จะเรียกว่า พาหนะฟ้าประธาน หรือ พระเจ้ามอบมาให้ ก็คงไม่ผิดแม้นประวัติ จะบอกว่า ก่อนคริสต์ศักราช 2300 ปี ชาวจีนไม่ปรากฎชื่อบันทึก
ได้ประดิษฐ์ยานพาหนะทางบกที่มีลักษณะคล้ายรถจักรยานขึ้น
และต่อมาชาวอียิปต์ และอินเดียก็ได้ประดิษฐ์ขึ้นเช่นเดียว
กันแต่ไม่มีรายละเอียดเกี่ยวกับลักษณะรูปร่าง
และในปี ค.ศ. 1790 ชาวฝรั่งเศษชื่อ Count Mede de Sivrac
ได้ประดิษฐ์ยานพาหนะคล้ายรถจักรยาน ประกอบด้วยล้อ 2 ล้อ
เชื่อมกันด้วยไม้ ทำเป็นรูป คล้ายหลังม้า หรือหลังสัตว์ต่างๆ
และเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยการไสด้วยเท้า จะเห็นว่าจักรยานแก่กว่าพวกเราทุกคน
และหากเทียบอายุจักรยานตั้งแต่เกิดมา เทียบกับช่วงวัย พวกเรานักปั่น ที่อ่านกระทู้อยู่นี่ ทุกคน
ถือเป็นคนยุคสมัยเดียวกัน ไม่ว่า หนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ สาวน้อย สาวใหญ่
จะเกิดก่อน เกิดหลังกัน ก็เพียงเกิดห่างกันไม่กี่ปี เมื่อชื่นชอบในการปั่น เราก็แทบจะเป็นวัยเดียวกัน
อายุเกาะกลุ่มไม่ทิ้ง ไม่ต่างกันเลย เพราะจักรยานที่คนปั่นนั้น เขาเกิดขึ้นมาในโลกมาตั้งแต่สี่พันปีกว่า ที่แล้ว
จักรยานอาจเป็นพาหนะชนิดเดียวของโลก ที่ขับเคลือนด้วยแรงคน ยืนยงข้ามกาลเวลา
และผู้ปั่นมีความสุขแบบ อกาลิโก ไม่ขึ้นกับเวลา ยุคสมัย เพราะตั้งแต่โบราณอดีต จนปัจจุบัน และพนันว่าพาหนะชนิดนี้
ปั่นแล้วมีความสุขถึง โลกอนาคต ใช้แล้ว ปั่นแล้ว มีรู้สึกมีความสุขทุกคน
ไม่ว่าเด็กน้อยอนุบาล จน วัยเกษียณงาน หรือ วัยมากกว่านั้น
แม้กระทั่งผู้ป่วยเข้ารักษาต่างๆ ยังใช้จักรยาน (แบบตั้งนิ่ง ) เป็นเครื่องมือกายภาพบำบัดฟื้นฟูร่างกาย
พาหนะแห่งสุข ปั่นสุข ทุกเพศ วัย ไม่จำกัดชนชั้น เชื้อชาติ โอกาสมีเสมอ หากไม่ทิ้งมัน ไม่มีล้าสมัย
ขอเป็นกำลังใจให้ผู้รักการปั่นเที่ยว ทุกพิกัดของโลก ทุกละติจูด ลองติจูด มีคุณค่าเท่าเทียมกันเสมอ
ปั่นเที่ยวจุดใดของโลก ก็คือปั่นเที่ยว ไม่ต้องเทียบกับใคร ว่าเราปั่นทริปเล็ก หรือทริปใหญ่กว่า
สำคัญว่าทุกครั้งที่ปั่น มีความสุขไหม
..ไม่ต้องบิน ให้สูง อย่างใครเขา
จงบินเอา เท่าที่เรา จะบินไหว
ท่าที่บิน ไม่จำเป็น ต้องเหมือนใคร
แค่บินไป ให้ถึงฝัน เท่านั้นพอ..
กลอนเขียน โดยคุณครูวรางค์ภรณ์ เนื่องจากอวน
อาชีพ รับราชการครู (ตอนนั้น) สถานที่ทำงานโรงเรียนวัดบ้านดาบ
แต่งเมื่อ ๒๗ กรกฎาคม ๒๕๕๒ เพื่อให้แนวทางชีวิตแก่ศิษย์ท่าน
ให้ก้าวหน้า เดินหน้า แบบเป็นตัวของตัวเอง ฝันเราก็ฝันเรา ฝันใครก็ฝันใคร
ไม่ต้องไปเทียบกับใคร แค่เราไม่หยุดบิน ก็ได้ชื่อว่าไม่ทิ้งฝัน และอยู่บนการเดินทางอย่างมีสุข
ยังใช้ให้กำลังใจกับคนยุคปัจจุบัน และใช้ให้กำลังใจคนปั่นจักรยานที่มีฝันในการเดินทาง ได้ดีทีเดียว
ผมว่าวันหนึ่งข้างหน้า ทุกคนก็ต้องสูงวัยขึ้น และทิ้งความหนุ่มสาวไว้เป็นอดีต
การปั่นจักรยานก็คงเปลี่ยนลักษณะตามวัย อาจไม่ห้าวแบบตอนหนุ่มสาว
แม้นทริปที่ปั่นได้ อาจจะแค่ใกล้ๆบ้าน ไม่โลด ไม่โผน ไม่เดือดไม่ร้อน ไม่รบกวนใคร
มีกลุ่มก็ปั่นกลุ่ม ไม่สะดวกปั่นกลุ่ม ก็ปั่นคนเดียวโดดๆ หรือปั่นเที่ยวแบบมีตัวช่วยสลับ
แต่อย่างน้อย จักรยานก็ทำให้เราคนปั่น แข็งแรง ไม่เป็นเบาหวาน ความดัน
ไม่เป็นโรคหัวใจ ให้ลำบากค่าหมอ และ มีสุขภาพกาย ใจที่ดี
กว่าเพื่อนๆวัยเดียวกัน ที่เขาไม่ปั่นจักรยาน และได้ใช้งานเทคโนโลยีอมตะ
ที่ร่วมสมัย ไม่เคยล้าสมัย ของมวลมนุษย์ชาติ
สังเกตคนรอบๆ ข้างสิ จะเห็นว่า
คนที่ได้เดินทางท่องเที่ยวสม่ำเสมอ คนไม่ทิ้งฝันและทำฝันบ่อยๆ
ไม่จำเป็นต้องฝันใหญ่ ฝันเล็กๆนี่แหละ แต่ทำบ่อยๆ ไม่หยุดฝัน
คนนั้น จะแก่ช้า หนุ่มนาน สาวกรี้ด ครับ
ฮ่า ๆๆ ร่ายเขียนซะยาว ยกแม่น้ำทั้งห้า แค่ผมอยากจะบอกสั้นๆว่า " ปั่นกันเถอะครับป๋า "