบัส 35 ที่นั่งไปแบบส่วนตัว VIP สุดๆราคา 7,000,000 ด่องหรือประมาณ 11,000 บาทตกคนละ 1,000 บาทเพราะหากไปรถไฟค่าใช้จ่ายต่างๆไม่น่าต่างกันเท่าไรนักถิอว่าซื้อความสะดวก เพราะเราเอาจักรยานขึ้นบนรถเลยและพอไปถึงฮานอยตอนเย็นเราไปส่งเพื่อนที่สนามบินเลยแล้วคนที่เหลือก็ไปโรงแรมที่ไกล้ๆสนามบิน

รถมาถึงโรงแรมเก้าโมงกว่าๆตามนัดเราขนรถจักรยานและกระเป๋าแล้วรถก็ออกเดินทางไปทางลาวไก แล้วขึ้นทางด่วนตรงไปฮานอย ประมาณ หกโมงเย็นเราก็ถึงสนามบินนอยไบส่งลุงแม็ค หมอแอน พี่ทูล ที่สนามบินแล้วเราก็ไปโรงแรม Dragon Hotel ราคาประมานห้องละ 400 บาทอยู่ไกล้ๆสนามบินครับ มีชั้นใต้ดินจอดจักรยานได้หลังจากนั้นเราก็เหมาแท็กซี่ไปเที่ยวในเมืองกันพร้อมกินอาหารเย็น เมื่อดึกแล้วก็กลับมาที่พักเตรียมเดินทางกลับไทยในวันรุ่งขึ้น

[e21smn]

31 ตค ฮานอย-กทม
เช้านี้เราตื่นเช้าครับไฟลท์ประมาณเก้าโมงเราเช้คเอ้าท์แล้วปั่นเลาะจากโรงแรมมาสนามบินใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที ทำการเช้คอิน ที่นี่เราพบปัญหาเล็กน้อยเจ้าหน้าที่นกแอร์ชาวเวียดนามให้เราไปแพ็คจักรยานให้เรียบร้อยเราเลยแจ้งว่านโยบายนกแอร์ให้เราเข็นขึ้นได้เลยแต่ต้องรับความเสี่ยงเองในกรณีมีความเสียหาย พอดีหัวหน้าเขามาบอกว่าได้ไม่ต้องแพ็คเจ้าหน้าที่คนนั้นก็บริการต่อเป็นอย่างดี เหตุการ์ณนี้ก็เกิดขึ้นเมื่อคืนตอนหมอแอนกับพวกทำการเช็คอิน แกเลยลายมาบอกเราพอดีผมถ่ายรูปตอนเช็คอินที่ไทยว่าเข็นขึ้นโชว์เป็นหลักฐานเขาเลยยอม แต่จริงๆแล้วผมเคยอ่านเจอในนโยบายของนกแอร์ว่าหากไม่หุ้มห่อเราต้องเซ็นยินยอมไม่เรียกร้องกรณีเกิดการเสียหาย

เสร็จแล้วผ่านพิธีการคนออกเมืองทานข้าวเช้ากันรอขึ้นเครื่องชั่วโมงกว่าๆก็มาถึงดอนเมืองครับ กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงรับภาระหน้าที่ของตัวเองที่มีต่อไป

ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบครับ สวัสดี

[ครูหาด]

ขอบคุณครับ