มิตรภาพที่อยู่ ณ ฟากฟ้าไกล กับการให้เงินบริจาคเด็ก ๆ ...

[เนิ่ม ชมภูศรี]

สืบเนื่องจากเรื่องการขายกางเกงจักรยาน เมื่อคืนนี้ ได้มีโทรศัพท์ติดต่อมาหาข้าพเจ้า เป็นการพูดคุยในขั้นต้นคือท่านจะขอซื้อกางเกงจักรยาน ตนเองก็ได้อธิบายเรื่องรายละเอียดถึงเงินกำไรว่านำไปใช้เป็นค่าข้าว ค่าอาหาร และเมื่อคุยกันได้สักระยะหนึ่ง ท่านก็บอกว่าไม่มีความจำเป็นต้องใช้กางเกงจักรยาน เพราะอยู่ต่างประเทศ ทำให้การสนทนาเป็นไปแบบแปลกใจมากยิ่งขึ้น แต่เมื่อคุยกันไปจึงทราบวัตถุประสงค์ของท่านผู้หญิงท่านนี้....

โดยบอกว่า ลูกชายเป็นนักกีฬาอยู่ที่ประเทศฮอลแลนด์ และโทรศัพท์ที่คุยกันนั้นก็เป็นสายตรงมาจากต่างประเทศ ลูกชายเปิดเวปบอร์ด THAI MTB ให้ท่านดู จึงเกิดความคิดที่จะช่วยเด็ก ๆ จักรยานของศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 ที่ข้าพเจ้าได้สร้างงานสานฝันอยู่ เพราะในสมัยเด็กท่านก็เล่าให้ฟังว่ายากจนเช่นกัน ...

การดูแลกันท่านกล่าวว่าจะช่วยเหลือเป็นค่าอาหารให้กับเด็ก ๆ เดือนละ 1000 บาท อย่างต่อเนื่องไป......

เมื่อคืนข้าพเจ้านอนไม่หลับเลยครับ ที่เคยไม่คิด ไม่เคยฝัน ว่ากิจกรรมที่กระทำอยู่นี้ จะได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจถึงขนาดนี้ สิ่งหนึ่งที่จะขอกล่าวต่อไปนี้นั้น เป็นเรื่องที่ต้องเดินทางเข้ามารายงานให้ทุกท่านทราบ และขอขอบพระคุณทางเวปบอร์ด THAI MTB ที่ได้เป็นสื่อสาธารณในการสร้างสรรค์วงการจักรยานประเทศไทย ตลอดจนก่อให้เกิดการเปลี่ยแปลงสังคมในการเดินทางไปสู่กระบวนการดูแลช่วยเหลือกันอย่างแท้จริง

คงไม่มีอะไรที่ดีไปกว่าการเดินทางเข้ามาบอกกล่าวให้ทุกท่านทราบ และเปรียบเสมือนการเป็นหนี้บุญคุณ การชดใช้นั้นคือเรื่องการกระทำด้วยจิตใจ ด้วยความรัก ด้วยความสวยงาม ทั้งต่อพี่น้องทุกท่าน ทั้งต่อจักรยาน ตลอดจนเวปบอร์ดของ THAI MTB ขอรับ

การก้าวย่างของเด็ก ๆ การเจริญเติบโตขึ้นไปสู่กระบวนการดำรงชีวิตที่ดีงามนั้น เราอยู่ในสถานะของผู้มีโอกาสมากกว่า ขอความรักที่เรามี มอบให้กันด้วยใจจริง นั้น คือสิ่งที่ตนเองอยากจะกล่าว ว่าพี่น้องของผมเป็นเช่นนี้ พี่น้องร่วมสายเลือดเดียวกัน จักรยาน.....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ขอคาระวะในความมีน้ำใจของพี่น้องทุกท่าน ....ที่คอยเฝ้าดูแลห่วงใยกันอยู่ ตนเองก็ไม่ได้เคยคิดว่าจะมีเรื่องที่สวยงามเช่นนี้มาก่อน โดยเฉพราะอย่างยิ่ง กำลังใจที่ได้สื่อและถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษรให้ได้เกิดนิมิตรแห่งความปิติสุข ตื้นตันจิตใจ ทำให้พลังที่มิต้องใช้สิ่งจูงใจดวงนี้นั้น มีความมานะที่จะก่อเกิดการกระทำให้เป็นที่พึ่งพิงของน้อง ๆ กันอย่างเหนียวแน่น ยิ่งใหญ่ ในความรู้สึกสำนึกรู้....

ขอเล่าต่อเนื่องอีกนิดหนึ่งครับ พอดีเมื่อคืนที่คุยกันกับท่านผู้ใจบุญนั้น ตนเองมิกล้ารับเงินที่ท่านมีจิตจะช่วยเหลือ ด้วยมิใช่ว่าจะกลัวเรื่องอันใด แต่เป็นความมิกล้าของตัวเองที่จะรับเงินโดยมิได้ตอบแทน และท่านยังไม่ประสงค์จะออกนามด้วย แม้กระทั่งข้าพเจ้ายังไม่ทราบชื่อ แต่เมื่อคุยกันไปได้นาน จึงตัดสินใจที่จะขอรับเงินที่ท่านต้องการจะให้ ด้วยเป็นความประสงค์ของท่าน และทำแล้วข้าพเจ้ารับรู้ได้ว่าเป็นความสุขใจโดยแท้จริง นั้นคือสิ่งที่เราจะรับได้ด้วยความเป็นปิติสุขโดยแท้ ดั่งการสื่อสารกันด้วยใจสู่ใจ ดั่งจิตที่เคลื่อนตัวเข้าหากัน แม้จากฟากฟ้าที่แสนไกล แต่เหมือนเป็นแม่ที่คอยห่วงใยลูกน้อย ...

และเป็นความประสงค์ที่จะไม่ก่อให้เกิดความเดือดร้อน จึงขอเงินของท่านจำนวน 1000 บาท ซึ่งแน่ใจได้ว่าท่านมีความต้องการมอบให้มากกว่านี้อย่างแน่นอน แต่ได้เรียนว่าขอเพียงมีข้าวให้เด็กทานเท่านั้น มิต้องการอันใดมากไปกว่านี้ ความใจดีของท่านนั้น จึงได้มอบให้เป็นเงินรายเดือน นับต่อเนื่องกันไปสองปี และจะมาเยี่ยมเด็กในอีกสองปีข้างหน้า

นั้น....เป็นเรื่องที่สวยงามครับ สวยงามจริง ๆ กับการมอบโอกาสในสถานะที่เป็นปัจเจกชนอันก้าวข้ามข้อจำกัดแห่งตนได้ เคยได้กล่าวไว้ว่า มีเงินเป็นพันหมื่นแสนล้านก็ไร้คุณค่า หากบาทเดียวโยนทิ้งไปไม่ได้...คุณค่าของความเป็นมนุษย์อยู่ตรงที่เราได้เริ่มต้นทิ้งเงินเพียงบาทเดียวเท่านั้นเอง

....และสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง เงินยิ่งให้เท่าไหร่ยิ่งไม่พอ ถมเท่าใดยิ่งไม่เต็ม ....แต่เราจะรู้จักพอได้ด้วยสำนึกแห่งตน ด้วยความสำนึกรู้ต่อบุญคุณ ด้วยความพอเพียงอยู่เท่านี้นั้น ข้าพเจ้าขอเพียงมีข้าวให้เด็กได้ทานกันอย่างสมบูรณ์ เท่านี้ขอรับ เพียงเท่านี้นั้น คือเรื่องยิ่งใหญ่เกินขอบเขตคำบรรยายแล้วขอรับ...........

..........ขอคาระวะพี่น้องทุกท่าน และมิตรภาพจากฟากฟ้าอันแสนไกล.....ด้วยดวงใจ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ข้าพเจ้าได้รับเกียรติที่มีท่านผู้มีจิตอันเป็นกุศล ทำการเฝ้ามองมาจากฝากฝั่งหนึ่งของขอบฟ้าที่แสนไกล จากฟากฟ้าอันสวยงามที่ทอประกายแสง จุดประกายฝันให้กับเด็กจักรยานในการอยู่ร่วมกัน ณ บ้านแห่งนี้...

วันนี้กับเรื่องการมองเห็นที่ตนเองไม่เคยได้คาดคิดถึงการให้พลังใจกัน ได้รับโทรศัพท์ติดต่อมาจากท่านผู้หญิงใจงาม พูดคุยสนทนากันอยู่นานพอสมควร จึงได้ทราบถึงแนวความคิดในการช่วยเหลือที่ท่านได้กล่าวถึงแนวทางไว้ว่า จะจัดหาเป็นเงินกองทุนเพื่อให้การสนับสนุนกิจกรรม โดยมาถึงวันนี้ ท่านได้ส่งมอบให้กับสามีดูเวปบอร์ดของศูนย์ฝึกจักรยานด้วย และเป็นที่น่ายินดีเป็นอย่างยิ่งว่า ทั้งสองท่านนั้น มีจิตอันเป็นความสวยงามจากภายในโดยแท้ ขอเรียนให้ท่านทราบว่า หากมีโอกาสในการเข้ามาเยี่ยมชมเวปบอร์ดแห่งนี้ เด็กนักกีฬาจักรยานทุกคนรับทราบได้ถึงความมีน้ำใจของท่าน และถ้าหากมีโอกาสโทรศัพท์มาที่เมืองไทยในยามค่ำคืน ข้าพเจ้ามีความประสงค์ที่จะให้เด็กจักรยานได้มีโอกาสในการสนทนากับท่านด้วยขอรับ ...

ด้วยคำว่าพลังใจที่ได้สื่อสารกับข้าพเจ้านั้น ถือว่าเป็นการจุดประกายฝัน ฝันของตัวเองนี้นั้น มิใช่เรื่องที่ว่าจะนำพาเด็ก ๆ ไปสู่ความยิ่งใหญ่หรือเป็นเลิศ หากแต่เป็นเรื่องกลับกันอย่างสิ้นเชิง ผลของการแข่งขันกีฬาคงเป็นเรื่องที่เป็นผลผลิตจากความรัก ซึ่งได้เรียนท่านทราบว่าไม่มีสิ่งใดเป็นความสมบูรณ์ในทุกเรื่อง เด็กที่อยู่ร่วมกันนี้ก็เช่นกัน ไม่มีความสมบูรณ์ทั้งเรื่องกีฬา เรื่องการดำรงชีวิต เรื่องการประพฤติปฎิบัติ ถ้าจะกล่าวไปแล้ว เด็กที่นี่หากเป็นมุมมองในสายตาของบุคคลอื่น คงสื่อได้ทันทีว่าเป็นเด็กเหลือขอ เกเร ไม่มีกฎระเบียบ ไม่รู้จักสัมมาคาระวะ ไม่รู้กาละเทสะ นั้นมีครบในตัวเด็กจักรยาน

ถ้าถามว่าทำไมเราถึงนำเด็กที่ไร้ระเบียบวินัย หรือไร้เรื่องที่ดีงามมาอยู่ละ นั้นคงจะตอบได้อย่างสมบูรณ์ว่า เราจะทิ้งเขาไปละหรือ ข้าพเจ้าในสถานะที่เคยเป็นนักกีฬา เรียนรู้และเข้าใจได้ว่า โอกาสในทางเลือกเรื่องการกีฬานั้น สามารถที่จะตกผลึกทางการเปลี่ยนตนเองได้อย่างแท้จริง และการเปลี่ยนตัวเองนี้นั้น คือการก่อรูปแนวความคิดให้กับพี่น้องมวลมหาชนรับทราบว่า สิ่งหนึ่งที่เราเป็นบุคคลผู้มีโอกาสมากกว่า สิ่งหนึ่งที่เราในสถานะของบุคคลผู้เป็นผู้นำ หรือในสถานะของผู้มีโอกาสในการให้ เราจะทิ้งเด็กที่ติดเกมส์ เราจะทิ้งเด็กที่หนีเรียน เราจะทิ้งเด็กที่ไม่มีความรับผิดชอบไปให้ใคร เมื่อเราทิ้งเรื่องเริ่มต้น นั้นก็หมายความว่า เราได้เป็นบุคคลผู้หนึ่ง ที่ได้ก่อให้เกิดกระบวนการเดินทางเข้าสู่ตนเอง

ด้วยการมีโลกส่วนตัว ด้วยการนั่งทำสวนดอกไม้อยู่ที่บ้านในวันหยุดสุดสัปดาห์ ด้วยการทานข้าวเหลือแล้วทิ้งไปอย่างเฉยเมย ด้วยความสุขถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการเช็ดถูรถยนต์คันงาม ด้วยความสุขที่บ้านของเรายิ่งใหญ่ ในขณะเดียวกัน ปากเราก็พร่ำพรรณาบอกว่าเรารักเด็ก เราอยากส่งเสริม เราอยากจะแสดงออกให้บุคคลอื่นรู้ว่าเราเป็นผู้มีน้ำใจ แต่เพียงแค่เด็กขี่จักรยานผ่าน จิตที่แท้จริงของเรานั้นกลับบอกกับตัวเองว่า มาขี่จักรยานแกะกะถนนอยู่ทำไม เดี๋ยวรถก็ชนตายหรอก ...

ถูกต้องขอรับ หากเด็กคนนั้นมิใช่ลูกของคุณ มิใช่ลูกของท่าน ท่านย่อมมองเขาว่าเป็นเด็กไม่ดีอยู่ในใจตลอด หากเป็นลูกของเราแล้วไซร้ เราจะกล่าวเช่นนี้หรือ เราจะเฝ้าถนอมดูแลระแวดระวังภัยให้อย่างถึงที่สุด การเรียนรู้เรื่องการอยู่ร่วมกันกับเด็กของข้าพเจ้า ได้ลูกตนเองเป็นคุรุผู้ยิ่งใหญ่ พ่อเฒ่าแม่แก่ถึงได้มีคำกล่าวไว้ว่า เมื่อมีลูกแล้วจะรู้ และการรู้ของข้าพเจ้า คือการรู้ว่าคุรุที่แท้จริง คือจิตแห่งเด็กน้อยนี้นั่นเอง จิตที่สวยงาม จิตที่บริสุทธิ์ จิตที่ใสกระจ่าง คือครูที่ช่วยเราได้อย่างแท้จริงขอรับ....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เด็กชายญาณชนะ ชมภูศรี...