บทความที่เขียนได้นึกขึ้นได้จากการปั่นจักรยาน

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ต้นไม้แห่งความรักในดวงจิต ดวงใจ จะเบ่งบานเจริญเติบโตได้ สิ่งแรกเราควรหรือไม่ ที่จะเฝ้าถากถางหญ้าที่รกรุงรัง ที่คอยแทรกแซงแย่งชิงอาหารทางใจของต้นไม้แห่งความดีงาม

[เนิ่ม ชมภูศรี]

( 2 )

ในแต่ละห้วงขณะแห่งความรู้สึกตัวด้วยความใส่ใจ ทำนุ บำรุง ใส่ใจให้ต้นไม้แห่งความสุข ความดีงาม ได้มีโอกาสเจริญเติบโตในบ้านเรา

[เนิ่ม ชมภูศรี]

[quote]ความ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

และขอสวัสดีในความเป็นกัลยาณมิตรที่งดงาม มีความสุขอิ่มเอิบใจ เบิกบานในดวงจิต ด้วยการเกิดใหม่ทุกลมหายใจเข้า ออก ขอส่งความปราถนาดีนี้ ให้เจริญในวาระดิถีวันแห่งปีใหม่นี้ ครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

..... 20 บาท...........


วันหนึ่ง ฉันเดินทางไปที่สถานีขนส่งอันเนื่องแน่นไปด้วยยวดยานพาหะนะ ชีวิตแต่ละชีวิตเร่งรีบ รุ่มร้อน กระสับกระส่าย บางคนอยากกลับบ้านแต่ต้องมานั่งเฝ้ารอคอยชะเง้อหา เมื่อไหร่รถยนต์จะมา เมื่อไหร่รถจะออก เป็นภาพที่พบเห็นได้เป็นประจำทุกสถานี
...
อีกภาพหนึ่ง ที่เราพบเห็นได้เช่นกัน ทุกคน แต่ภาพนี้ ได้นำทางเข้าไปเปิดดวงใจฉัน เป็นภาพที่แม่แก่ผมขาวโพลน ผิวเหี่ยวย่น เดินถือไม่เท้าค่อยพยุงกาย ไปหยุดนิ่งตรงหน้าร้ายขายของชำ ฉันมองภาพแม่แก่ยืนนิ่งเงียบเช่นนั้นอยู่นานในเวลาดวงใจมาก แต่เวลาที่เป็นเข็มนาทีนั้นผ่านไปไม่ถึงห้านาที เมื่อแม่แก่ไม่ได้รับการเหลียวแลจากบุคคลผู้อยู่ภายในร้าน แม่รู้ได้ด้วยญาณทัศนะของแม่ หันมองข้างเดินสาวเท้าย่างก้าวออกจากจร ฉันมองแม่ด้วยใจที่ถวิลหาอย่างยิ่ง อาวรณ์อย่างยิ่ง ซาบซึ้งอย่างยิ่ง เครื่องยนต์ที่รถฉันติดเครื่องจะออกจากท่ารถนี้ พลันความคิดว่า เราน่าจะทำอะไรสักอย่าง ที่จะช่วยพยุงกำลังใจให้แม่ที่เดินจากไป....
...
ฉันขับรถเคียงข้างแม่ความเร็วเท่ากับแม่เดิน เสียงแตรรถยนต์คันหลังบีบไล่ให้เร่งความเร็วเพราะฉันขับรถช้าเกินไป คันหลังเขารีบ แต่ใจฉันกลับไม่สะท้อนสะเทือนกับเสียงอึกทึกครึกโครม ฉันตะโกนเรียก แม่ แม่... แต่แม่แก่ของฉันยังคงเดินต่อไป เ พราะหูแม่ไม่ได้ยิน ชายคนหนึ่งเดินตามหลังแม่มา ได้ยินเสียงที่ฉันเรียก เขาตอบรับการช่วยเหลือการกู้ร้องดังกล่าว ด้วยการเรียก ยาย ยาย ให้หยุด ฉันยื่นธนบัตรที่ใช้หนี้ได้ตามกฎหมายจำนวน 20 บาท ฝากให้กับชายคนนี้ ช่วยส่งต่อให้กับแม่ ที่ยังไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างสองข้างทาง....
.....
เมื่อแม่รับเงินดังกล่าวแล้ว ฉันเคลื่อนรถยนต์ออกจากท่า ด้วยจิตที่ปิติอย่างเหลือล้ำ แม่ฉันยกมือท่วมหัว กราบพนมธนบัตรสีเขียวใบนี้ ฉันนี้น้ำตาคลอ ขับรถออกจากท่า ฉันสงสารแม่มาก แม่ฉันคือหญิงชราทุกคนบนพื้นแผ่นดินไทย...
......
อย่าไปต่อว่าแม่ฉันเลย ถ้าแม่ฉันสบายดี แม่ฉันคงไม่มาเดินอยู่ ณ ที่นี้หรอกกระมัง ใช่หรือไม่
...
อย่าไปว่าแม่ฉันเลย ถ้าแม่ฉันเป็นสุขดี แม่ฉันคงไม่พนมมือท่วมฟ้าเช่นนี้กระมัง ฉันสงสารแม่มาก ฉันไม่ได้ให้เงินกับแม่ แต่ฉันอยากให้น้ำใจกับแม่ เงินฉันนี้นั้น น้อยอย่างยิ่ง น้อยอย่างยิ่ง แต่เชื่อว่า ยิ่งใหญ่ใจใจของแม่ฉันทุกคน......แม่ของฉันคือแม่ขอทานะ แม่ที่ขอให้เกิดทานในดวงใจเรา ถ้าไม่มีแม่ที่ขอทานะ เราจะทราบได้ละหรือถึงจิตที่เกิดการให้อย่างสมบูรณ์ ใครสอนคุณว่าอย่าไปให้ทานกับคนขอทาน ฉันไม่เชื่อคุณหรอก คุณลองให้เขาดูสิ มหัศจรรย์พันลึกในดวงใจ ฉันบอกคุณไม่ได้หรอก.....คุณต้องให้เขาเอง ด้วยดวงใจ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ฉันหาความสุขได้จากการปั่นจักรยาน ...
หลากหลายมิติทางจิตวิญญาณแห่งความรัก...
เมื่อไม่ได้ปั่นจักรยานย่อมดำรงอยู่กับความรักได้ ...
...
เพราะจิตเราได้เรียนรู้เรื่องแห่งรักกระทำการ....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ภาษาง่าย ๆ ที่เขียนขึ้นมา...
แต่ช่างยากอย่างยิ่งสำหรับความเข้าใจ...
เราจะเข้าใจในสิ่งใดไม่ได้ หากเรายังดำรงไว้ซึ่งตัวตน...

ขี่จักรยานท่ามกลางความว่าง ว่างจากพันธนาการทางด้านจิตใจ เมื่อนั้นเราจะพบว่าจักรยานกับเราเป็นเนื้อเดียวกัน.....