ตู้เก็บความประทับใจ

[บ้านต้นสน]

ทริป ลพบุรี - นครสวรรค์

ณ.หน้า อนุสาวรีย์ จอมพล ป. พิบูลสงคราม เวลา 7 โมงกว่าแล้ว ผู้นำนับและรวบรวมสมาชิกได้ 10 คน
เด็ก 1 วัยรุ่น 1 ผู้ใหญ่ 6 วัยร่วง 2
ผู้หญิง 1 ผู้ชาย 9
หมอบ 4 ภูเขายางใหญ่ 4 กลาง 1 เล็ก1

จุดหมายแรก คือ ต้มเลือดหมูพี่เล็ก
ใครคือหัวลาก ปั่นนำจำไม่ได้ แต่ผมไม่เคยนำ
หากจำไม่ผิด น่าจะ เป็น คุณขิง กับคุณดอนบิ-อัง-คิ

ถึงร้านพี่เล็ก พี่เล็กไม่อยู่ ซัดต้มเลือดหมูชามใหญ่ 40 บาท อร่อย แต่ ข้าวแข็ง (ไม่นุ่มฟันคนแก่เลย)

ออกจากร้านพี่เล็กไปตามสายเอเซียได้หน่อยหนึ่งแล้วเลี้ยวซ้ายผ่านศาลจังหวัดสิงห์บุรี ข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาที่สะพานดั้งเดิม ฝ่าไฟเขียวเลี้ยวขวา มุ่งสู่ อินทร์บุรี

ตามลมไปเรื่อยๆ ความเร็วไม่เคยน้อยกว่า 30 เลย บางครั้ง หมอบขึ้นไปนำถึง 42
เฉลี่ยอยู่ที่ 34-35

ผ่านอินทร์บุรี-โพนางดำ(เคยแวะกินข้าวผัดใส่ซีอิ๊ว ดำสมชื่อโพนางดำ) -สรรพยา...อัดกันไปถึงชัยนาท..ไม่มีการแวะทักทายใครทั้งสิ้น ...ผมจำทางไม่ได้เลย
จำได้แต่ว่าผ่าน หน่วยงานสร้างทาง ที่เราชาว ลิงล้อลม เคยปั่นเลาะแม่น้ำน้อยแล้วมาโผล่ตรงนั้น เมื่อหลายปีมาแล้ว

จำได้อีกอย่างหนึ่งว่ามีคนอ้วน แต่สวย ขี่มอร์ไซค์ สวนไป
นานๆจะได้เห็นสักที คนอ้วนแล้วสวย เธอดูดีมากๆเลย หากเธอลงมาเดินคงจะสวยกว่านี้ เพราะ มอร์ไซค์ที่เธอนั่งดูเล็กไปถนัดตา

ปั่นกันไปเรื่อยๆ ผมแวะกินน้ำที่ปั๊มน้ำมันก่อนถึงแยกมโนรมย์

และแล้วก็เหลือผมอยู่คนดียว เพราะปั่นตาม พี่ต้อย วีลเลอร์ ที่ลากผมที่ 41-42 อยู่นานจนผมหมดแรง หลุดเดียวดาย

คุณขิงกับสก๊อตยางใหญ่ ถอยลงมาปั่นเป็นเพื่อน จนไปทันกลุ่มที่จอดรอแถวๆร้านน้ำก่อนถึงพยุหะ
ขาผมเริ่มตึงๆ จึงถามหาร้านขายยาเพื่อซื้อ เจลเย็นๆที่เคยปกป้องตะคริวไม่ให้มาเยือน

พรรคพวกเกรงว่าจะไม่ทันรถไฟ รีบรุดและเร่งปั่นช่วงสุดท้าย ระยะทางประมาณ 35 กม.
เริ่มออกจากจุดพักจุดสุดท้ายเป็นทางเทลงยาวๆ
ผมเห็นเสื้อสีแดงๆขาวๆเป็นกลุ่ม ค่อยๆเล็กลงและหายลับไป

คุณดอนถอยลงมาต้อนผม และ ปอปุ้ย

พอดีมีรถขนของเก่าควันดำความเร็วประมาณ 40 ผ่านมา
ผมไม่เพียงเข้าไปจี้ท้ายบังลมเฉยๆ อาศัยจังหวะที่คนขับกินขนมที่คนนั่งข้างๆป้อนให้ ลดความเร็วลง
เอื้อมมือไปเกาะที่โครงกระบะท้ายทันที ทำให้สบายได้พักไปประมาณ 2กม. มีรถจอดอยู่ข้างทาง รถคันที่ผมเกาะมาไม่เบนขวาออกบ้างเลย ผมเลยจำต้องปล่อยมือ (นึกถึงเพลง อย่าปล่อยมือ..ของไม้เมือง..ขึ้นมาทันใด)

ทางชันขึ้นเรื่อยๆ ตะคริวเริ่มถามหา อีกแล้ว
ผมลดเกียร์ ลง รถก็ช้าลงทันที อาศัยแรงดึงแทนกด
กดขาข้างซ้ายเพียงข้างเดียว มองเห็นหลัก กิโล เหลือ อีก 15 กม. กับเวลาที่รถไฟจะเทียบชานชลาอีก 30นาที
แต่ผมยังใจเย็นเพราะ เชื่อว่า รถไฟขบวนนี้ไม่เคยตรงเวลา (นั่งมา 3 ครั้งแล้ว )

ไปได้อีก 5 กม. ต้นขาใกล้หัวเข่าเริ่มขมึงเกร็งตัวขึ้นทั้งสองข้าง หากขืนฝืนไปต่อจะเป็นตะคริวแน่ๆ นึกถึงการเป็นตะคริวทั้งสองขาครั้งก่อนๆที่เคยเป็น ทรมานมาก แล้วโลกก็ไม่เคยหยุดหมุน รอเพื่อให้ผมหายสักที มีแต่ต้องช่วยตัวเอง

ผมเบนรถเข้าร้านอาหารที่ว่างวาย คล้ายกับจะมีร้านขายของรวมอยู่ด้วย ผมดีใจที่เห็นชั้นวางของ และตู้หลายตู้ เรียงลดหลั่นกันไป ตู้แรก วางยาสระผม ครีม ต่างๆหลายชนิดหลายยี่ห้อ ที่ตรงมุมตู้ กรวยยกทรงสีต่างๆวางซ้อนๆกันอยู่-ชมพู-แดง-ฟ้า

บรรดาสาวๆนั่งคุยกันอย่างออกรส อาจจะคุยกันถึงละครโทรทัศน์ที่จบบริบูรณ์ไปแล้วว่า ทำไมขมถึงต้องดูแลอาสยามเหมือนที่อาสยามเคยดูแลขม คำว่า ขมจะดูแลอาสยาม หมายถึง ยอมเป็นภรรยาอาสยามใช่หรือไม่

ให้ฟ้าผ่าตาย คุณเธอไม่รู้จัก ตะคริว ทำหน้า งงงง เมื่อผมยืนขาแข็งเด๊ก ถามหายาหลอดๆชื่อแปลกๆที่เธอไม่รู้จักและไม่มีขาย สุดท้ายยาหม่องถ้วยทอง ตลับละ 10 บาท ก็ช่วยพยุงผมไว้

เธอช่วยผมเปิดฝายาหม่อง แต่ก็ยังทำหน้างงไม่หาย และถามซ้ำอยู่นั่นแหละว่าปั่นมาทำไมกัน ปั่นแล้วก็นั่งรถไฟกลับ
ไม่เห็นได้อะไร สนุกนักหรือ

ผมตอบในใจว่า นั่นน่ะสิ ..แล้วให้นึกอิจฉา คนที่ไม่รู้จักตะคริวขึ้นมาเหมือนกัน..ความเจ็บปวดอย่างอื่นเธอจะรู้จักไหมหนอ...

ต้นขาทั้งสองข้างคงพอใจ ที่ผมใช้ฝาขุดและขูดยาหม่องเป็นก้อนละเลงบริเวณที่น่าเป็นห่วง ความร้อนจากยากลิ่นหอมคุ้นจมูกสีเหลืองอ่อนค่อยๆแผ่ซ่านขณะที่ผมค่อยๆปั่นขึ้นเนินก่อนถึงค่ายจิระประวัติ ด้วยจานหน้าเล็กสุด

ผมไหว้ ขอพรกรมหลวงชุมพร เจ้าพ่อเขาเขียว และทุกๆศาลที่นัยน์ตาเบลอๆมองเห็นว่าเป็นสีของริบบิ้นพวงมาลัย

ในที่สุดก็ลากสังขารอันอ่อนระโหยมาถึงสี่แยกคุ้นเคย ระหว่างรอไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว ผมควักยามาทาซ้ำ

น้ำอ้อยขวดโตเย็นเฉียบราคา 20 บาท วางขายบนรถเมื่อพ้นสี่แยกไปหน่อยนึง ช่วยให้ผมพาร่างกายที่ไม่ต้องทำให้ใครเดือดร้อนมาถึงสถานีรถไฟทันเวลา

เมื่อพบหน้ากันครบทีม ความทุกข์ใดๆก็มลายหายไปสิ้น

รถไฟเสียเวลา 3 ชั่วโมง

พวกเราถึงสถานีรถไฟลพบุรี ประมาณ 6 โมงเย็น
และพูดกันว่า จะไปไหนดีในวันหยุดคราวต่อไป

ป.ล. สาวขายาวที่สถานีรถไฟนครสวรรค์ ดูเก้งก้างแต่ก็สวยน่ารักดี

[คุณยาย]

ชอบป้าแต๋วค่ะ
ร้านป้าแต๋วห้ามพา..กิ๊ก ไปเด็ดขาด.......

[WINDY CITY]

เมื่อวานนี้ปั่นทริปสั้นๆ พาแขกต่างเมืองไปดูบ้านสุดท้ายของวายร้าย/อันธพาลของ Chicago...

[บ้านต้นสน]

นึกถึง ปืนกลจาน ขึ้นมาเลยครับ

[ตี๋เล็ก-เด็กรังสีฯ]

[คุณยาย]

เสียเจ้า

เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า
มิหวังกระทั่งฟากฟ้า ซบหน้าติดดินกินทรายฯ

จะเจ็บจำไปถึงปรโลก ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย
จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย อย่าหมายว่าจะให้หัวใจฯ

ถ้าเจ้าอุบัติบนสวรรค์ ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้
สูเป็นไฟเราเป็นไม้ ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณฯ

แม้แต่ธุลีมิอาลัย ลืมเจ้าไซร้ชั่วกัลปาวสาน
ถ้าชาติไหนเกิดไปพบพาน จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตาฯ

ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า
เพื่อจดจำพิษช้ำนานา ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอยฯ

บทกวี เสียเจ้า.... ของท่าน อังคาร กัลยาณพงศ์


ฝากเสียเจ้า....และ....เจ้า
ไว้ที่ตู้เก็บความประทับใจด้วยค่ะ

[คุณยาย]

บทกวี เสียเจ้า ทำให้นึกถึงท่านผู้นี้.......ขึ้นมาดื้อๆ



ขอสุมาเต๊อะพระ เจ้า ตา
อย่าได้ว่าหลานลามปาม


.

[ตี๋เล็ก-เด็กรังสีฯ]

เหมือนพระเจ้าตามาก ๆ ครับคุณยาย ฝีมือใครเนี่ย รูปนี้ คงที่แหลมสิงห์...

[โส(เสือดำ)]

คุณยายเก่งมากๆ เก่งหลายอย่างด้วย สุดยอดจริงๆ

[บ้านต้นสน]

ขอชมและชื่นชมในความพยายามของคุณยาย
สัดส่วนยังไม่ได้ครับ
ต้องศึกษาเรื่องสรีระของคนหากอยากวาดรูปคน
ตั้งแต่นัยน์ตาขึ้นไปจนถึงผมบางๆ ใช้ได้ทีเดียว
จมูก-ปาก ไม่ใช่
มือ - ต้องศึกษา แบบหมอศึกษาโรคเฉพาะทางอีกที คือ วาดมือ อย่างเดียว
ข้อสอบวาดรูป เข้า คณะสถาปัตย์ ศิลปากร "จงวาดมือของตัวเอง"

สรุปแล้วเค้าหน้าดันไปเหมือน ผู้ประกาศข่าว ที่ชอบอ่านคู่กับคุณ กนก

ยังไงๆก็ขอบคุณมากๆครับ

[คุณยาย]

เป็นภาพคนเหมือนภาพแรกที่วาดค่ะพี่บ้านต้นสน
ต้องขออภัยที่จิ๊กรูปพระเจ้าตามาเป็นแบบ
แสงเงายังใช้ไม่ได้ด้วยค่ะ ครั้งหน้าจะทำให้ดีกว่านี้
องค์ประกอบภาพ ยังขาดโหลยาดอง กับมะขามเปียก
ถุงท๊อฟฟี่ข้างๆ.....ขัดตามาก

ขอภาพนี้เป็นนายแบบอีกครั้งนะคะ ......

[คุณยาย]

ขอบคุณในคำชมค่ะพี่โส.........ยายเก่งมากเรื่อง.......กินเก่งค่ะ

คุณตี๋เล็ก...มองว่าเหมือนพระเจ้าตา ....จริงง่ะ!

[ตี๋เล็ก-เด็กรังสีฯ]

นี่ขนาดภาพแรกนะ แววมาดีแล้วครับคุณยาย...

[โส(เสือดำ)]

พระเจ้าตาเก่งกว่า..แต่วาดม้าย..เป็น

[บ้านต้นสน]

เหมือนเรื่องเพลงเลยครับพี่โส ร้องไม่เป็น แต่ ฟังเป็น
เรียนหนังสือก็ไม่เก่ง แต่ สอบเก่ง 555+