โค้ชเก็บขยะ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

โค้ชเก็บขยะ..........


วันนี้ ได้มีโอกาสพาเด็กนักกีฬาจักรยานจากเมืองพระพิษณุโลกสองแคว ไปแข่งขันจักรยานในรายการกีฬานักเรียนที่จังหวัดเพชรบุรี การเดินทางของทีมจักรยานเริ่มต้นด้วยความสำคัญของคำว่า การทำความดี ........
การไปแข่งจักรยานของเด็ก ๆ คือการทำความดี เป็นกิจกรรมที่เป็นประโยชน์ต่อเด็กและเยาวชนอย่างยิ่ง......

คณะของเราประกอบไปด้วย นักกีฬาจักรยาน 4 คนด้วยกัน ดังรายชื่อต่อไปนี้

1) เสือโบ๊ท ..ศักดิ์สิทธิ์ กัลยา
2) เสือนุ๊ค..อนุรักษ์ เพชรรี่
3) เสือกิ๊ก..ณัฐพล บำรุงรักษ์
4) เสือมอส...ด.ช. ปรมัติ สุดตินาถ

รวมข้าพเจ้าด้วยเป็นห้าท่านด้วยกัน เดินทางออกจากเมืองพิษณุโลกเมื่อวันพฤหัสบดีที่ 20 ม.ค.54
............
คุณเฉลิม ชมภูศรี แม่ครัวบ้านศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 ได้จัดเตรียมอาหารกล่องเพื่อเป็นอาหารกลางวันระหว่างการเดินทางไปเมืองเพชรบุรีของคณะเด็กจักรยาน ตอนแรกข้าพเจ้าบอกว่าไม่ต้องนำไปก็ได้กระมัง เพราะเกรงว่าจะยุ่งยากต่อการจัดเตรียม แต่ก็ได้รับการยืนยันว่าไม่ยุ่งยากอันใด ดีกว่าไปเสียเงินซื้ออาหารทานกันระหว่างการเดินทาง เพราะเด็ก ๆ ทานข้าวกันมาก ถ้าไปซื้อทานกันมื้อหนึ่งสองจานคงไม่อิ่มแน่นอน แม่ครัวบ้านศูนย์ฝึกได้จัดเตรียมข้าวผัดกระเพรา ไข่ดาว บรรจุกล่องไว้ให้เป็นอาหารระหว่างการเดินทางไปเมืองเพชร....
............

เมื่อการเดินทางไกลเริ่มต้นขึ้นด้วยเวลาที่นัดหมายอันคลาดเคลื่อนจากกำหนดเดิม ช่วงผ่านจังหวัดนครสวรรค์ ก็เป็นเวลาเริ่มที่จะบ่ายเกินเวลาอาหารกลางวัน สาเหตุเพราะกว่าจะออกจากเมืองพิษณุโลกได้ เดี๋ยวลืมนั่นลืมนี่อยู่ตลอด จนเกิดความพร้อมเมื่อเลยกำหนดเวลาการเดินทางไปเป็นชั่วโมง จากเดิมที่ตั้งใจไว้ว่าเวลาสามโมงเช้าจะออกเดินทาง คลาดเคลื่อนไปเป็นสี่โมงกว่า ๆ ถึงได้ออกเดินทาง
............

ขับรถยนต์คันคู่ใจทีมศูนย์ฝึก ไปเรื่อย ๆ แวะปั้มหาน้ำดื่ม เครื่องดื่มกาแฟสดเป็นเครื่องดื่มที่ยังคงติดที่จะดื่มอยู่ตลอดเวลา แวะปั้มข้างทาง ยืดเส้นยืดสายคลายความเครียด เด็ก ๆ ชอบที่จะเสียเงินกับขนมก๊อปแก๊ปที่มีขายในร้านประจำปั้ม ก็ไม่เป็นอะไรมากนัก กินได้ทานได้ แต่เวลาเขาซื้อมาแล้ว ได้ชี้ให้เห็นว่า ด้วยจำนวนเงินที่เท่ากัน เราน่าจะเสียเงินซื้อนมกล่อง หรือเครื่องดื่ม ของกิน ที่มีประโยชน์ต่อร่างกายจะไม่ดีกว่าหรือ

เด็กก็ยังคงคือเด็กครับ คงยังไม่มีเสียงสะท้อนกลับมาจากเด็ก นอกจากจะแกะห่อขนมแล้วเคี้ยวกรอบแก็บกันอร่อยดี...

เข้าเขตจังหวัดนครสวรรค์ หยุดพักเติมน้ำมันรถยนต์เต็มถึงช่วงปั้มก่อนเลี้ยวเข้าไปสายอำเภอมโนรมย์ เข้าสู่ถนนสายชัยนาท สุพรรณ ตัดไปสู่จังหวัดนครปฐม
........
ทีนี้ ท้องเริ่มหิวกันแล้วละสิ เลยเวลาอาหารกลางวันมาเป็นชั่วโมง หันหลังกลับไปถามเด็กที่นั่งรถมาด้วยกันในแค๊ปกระบะรถยนต์วีโก้ หิวกันแล้วหรือยัง มีใครหิวข้าวบ้างไหม ถ้ายังไม่หิวก็จะไปต่อ ถ้าหิวจะจอดกินข้าวกันข้างทาง
..........
คราวนี้มีเสียงตอบกลับมาอย่างพร้อมเพียง หิวครับ ....
.........
เสือโบ๊ทถามว่า เราจะกินข้าวกันตรงที่เดิมหรือ ครับ ที่เดิมของเสือโบ๊ทคือตรงที่เมื่อครั้งพาเขามาแข่งจักรยานชิงแชมป์ประเทศไทยที่ชัยนาทเมื่อปีที่แล้ว คราวนั้น เสือโบ๊ทของเราทำการแข่งขันได้อย่างดีเยี่ยม ด้วยการติดอันดับที่ 3 ซึ่งเป็นความภูมิใจของทีมจากบ้านเรา ข้าพเจ้าตอบไปว่า คงไม่แวะเข้าไปหลังคันคลองชลประทานหรอก เจอศาลาข้างทางจะจอดกินข้าวตรงศาลาที่ร่ม ๆ ข้างทางจะดีกว่า
.......
ตกลงใจพ้อมกันเมื่อเห็นศาลาข้างทางอยู่ข้างหน้า เปิดไฟกระพริบเลี้ยวซ้ายรถยนต์ชะลอความเร็วลงจอดศาลาเป้าหมาย เป็นศาลาริมทางหลวงสายนครสวรรค์ ชัยนาท ช่งเลยทางแยกเข้าจังหวัดชัยนาทไปสักไม่ถึงกิโลเมตร เห็นศาลาร่มไม้เย็นอยู่ข้างทาง เป็นที่เหมาะเพื่อจะเป็นจุดจอดรถยนต์ของทีมงานจักรยาน เพื่อใช้เป็นที่รับประทานอาหารกลางวันเมื่อยามที่ท้องหิว เพื่อเป็นจุดจอดรถยนต์ในยามที่ง่วงเหงาหาวนอน เพื่อวัตถุประสงค์ต่าง ๆ อย่างมากมายสำหรับนักเดินทางไกล
.........
แต่สำหรับเราทีมงานเด็กจักรยานแล้ว เพื่อเป็นการทางอาหารที่เต็มรูปแบบไปด้วยความประหยัด เพราะไม่กล้าพอที่จะไปนั่งอาศัยร้านค้าในปั้มน้ำมันเป็นที่รับประทาน เนื่องจากเราได้ตระเตรียมข้าวกล่อง น้ำแข็งกระติก น้ำเปล่าไว้เต็มพร้อม นี้คือจุดประสงค์ที่แท้จริงในการหาที่ร่มเย็นศาลาข้างทางเป็นที่ทานอาหาร
..........
เมื่อถึงศาลาที่หมายใจไว้ว่าเป็นโรงอาหารชั่วคราวของทีมเรา จัดแจงจอดรถลงพักเตรียมอาหารข้าวกล่องแกะทานข้าวกระเพราไข่ดาวฝีมือคุณเฉลิม แม่ครัวเอกของบ้านศูนย์ฝึก ในระหว่างทานกันไป ก็นึกถึงว่า ดีอย่างยิ่งแล้วที่นำอาหารติดตัวมา ไม่เช่นนั้น คงไม่อิ่มเป็นแน่แท้ ด้วยจำนวนเงินที่เป็นร้อยบาทถึงจะทานข้าวกันได้อย่างอิ่มหนำ เพราะเราทานกระเพราข้าวผัดกันถึงคนละสองกล่อง
........
ความหิวทำให้หน้ามืดตาลาย ลงรถยนต์ได้ ก็ว่ากันไปเลย เด็ก ๆ ต่างคนต่างก็แกะกล่องอาหารด้วยมือไม้ที่สั่นเทา จนข้าวหมดกล่องแรกและเริ่มแกะกล่องที่สอง การแกะกล่องที่สองนั้น มีความหมายที่แตกต่างจากกล่องแรก เพราะความหิวได้ถูกบรรเทาให้เบาบางลง จิตเริ่มละเอียดต่อปรากฏการข้างกายที่เราเดินก้าวย่างผ่ามมานั่งในศาลาริมทาง สังเก็ตเห็นว่า ทั่วพื้นที่อาณาบริเวณ นั้นเต็มไปด้วยเศษกล่อง ถุงพลาสติกเต็มไปหมด เยอะมากครับ เต็มศาลาเลย ทำให้นึกถึงผู้ที่เดินทางผ่านมา และได้ใช้ศาลาด้วยวัตถุประสงค์ต่าง ๆ เช่นเดียวกัน หากแต่ว่า การใคร่ครวญพินิจใส่ใจต่อสิ่งที่พบเห็นในวันนี้ เกิดมิติแห่งจิตสำนึกต่อความรับผิดชอบขึ้นด้วยความใส่ใจต่อรายละเอียดของความรับผิดชอบต่อสังคม ที่เราช่วยกันทำได้
.........

Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป

เศษยางที่เด็กนักจักรยานจากบ้านศูนย์ฝึกที่แกะออกจากกล่อง ได้ถูกบอกกล่าวว่า ขอให้เก็บรวมรวมไว้ในถุงให้เรียบร้อย กล่องข้าวที่เราได้รับประทานอาหารจนอิ่มหนำสำราญจิตเมื่อสักครู่นี้ ขอให้เก็บใส่ถุงห่อผูกมัดให้มิดชิด แล้วนำไปผูกไว้กับเชือกหลังท้ายกระบะ เพื่อหาที่ทิ้งขยะให้เรียบร้อย หาที่อยู่อันเหมาะสมให้กับเศษขยะ
.........
นุ๊ค..(พูดกับเสือนุ๊ค) เห็นไหมว่า ถ้าหาดเราไม่มีความใส่ใจต่อความรับผิดชอบ เราจะเพิ่มขยะให้กับสังคม ซึ่งคนที่ผ่านไปมาใช้สถานที่นี้ หลายคนคงขาดความใส่ใจต่อหนึ่งชิ้นที่ตนเองได้ทิ้งขว้าง หนึ่งคนหนึ่งชิ้น สิบคนสิบชิ้น ร้อยคนร้อยชิ้น เห็นไหมว่า ขยะเต็มไปทั่วหมด
...........
ม๊อส (พูดกับเสือมอส) เราไปแข่งจักรยานกันคราวนี้ ขอให้เราช่วยกันสร้างความดี ความดีนี้ จะช่วยให้พ่อแม่ภาคภูมิใจในตัวเราอย่างยิ่ง โดยชี้ให้เห็นเศษขยะที่กลาดเกลื่อนเต็มศาลา ผู้เดินทางหลายคนคงใช้ศาลาทางหลวงเช่นเดียวกับเราเป็นจุดแวะพัก รับประทานอาหาร แต่ก็มีอีกหลายคนเช่นกันที่ละเลยความรับผิดชอบ ต่อสังคม วันนี้ขอให้เราได้ตระหนักถึงความรับผิดชอบต่อสิ่งที่เราได้กระทำ และความรับผิดชอบนี้คือความใส่ใจที่เราทำได้ด้วยตัวเราเอง เศษยาง เศษถุงพลาสติก กล่องใส่ข้าวที่เราทานอาหารเสร็จนี้ ขอให้เก็บใส่ถุง รวบรวมไว้ให้เรียบร้อย อย่าได้ทิ้งขยะเศษถุงไว้ให้เป็นที่รกในดวงจิตดวงใจเราเลย
.........
สอนเด็จักรยานไปในถึงเรื่องความรับผิดชอบใส่ใจในสิ่งที่เราทำได้ เศษถุงขยะเศษถุงพลาสติกได้ถูกบรรจุรวมอยู่ในถุงเดียวกัน ใส่ท้ายรถกระบะติดตามทีมเราไปด้วย ผูกถุงมัดแน่นมิดชิด เพื่อหาจุดที่จะนำไปทิ้งให้เป็นที่เป็นทาง ไม่ทิ้งขยะอย่างไร้ความรับผิดชอบ
............
และนี้คือจุดเริ่มต้นของการพาเด็กไปทำความดี การแข่งจักรยานก็คือการทำความดี แต่ที่นอกเหนือจากนั้น จิตใจของเราต้องใสกระจ่างต่อความรับผิดชอบด้วยความใส่ใจอย่างแท้จริง การแข่งขันจักรยานก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเก่งขนาดที่จะได้เหรียญทอง เหรียญทองมิได้ทำให้เราเจริญขึ้นในมิติทางจิตวิญญาณ จิตอาสารับใช้ ความรับผิดชอบต่อหน้าที่ในการเป็นพลเมือง เป็นเยาวชน เป็นบุคคลผู้เจริญไปด้วยจิตแห่งความมีสำนึกรู้ คือสิ่งที่เป็นเป้าหมายทางจิตวิญญาณอย่างแท้จริง สำหรับทีมเรา
..........
เมื่อเดินทางมาถึงจังหวัดเพชรบุรี เป็นเวลาเย็นใกล้จะมืด กว่าจะสอบถามเส้นทางเพื่อไปยังที่พักค้างแรมได้ก็มืดค่ำพอดี คณะจักรยานจากบ้านศูนย์ฝึกกองบิน 46 ของเราได้เดินทางไปพักค้างแรมกางเต้นท์นอนที่สนามแข่งขัน ห่างจากตัวเมืองเพชรบุรีหลายกิโลเมตร บริเวณ บึงปรีดา เขตอำเภอท่ายาง ซึ่งบริเวณบึงปรีดานี้ เป็นสถานที่พักแบบธรรมชาติอันสงบร่มเย็น มีเนื้อที่บริเวณประมาณห้าพันกว่าไร่ และเป็นรีสอร์ทของเอกชนจัดสร้างขึ้น และได้อาสาที่เป็นเจ้าภาพสนามในการจัดการแข่งขันจักรยานเสือภูเขา จักรยาน BMX จักรยานเสือหมอบในบริเวณเดียวกันทั้งหมด
...........


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป

เมื่อเดินทางไปถึงบริเวณบึงปรีดา ก็ได้รับการช่วยเหลือเป็นอย่างดียิ่งจากท่าน รท.ดร.ปรีดา หวานใจ ซึ่งท่านเป็นอดีตทหารเก่า และเป็นคนที่มีระเบียบวินัยอย่างมาก ลาออกจากราชการทหาร มาสร้างความฝันด้วยการสร้างบึงปรีดา เมื่อพบกับท่าน ด้วยความเป็นเลือดทหาร จึงพูดคุยกันอยู่นาน ท่านเป็นคนที่รักความสะอาดอย่างยิ่ง ในบริเวณที่พักนั้น ไม่มีเศษขยะให้เห็นสักชิ้น พูดคุยกันไป เดินคุยกันไป ท่านก็ก้มลงเก็บขยะ ท่านทำหน้าที่เป็นผู้บริหาร เป็นเจ้าของรีสอร์ท แต่ท่านใส่กางเกงขาสั้นรองเท้าแตะ แต่งตัวมอซอ เดินเก็บขยะอยู่ในบึงปรีดา
.............


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป

อยู่กันมาหลายวันก่อนการเดินทางกลับ ได้เกิดเหตที่เป็นที่สะเทือนใจอย่างยิ่งสำหรับท่านเจ้าของรีสอร์ทบึงปรีดา..................

ความสะเทือนใจดวงจิตต่อท่านเจ้าของบึงปรีดา ได้รับการถ่ายทอดให้ข้าพเจ้าฟังในช่วงค่ำคืนคืนหนึ่ง ในขณะที่เด็กจักรยานของเรากำลังนั่งรับประทานอาหาร ท่านมาพูดคุยร่วมสนทนากับเด็กของเราเป็นประจำ แต่วันนี้ ท่านมาทำการปรารถกับสิ่งที่ท่านไม่คลาดคิดให้กับคณะของเราฟัง
.............

Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป

ท่านกล่าวว่า ด้วยความที่ท่านแตงตัวชอบนุ่งกางเกงขาสั้น ใส่เสื้อผ้าซอมซ่อ เดินเก็บขยะอยู่ในบึงปรีดา ในช่วงกลางคืนคืนหนึ่ง ท่านได้เดินไปเก็บขยะในบริเวณที่พักนักกีฬาที่เป็นเรือแพ บริเวณที่ท่านเองนั้น ได้ให้ความอนุเคราะห์นักกีฬาพักผ่อนอยู่อย่างสบาย ท่าน ดร.ปรีดา หวานใจ ได้ไปยกถังขยะที่เอ่อล้นเพื่อจะนำไปทิ้งบริเวณที่ทิ้งขยะ บังเอิญอย่างยิ่งว่า มีเศษขยะชิ้นหนึ่ง ได้ตกลงไปอยู่ตรงพื้นในขณะที่ท่านได้ทำการยก และถังขยะก็หนักพอสมควรสำหรับคนที่มีอายุย่างในวัย เจ็ดสิบกว่า ๆ เช่นท่าน ท่านได้ขอแรงเด็กนักกีฬาที่อยู่บริเวณนั้น ว่า หนู ... (เป็นเด็กผู้หญิง) ช่วยเก็บขยะใส่ถึงให้ลุงหน่อยเถอะ
............
ไม่เก็บ
.............
นี้เป็นคำตอบของเด็กที่ท่านให้ความอนุเคราะห์เรื่องที่พัก ท่านตกใจมาก จึงถามย้ำกลับไปใหม่แบบไม่เชื่อในสิ่งที่ยิน และได้รับการยืนยันเช่นเดิม
...............
ไม่เก็บ
.................
มีเด็กนักกีฬาที่นอนกางเต้นท์อยู่บริเวณนั้น ขยะนี้ก็เป็นผลผลิตของเด็กนักนั้น ท่านมาเล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า ท่านตกใจมาก ที่ได้รับคำตอบเช่นนั้น ท่านก็ถามย้ำว่า อ้าว ทำไมไม่เก็บละ หนูช่วยลุงเก็บหน่อยไม่ได้หรือ ลุงเก็บไม่ได้ มือลุงยกถังขยะนี้อยู่
...........
คำตอบก็ยังคงเป็นเช่นเดิม ไม่เก็บ
................


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป

ลุงปรีดาบอกว่า เด็กตอบว่าไม่เก็บ ลุงไม่โกรธเด็กหรอก แต่ท่านรู้สึกถึงความเสียใจที่ไปให้เด็กเก็บขยะ กระผมเมื่อได้รับทราบเรื่องราวจากท่าน รู้สึกสงสารใจของท่านอย่างจับจิต และกล่าวขออภัยต่อท่านที่มีเด็กนักกีฬาจากที่ไหนมิทราบได้ ได้แสดงปฎิกิริยาที่ไม่เหมาะสมในสถานะของความเป็นนักกีฬา ในความเป็นเด็ก
............

ท่านบอกว่า ไม่โกรธเด็กหรอก ก็คงเป็นเหตุผลของเขา ด้วยเมตตาจิตของท่าน ที่ได้ให้ที่พักค้างแรมกางเต้นท์ต่อทีมจักรยานทั้งหมด ทำให้ข้าพเจ้าเกิดความรู้สึก ที่จะขอทำสิ่งอันใดสักอย่างหนึ่ง เพื่อช่วยพยุงและรักษาความมีเมตตาจิตของท่าน ซึ่งสิ่งที่กระผมขอตอบแทนท่านได้ คือความเป็นพลเมืองจิตอาสารับใช้ อันเป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าพยายามสื่อสารและตั้งเป้าหมายในการสร้างทีมจักรยาน

จึงได้เริ่มต้นพูดคุยกับเด็กชาย ปรมัตถ์ สุดตินาถ น้องใหม่จากทีมบ้านศูนย์ฝึกจักรยาน


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


ซึ่งเป็นดั่งไม้อ่อนที่ดัดได้ด้วยความดี จึงชักชวนน้องมอส ออกไปทำความดีด้วยกัน ทำความดีให้กับลุงปรีดา ด้วยการเดินเก็บขยะในบริเวณที่พักค้างแรม และต่อเนื่องไปกับกิจกรรมที่จะสอนให้ใจของเด็กชายมอส อนาคตนักจักรยานคนหนึ่งของผืนแผ่นดินไทย ได้เกิดความตระหนักรู้และความใส่ใจต่อความเป็นพลเมืองจิตอาสารับใช้ ข้าพเจ้าชี้แจงสอนน้องมอสถึงเป้าหมายการปั่นจักรยาน และการเป็นพลเมืองจิตรับใช้
..................


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป

นั้นคือการลงมือกระทำ............


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


วันที่ 24 มกราคม 2554


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป

ข้าพเจ้าชักชวนเด็กชาย ปรมัตถ์ สุดตินาถ ออกปั่นจักรยานไปทำความดี ด้วยการผนวกการฝึกซ้อมจักรยานเข้าด้วยกัน วางแผนการฝึกซ้อมไว้ว่า จะทำการปั่นจักรยานจากที่พักบริเวณบึงปรีดา ไปให้ถึงชายหาดชะอำ โดยปั่นจักรยานอ้อมไปทางตัวจังหวัดเพชรบุรี ไปสิ้นสุดที่ชายหาดชะอำ และลงมือกระทำความดี ด้วยการช่วยกันเก็บเศษขยะที่ตกหล่นบนพื้นดิน นำไปทิ้งในที่ที่ขยะควรอยู่
.......................


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป

ก่อนออกปั่นจักรยาน ได้พูดคุยกับน้องมอสว่า ขอให้เราตั้งจิตให้มั่นอยู่กับความสุขในการปั่นจักรยาน ยามใดที่เมื้อยล้า เหนื่อย ขอให้เรานำดวงจิตคืนสู่ที่เดิม ณ จุดตั้งมั่น ที่เราได้ตั้งปณิธานในการปั่นจักรยาน ว่า จะปั่นจักรยานด้วยความสุข ทำความดีด้วยความสุขที่แท้จริง
................

............
ขอให้เรา ใช้ห้วงเวลาสั่น ๆ ช่วยกันเก็บขยะมูลฝอย เพื่อดำรงไว้ซึ่งจิตสำนึกแห่งความดีงามให้อยู่กับตัวเรา

และอาเนิ่มเชื่อว่า นี้คือความภาคภูมิใจที่พ่อแม่เราได้เห็น พ่อแม่เราปรารถนาที่จะให้เราเป็นคนดี ลูกชายของเราได้ทำความดีความงาม................

Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป

ทิ้งขยะไม่เลือกที่ จะเป็นผู้ดีได้อย่างไร เป็นคำพูดของท่าน ร.ท. ดร. ปรีดา หวานใจ ในวันที่ข้าพเจ้าไปกราบลาท่านกลับบ้านพิษณุโลก และได้กล่าวกับท่านว่า กระผมได้ชักชวนเด็กไปทำความดี ด้วยมีท่านเป็นคุรุ เป็นครูให้กับเด็ก กระผมได้พาเด็กจักรยานไปเก็บขยะเพื่อตอบแทนในความมีเมตตาจิตของท่าน ที่ได้ให้ที่พัก และกระผมได้พาเด็กไปเก็บขยะที่ชายหาดชะอำ เพราะนี้คือ สิ่งที่กระผมเชื่อว่า จะช่วยไถ่ความรู้สึกสำนึกจิตในสถานะเป็นบุคคลหนึ่งที่ทำหน้าที่เป็นโค้ช จักรยานในการเดินทางมาแข่งขันจักรยานในครั้งนี้ หน้าที่ของเราคือสอนเด็กให้เป็นคนดีอีกทางหนึ่งนอกเหนือจากความสามารถทางการกีฬา
.......................

ลุงปรีดาบอกกล่าวชื่นชมด้วยความยิ้มแย้มแจ่มใส ให้คำสอนหลายประการ คำพูดได้พรั่งพรูมาจากใจท่าน และได้กล่าวชื่นชมเด็กจักรยานจากบ้านศูนย์ฝึกจักรยานแห่งนี้ด้วยคำพูดทีออกมาจากดวงใจ.......................

Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป

กระผมกล่าวย้ำกับท่านว่า เหรียญทองไม่มีความหมาย ความสำคัญคือทำอย่างไรให้เด็กเป็นคนดี ................................


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


กระผมไม่สามารถที่จะเก็บขยะได้ทุกชิ้นในทุก ๆ ที่ ที่เดินทางไป
แต่กระผมสามารถที่จะไม่ทิ้งขยะลงพื้นได้ ด้วยความรับผิดชอบต่อตัวเราเอง
............

Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป
..............................................................

ลุงปรีดา เจ้าของบึงปรีดา วันที่เข้าไปลาท่านกลับเมืองพระพิษณุโลกสองแคว

Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป


Thanks: ฝากรูป

[เสือตลาดใต้ เหมียวๆ]

ยอดเยี่ยมครับ ขอแสดงความนับถือ..จิตอาสา..ของโค๊ชเนิ่ม สร้างพื้นฐานของคนดัวยการเก็บขยะสุดยอด :ugeek:

[พอทนได้]

วงษ์พานิช (จักรยาน) ครับ ความคิด+การลงมือทำ เยี่ยมครับพี่.......... หมวกพี่เนิ่มสวยนะ....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ยอดเยี่ยมครับ ขอแสดงความนับถือ..จิตอาสา..ของโค๊ชเนิ่ม สร้างพื้นฐานของคนดัวยการเก็บขยะสุดยอด :ugeek:

หลังจากเดินทางรอนแรมเฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวมาอย่างต่อเนื่อง พอที่จะสรุปเป็นเนื้อหาได้อย่างชัดเจนว่า การที่จะปลูกต้นไม้งามเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรใหญ่ได้

ประการแรกสุด บุคคลที่ให้กำเนิดชีวิต คือพ่อ แม่ ซึ่งมีความสำคัญอย่างยิ่ง ในการเฝ้าถนอมและเลี้ยงดู อบรมบ่มนิสัย เฝ้ารักทำนุบำรุง กระผมเองเป็นพ่อ และมีเด็กอยู่กับบ้านด้วยกันหลายท่าน ก็ต้องคอยเฝ้าบำรุงต้นไม้ให้เป็นครูเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา

ฐานแห่งชีวิตของเด็กคือพ่อ คือแม่ เด็กที่มาอยู่ในบ้านศูนย์ฝึกจักรยาน พื้นฐานการอบรมสั่งสอนมีความแตกต่างกันอย่างมาก ถ้าพ่อแม่มีความใส่ใจต่อสิ่งที่พ่อแม่คิด ต่อสิ่งที่พ่อแม่สอน ก็จะช่วยทำให้จิตของเด็กเกิดการเรียนรู้อย่างลึกซึ่ง แต่ถ้าพ่อแม่สอนลูกว่า ขนมอย่าแบ่งให้ใครทาน เก็บไว้จะได้กินเมื่อหิว พ่อแม่ก็ได้สร้างพื้นฐานให้กับเด็กไปในอีกแนวทางหนึ่งเช่นกัน

......

ความสำคัญคือพ่อกับแม่ และที่สำคัญควบคู่กันคือมิตรผู้มีความอารี กัลยาณมิตรที่งดงาม หากเด็กคนหนึ่ง ถูกแวดล้อมไปด้วยกัลยาณมิตรที่งดงาม มิตรที่งดงามจะเป็นคำตอบให้กับเด็กได้เห็นโลกที่เสียสละ โลกของความเป็นพลเมืองจิตอาสารับใช้ โลกของความเกื้อกูล

.....

ถ้าถามว่า เราจะไปหามิตรที่งดงามได้ที่ไหน ก็ตัวเรานี้นี่เองที่เป็นมิตรที่งดงามให้กับเด็กได้ เราจะเป็น เราจะทำได้อย่างไร เราผู้มีหน้าที่ในหลายเรื่องหลายประการ จะเป็นมิตรที่งดงามให้กับเด็กได้ไหม กระผมเข้าใจว่าเราคือมิตรที่สามารถสร้างสรรค์เด็กในความดีงามได้

กระผมมีเด็กชายคนหนึ่ง ที่เป็นไม้อ่อนต่อโลกที่ดัดได้ด้วยความดีงาม อายุยังน้อย เมื่อเราทำการปลูกต้นรักพร้อมกับพ่อแม่ด้วยการเป็นมิตรที่งดงาม พ่อแม่ช่วยอบรมบ่มความดี มิตรที่งดงามช่วยส่งเสริม มิตรที่งดงามนั้นเมื่อเทียบเคียงให้กว้างขึ้น คือเราและท่าน คือคุรุ คือครู คือผู้ประกอบอาชีพทุกอาชีพ คือมนุษย์ทุกชีวิต เป็นบุคคลผู้ทำหน้าที่มิตรที่งดงาม

......

แต่ว่า ในขณะที่พ่อแม่สอนอบรมบ่มนิสัยให้ความรัก มิตรที่งดงามกำลังทำอะไร มิตรที่งดงามจะช่วยพ่อแม่ได้หรือไม่ เพราะเราคือกงล้อของสังคมที่กำลังเคลื่อนไหว เราบรรทุกหัวใจของเขาไปด้วยสิ่งอันใด

.......

กระผมก้มลงเก็บขยะ สอนเด็กให้ไม่เดินก้าวข้ามเศษขยะ โรงเรียน ชุมชน คุรุ คุณครู ควรหรือที่จะเดินก้าวข้ามเศษขยะที่อยู่ต่อหน้าต่อตา เมื่อคุรุ ครู พ่อแม่ บุคคล ไม่เดินก้าวข้ามเศษขยะ คือเราไม่เดินก้าวข้ามความรักต่อเพื่อนมนุษย์ และแน่นอนอย่างยิ่งว่า เราไม่ก้าวข้ามความรับผิดชอบ

.......

คำตอบของกระผม ที่ค้นหามาว่า เราจะวางปัญหาทั้งหลายทั้งปวงได้อย่างไร

'' คือมีพ่อแม่เป็นฐานราก มีมิตรที่งดงามเป็นคู่ชีวิตให้กับเด็ก '' ....

ขอเรียนเชิญท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน เดินทางเข้าไปสัมผัสมิติทางจิตวิญาณในการช่วยกันก่อร่างสร้างชุมชนแห่งความรัก ด้วยมิตรที่งดงามดังที่กล่าวถึงขอรับ

....

กระผมไม่ท้อถอย ถึงแม้นว่า เราเดินทางไปที่ใดก็ตามอย่างไร้การเหลียวแลหรือเหรียญรางวัล เด็กนั่งรถยนต์ฝ่าแดดทนลมฟ้าลมฝน ซี่ลวดและเงาล้อได้ฉายแววสะท้อนแสงใต้แสงจันทร์งาม คือราตรีที่เราเหยียบย่าง และที่ที่เราไปนั้น คือที่ที่ไร้ซึ่งขยะ ที่ที่เราเหยียบย่ำก้าวย่างแต่ละก้าว จะเป็นอาณาบริเวณที่สะอาดในจิตใจของเรา

http://gotoknow.org/blog/abcdefa/423241

[เนิ่ม ชมภูศรี]

วงษ์พานิช (จักรยาน) ครับ ความคิด+การลงมือทำ เยี่ยมครับพี่.......... หมวกพี่เนิ่มสวยนะ....

หายไปนานเลยนะครับ หมวกนี้เป็นหมวกเอกลักษณ์เลยละครับ ใส่สบาย ส่วนข้างในนั้น เคยเป็นหมวกที่คว้าเหรียญทองซีเกมส์มาแล้วนะเนี่ยะ....

ขอบคุณมากครับที่เข้ามาอ่านเรื่องเล่า ดีใจที่พิมพ์ให้กำลังใจครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

...ขอขอบพระคุณมากครับ

ดีใจมากครับกับข้อคิดที่ช่วยส่งเสริมสร้างฐานรากแห่งความดีงาม นี้จะช่วยให้เกิดแรงผลักดันการเคลื่อนที่ของพลังแห่งความดีงาม ทุกอย่างล้วนแล้วแต่การลงมือกระทำด้วยความเพียร ด้วยความรัก

......

เหรียญทองไม่มีความหมาย แต่จะทำอย่างไรให้เด็กเป็นคนดี ชัดเจนมากสำหรับทีมจักรยานทีมนี้ ขอฝากไว้ในใจของทุก ๆ ท่านด้วยครับ

.......

ทีมจักรยานจากบ้านศูนย์ฝึกนี้ ตั้งชื่อเป็นศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 เพราะต้องอาศัยที่พักของหน่วยงานราชการเป็นที่พำนัก นั้นคือพระคุณอย่างยิ่งสำหรับกองบิน 46 ที่มีท่านผู้ใหญ่ใจดีคอยให้ความอนุเคราะห์ดูแล

แต่ทีมจักรยานทีมนี้ ไม่ขอเงินใคร ไม่ขอสปอนท์เซอร์ ไม่ต้องการปัจจัยภายนอกใด ๆ ทั้งสิ้น จักรยานก็มีดีบ้างไม่ดีบ้าง ตอนนี้จักรยานที่ใช้ลงทำการแข่งขันกันราคาถึงคันละ สองแสนกว่าบาทก็มี แสนกว่าบาทเยอะแยะไปหมด สำหรับทีมเรา สามหมื่นสี่หมื่นนี่ เป็นรถที่ดีที่สุดแล้ว .....

.....

แต่นั้นมิใช่หัวใจ เพราะหัวใจเราต้องการสร้างพื้นฐานแห่งความดีงาม ต้องการปลูกต้นไม้แห่งความรัก
....

บางครั้งเด็กไปแข่งจักรยานกัน ต้องนั่งหลังท้ายกระบะ นั่งทนต่อลมแดดลมฝน มิใช่สิ่งที่ทำให้เราท้อถอย กระผมไม่ท้อถอย ถึงแม้นว่า จะไม่มีเหรียญรางวัลกลับบ้าน แต่การก้าวย่างของเราแต่ละก้าว พื้นที่ที่เราไปนั้นจะต้องไม่มีขยะ เด็กศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 ไปที่ไหนที่นั้นต้องสะอาด หมดจรด ด้วยความใส่ใจของตัวเราที่สื่อสารกับเด็กจักรยาน

........

ความใส่ใจคือหัวใจสำคัญ มีหลายครั้งที่เด็กพรั้งเผลอ ทิ้งเศษถุงขยะลงกับพื้น ก็บอกให้ไปเก็บเสียให้เรียบร้อย ไม่ประนามหรือกล่าวโทษ แต่จะสอนให้เกิดสำนึกจิตด้วยความใส่ใจ ...


ที่ที่เราเหยียบย่างก้าว คือพื้นที่ที่มีความสะอาดในดวงใจ