"..เที่ยวประเทศจีน ๔ เมืองต้องห้าม(พลาด) ตามสไตร์ "ซุปเปอร์ลุงเนตร" กับเพื่อนซี้ปึ๊กปั๊ก.."

[ลุงเนตร]

"..เที่ยวประเทศจีน ๔ เมืองต้องห้าม(พลาด) ตามสไตร์ "ซุปเปอร์ลุงเนตร" กับเพื่อนซี้ปึ๊กปั๊ก.."

(พยายามทำ ฝากภาพกับ MX.7 เป็นเวลาชั่วโมงกว่าแล้ว ทำให้ใหญ่ไม่ได้ ท่านใดมีเวบฝากรูปที่ใช้งานง่าย กรุณาให้ทราบด้วยครับ)









..เขาว่า กันว่า “โลก” และทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป ตามธรรมชาติ ไม่มีผู้ใดพิสูจน์ทราบได้ว่า “ธรรมชาติ” เกิดขึ้นได้อย่างใด ในโลกนี้มี “คน” อยู่ในประเทศต่าง ๆ 195 ประเทศ และเขตการปกครองอยู่ในประเทศอื่น ๆ อีกด้วย มีประชากรโลกรวมประมาณ หลายพันล้านคน ตามสถิติ จากกูเกิร์ล วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี ในเหล่ามวลคนทั้งหมดที่เกิดมาตามธรรมชาตินั้น ต่างเกิดมาเพราะความรัก และความใคร่ที่มีอยู่ประจำกายของทุกคนตามธรรมชาติ (ตามความคิดเห็นส่วนตัวของผมที่เคยเขียนไว้ที่นี้ http://www.thaimtb.com/forum/viewtopic. ... #p13037819) ซึ่งมีร่างกายและจิตใจควบคู่กันอยู่ทุกคน ซึ่งเมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ตั้งอยู่ช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้วดับไป ระหว่างนั้นในส่วนของร่างกายเจริญเติบโตได้ด้วยการกินอาหาร ขับถ่ายของเสีย ออกกำลังกาย เจ็บป่วยหาหมอรักษา ส่วนจิตใจนั้นมักมีหน้าที่นำกายให้กระทำสิ่งต่าง ๆ ตามจิตใจคิดและปรารถนาอยู่ทุกเรื่องราว ทุกวันเวลา อาทิ การไปเที่ยวประเทศจีน ครั้งล่าสุดของผมครั้งนี้ เกิดขึ้นจากความคิดกลายเป็นความฝัน แล้วพยายามคงความฝันนั้นไว้ขณะเดียวกันก็พยายามสานฝันให้เป็นจริง ซึ่งฝันจะเป็นจริงได้ต้องประกอบด้วย เงินเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เวลาเป็นสิ่งสำคัญที่สุด สุขภาพร่างกายที่ดีก็สำคัญที่สุด ดังนั้น การจะได้ไปเที่ยวนั้นทุกคนจะต้องมี ๓ สิ่งสำคัญนั้น ถ้าไม่มีความคิดความฝัน ย่อมไม่มีการพยายามสานฝัน ไม่มีการไปถึงปลายทางฝัน คือการได้ “ไปเที่ยว” นั่นแล

[ลุงเนตร]

ฝันค้างอยู่นานหลายปี (รอเงิน “บำเหน็จดำรงชีพ” ที่มีแววว่าจะได้จากเทวดาใน รฟท.) เดือน พ.ย.๒๕๕๙ เทวดาใน รฟท. จ่ายเงินให้ก้อนหนึ่ง (บำเหน็จดำรงชีพ http://www.drborworn.com/articledetail.asp?id=15548) ตามสิทธิ์ที่กฎหมายกำหนดให้ได้รับ ที่ต้องรอหลายปี เพราะ รฟท. ไม่มีเงินจ่าย เมื่อได้เงินก็เริ่มสานฝันอย่างจริงจังในการจะไปปั่นจักรยานเที่ยวต่างประเทศ ท้ายที่สุดตกลงใจจะไปปั่นจักรยานเที่ยวในประเทศจีน หาข้อมูลที่จำเป็นในการเดินทางต่าง ๆ อย่างขมักขะเม้น ค่อนข้างพร้อมแล้วลงหาเพื่อนร่วมเดินทางในเวบไซด์จักรยาน http://www.thaimtb.com นานประมาณเกือบเดือน ไม่มีใครเสนอตัวเข้ามาเป็นเพื่อนร่วมเดินทาง ... จึงเปลี่ยนใจ คิดหาวิธีการใหม่ เป็นเดินทางปั่นจักรยานท่องเที่ยวในประเทศจีนคนเดียว ก็หาข้อมูลที่จำเป็นในการเดินทางเพิ่มเติม เช่น เปิดแปลภาษาไทย – จีน ในกูเกิร์ล พบคำที่คิดว่าจำเป็นต้องใช้ทำการก๊อปปี้ไว้ในแกลอรี่, เปิดแผนที่กูเกิร์ล จากเมืองหนึ่ง-ไปอีกเมืองหนึ่ง แล้วก๊อปเส้นทางและระยะทางไว้ในแกลอรี่ เป็นต้น จนค่อนข้างจะพร้อมสรรพ จนท้ายที่สุดมาจนตรอกตรงที่ป้ายบอกทางตรงสามแยกหรือสี่แยกหรือห้าแยก ป้ายมีแต่ภาษาจีน อ่านไม่ออก ในชนบทไม่มีคนให้ถาม (วิธีถามชาวจีน ก็ด้วยการนำภาพที่ภาษาไทย-จีน ที่ก๊อปจากกูเกิร์ลไว้ในแกลอรี่ให้เขาอ่าน เช่น ไปทางไหน =展望Zhǎnwàng ) ย่อมไปต่อไม่ถูกทางที่ต้องการจะไปเป็นแน่ ... ไม่ได้การวิธีนี้ไม่ work ซะแล้ว ... ท้ายที่สุดได้ไปเพราะเปลี่ยนความคิดเป็น ชวนเพื่อนเก่าแก่ที่พูดภาษาจีนกลางได้พาไป ท่านผู้นั้นคือ เฮียชัยพรฯ อายุ ๗๔ ปี มากกว่าผม ๑ ปี ร่างกายไม่ค่อยสมบูรณ์แข็งแรงมากนัก เป็นโรคหัวใจเรื้อรังมานานนับสิบปี เขารับคำชวนพาไป เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน ในอดีตเขาเคยขอให้ผมเป็นผู้พาไปเมืองกวางเจา ประเทศจีน เพื่อเยี่ยมญาติมาแล้วด้วย (ที่เขาให้ผมพาไปกวางเจา ก็เพราะเขาเคยแต่ไปเที่ยวกับบริษัททัวร์ ไม่เคยไปเอง ไม่ทราบพิธีการเช็คอิน..พิธีการผ่าน ตม. พิธีการเขียนเอกสารผ่านเข้า-ออกประเทศ..ปั่นจักรยานนำทางโดยดูแผนที่ ส่วนเขารู้ภาษาจีนก็ทำหน้าที่ติดต่อกับชาวจีนในสิ่งที่จำเป็น) ครั้งนั้นเขาออกค่าใช้จ่ายให้ผมทั้งหมดเนื่องจากผมไม่มี เขามี ส่วนครั้งนี้เขาออกค่าใช้จ่ายเอง เนื่องจากเขาพอมี ผมไม่มี ผมบอกเฮียชัยพรฯ ว่า เราไปแบบแบ๊คแพ๊คกันนะ เขาบอกว่าเขาเดินไม่ค่อยไหว ขอเอาจักรยานพับได้ไปด้วย เพื่อช่วยการเดิน ผมก็เลยต้องเอาจักรยานไปด้วย แต่เป็นจักรยานเสือภูเขา ที่พับไม่ได้ ถอดแฮนและตะแกรงท้ายกับขาตั้งออก ใส่ลงถุงผ้าที่ทำขึ้นเอง รูดซีปปิดเรียบร้อย มีหูคล้องไหล่สะพายเดินไปได้ ในน้ำหนัก ๑๔ ก.ก.

[ลุงเนตร]

..ผมให้ลูกชายซื้อตั๋วเครื่องบิน Air Asia ค่าตั่วโปรฯตอนนั้น จากดอนเมือง – เซียงไฮ้ ประมาณ ๓,๖๐๐.- บาท/เที่ยว ต้องซื้อน้ำหนักสำหรับกระเป๋าเสื้อผ้า ๒๐ ก.ก. (๒ คน ๔ กระเป๋า ๑๘ ก.ก.) และน้ำหนักสำหรับจักรยาน ๓๐ ก.ก.(จักรยาน ๒ คัน ๒๘ ก.ก.) เบ็ดเสร็จประมาณคนละ ๕,๐๐๐.- บาท และซื้อเที่ยวกลับจากเมืองคุนหมิง-ดอนเมือง ไว้ด้วย ในราคาประมาณเท่า ๆ กับเที่ยวไป
เมื่อเงินพร้อม เวลาพร้อม กายพร้อม พาสปอร์ท+วีซ่า อนุญาตให้เข้าประเทศจีนพร้อม เพื่อนร่วมเดินทางพร้อม ตั๋วเครื่องบินพร้อม เช้าวันที่ ๖ ก.ย.๕๙ เวลา ๐๐.๑๕ น. ขึ้นเครื่องบินจากสนามบินดอนเมือง ปรื๋อ ปร๋อ ปรี๊ด ถลาร่อนลงสู่สนามบินเมืองเซียงไฮ้ ประเทศจีน เมื่อเวลา ๐๖.๐๙ น.
เดินออกจากเครื่องบิน แบบผู้เฒ่า เข้าอาคารผู้โดยสาร พบบูธขายซิมการ์ดโทรศัพท์และอินเตอร์เนท แวะซื้อซิมการ์ดเฉพาะโทรศัพท์ สำหรับโทรหากันในประเทศจีน หรือโทร.ไปที่สถานฑูตหากมีเหตุจำเป็น ใช้ได้ ๓๐ วัน ซิมการ์ดละ ๑๕๐ หยวน ๗๕๐.- บาท ผู้ขายจดหมายเลขพาสปอร์ทของเราทั้งสองไว้ด้วยและให้ใบเสร็จ แล้วเดินมุ่งไปผ่านเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองจีน ตรวจสอบวีซ่า ถูกต้องแล้วประทับตราวันที่เข้าในพาสปอร์ท อนุญาตให้ผ่านเข้าประเทศได้ ต่อจากนั้นเดินไปรับกระเป๋าสัมภาระและจักรยานจากสายพาน ยกขึ้นรถเข็น เดินออกไปหน้าอาคารผู้โดยสารสนามบิน ตรงจุดจอดรถเมล์เข้าเมืองเซียงไฮ้ เราประกอบรถจักรยานที่ถอดใส่ถุงมาจากประเทศไทย ขึ้นเป็นคันครบเรียบร้อย รถพับของเฮียชัยพรฯ ไม่เสียเวลามาก แต่รถเสือภูเขาของผมที่ถอดแฮนและตะแกรงท้ายกับขาตั้งเสียเวลามากกว่าจะเสร็จ แล้วนำกระเป๋าสัมภาระบรรทุกท้ายจักรยานเรียบร้อยเมื่อเวลาประมาณ ๐๘.๐๐ น. เราตกลงกันปั่นมุ่งเข้าเมือง ในระยะทางที่ดูจากแผนที่กูเกิร์ล ๔๒ ก.ม. ตั้งใจว่าจะแวะเที่ยวชมหอไข่มุกก่อน แล้วจึงจะปั่นไปเข้าพักโรงแรมที่จองไว้จาก http://www.Booking.com เราปั่นไปตามทิศทางที่ถามชาวจีนขณะประกอบรถแล้วเขามายืนดู จนเวลา ๐๙.๐๐ น. เริ่มหิวพอดีพบร้านอาหาร จอดรถตรงข้ามร้อนเข้าไปดูพบกับข้าวน่าทาน ชี้ ๆ มาสองสามอย่าง ทานกันอิ่มอร่อย ฉลองมื้อแรกในประเทศจีนด้วยเบียร์จีน ๑ ขวดด้วยนิ มื้อแรกที่เมืองจีน ๒ คน ๗๐ หยวน ๓๕๐.- บาท
อร่อย อิ่ม แล้วปั่นเดินทางต่อ (เสมือนจากสนามบินสุวรรณภูมิ ปั่นเข้าไปเยาวราช) ปั่นไปเรื่อย ๆ รถวิ่งทางด้านขวาของถนน ด้านขวาสุดมีช่องทางสำหรับรถเครื่องและรถจักรยานวิ่งไป-มาสวนทางกันได้ ทุกคันต่างวิ่งไปเรื่อย ๆ ไม่เร็วปรู๊ดปร๊าด คันใดเห็นมีการกีดขวางทางก็บีบแตร ผู้ที่ขวางทางก็รีบหลบ พบทางร่วม ทางแยก หยุดถามทาง โดยเฮียชัยพร ผู้รู้ภาษาจีน ฟังรู้(บางครั้งรู้ไม่หมด) อ่านออก เขียนได้ ยิ่งเข้าไปมากเท่าไร ทางร่วม ทางแยกก็มากเท่านั้น เห็นผู้มีหน้าที่ถามทางแล้วเหนื่อยแทน เกือบบ่ายสามก็ยังไม่ถึงหอไข่มุก ของเมืองเซียงไฮ้สักที เห็นท่าไม่ดี ทิ้งโรงแรมที่จองไว้ แล้วมองหาโรงแรมใหม่ ไม่มีแผนที่ ไปทางไหน อยากรู้อะไร ก็ต้องถามลูกเดียว จึงค่อนข้างยากมาก บ่ายสี่โมงกว่าจึงได้โรงแรม โดยเฮียชัยพร เข้าไปถามที่โรงแรมหนึ่ง โรงแรมนั้นไม่ห้อง พนักงานโรงแรมช่วยถามหาให้ ซึ่งอยู่ในอีกทิศทางหนึ่ง ต้องถามผู้ที่ผ่านไปมา แล้วมองหา จนพบเข้าไปติดต่อเข้าพั้กคืนละ ๑,๕๐๐.- บาท


..ภาพโรงแรมที่พัก ๓ คืน ที่เมืองเซียงไฮ้..

[Deang-sarapee]

สวัสดียามแดดร่มลมเย็นครับพี่เนตร ในที่สุดความฝันของพี่ก็บรรลุผล ขอแสดงความยินดีและดีใจกับพี่ที่ "ฝันได้ไกล-ไปจนถึง" ทุกสิ่งอย่างไม่ไกลเกินฝันของมนุษย์ผู้มีความมุ่งมั่นในหัวใจ พี่เป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับเยาวชนคนรุ่นหลังให้ได้นำไปประพฤติปฏิบัติ เพื่อชีวิตที่มีความสุข-ด้วยสุขภาพที่แข็งแรง ห่างไกลหมอด้วยการดูแลสุขภาพตัวเอง

จักรยานเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดได้ทั้งการออกกำลัง การท่องเที่ยว ได้พบปะผู้คน เป็นกำลังจิตกำลังใจตลอดจนแรงบันดาลใจให้กับผู้ที่พบเห็น ถือเป็นการ "ทำประโยชน์ตนประโยชน์ท่านอย่างสมบูรณ์" ขออนุโมทนาในเจตนากุศลจิตของพี่และเพื่อนพี่ ผมจะติดตามประสบการณ์ของพี่จนจบครับ ขอบคุณวิทยาทานจากประสบการณ์จริง ๆ ที่พี่ได้ร้อยเรียงมาให้ได้อ่านกัน เห็นภาพเหมือนกับได้ไปด้วยและเห็นความเหนื่อยยากในการเดินทาง หลายคนที่มีแต่ความคิดและความฝันแต่ไม่กล้าที่จะไปเผชิญ ถ้าเขามีวาสนาได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้ เขาจะมีแรงบันดาลใจให้ฟันฝ่าความกลัวนั้นออกจากใจ กล้าที่จะสานฝันของตนเองให้เป็นผลสำเร็จ ดังที่พี่ได้ร้อยเรียงเล่าให้อ่าน หวังใจว่ากระทู้นี้จะเป็นประโยชน์กับน้อง ๆ และหลาย ๆ คนที่เข้ามาเยี่ยมชมครับ ขอบคุณครับพี่....

[suton]

ขอติดตามเป็นวิทยาทานครับลุงเนตร

[ลุงเนตร]

สวัสดียามแดดร่มลมเย็นครับพี่เนตร ในที่สุดความฝันของพี่ก็บรรลุผล ขอแสดงความยินดีและดีใจกับพี่ที่ "ฝันได้ไกล-ไปจนถึง" ทุกสิ่งอย่างไม่ไกลเกินฝันของมนุษย์ผู้มีความมุ่งมั่นในหัวใจ พี่เป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับเยาวชนคนรุ่นหลังให้ได้นำไปประพฤติปฏิบัติ เพื่อชีวิตที่มีความสุข-ด้วยสุขภาพที่แข็งแรง ห่างไกลหมอด้วยการดูแลสุขภาพตัวเอง

จักรยานเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดได้ทั้งการออกกำลัง การท่องเที่ยว ได้พบปะผู้คน เป็นกำลังจิตกำลังใจตลอดจนแรงบันดาลใจให้กับผู้ที่พบเห็น ถือเป็นการ "ทำประโยชน์ตนประโยชน์ท่านอย่างสมบูรณ์" ขออนุโมทนาในเจตนากุศลจิตของพี่และเพื่อนพี่ ผมจะติดตามประสบการณ์ของพี่จนจบครับ ขอบคุณวิทยาทานจากประสบการณ์จริง ๆ ที่พี่ได้ร้อยเรียงมาให้ได้อ่านกัน เห็นภาพเหมือนกับได้ไปด้วยและเห็นความเหนื่อยยากในการเดินทาง หลายคนที่มีแต่ความคิดและความฝันแต่ไม่กล้าที่จะไปเผชิญ ถ้าเขามีวาสนาได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้ เขาจะมีแรงบันดาลใจให้ฟันฝ่าความกลัวนั้นออกจากใจ กล้าที่จะสานฝันของตนเองให้เป็นผลสำเร็จ ดังที่พี่ได้ร้อยเรียงเล่าให้อ่าน หวังใจว่ากระทู้นี้จะเป็นประโยชน์กับน้อง ๆ และหลาย ๆ คนที่เข้ามาเยี่ยมชมครับ ขอบคุณครับพี่....

"..ขอบคุณน้องแดง สาระภี ที่เข้ามอ่าน และจะติดตามต่อไป กับขอบคุณที่คอมเม้นท์ให้อย่างดี.."

[NOKNICE]

มาติดตามที่นี่ด้วยครับลุง

ว่าแต่...แปลกๆไปนะครับกับบางอย่าง......งอบหายไปครับ

[ลุงเนตร]

มาติดตามที่นี่ด้วยครับลุง

ว่าแต่...แปลกๆไปนะครับกับบางอย่าง......งอบหายไปครับ

..ขอบคุณมาก รู้ว่าปั่นน้อย และไม่สะดวกที่จะเอาไปครับ..งอบ.

[ลุงเนตร]

..เราพักที่เมืองเซียงไฮ้ ๓ คืน คือ คืนวันที่ ๖ ก.ย.๕๙ วันแรกที่ไปถึงแล้วปั่นจักรยานเข้าไปพัก รุ่งขึ้นวันที่ ๗ ก.ย.มื้อเช้าฝากท้องกับร้านสะดวกซื้อ FamilyMart ใกล้โรงแรมที่พัก สายเดินไปประมาณ ๑.๕ ก.ม. ลงไปใต้ดิน ขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน เฮียชัยพร ฯ เป็นคนนำทาง ถามทางและอ่านชื่อสถานีที่จะลง พาไปขึ้นสู่พื้นเบื้องบนใกล้กับอาคารสถานกงศุลใหญ่ไทย ณ เมืองเซียงไฮ้ ซึ่งใกล้แล้วก็ยังต้องเดินอีกประมาณ ๑.๕ ก.ม. ที่ดั้นด้นมาที่สถานกงศุลใหญ่ไทย ณ เมืองเซียงไฮ้ โดยต้องนั่งเครื่องบินไปลงที่เมืองเซ๊ยงไฮ้นั้นก็เนื่องมาจากมีความตั้งใจจะไปเยี่ยมลูกพี่เก่าสมัยทำงานอยู่ที่โรงงานมักกะสัน การรถไฟฯ ซึงติดตามลูกสาวที่ทำงานอยู่ที่สถานกงสุลใหญ่ไทย ณ เมืองเซียงไฮ้ ในตำแหน่งกงศุล (ฝ่ายการเงิน) เมื่อไปถึงแจ้งความประสงค์ขอพบกงศุล (ฝ่ายการเงิน) เจ้าหน้าที่บอกว่า ไม่อยู่ ไปราชการนอกสถานที่ บอกขอที่อยู่ของลูกพี่เก่าก็ไม่ให้ บอกเป็นสถานที่หวงห้าม ไม่ให้คนภายนอกเข้า เมื่อทราบดังนั้น จึงเดินออกจากสถานกงสุลไทย ย้อนกลับทางเดิมไปขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินไปลงสถานีหอไข่มุก ลงจากรถไฟฟ้าใต้ดินเดินขึ้นไปข้างบน แล้วเดินไปอีกประมาณ ๑๐๐ เมตร ก็ถึงหอไข่มุกตั้งตระหง่ายสูงเสียดฟ้าอยู่ตรงหน้า ปรากฏว่าฟ้าฝนไม่เป็นใจมืดครื้ม ฝนตกเป็นละอองฟองฝอย ถ่ายภาพห่าง ๆ แล้วเดินไปที่ฐานหอ ถามราคาค่าขึ้นหอไปชมวิวแล้วราคาสูงพอสมควร ระดับแรกร้อยกว่าหยวน ระดับสูงขึ้นไปอีกระดับหนึ่งราคาแพงกว่าเป็นสองร้อยกว่าหยวน คิดคำนวนจากสภาพอากาศแล้ว ขึ้นไปเสียเงินแล้วก็มองไม่เห็นวิวทิวทัศน์เพราะท้องฟ้าหลัวมัวซัวเช่นนั้น จึงไม่ขึ้น นั่งพักอยู่ที่พักนักท่องเที่ยวอยู่พักหนึ่ง แล้วเดินทางกลับโรงแรมที่พักด้วยรถไฟฟ้าใต้ดิน พักผ่อน ก็หมดวัน ค่ารถไฟฟ้าใต้ดินไม่แพง ภายในโบกี้โดยสารกว้าง ขบวนยาว วิ่งเร็ว (ฮ่า ฮ้า ดีใจเหมือนได้แก้ว วันนี้ได้เห็นและถ่ายภาพกับหอไขมุก ณ เมืองเซียงไฮ้)

[ลุงเนตร]

..ภาพเกี่ยวข้องต่อเนื่อง..

[ลุงเนตร]

..ภาพเกี่ยวข้องต่อเนื่อง..

[ลุงเนตร]

..ภาพเกี่ยวข้อง ต่อเนื่อง..

[ลุงเนตร]

..ภาพเกี่ยวข้อง ต่อเนื่อง..

[ลุงเนตร]

..วันที่ ๘ ก.ย.๕๙ มื้อเช้าฝากท้องกับร้านสะดวกซื้อ สายหน่อยเดินไปขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินสถานีเดิม (สถานีสนามกีฬา Sport ๆ น่ะแหละ เพราะอยู่ใกล้สนามกีฬา ที่เราต้องเดินผ่าน) ไปซื้อตั๋วและไปดูสภาพสถานีรถไฟ ที่เราจะต้องเดินทางจากเมืองเซียงไฮ้ ไปเมืองจางเจียเจีย ในวันรุ่งขึ้นที่ ๙ ก.ย.๕๙ โดยเราไปที่สถานีรถไฟ Changhai Station ก่อน เข้าไปซื้อตั๋วไปเมืองจางเจียเจี้ย ในราคาคนละ ๑๙๐ หยวน (หยานละ ๕.- บาท) ได้ทราบจากเจ้าหน้าที่ขายตั๋วว่าต้องไปขึ้นรถไฟไปจางเจียเจี้ย ที่อีกสถานีหนึ่ง ชื่อ Changhai South Railway Station เมื่อซื้อตั๋วได้แล้ว เราพากันขึ้นรถไฟฟ้าไปดูสถานีที่จะนั่งแท๊กซี่จากโรงแรมไปขึ้นรถไฟไปเมืองจางเจียเจี้ยในวันรุ่งขึ้น (๙ ก.ย.๕๙) จนทราบแน่ชัดเรียบร้อยแล้วจึงเดินทางกลับที่พักด้วยรถไฟฟ้าใต้ดินนั่นแล..

[ลุงเนตร]

..ภาพเกี่ยวข้อง ต่อเนื่อง..