..............."สะใจดี หลวงพระบาง"...........

[a31]

รอดูภาพอยู่ หนังฉายขาดตอนพี(ต้องมีสักวัน)

[เฟือง8]

พี่ต้นผมนั่งคอยจนฝนตกแล้ว กลับบ้านก่อนครับเดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่

[เสือบุฤาษี]

รอชมด้วยคนครับ

[superday]

พี่ต้นผมนั่งคอยจนฝนตกแล้ว กลับบ้านก่อนครับเดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่

[แก้วสกาย]

รถฑูตประเทศไรเนี่ย

[เฟือง8]

พี่ต้นจัดให้น้องหน่อยตอนต่อไปอ่ะครับ

[bison]

ปั่นต่อครับ

[bison]

ไต่ของสูงสู่เมืองหลวงของชนชาติม้ง "พูคูน"


สายฝนปอยปรายชุ่มช่ำไปทั่ววังเวียง ท้องถนนในเวลาเจ็ดโมงเช้าดูเหมือนยังไม่ตื่นจากค่ำคืนอังสนุกสนานของเมืองที่ได้ชื่อว่าไม่มีวันหลับของลาว ขวดเบียร์ ขวดเหล่า และกองโซดา ถูกวางละเกะละกะอยู่ตามข้างถนน และตามโต๊ะในผับ รอการเก็บกวาดเพื่อต้อนรับค่ำคืนที่กำลังจะมาถึงต่อไป

ทุกคนพร้อมกันในเวลาประมาณแปดโมง ด้วยชุดจักรยานหลากสีสันรัดรูป บ่งบอกถึงความเป็นโปรจักรยานทางไกล มีเพียงผมคนเดียวที่ยังคงใส่เสื้อโค้ทกันฝน และกางเกงขาสั้นทรงแบ็กกี้ สำหรับลุยเส้นทางในวันนี้ สายฝนดูเหมือนจะไม่ยอมซาเม็ดลงเสียเลย ขณะที่พวกเราออกมุ่งหน้าขึ้นเหนือบนนถนนหมายเลข 13 อีกครั้ง สำหรับเป้าหมายในวันนี้อยู่ที่ พูคูน ด้วยระยะทางประมาณ 90 กิโล ....90 กิโลเอง เด็ก ๆ ....

[bison]

สักพักหลังจากออกจากวังเวียงสายฝนหนาเม็ดขึ้น เริ่มบ่งบอกถึงอุปสักของวันนี้อย่างชัดเจน ไม่มีทางที่ฝนจะหยุดตกในเวลาอันสั้นแน่นอน ผมคิดถ้าขืนปล่อยให้ทุกคนปั่นจักรยาน ฝ่าสายฝนด้วยชุดจักรยานอังบางเบาอย่างนี้ต่อไป มีหวังไม่ใครก็ใครคงจะจบทริปนี้ในเวลาอันรวดเร็วแน่นอน !!

ผมจึงจัดการแปลงโฉมชุดจักรยานทางไกลเป็นชุดมนุษย์ค้างคาวอย่างที่เห็น

[bison]

[bison]

[bison]

เราหยุดพักทานกลางวันกันที่เมืองกาสี สำหรับสภาพเส้นทางจากวังเวียงถึงตรงนี้ ก็ไม่แตกต่างจากวันแรกที่ออกจากเวียงจันทร คือเป็นเนินสลับทางราบ แต่หลังจากนี้ไปข้างหน้า อีก 50 กิโล เริ่มเป็นเส้นทางภูเขาของจริง ยาวเป็น สิบกิโล สูงขึ้นไปจนถึงระดับเดียวกับเมฆหมอก เม็ดฝนที่ยังคงตกลงมาต่อเนือง และในทุกเม็ดที่กระทบกับใบหน้ามันเหมือนใครเอาน้ำที่ผ่านการแช่ในช่องฟิตมาพ่นใส่ นิ้วมือมีอาการชาจากสภาพอากาศที่ลดต่ำลงตามความสูงของภูที่เราไต่ขึ้นไป สำหรับตัวผมการปั่นจักรยานไต่ความสูงของภูเขาในแต่ละครั้งผมไม่เคยที่จะเร่งรีบ ค่อย ๆ ไปอย่างเชื่องช้าทุก ๆ แรงที่กดลงไปที่ลูกบันไดจักรยานจะต้องสม่ำเสมอ และทุกครั้งที่ถึงจุดสูงสุดของแต่ละขุนเขาผมไม่เคยที่จะคิดว่าตนเองสามารถพิชิตขุนเขาลูกนั้นลงได้แล้วด้วยแรงและกำลังของตนเอง แต่ในทางตรงกันข้ามผมกลับมีความรู้สึกที่ยำเกรงต่อขุนเขาในทุก ๆ ลูกที่ผ่านมา สิงหนึ่งที่ทำให้คิดเช่นนั้นคือเมื่อใดที่คุณขึ้นถึงจุดสูงที่สุดของขุนเขาลูกนั้น เราต้องไม่ลืมว่ามันยังเหลือระยะทางที่ยังรอให้เราดิ่งลงไปสู่พื้นล่างเพื่อที่จะไต่ขึ้นสู่ขุนเขาลูกต่อไป....

[เสือดอนดี]

...หนาวได้ใจเลยเนอะ ต้น ขนาดบ้านเรายังต้องไปรื้อเสื้อกันหนาวมาใส่เลย...

[เฟือง8]

ม่วนขนาด เอาอีกครับพี่ต้นภาพประกอบ+เรื่องเล่า ชวนน่าติดตามยิ่ง

[bison]

วันนี้ผมถึงที่หมายในเวลาที่พระอาทิตย์ลับของฟ้าไปนานแล้ว (อันที่จริงวันนี้ผมไม่เคยเห็นพระอาทิตย์เลย) และเป็นคนสุดท้ายของกลุ่มอีกวัน ที่ร้านอาหารของโรงเตี้ยมเล็ก ๆ ตรงสามแยกพูคูน อาหารถูกวางเต็มโต๊ะ และยังถูกส่งมาเรื่อย ๆ จากครัวเพียงชั่วไม่กี่นาทีที่วางลงมันก็หายวับไปอยู่ในท้องของพวกเราในทันที ทุกคนดูเหมือนพยายามที่จะชดเชยพลังงานที่สูญเสียไปในวันนี้ และจะต้องกักตุนพลังงานสำหรับวันพรุ่งนี้อีกครั้ง


พูคูณในวันนี้ดูเหมือนไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อสักห้าปีที่ผ่านมามากนัก ตรงนี้ถ้าเรามาจากเวียงจันทร์เลี้ยวขวาจะไปเซียงขวาง และในวันพรุ่งนี้เราจะเลี้ยวไปทางซ้ายสู่หลวงพระบาง ในอดีตบริเวณนี้จะเป็นถิ่นที่อยู่ของชนชาติม้งในลาว โดยการนำของ "นายพล วังเปา" ผู้ประกาศตนว่าจะอยู่เคียงข้างกษัตริย์ลาว เขาได้รวบรวมกองกำลังชาวม้งเพื่อต่อต้านการเปลี่ยนแปลงประเทศเป็นคอมมิวนิส โดยมีที่มั่นสุดท้ายตรงบริเวณพูคูนแห่งนี้ และรัฐบาลลาวในปัจจุบันเพิ่งเปิดให้ชาวต่างชาติเดินทางผ่านบริเวณนี้เมื่อสักประมาณ 10 ปีที่ฝ่านมานี่เอง