จิตวิญญาณในชีวิตความเป็นนักกีฬา กับเด็กศูนย์ฝึกจักรยาน..

[เนิ่ม ชมภูศรี]

พี่วิวัฒน์ ละมัย....ถือกำเนิดมาจากจุดเริ่มต้นดังกล่าว ด้วยความที่เป็นนักกีฬาอันประกอบไปด้วยระเบียบวินัยในตนเองอย่างเด่นชัดที่สุด การเจริญเติบโตบนเส้นทางสายจักรยานเมืองไทย จึงหาใครมาเทียบเคียงได้ยาก โดยเฉพาะประเภทที่พี่ท่านถนัด คือเดี่ยวเปอร์ซูท 4000 เมตร ถือว่าเป็นจ้าวครองตลาดจักรยานสมัยนั้น เมื่อย้อนกลับไปสู่เรื่องการต่อสู้บนเส้นทางสายจักรยาน ในสมัยนั้นมีดาวเด่นที่เป็นทั้งดาวรุ่ง และจ้าวเหรียญทองอยู่หลายท่าน อาทิเช่น พี่ธนากร วัฒนปรีดา พี่สมศักดิ์ พรพรรณ ซึ่งเป็นรุ่นน้องพี่สมพงษ์ คูทวีทรัพย์ (ปัจจุบันประสพอุบัติเหตุจากการฝึกซ้อม แต่พลังใจพี่ยังเข้มแข็ง) ซึ่งถือได้ว่าเป็นนักจักรยานที่เป็นต้นแบบในเรื่องการฝึกซ้อมทุกท่าน....ด้วยการแย่งและแข่งกันซ้อม ตื่นเช้าขึ้นมานี่ ถ้าไม่ขี่จักรยาน เป็นอันได้ว่าเห็นพี่วัฒน์วิ่งแข่งอยู่กับนักวิ่งทีมชาติควบคู่ไปด้วยกันตลอดทุกเช้า ในสนามการกีฬาแห่งประเทศไทย ......

ผลงานที่โดดเด่นที่สุด เห็นจะไม่พ้นการคว้าตำแหน่งที่ 3 ในการแข่งขันกีฬาซีเกมส์ครั้งที่ 16 ประเทศฟิลิปปินส์ ในประเภททีมเปอร์ซูท 4000 เมตรชาย นักกีฬาประกอบไปด้วย วิวัฒน์ ละมัย ธนากร วัฒนปรีดา สมศักดิ์ พรพรรณ สมพงษ์ คูทวีทรัพย์ ข้าพเจ้าเคยเห็นพี่ ๆ เขาซ้อมจับเวลาที่สนามเวลโรโดรม ก่อนเดินทางไปแข่งขัน มันเหมือนกับการที่ได้เห็นการเคลื่อนที่ ๆ ไม่ใช่แรงงานของมนุษย์ เปรียบได้ดั่งการเคลื่อนไหลไปตามสายลมที่ส่งผ่านความเย็นเข้าสู่พวังภายในใจ เห็นได้ดั่งกลุ่มก้อนเมฆที่ไหลไปตามสายลม สวยงามมาก ประทับใจและชื่นชมนักกีฬาในชุดมือวางอันดับหนึ่งของเมืองไทยในสมัยนั้นอย่างที่สุด ถึงขนาดเชื่อมั่นว่า ทีมจักรยานเมืองไทย จพสามารถคว้าเหรียญทองมาให้ประชาชนชาวไทยได้อย่างสำเร็จแน่นอน......

แต่เป็นที่น่าเสียใจอย่างยิ่ง เมื่อก่อนการเดินทางไปแข่งขัน นักจักรยานในประเภททีมเปอร์ซูททั้งทีม ประสพอุบัติเหตุก่อนการแข่งขันกีฬาซีเกมส์เพียงหนึ่งอาทิย์ก่อนการเดินทาง ข้าพเจ้านั่งดูการซ้อมในวันนั้นได้ และจำภาพติดตาอยู่ในใจมาตลอด ภาพที่นักจักรยานชั้นเลิศของเมืองไทย ที่ทุ่มเทพลังกายพลังใจกับความมุ่งมั่นในการที่จะคว้าเหรียญทองมาชื่นชม ต้องกระเด็นกระดอนล้มกลิ้งคลูดไถลไปกับพื้นกระดาษทรายในวงรอบของเวลโรโดรม ภาพนั้น ....ทำให้ผู้ชมในสนามตกตลึง ....ลุกขึ้นยืนส่งเสียงพรึมในใจ กลายเป็นเสียงสะท้อนสู่ภายนอกที่ดังกึกก้องทั้วทั้งสนามเวลโรโดรม.......

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ภาพนักกีฬาเยาวชนจากจังหวัดพิษณุโลก กับบรรยากาศเยือนถิ่นเมืองกว้านพะเยา..

[จ่าเยิ้ม]

....

[ball เท้าไฟ]

พี่เนิ่มคับ อยากดูรูปที่น้องๆไปแข่งที่พะเยา อยากทราบผลด้วยคับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

แหม...วัยรุ่นใจร้อนเนาะ..น้องบอล ใจเย็นครับ พี่กะว่าจะเขียนเรื่องเล่าให้ทราบทุกขั้นตอนรายละเอียด ตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้าย และน้อง ๆ ของเราก็ทำได้ดีอย่างยิ่ง จนเกิดความประทับใจ ถึงได้พยายามที่จะบอกเล่าเรื่องที่ไหมือนใคร โดยมีความเป็นจริงเป็นพื้นฐาน เพราะลำพังบอกว่าไปแข่งแล้วได้อะไรมาบ้าง มันไม่สมกับที่น้อง ๆ เขาได้ไปต่อสู้และพานพบกับอุปสรรค์ ขอให้นั่งเฝ้าติดตามกันไปอย่างช้า ๆ นะครับ ....
.
วันสองวันนี้คงได้พบกันยามเย็นนะครับ......

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เมื่อแนะนำพ่อเสือที่เคยสร้างผลงานให้กับสยามประเทศ ในสถานะผู้มีพระคุณที่ให้ที่พำนักพักอาศัยอยู่ที่เมืองพะเยาตลอดเกมส์การแข่งขันในรายการนี้ จะเป็นโอกาสอันต่อเนื่องจากเรื่องการเล่าประวัติของผู้ฝึกสอนอีกท่านหนึ่งที่จะขาดเสียมิได้ คือแม่ทัพนำทีมเยาวชนของจังหวัดพิษณุโลกกับฉายาเสือแม่ลูกอ่อน พ.อ.อ.หญิง เฉลิม ชมภูศรี (แช่มชื่น) กับหน้าประวัติศาสตร์วงการจักรยานเมืองไทยเช่นกัน ในการแข่งขันกีฬาซีเกมส์ครั้งที่ 16 ครั้งเดียวกันนั้น เฉลิม แช่มชื่น....คือนักกีฬาจักรยานของไทยที่คว้าเหรียญทองในการแข่งขันจักรยานประเภทถนนแมทสตร์ท 97.9 กิโลเมตร มาครองได้สำเร็จ จึงเป็นบทสรุปสำคัญต่อความมีพระคุณของจักรยานที่ช่วยพลิกผันชีวิตครอบครัวให้หันคืนกลับนำส่วนที่เป็นผลผลิตจากความดีงามในอดีต มาช่วยกันจรรโลงสร้างสรรค์ศูนย์ฝึกจักรยานกันอย่างจริงใจ....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เหตุแห่งการตกลงปลงใจในการเดินทางเข้ามาพักอาศัยตามคำเชิญของเจ้าบ้าน ให้คณะของเราเดินทางย่ำย้ายออกจากเมืองพิษณุโลกสองแควโดยมีเงื่อนไขที่ทางทีมงานพ่อครัวแม่ครัว ลุงหมงกับป้านาง...รับได้คือเรื่องความสะดวกในการดูแลการทำอาหารให้กับเด็กนักกีฬา พี่ท่านจัดเตรียมความพร้อมให้หมด อีกอย่างหนึ่งคือเรื่องการที่ข้าพเจ้าไม่เกิดความลำบากใจในความปราถนาดีของพี่ที่เสนอให้กับน้อง ด้วยเข้าใจได้กับความรู้สึกที่ต้องการช่วยเหลือกันอย่างเต็มที่ ......
..
ถิ่นพำนักพักอาศัยของบ้านพี่วัฒน์ ...เป็นบ้านหลังใหญ่ อบอุ่น สงบเงียบ ซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านตุ้มท่า ไปทางบ้านเหยี่ยน ตั้งพำนักอยู่แนบชิดอิงแอบกับชุมชนที่สวยงามของพี่น้องช่าวบ้านตุ้มท่า ห่างจากเมืองพะเยาไปตามเส้นทางสายวัดนาละโย ซึ่งเป็นสถานที่ใช้แข่งขันจักรยานในประเภทครอสคันทรีย์และเสือภูเขาดาวฮิลล์ และไม่ไกลจากบ้านมากนัก คือสถานที่แข่งขันจักรยานในประเภทถนน ยกเว้นประเภทอินไรเรส ใช้เส้นทางอีกเส้นทางหนึ่งคงค่อยจะกล่าวถึงรายละเอียดกันในวันหลัง.....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างเด่นชัดที่สุดเรื่องหนึ่งที่คณะของเราพบเจอ....คือการที่ข้าพเจ้าสังเกตุเห็นเมื่อเราขับรถเคลื่อนไหวผ่านใจกลางหมู่บ้าน คือภาพพ่อเฒ่าแม่แก่ เยาวชนคนหนุ่มสาว ต่างพากันประหลาดใจ ผสมกับความตื่นเต้นแปลกใจที่ไม่เคยเห็นภาพขบวนขนรถจักรยานผ่านมาในหมู่บ้าน การพูดคุยถึงคณะของเราอันเกิดจากความสงสัยในใจของตน มองเห็นได้จากการที่ข้าพเจ้าสื่อสารกับพี่น้องชาวหมู่บ้านที่เราเข้ามาเหยียบย่ำทางสายตาความรู้สึก...เพื่อเป็นการลดช่องว่างให้หายไป การส่งสัญญาณที่เป็นภาษาสากลด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจให้ปรากฎเพื่อตรึงตราใจกายต่อหน้าฐารกำนัลจึงเป็นทางออกที่สื่อสารกันได้ด้วยภาษาแห่งมิตรภาพ กระนั้นแล้ว...ความสงสัยถึงที่มาปรากฎกายของคณะคนแปลกหน้าพลัดถิ่นยังไม่จางคลายลง การขี่รถจักรยาน มอเตอร์ไซค์ลัดเลาะตามมาดูโดยกระจอกข่าวกระบอกเสียงซึ่งเป็นตัวแทนของชุมชน ได้ทำหน้าที่เป็นผู้สื่อข่าวรายงานการเคลื่อนไหว ดั่งขบวนแห่นักกีฬาที่ได้เหรียญทองที่เราเห็นถ่ายทอดสดในทีวีไม่มีผิดเพี้ยนแตกต่างกัน........
.สำหรับข้าพเจ้าแล้ว คงมิใช่ความแปลกใจแต่อย่างใด หากแต่เกิดความรู้สึกถึงการที่เราเป็นคณะที่มิอยากจะเชื่อได้ว่าจะมีการสนใจในเรื่องการเคลื่อนไหวกันมากขนาดนี้ เกิดความตื่นเต้นดีใจกับพี่น้องชาวบ้านด้วยเช่นกัน การที่คณะของเราเดินทางย่างกายปรากฎต่อสายตาฐารกำนัล ย่อมส่งผลกระทบในเรื่องความต้องการรับทราบข่าวความเคลื่อนไหว.....เขามาจากไหน จะไปไหนกัน หรือมาทำอะไร....คงเป็นคำถามที่เกิดขึ้นกับชุมชนบ้านตุ้มท่าอย่างหลีกเลี่ยงมิได้......

[เนิ่ม ชมภูศรี]

กระจอกข่าวของชุมชนที่ตามมาก็เข้ามาสอบถามพูดคุยกับเจ้าของบ้าน การพูดคุยกันนั้นสื่อถึงเรื่งความยินดีต้อนรับคณะนักกีฬาจากเมืองพิษณุโลก และข้าพเจ้าเกิดความรู้สึกถึงความปิติกับการยินดีต้อนรับด้วยความเต็มใจของชาวบ้านและชุมชน ที่ไปขยายความบอกเล่าเรื่องราวคณะนักกีฬาที่เข้ามาพำนักพักอาศัย โดยความรู้สึกแล้ว ความเป็นชนบท ใสซื่อ สะอาด บริสุทธิ์จากภายในแก่นแท้อย่างแท้จริง การพูดคุยกันเพียงไม่กี่ประโยคกับพ่อเฒ่าแม่แก่ ได้จับใจความอันทรงเกียรติจากการให้ที่มิได้บอกกล่าวด้วยถ้อยคำหวานหูชื่นใจแต่ประการใดจากพ่อบ้านของชุมชน หากทว่าเป็นการสำนึกรู้ได้ด้วยการแสดงออกที่มาจากจิตอันใสกระจ่างให้ข้าพเจ้าและเด็กจักรยานรับรู้ได้ถึงการให้เกียรติคณะนักกีฬาสูงส่งยิ่งนัก และตรงนี้คือต้นฉบับที่ถือได้ดั่งเป็นครูในเรื่องการนอบน้อมถ่อมตนของพ่อเฒ่าแม่แก่ ด้วยใจที่ใสซื่อ ด้วยภาษาที่ออกมาจากใจ การรับรู้ได้ถึงเกียรติที่ปราศจากคำพูดจึงถูกส่งสื่อสารเดินทางเข้าสู่ในใจคณะของเราได้เป็นอย่างดียิ่ง.......
.
ตรงนี้เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ถึงผลกระทบ ที่ส่งต่อให้กับกระบวนการเกิดสังคมอุดมปัญญาได้อย่างชัดเจนที่สุดประการหนึ่ง .....เช่นเดียวกัน หากเราสื่อสารกับเด็กโดยขาดการเรียนรู้มิติที่เป็นจริง เป็นของจริง...ความเย่อหยิ่งผยองลำพองตนย่อมเกิดการแสดงออกและส่งผลต่อการอยู่ร่วมกัน แน่นอนว่าไม่เว้นแม้แต่สังคมที่เราไม่เคยเข้ามาสัมผัสชาวบ้านชนบทที่ใช้ใจในการสื่อสารด้วยความเป็นของจริง....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ข้าพเจ้าขอทำความเข้าใจกับงานเขียนเรียบเรียงขึ้นมานี้ก่อนนะครับว่า ไม่รีบร้อนให้เสร็จอย่างรวดเร็ว แต่จะเป็นการรายงานที่เชื่อมโยงถึงแนวทางปฎิบัตตนในเรื่องกิจกรรมทางการกีฬาของเด็กศูนย์ฝึกจักรยาน โดยมีทั้งเรื่องที่ดีและเรื่องที่ต้องปรับปรุงแก้ไข เรื่องความประทับใจ หรือเรื่องที่ต้องการสื่อสารนำเสนอ ตลอดจนจะขอแทรกเนื้อหาของการแข่งขัน ที่ใช้เวทีในการเดินทางไปแข่งขันจักรยานที่จังหวัดพะเยา ตลอดจนการฝึกซ้อม เทคนิควิธีการ และเรื่องที่แข่งขันในรูปแบบที่ใช้สมรรถภาพเต็มกำลังความสามารถ
.
.
ขออภัยทุกท่าน หากมีการกระทบกระเทือนทางภาษาคำพูด และขออภัยหากเกิดการล่าช้า ยืดยาวไกลออกไป ขอเพียงแต่ท่านสนใจในกิจกรรม เท่านี้ ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับข้าพเจ้าแล้วขอรับ
.
.
ขอขอบพระคุณมากครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ความประทับใจโดยมิได้บอกกล่าวกับท่านใด....เกิดขึ้นกับตนเมื่อเห็นเด็กจักรยานยกมือไหว้พ่อเฒ่า แม่แก่ ยกมือไหว้ทุกคนที่แวะเวียนเข้ามาสอบถามด้วยความมีไมตรีจิต....เป็นภาพความรู้สึกที่สวยงามต่อความนอบน้อม ความมีสัมมาคาระวะที่เด็ก ๆ ได้ช่วยกันส่งเสริมให้เกิดมิติที่สื่อสารกันได้ด้วยความเมตตาจิต รอยยิ้มที่แสดงการตอบรับการไหว้ของเจ้าบ้าน สื่อถึงความรู้สึกที่ผู้รับการไหว้เป็นผู้ทรงเกียรติ ทรงคุณค่า และเป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าได้เพียรพยายามสื่อสารในเรื่องความนอบน้อมถ่อมตน ด้วยการยึดหลักการคิดว่า มิจำเป็นต้องเป็นเลิศ หากแต่ชีวิตในทุกขณะจิตดำรงอยู่ได้ด้วยความใส่ใจ ใส่ใจต่อผลกระทบที่ตนเองก่อ ใส่ใจต่อการกระทำ สำนึกรู้ถึงเรื่องการดำรงชีวิต....กับความเป็นปัจจุบันขณะ
...
ความเจียมตนสำนึกรู้ด้วยความรักที่ได้สื่อสารกันมาโดยตลอดนี้ เมื่อเรามอบให้กับท่านผู้หนึ่งผู้ใด ภาพความประทับใจย่อมเป็นหนึ่งและสิงสถิตย์ในใจของผู้รับการถ่ายทอด มิใช่เรื่องที่เกี่ยวเนื่องกับค่าของเงินตรา สิ่งแลกเปลี่ยน หากแต่การก้าวข้ามเรื่องของเงินตรา เรื่องของผลตอบแทนด้วยการเดินทางย่ำเท้าเข้าสู่วิถีแห่งจิตตน วิถีแห่งรักจากภายใน การเกิดความปิติที่ขึ้นเหนือพ้นคุณค่าจากเงินตราย่อมส่งผลกระทบต่อผู้ผ่านทาง ผู้พบเห็นได้ด้วยความรู้สึกสำนึกรู้แห่งตน และชีวิตกับความเป็นเลิศจะดำรงอยู่ด้วยกันในตัวเอง นั่นคือความเป็นหนึ่งในใจตลอดกาล.....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

การเตรียมความพร้อม ในสัปดาห์แห่งการแข่งขัน......
.
เมื่อเด็กจักรยานได้จัดเตรียมเรื่องการขนย้ายและเรื่องจักรยานประกอบรถเป็นคันเรียบร้อยดีแล้ว การพักผ่อนถือเป็นเรื่องที่จะละเลยไปไม่ได้เช่นกัน ข้าพเจ้าให้เด็กไปอาบน้ำ นอนพักเล่นอยู่ในห้องนอนได้สักนิดหน่อยก็ยังดี เพราะทุกคนทราบถึงเรื่องการออกขี่จักรยานเพื่อช่วยในการฟื้นสภาพ หลังจากที่สัปดาห์ที่ผ่านมานั้น เป็นการฝึกในช่วงก่อนการแข่งขัน ในสัปดาห์นั้นจะเป็นเรื่องของการรักษาระดับความหนัก แต่ลดระยะเวลาลงเหลือครึ่งหนึ่ง .....
.
และมาในช่วงระยะสุดท้าย คือเรื่องการรอให้เกิดการสร้างขึ้นคืนกลับอย่างสมบูรณ์ และเย็นวันนี้ ข้าพเจ้าจะทราบได้ถึงการฟื้นสภาพหลังจากที่เด็กออกไปขี่จักรยานจบลง.....ว่าเรื่องการวางแผนในการฝึกซ้อมในช่วงก่อนการแข่งขันนั้น จะสามารถสร้างขึ้นคืนกลับได้สูงกว่าระดับการฝึกซ้อมที่ผ่านมา เพื่อเกิดประโยชน์ในช่วงการแข่งขันในอีกสองวันข้างหน้าได้หรือไม่.....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เมื่อถึงเวลาขี่จักรยานในช่วงยามเย็น....กับความตื่นเต้นที่พบเห็นได้ด้วยความกระปี้กระเป่า เนื่องจากแปลกถิ่นแปลกเมืองต่างพื้นที่ และประกอบกับพี่สมศักดิ์ พรพรรณ ผู้ฝึกสอนจักรยานจังหวัดพะเยา ได้โทรศัพท์เข้ามาเชิญชวนให้เด็ก ๆ ออกไปขี่จักรยานพบปะกันตามเส้นทางสายพะเยา เชียงราย .... .
.
ถึงเวลานัดหมาย การออกซ้อมในวันนี้จึงเป็นวันที่แตกต่างจากเดิมทุก ๆ ครั้งที่ผ่านมา การใส่สีเสื้อของเรายังเหมือนเดิม เนื่องจากมีเสื้อที่เป็นทีมอยู่สองตัว ตัวหนึ่งใช้ในการแข่งขัน ตัวหนึ่งใช้ในการฝึกซ้อม และเมื่อใส่เหมือนกันทุกคน ทุกครั้งที่ออกซ้อม จะทำให้ส่งผลในเรื่องจิตวิทยาการแข่งขัน คือใส่แล้วเกิดความรู้สึกได้ถึงความภาคภูมิใจในสิ่งที่ตนเองมีดี ดีของเราอาจจะไม่เหมือนคนอื่น แต่การรู้จักสิ่งที่เรามีดี ก็คือกุศโลบายที่ได้สื่อสารกับเด็กแบบไม่ต้องบอกกล่าว ....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เด็กจักรยานทั้งสองทีมรวมตัวขี่กันได้แล้ว...การแสดงออกถึงท่าทางในการขี่จักรยานย่อมถูกนำเสนอเพื่อก่อให้เกิดการข่มขวัญ หรือพยายามที่จะวางท่าทางการขี่ให้คู่ต่อสู้ที่ขี่ตามมาเกิดความภาคภูมิใจหรือเกิดความยำเกรงต่อท่าทางที่ตนแสดงออกให้เห็น.....
.
.
ทีมเจ้าบ้านอย่างพะเยาก็เช่นกัน พอทักทายกันพอหายคิดถึงและแบบแผนวิธีเรียบร้อยแล้ว การเริ่มขี่จักรยานที่จะโชว์ความสามารถ โดยนัยของการข่มขวัญเด็กจากเมืองพระพิษณุโลกสองแควก็บังเกิดขึ้น ความเร็วของจักรยานเคลื่อนตัวจาก 30 กิโลเมตรต่อชั่วโมงไปเป็น 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง บนหน้าปัดรถยนต์ที่มองเห็นจากมาร์ตวัดความเร็วเป็นสิ่งที่บอกถึงพลังการแสดงออกของเด็กได้เป็นอย่างดี
.
.
การจัดท่าทางการขี่จักรยานให้ดูสวยงาม ใส่เสื้อผ้าที่เป็นทีมเวิร์ค ใส่สีเดียวเหมือนกันทั้งทีม เป็นเรื่องจิตวิทยาที่สำคัญอย่างหนึ่ง ในการพบปะกันวันแรกของความต่างถิ่นต่างพื้นที่ ทีมจักรยานพะเยาก็เช่นเดียวกัน การใส่เสื้อในวันนี้ ตรงกับข้าพเจ้าที่คาดการณ์ไว้ล่วงหน้า สีเสื้อเป็นแบบที่จะใช้ในการแข่งขันจริง และเพิ่งสั่งตัดพอเสร็จเรียบร้อยก็ถูกนำมาใช้เพื่อข่มขวัญเด็กจากเมืองพิษณุโลก แต่หารู้ไม่ เด็กเราก็รู้ทางก่อนแล้ว การมาเยือนกันและขี่จักรยานร่วมกันจึงเป็นไปในลักษณะของการขี่เพื่อฟื้นสภาพแต่เพียงอย่างเดียว.....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ก่อนการออกขี่ฝึกซ้อม...ข้าพเจ้าได้สื่อสารในเรื่องดังกล่าวกับเด็กจักรยานเรียบร้อยแล้ว โดยเน้นย้ำเรื่องการขี่จี้เพื่อเฝ้าดูการแสดงออกของทีมพะเยาอยู่แต่ข้างหลัง ด้วยการให้เกียรติทีมเจ้าบ้านทำหน้าที่ในการโชว์พลัง ทีมเจ้าบ้านได้ขี่ผลัดนำกันไปเป็นชั่วโมง จะมีบ้างบางครั้งที่ขาแรงของเราทนไม่ไหว อดใจดอดขึ้นไปเป็นหัวลากกับเขาบ้างเป็นครั้งคราว...
.
.
รอบขากับความเร็วที่มีความสำพันธ์กันของเด็กจักรยานเมืองพิษณุโลก ทำให้ข้าพเจ้าทราบได้ว่า การวางแผนการฝึกซ้อมไม่เกิดความผิดพลาด การเฝ้าสังเกตุคือเรื่องที่เกิดขึ้นจากความใส่ใจในตนเอง โดยข้าพเจ้าไม่มีกำลังทรัพย์อย่างเพียงพอที่จะหาซื้อเครื่องมือ หรือไมล์วัดรอบขา ความจำเป็นที่จะหาสิ่งทดแทนเครื่องมือได้คือความใส่ใจที่เรามี มิได้ยากเย็นแต่อย่างใด หากเราเรียนรู้ได้ ข้าพเจ้ากระทำการโดยที่เฝ้ามองดูรอบขาของเด็กแต่ละคนในช่วงเวลา 1 นาทีด้วยการนับจำนวนรอบขาที่สับขาขึ้นลงเป็นวงรอบ เมื่อเกิดความเคยชิน การแลเห็นเพียงแว๊ปเดียวก็ทราบได้ว่าจำนวนรอบชาที่เขาปั่นกันนั้นต่อนาทีได้ประมาณเท่าไหร่
.
.
มิใช่คัดค้านเรื่องเครื่องมือ ผมเพียงแต่บอกกล่าวว่าไม่ใช่เรื่องยากอัใด หากเราจะหาสิ่งทดแทนในสิ่งที่ขาด แต่ถ้ามีเครื่องมือ ย่อมแม่นยำมากกว่า ด้วยความจำเป็นในเรื่องปัจจัย ครั้นจะบอกพ่อแม่เด็กให้หาซื้ออุปกรณ์ คงต้องคำนึงถึงการเพิ่มภาระค่าใช้จ่ายให้กับครอบครัวที่ขัดสนในเรื่องการดำรงชืพ เราทำได้ในสิ่งที่เราทำได้ การหาทางออกด้วยตนเองจึงเป็นทางเลือกที่จะไม่ก่อให้เกิดความเดือดร้อนต่อครอบครัวเด็กเป็นหลักใหญ่.....