เสือโบ๊ท น้ำตาตกใน ชิงแชมป์ประเทศไทยสนามที่ 1 เชียงราย

[เนิ่ม ชมภูศรี]

สวัสดีครับ พี่น้องกลุ่มจักรยานยามเย็นสนามบินใหม่ทุกท่าน ตลอดจนกัลยาณมิตร ญาติจักรยานจากเมืองพระพิษณุโลกสองแคว และพี่น้องจักรยานทั่วประเทศไทย วันนี้ข้าพเจ้ามารายงานผลการแข่งขันจักรยานในรายการ ชิงแชมป์ประเทศไทย สนามที่ 1 อ. แม่จันทร์ ที่เด็กจากจังหวัดพิษณุโลกไปทำการแข่งขัน แต่เนื่องจากว่า การทำรายงานสรุปกระทู้แห่งนี้ จะใช้ระยะเวลาหลายวัน จึงขอตัดภาพไปที่ผลการแข่งขันในวันแรกก่อน ( 6 ก.พ.53 )
.
ในวันแรก เป็นการแข่งขันประเภท ไทม์ไทอัล 10 ก.ม. ประเภทยุวชนชาย เด็กของเราลงทำการแข่งขันสองท่านด้วยกันคือ ศักดิ์สิทธิ์ กัลยา (เสือโบ๊ท) และ อนุรักษ์ เพชรรี่ (นุ๊ค) ผลของการแข่งขันซึ่งเป็นการจับเวลาโดยกรรมการจากสมาคมจักรยานแห่งประทศไทย เมื่อจบจากการแข่งขัน ทำให้ทราบได้ว่า เสือโบ๊ทเข้ามาเป็นอันดับที่ 4 และอนุรักษ์ เพชรรี่ ตามติดรุ่นพี่ เข้ามาเป็นอันดับที่ 6 โดยมีนักปั่นจากทั่วประเทศไทยเกือบ 40 ท่าน
.
เมื่อทราบผลการแข่งขัน ศักดิ์สิทธิ์ กัลยา ถึงกับน้ำตาซึม เนื่องจากในระหว่างการแข่งขัน เกิดอุบัติเหตุล้มไปนอนกลางถนนตรงจุดเลี้ยวกลับ เนื่องจากยางที่ใส่แข่งเป็นยางเก่า เสียเวลาในการลุกขึ้นมาปั่นใหม่ร่วม 30 วินาที กว่าจะเริ่มต้นได้ เจ้าโบ๊ทของเราบอกเสียดายเป็นอย่างมาก เพราะการแข่งขันในประเภทนี้ ใช้เวลาและความเร็วที่แพ้ชนะกันเพียงวินาที
.
ข้าพเจ้าทั้งเสียดาย และดีใจเป็นอย่างมาก ที่เสียดายคือการพลาดโอกาสตำแหน่งยืนแป้นรับเหรียญรางวัล แต่ดีใจที่สุด ที่ติดอันดับ 1 ใน 5 ของประเทศไทย ซึ่งการแข่งขันในประเภทไทม์ไทอัลนี้ ใครติด 1 ใน 5 ถือว่าเป็นที่สุดของประเทศในรุ่นยุวชนนี้แล้ว
.
ในการแข่งขันครั้งนี้ บางท่านอาจจะไม่ให้ความสนใจ แต่หากท่านที่ติดตามเด็กชายทีมนี้มาโดยตลอด จะทราบได้ถึงกระบวนการพัฒนาที่เป็นลำดับเป็นขั้นเป็นตอน เดินทางขึ้นบันใดไปทีละขั้น ทีมจากเมืองสองแควทีมนี้ อาหารเสริมขนมนมเนยไม่เคยได้ดื่มได้กิน ไม่ได้รับเงินสนับสนุนมาจากส่วนภาคราชการหรือองค์กรณ์ใด มีเพียงการช่วยเหลือจากการขายเสื้อได้ 1300 บาท ที่ข้าพเจ้าลงขายเสื้อในหน้ากระดานซื้อขาย และมีผู้ใจบุญช่วยนำเสื้อออกมาขายให้ จึงมีเพียงเท่านี้ ที่ได้รับการสนับสนุนในการเดินทางไปแข่งขันครั้งนนี้
.
แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำคัญ กินข้าวจิ้มน้ำพริก มีเพียงข้าวเหนียวที่เป็นสารอาหารชั้นดีก่อนการแข่งขัน แถมคืนสุดท้ายต้องไปขออาศัยนอนกับทีมอื่น เพื่อประหยัดค่าที่พักและอาหาร ข้าพเจ้าฝึกเด็กให้เป็นนักสู้ ฝึกใจให้เข้มแข็ง รู้อยู่ รู้ตัว รู้พอเพียง
.
ที่นี้....คือที่ของใจกับจักรยานครับ
.
ขอเรียนเชิญท่านพบกับเรื่องราวรายละเอียดการเดินทางของเด็กชาย จากบ้านนี้ ครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ภาพเสือโบ๊ท.
ก่อนออกจากจุดเริ่มต้นในประเภท ไทม์ไทอัล 10 ก.ม. ยุวชนชาย อีกท่านหนึ่งที่ต้องขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูง คือเสือโต้ง คุณชาญยุทธ เกิดศิริ ที่ให้ยืมล้อเสือหมอบใช้ในการแข่งขัน ตั้งแต่การแข่งขันในการคัดเลือกตัวเยาวชนปีที่แล้ว
.
รถจักรยานที่ใช้แข่ง เป็นของอาจารย์ลิขิต พุ่มอยู่ ที่ขอยืมมานานมากแล้ว และยังไม่มีโอกาสได้คืน เนื่องจากเด็กไม่มีรถจักรยานขี่
.
ขอขอบพระคุณมา ณ โอกาสนี้ครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ใน 6 อันดับแรกของการแข่งขัน เวลาที่เป็นนาที่ เท่ากันหมด คือ 16 นาที ส่วนวินาทีไม่เท่ากัน และสองในหกอันดับนี้ เด็กของเราติดกลุ่มอยู่ด้วยกันตามลำดับต่อไปนี้ครับ
.
อันดับที่ 1 สุรินทร์ ปัญญา จากทีมโรงเรียนกีฬาศูนย์ฝึกลำปาง ทำเวลาได้ 16 .00.52 นาที
อันดับที่ 2 ธนากร พรหมสุวรรณ ร.ร.กีฬากรุงเทพมหานคร ทำเวลาได้ 16 .11 34 นาที
อันดับที่ 3 เศรษฐวุฒิ ยอดสุวรรณ จังหวัดเชียงราย ทำเวลาได้ 16 .15.72 นาที
อันดับที่ 4 ศักดิ์สิทธิ์ กัลยา ศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 PBC พิษณุโลก ทำเวลาได้ 16.38.22 นาทีอันดับที่ 5 พิสุทิ์ ศิริรักษ์ ร.ร.กีฬากรุงเทพ ทำเวลาได้ 16.46.49 นาที
อันดับที่ 6 อนุรักษ์ เพชรรี่ ศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 PBC พิษณุโลก ทำเวลาได้ 16.54.20 นาที.
และนี่คือผลของเวลาในการแข่งขัน ซึ่งข้าพเจ้าดีใจมาก ที่การพยายามได้เดินทางมาถึงจุดที่เป็นอันดับต้น ๆ ของประเทศไทยแล้วครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

แม่หญิงเหล้กใจแกร่ง เฉลิม แช่มชื่น ด้วยความเป็นอดีตนักกีฬาทีมชาติ ด้วยความเป็นนักจักรยาน ด้วยการได้รับการเลี้ยงดูมาแบบนี้เช่นกัน ได้ดีก็ด้วยจักรยาน เราทั้งสองจึงต้องการจะสร้างเส้นทางสานฝันให้กับจักรยาน ให้กับบุคคลผู้เป็นดั่งตัวแทนของเราในวัยเด็ก...ทีมนี้จึงไม่มีปัญหาเรื่องความเหนื่อยล้า ไม่มีการเสียดายค่าน้ำมันรถคุมซ้อม ไม่ต้องการสิ่งใดที่เป็นความยิ่งใหญ่ เราทำเพียงแต่เพราะเราเคยลำบาก ได้โค้ชที่เป็นครู ได้แบบอย่างที่รับการถ่ายทอด ข้าพเจ้ารู้สึกขนลุก ที่คุณเฉลิมเล่าให้เด็ก ๆ ฟัง หลังจากมีคนมาชวนให้เขาไปร่วมทีมด้วย
.
เธอบอกว่า โค้ชของเธอนั้น เวลาเป็นไข้ เธออยากไปหาเพื่อจับเนื้อลูบแขน อยากให้โค้ชรู้สึกรู้ว่ามีศิษย์มาหา เวลาจบสิ้นอายุขัย เธอต้องไปส่งครูให้ถึงสรวงสรรค์
ขนาดโค้ชเราตาย เรายังมีความรู้สึกว่าเราอยากไปกับเขาด้วย มันเป็นคุณค่าความรู้สึกผูกพันธ์ ที่ครูได้มอบให้กับศิษย์ ที่ศิษย์กตัญญูรู้พระคุณ
.
พระคุณของจักรยาน เรากำลังตอบแทนครูของเราอยู่....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ตัดมาที่เรื่องเล่าในการเดินทาง ไปเชียงรายครั้งนี้ มีเด็กที่ออกเดินทางกันในชุดแรก สองคนด้วยกัน คือศักดิ์สิทธิ์ กัลยา และอนุรักษ์ เพชรรี่ เราเตรียมตัวเดินทางกันในวันพฤหัสบดีที่ 4 ก.พ. ส่วนที่เหลือ ติดสอบกัน ให้เดินทางโดยรถเมล์ตามไปแข่งในวันอาทิตย์ มีค่ารถโดยสารที่ข้าพเจ้าออกให้อีก 1500 บาท ส่วนค่าใช้จ่ายทั้งหมดอยู่ที่ประมาณ 7500 กว่าบาท (รวมค่าโดยสารรถยนต์ไปเชียงรายของเด็กทั้ง 4 คนที่เหลือด้วยครับ) สิ้นเปลืองที่สุดคือค่าน้ำมันรถ เติมไปกลับประมาณ 2500 บาท ครับ ค่าที่พัก 900 บาท ค่าสมัคร ค่ากิน ทั้งหมดนั้นคือรายจ่ายของทีมที่ไม่มีท่านใดเห็น ...

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ขอขอบพระคุณท่านที่ใจบุญช่วยเหลือทีมจักรยาน ด้วยการนำเสื้อจักรยานมาเปิดขายให้ในหน้ากระดานซื้อขาย ขอเรียนเชิญทุกท่านเข้าไปเยี่ยมชมคนที่ทำความดีครับ...
http://www.thaimtb.com/forum/viewtopic.php?f=3&t=148087

[เนิ่ม ชมภูศรี]

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เดินทางไปถึงจังหวัดเชียงราย..

คณะเราต่างใจกระสันที่จะเข้าไปดูร้านจักรยาน และร้านจักรยานร้านนี้ เป็นร้านที่รู้จักกันมานานมาก สมัยที่เป็นนักกีฬาจักรยานด้วยกัน เจ้าของร้านชื่อพี่เปี๊ยก ไพโรจน์ อินตะปัญญา อดีตนักกีฬาทั้งสามีภรรยา เป็นผู้ฝึกสอนให้กับทีมเชียงราย เป็นหัวเรือใหญ่ในการนำนักกีฬาสู่ความเป็นเลิศ ที่สำคัญ เวลาเด็กจักรยานจากเมืองพิษณุโลกต้องการอะไหล่อะไร พี่เปี๊ยกจะขายให้ในราคาต้นทุน ไม่มีกำไร แถมยังเซนต์ไว้เป็นปี ๆ มีค่อยมาจ่ายเงิน อะไหล่อะไรต่ออะไร ก็สั่งทางร้าน น๊อทเทิร์นไบค์ เชียงราย นี่ละครับ

.ขอเก็บภาพบรรยากาศภายในร้านมาฝากกันครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ไพโรจน์ อินต๊ะปัญญา เจ้าของร้านนอร์ทเทิร์นไบค์ เชียงรายครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ออกจากร้านพี่เปี๊ยกเกือบจะห้าโมงเย็น คณะเรารีบบึ่งไปที่พักที่ได้จองไว้ตรงบริเวณ อ.แม่จันทร์ เมื่อถึงที่พักจัดการเรื่องขนย้ายอุปกรณ์เสร็จ ก็กินเวลาเข้าไปจะหกโมงเย็นแล้ว .....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ด้วยความกระสันที่จะขี่จักรยาน...
.
ทั้งเด็กทั้งโค้ช ต่างก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดจักรยาน เพราะเวลาได้ล่วงเลยไปจวนจะค่ำ กระผมให้เด็กไปลองปั่นเพื่อดูเส้นทางที่จะใช้แข่งประเภทไครทีเรี่ยม ที่จะใช้แข่งในวันอาทิตย์ ส่วนตัวเองไม่ฟังเสียง เปลี่ยนชุดจักรยานเสร็จ รีบปั่นบึ่งไปสนามแข่งเมาเท่นไบค์ ซึ่งอยู่ห่างจากที่พักประมาณ 3 ก.ม. เมื่อไปถึงสนามแข่งขันก็ไม่สนใจอะไรอีกเหมือนกัน เปลี่ยนเกียร์ขึ้นเนินภายในสนามปั่นไปตามลูกศรสีน้ำเงิน ตอนเข้าไปในช่วงแรกบรรยากาศยังไมอาการว่าจะเปลี่ยนแปลงเร็วนัก แต่เมื่อปั่นไป ปั่นไปได้สักระยะหนึ่ง เอ๊ะ..ทำไมตาเริ่มมองไม่เห็นเส้นทางแล้ว เมื่อนึกฉงนในใจ หันซ้ายแลหลัง โอ้โห...นี่มันมืดแล้วนี่นา ปั่นไปคลำทางตามลูกศรไปเรื่อย ๆ ก็ยังไม่เห็นจุดเริ่มต้นที่เข้ามาซักที ยิ่งเส้นทางแข่งขันเป็นภูเขาไต่ระดับความสูง เราเองก็ยังไม่ค่อยแข็งแรง บางจุดต้องลงจูง เพราะมองไม่เห็นเส้นทางด้วยความมืดของป่าภาคเหนือบดบังตา พอรู้ตัวอีกทีหนึ่ง เราหลงทางเสียแล้ว.....

[juicy]

ยินดีด้วย ครับ พี่เนิ่ม
ดีใจกับเด็กเด็กด้วย ไปได้เร็วมาก อย่างนี้โค๊ช ก็หายเหนื่อย...
ติดตามผลงาน ตลอด ครับ มี project ดีดี โทรบอกบ้างนะ ครับ

เดี๋ยวไปปั่นก่อน รีบไป รีบปั่น รีบกลับ ที่นี่พอมืดแล้ว มันเปลี่ยว...

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ยินดีด้วย ครับ พี่เนิ่ม
ดีใจกับเด็กเด็กด้วย ไปได้เร็วมาก อย่างนี้โค๊ช ก็หายเหนื่อย...
ติดตามผลงาน ตลอด ครับ มี project ดีดี โทรบอกบ้างนะ ครับ

เดี๋ยวไปปั่นก่อน รีบไป รีบปั่น รีบกลับ ที่นี่พอมืดแล้ว มันเปลี่ยว...

ขอบคุณมากครับ กัปตัน ผมกำลังคิดว่า หากหมดเรื่องการรายงานสรุปตรงนี้แล้ว จะเริ่มต้นทำบุญในการหาบริจาคจักรยานครั้งที่สองครับ ไว้จะติดต่อกลับนะครับ

[เนิ่ม ชมภูศรี]

เมื่อรู้ตัวว่าหลงป่า
มีทางหนึ่งที่ปั่นลึกเข้าไปในป่า ยิ่งปั่นไปทำไมยิ่งเหมือนวนอยู่จุดเดิม ความเงียบของป่าทำให้ขนลุกขึ้นมาบ้างในบางครั้ง ยิ่งลมเย็นพัดโชยใบไม้ร่วง ยิ่งกรอบแกรบกิ่งไม้ รู้สึกว่าน่าจะมีสิ่งอันใดที่ผิดปกติบ้างสำหรับแขกผู้มาเยือนแปลกหน้าคนนี้ ปั่นไปจูงไปแบบไม่เหลียวหลังดูว่าจะมีใครมาคอยดันท้ายหรือไม่ ใจคิดไปเองต่าง ๆ นานา สักระยะหนึ่งเริ่มรู้สึกสับสนมากยิ่งขึ้น อีกระยะหนึ่งใจเรากลับนิ่งเงียบ ความสบาย เย็น ลมหนาว ไล่อาการตื่นตระหนกหลอกตัวเองออกไปได้อย่างหมดจรดจากจิตใจ..
ป่าวนรอบไม่ไกลมากนัก ปั่นไปปั่นมา กำลังจอดจักรยานเพื่อคลำหาทิศทางตามตำราที่เคยได้ร่ำเรียนมาในสมัยวัยหนุ่ม กลับผลิกผันตกใจอย่างถึงที่สุด เพราะมีชายแปลกหน้าโผล่มาจากดงไพรในราตรี ถือมีดพร้าอีเหน็บพกสะเอวแบกขึ้นบ่า ต่างคนต่างให้เสียงเพราะต่างตกใจด้วยกันทั้งคู่ .
สวัสดีครับลุง (ใช้เสียงพูดคุยเพื่อลดช่องว่างความเป็นคนแปลกหน้า) เมื่อได้ใจความว่ากระผมหลงทาง ลุงก็ชี้นำไปทางที่ลุงเดินมา คุยถึงทิศทางเป็นที่เข้าใจแล้ว กระผมเลยขอถ่ายภาพเป็นที่ระลึกของการพบกันในราตรีนี้ ชายหนึ่งเข้าป่าทำมาหากิน ชายหนึ่งเข้าป่าเพราะอยากปั่นจักรยาน....

[เนิ่ม ชมภูศรี]

ค่ำคืนแห่งเมืองเชียงราย เราหลับใหลภายใต้ห้องพักที่ไม่อยากจะเปิดออกไปสู่บรรยากาศภายนอก ด้วยความหนาวเหน็บที่คนทางพื้นราบไม่เคยพบประสพเจอ