เรื่องเล่าข้างถนน :ลาวใต้...ภาพที่ไม่ได้บันทึก

[นพพล]

ดอกไม้


คนหวังยล


ผึ้งหวังตอม


ร่วงเถอะ หากภาระมากมาย

[นพพล]

9.ขึ้นสู่บอละเวน


.............เช้าวันที่10ธค. ฟ้าแจ้งมานานแล้ว น้ำในห้วยค่อยๆไหลเอื่อยผ่านหน้าเต็นท์ของเรา เสียงน้ำไหลโดนกลบด้วยเสียงรถราบนสะพานเป็น

ช่วงๆ หลังอาหารเช้าและจัดเก็บสัมภาระหมดแล้ว เราเข็นจักรยานออกจากป่าละเมาะแห่งนั้นกลับคืนสู่ถนนอีกครั้ง เช้านี้เราตัดสินใจแล้วว่าจะโบก

หรือไม่ก็ขึ้นรถประจำทางไปลงที่ปากเซ เพื่อร่นระยะทางในการปั่นขึ้นสู่ที่ราบสูงบอละเวน เราควรไปถึงที่นั้นภายในวันนี้ เพราะเส้นทางจากนี้ไปปาก

เซอีกราวร้อยกว่ากิโล หากปั่นก็เสียเวลาอีกหนึ่งวันเต็มๆบนถนนที่ราบเรียบและตรงแน่วสายนี้ เอาเวลาที่เหลืออยู่ไม่กี่วันปั่นขึ้นที่ราบสูงบอละเวนไป

สัมผัสอากาศหนาวเย็นบนนั้นดีกว่า เพราะสู้ทนปั่นกลางระอุแดดมาแล้วหลายวัน หลังรอรถอยู่พักใหญ่ รถสองแถวโดยสารก็มาถึง เรายกจักรยาน

และสัมภาระทุกอย่างขึ้นไปวาง หากเป็นการเดินทางปั่นจักรยานก่อนหน้านั้นผมคงผิดหวังที่ต้องยกจักรยานขึ้นรถโดยสาร เพราะความกระหายอยาก

จะปั่น แต่ครั้งนี้กลับแตกต่าง ร้อนมาหลายวันขอสบายบ้างจะเป็นไรไป

แค่เห็นดอกไม้ริมทางเมื่อวานก็อิ่มหนำแล้ว

[นพพล]

..............นั่งกินลมชมภาพข้างทางเบียดไปกับผู้โดยสารคนอื่นอยู่ราวสองชั่วโมงเราก็มาถึงเมืองปากเซในช่วงราวเที่ยงวัน เราต้องปั่นจากปากเซ

ไปอีก50กว่ากิโลจึงจะถึงที่ราบสูงบอละเวน ปากเซเป็นเมืองใหญ่ที่กำลังโต เศรษฐกิจกำลังขยาย เราเจอปั๊มปตท.ครั้งแรกที่นี้ หมู่บ้านจัดสรรและ

โรงงานหลายแห่งทั้งที่สร้างไปแล้วและกำลังสร้าง ถนนสายนี้มุ่งตรงไปอัดตะบือแล้วออกสู่ชายแดนเวียดนาม บ่อยครั้งที่เราถูกรถพ่วงรถสิบล้อขับ

ผ่าน การจราจรที่นี้จัดว่าหนาแน่นกว่าเส้นทางอื่นที่เคยผ่านมา แวะกินอาหารเที่ยงที่ร้านข้าวเหนียวไก่ย่างข้างทางก่อนเริ่มไต่ระดับความสูงสู่บอละ

เวน ออกจากร้านค้าได้ไม่นาน ผมสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ รู้สึกว่าความเร็วในการปั่นของเพื่อนจะช้าลงและช้าไปเรื่อยทั้งที่ถนนก็ดูราบเรียบไม่มีเนิน

ให้ไต่ ผมปั่นตามหลังดูไปดูมาก็เห็นสาเหตุ ยางหลังแบน!!

“ถึงว่าตอนปั่นรู้สึกมันฝืดมากมายทั้งที่ทางก็ธรรมดา นี่ไงหนามตำ ลมมันค่อยๆซึมออกมา”

[นพพล]

จักรยานถูกจอดหน้าโรงเรียนแห่งหนึ่งเพื่อเปลี่ยนยางใน แต่แล้วการมาของเราก็เหมือนกวักมือเรียกให้เด็กๆตัวเล็กตัวน้อยเข้ามามุงดูด้วย

ความอยากรู้อยากเห็น จากไม่กี่คน ค่อยๆเพิ่มขึ้นจนแทบจะล้อมวงดู

เสียงกระซิบ เสียงล้อเล่น สายตาเหล่านั้นต่างจ้องมอง ชี้ชวนให้เพื่อนดู

แต่เมื่อถูกเราถามเราหยอกบ้างก็ขวยอาย บ้างหลบอยู่ด้านหลังเพื่อนเมื่อผมยกกล้องขึ้นถ่ายรูป แต่แอบชะโงกหน้ามามองดูด้วยแววตาไร้เดียงสา

เหมือนแววตาจากช่องว่างผนังไม้นั้น ที่บ้านริมโขง

[นพพล]

...........ที่สุดเราก็เริ่มเข้าสู่ขอบของที่ราบสูงบอละเวน เมื่อถนนตีโค้งซ้าย ชุมชนบางตา เราค่อยๆปั่นขึ้นไปอย่างสบายใจ มันเป็นความเอียงของถนน

ที่ไม่ทรมานกล้ามเนื้อขาปอดและหัวใจแต่อย่างใด ความหวาดวิตกต่อพละกำลังของตัวเองที่อ่อนซ้อมในวันเริ่มต้นเดินทางค่อยๆคลายลง หรือถึงแม้จะ

เจอระดับความชันที่มากกว่านี้ ผมก็มั่นใจว่าคงผ่านพ้นไปได้ หลายวันมานี้ความแข็งแรงของผมค่อยๆยกระดับขึ้นไปตามวันเวลา อาการหมดแรงแข้ง

ขาอ่อนไม่มีให้เห็น ตับของผมคงสะสมไกลโคเจนจนเต็มล้น ความอดทนฟื้นตัว ถนนนั้นค่อยๆลาดเอียงทีละน้อยๆ มันเป็นองศาความชันที่กำลังดีไม่

โหดร้ายเกินไป ท้องทาสีขาวด้วยม่านเมฆที่แผ่เต็มฟ้า ระดับความเย็นเพิ่มมากขึ้นตามความสูง มันเป็นการปั่นที่มีความสุขมากอีกวัน

[นพพล]

..........เราปั่นมาจนความลาดเอียงหายไปพร้อมกับสนภูเขาที่เห็นได้จากข้างทาง ใช้เวลาในการปั่นขึ้นมาราวชั่วโมงกว่าก็มาถึงเมืองเซกองเมือง

หลักของที่ราบสูงบอละเวน เราปั่นผ่านชุมชน รีสอร์ท สถานที่ท่องเที่ยวพวกน้ำตกรวมถึงร้านกาแฟสดที่ตกแต่งสวยงาม

เอ่อ...ชิลแอนชิคสุดๆ

ภายในร้านมีนักท่องเที่ยวฝรั่งมากมายคึกคักน่าดู นึกอยากจะเข้าไปนั่งไขว้ห้างจิบกาแฟสดนั่งทำใจลอยสบายๆบ้าง

ก็ได้แต่คิดเพราะเพื่อนปั่นนำไปไม่หยุด

ไม่เป็นไรวันกลับต้องผ่านมาทางนี้อีกอยู่ดี ยังมีโอกาสแวะมาชิลทีหลังได้

[นพพล]

ที่ราบสูงบอละเวน โดยเฉพาะเมืองเซกองมีชื่อเสียงเป็นแหล่งผลิตกาแฟสายพันธุ์โรบัสตาอันขมเข้ม

เขียวจากสวนกาแฟ

ขาวโพลนของเม็ดกาแฟที่ชาวบ้านนำมาตากเอาไว้

และน้ำตาลอมดำของเม็ดกาแฟที่คั่วบดแล้วในกระป๋องบนแผงขายริมทาง

ทั้งเมืองเหมือนจะฟุ้งไปด้วยกลิ่นกาแฟ มันเหมือนเป็นลมหายใจของที่นี้

เย็นนั้นเราแวะซื้อกาแฟบดข้างทางเก็บเอาไว้ เพราะมั่นใจว่าคืนนี้และเช้าพรุ่งนี้ไม่ว่าจะแวะพักที่ไหน

อุ่นวาบอันขมเข้มของมันคงจะได้ขับเคี่ยวกับความหนาวของบอละเวนแน่นอน

[นพพล]

...........ที่นี้ไม่มีอะไรต้องรีบร้อน เราผ่อนคลาย ปั่นไปแวะถ่ายรูปกับดอกไม้ริมทางไปเรื่อย

อีกครั้งหนึ่งที่ผมเจอกลุ่มดอกไม้ข้างทางคิดจะหยุดถ่ายรูป ผมเบรก

แต่ทว่า เมื่อบีบก้ามเบรกเข้าไปเหมือนบีบอากาศอันว่างเปล่า ไร้แรงต้านเหมือนสายเบรกขาด!!

[นพพล]

ผมหยุดรถแล้วก้มมองดูก้ามเบรกของล้อหน้า ภาพที่เห็นคือแกนของก้ามเบรกหน้าข้างหนึ่งหัก ทำให้ก้ามเบรกห้อยต่องแต่ง

เฮ้ย!!

ผมยืนนิ่ง มองก้ามเบรกที่แกว่งไปมา รู้สึกกลวงโหวงในใจ จบแล้ว...วูบแรกในใจที่คิด วูบแรกที่สติกระเจิง วูบแรกที่เห็นภาพซึ่งไม่เคยเห็น

มันหักได้ไง ต้องทำยังไงต่อ มันไม่ใช่ประสบการณ์ที่เคยผ่านพบหรือแม้แต่เตรียมใจจะพบกับเรื่องอย่างนี้...แกนเบรกหัก

ที่แล้วมา ผมเซ็งกับรถคันนี้เหลือเกิน มันเสียนู้นเสียนี้ประจำระหว่างเดินทาง จนต้องทำใจล่วงหน้าก่อนเดินทางเสมอว่าจะมีอะไรชำรุดเสียหายบ้าง

อย่างเรื่องซี่ล้อขาดนี้ผมเคยชินกับมันเสียแล้ว ถ้าโซ่ขาดก็ธรรมดาแก้ไขตัดต่อเปลี่ยนได้ สายเบรกสายเกียร์ขาดผมไม่กลัวเพราะมีสาย

สำรอง ตีนผีพัง ผมก็ว่าผมไปต่อได้

แต่นี้แกนเบรกหัก!!

ตั้งแต่เริ่มปั่นจักรยานมาเก็พิ่งเคยพบเคยเจอครั้งนี้แหละ ไม่นานเพื่อนก็ปั่นตามมาจนทัน

[นพพล]

“พรื่อพี่ เป็นไรอีก”

“แกนเบรกหักว่ะ”

“ลองถอดมาดูหน่อยพี่”

ผมใช้ประแจตัวแอลคลายสกรูยึดแกนเบรกกับก้ามเบรก แล้วออกดึงก้ามเบรกออก

แกนเบรกนั้นเป็นท่อกลวงมีความยาวราวสองเซนติเมตร โดยมีการทำเกลียวไว้ภายในเพื่อขันสกรูสำหรับยึดกับก้ามเบรก

โดยปกติมันจะเป็นเนื้อเดียวกับแท่นของมันและเชื่อมติดกับตะเกียบรถ

ในตอนแรกที่เห็นผมคิดว่ามันอาจหักเพราะเกิดจากสนิมเพราะรถของผมทำจากเหล็ก

เนื่องจากจุดนี้เป็นจุดอับ ความชื้นและฝุ่นผงอาจเข้ามาสะสมทำให้เกิดสนิมได้

แต่เมื่อถอดมาดูปรากฏว่าไม่มีร่องรอยของสนิม

แล้วมันหักได้ไงหว่า??

[นพพล]

หลังสติค่อยกลับคืนมา ความคิดคือปั่นไปโดยไม่ต้องใช่เบรกหน้า ใช้มันเฉพาะเบรกหลัง

ผมคลึงมันไปมาบนฝ่ามือพลางทดท้อกับมัน ก่อนโยนแกนเบรกนั้นทิ้งไปแถวๆนั้นอย่างเผลอตัว

ผมเกลียดมัน รู้สึกเหมือนถูกต้อนให้จนมุมบนเวทีมวย

ระหว่างนั้นเพื่อนผมเอาสกรูที่ยึดก้ามเบรกมาลองหมุนเข้าไปในรูแท่นแกนเบรก

เขาพบว่าในรูของแท่นที่ต่อเนื่องถึงรูในตะเกียบนั้นมีเกลียวภายในตลอด

นั้นหมายความว่าเราไม่ต้องมีแกนเบรกสำหรับยึดก้ามเบรกก็ได้ เราใช้สกรูแทนแกนเบรกได้

แต่ต้องเป็นสกรูที่ยาวพอที่จะฝังตัวอยู่ในแท่นและเนื้อตะเกียบ มันต้องยาวกว่าสกรูตัวเดิม

ผมเริ่มเจอทางออกจากมุมอับนั้นแล้ว

อย่างน้อยตอนนี้ผมมีทางเลือกเพิ่มขึ้นมาอีกทาง จากตอนแรกที่คิดอะไรไม่ออกหนทางมืดมน

ค่อยคลี่คลายมาเป็นใช้เบรกหลังอย่างเดียว ตอนนี้ผมต้องหาสกรูยาวๆมาใช้แทนแกนเบรก

แต่จะหามันจากที่ไหนล่ะ

[นพพล]

ผมกลับมารื้อกระเป๋าสัมภาระ ยกเอาชุดกล่องเครื่องมือที่พกพามาด้วย

ในนั้นมีสกรูหลายขนาดที่ผมเก็บเอาไว้เผื่อว่าวันหนึ่งอาจต้องใช้มัน ซึ่งกล่องนั้นก็หนักพอดู

บ่อยครั้งยังถามตัวเองว่าจะขนมันมาทำไมเยอะแยะให้เป็นภาระ วันนี้มีคำตอบให้ตัวเองแล้วว่าทำไม

ในที่สุดผมก็เจอมัน ....สกรูยาว

ผมเอาสกรูสอดไปในรูก้ามเบรกก่อนขันสกรุเข้ากับรูของแท่นเบรกจนแน่น ทดลองเบรกดู มันหนึบเหมือนเดิม

แต่ก่อนปั่นจะไปต่อ เพื่อนถามถึงแกนเบรกอันนั้น

“อยู่ไหนแล้วพี่ เก็บเอาไว้นะ เอากลับไปเชื่อมได้ รถพี่มันเป็นเหล็ก”

[นพพล]

จริงซิ เพราะรถผมเป็นเหล็กมันสามารถเชื่อมซ่อมชิ้นส่วนต่างๆได้ง่าย

ผมซื้อมันมาด้วยเหตุผลที่ว่าหากมันไปพังหรือแตกร้าวระหว่างการเดินทางที่ไหนก็ตาม

ผมก็ยังสามารถหาที่เชื่อมซ่อมมันได้ ในโลกนี้ร้านเชื่อมเหล็กมีเยอะแยะ

แต่ทว่าผมเผลอทิ้งมันไปแล้วระหว่างที่หงุดหงิด งุ่นง่าน ระหว่างที่ขาดสติ

เดินวนเวียนหาอยู่พักใหญ่ก็ไร้ร่องรอยของมัน ไม่รู้ว่าไปเผลอทิ้งที่ไหน

ช่างมัน เท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็สามารถเดินทางต่อได้แล้ว กลับไปบ้านค่อยหาวิธีซ่อมมันอีกที

ล้อของจักรยานกลับมาหมุนต่อเนื่องอีกครั้งหลังหยุดอยู่นานราวหนึ่งชั่วโมง

โชคดีของผมที่มันมาหักตอนนี้ ถ้าหากว่ามันหักเอาตอนกำลังปั่นลงเขา

ก้ามเบรกเกิดเข้าไปขัดในซี่ล้อ ล้อหน้าหยุดกึก!!

หลังจากนั้น ผมคงลอยข้ามแฮนด์จักรยานไปนอนกองที่พื้นเหมือนภาพบางภาพที่เคยฝันเห็น

ทุกภาพในจินตนาการไหลเข้ามาเป็นฉากๆ

แล้วหลังจากนั้นล่ะ?

โชคดีที่ทั้งหมดมันไม่เกิดขึ้นจริง มันยังเป็นแค่ความฝัน

[นพพล]

ถนนนั้นทอดยาวตรงไปข้างหน้า สนภูเขาขนาบข้างทางประปราย เราผ่านสวนกาแฟและชุมชนเป็นระยะ รถพ่วงวิ่งแซงผ่านขึ้นไป

ทิ้งไว้แค่สายลมหนาวที่โดนแหวกผ่านลอยมากระทบผิวเนื้อ จักรยานเอียงวูบเล็กน้อยไปตามกรรโชกของแรงลม ถนนข้างหน้าทอดตัวยาวสุดตา

เวลาของวันนี้ใกล้หมดลงทุกขณะ ผมสูดหายใจเต็มปอด อย่างน้อยผมก็หลุดจากมุมอับของการไล่ต้อนมาได้

จักรยานยังเดินทางต่อไปได้ ผมยังไม่โดนน็อก

“ปั่นย้อนกลับไปที่ร้านที่ขายเม็ดกาแฟก็ได้นะ ถ้าขอแม่ค้าเขานอนที่หน้าบ้านก็คงได้ ดูเขาใจดีอยู่นะ”

ผมออกความคิดเห็นหลังยังจากไม่เจอที่เหมาะๆ ซึ่งก็คงหนีไม่พ้นวัดหรือไม่ก็ในป่าที่มีแหล่งน้ำ

ผ่านมาหลายที่ก็ยังไม่เจอที่ถูกใจ จนผ่านหน้าวัดแห่งหนึ่งที่ดูแล้วรอบตัววัดค่อนข้างเงียบสงบไม่พลุกพล่านเกินไป

“ลองดูวัดนี้ไหม” ผมถาม หลังปั่นผ่านหลักกิโลเมตรที่43มาได้ไม่มาก

เพื่อนกลับรถแล้วเลี้ยวขวาผ่านประตูวัดเข้าไป ป้ายบนประตูทางเข้าเขียนบอกชื่อวัด“วัดหลัก43”

ชื่อเดียวกับหลักกิโล

[นพพล]

เราปั่นผ่านความเงียบของลานวัดเข้าไป เพื่อที่จะเจอกับความเงียบต่อมาที่บริเวณโบสถ์หลังนั้น

โบสถ์ที่ยังสร้างไม่เสร็จ ตัวโบสถ์แวดล้อมด้วยศาลาและกุฏิพระสองสามหลัง

พยายามมองหาพระหรือใครก็ได้แถวนั้นเพื่อแจ้งความประสงค์ขอพักที่นี้ ไม่นานก็เจอพระรูปหนึ่งยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของโบสถ์

เพื่อนเข้าไปพูดคุยขอความเมตตาจากหลวงพ่อ ก่อนเดินกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่ไม่ต้องตีความ

ไม่นานหลังจากนั้นสามาเณรและเด็กอีกสามสี่คนก็ออกมาจากศาลาแถวนั้นหลังเห็นกานมาของเรา

“คนไทยๆ เฮ้ย!!มาดูเร็ว” เสียงเด็กคนนั้นร้องเรียกเพื่อนและสามเณรอย่างตื่นเต้น

“เอ่อ!!เคยเห็นณเดชหรือเปล่า?? นี่ไงคนนี้แหละ มาตามหาญ่าญ่า”

เราหยอกล้ออย่างสนุกพร้อมเข็นจักรยานทั้งคันเข้าไปโบสถ์ที่กำลังสร้างหลังนั้น

ผมได้ยินเสียงหัวเราะตามหลัง