นิยายรักขาดตอน ภาค6 กนกลายโบตั๋น ชุดพรหมลิขิตที่บิดเบือน คุนหมิง<>หยวนหยาง

[เหน่งหนักแน่น]

บางคน..ว่าฉันเป็นคนบ้า บางคน..ว่าสติไม่ค่อยจะดี

บางคน..ว่าฉันเป็นเช่นนี้ เพราะผิดหวังในบางสิ่งที่ตั้งใจ
แจ้งความ... มันไม่ใช่เรื่องจริง มันไม่ใช่เรื่องอำกันเล่นๆ มันไม่ใช่บันทึกการเดินทาง มันไม่มีภาพถ่ายที่สวยงาม มันแค่เป็นเรื่องของ ผู้ชายสองคนที่หลุดไปอยู่ในภวังค์ของตัวเอง แต่สามารถเชื่อมความรู้สึกถึงกันได้ และสานต่อความรู้สึกนั้นออกมาในสภาวะของการเดินทางที่เลอะเลือนจนบางครั้ง และหลายๆครั้งในสภาพเลอะเทอะ

การไล่ล่าความฝัน มันทำแทนกันไม่ได้


ไม่มีเหตุผล ไม่มีบริบทอะไรในการเชื่อมโยงใยให้ถึงกัน หากแต่..เมื่อมันมาอยู่รวมกันในหนทางที่พอจะเป็น จึงเป็นสิ่งที่พอจะยอมรับกันได้บ้างในบางลีลา

ความแตกต่าง ที่บังเกิดขึ้นมันจะไม่อิงอยู่บนพื้นฐานของสิ่งที่พบเห็นได้ในชีวิตประจำวัน

กราบขออภัย หากมันไม่ใช่ในสิ่งที่หวัง

ด้วยความเคารพ

[เหน่งหนักแน่น]

...เช้าวันเสาร์นี้ หลังจากไม่ได้มากรุงเทพเลยนานถึงสองปี ครั้งนี้เป็นอีกครั้งที่ได้กลับมาเยี่ยมถิ่นเกิด นั่งมองวิวข้างทางมาตลอดตั้งแต่สถานีอยุธยา พระอาทิตย์เริ่มส่องแสงสว่าง หลายชีวิตของคนกรุงมองผ่านริมหน้าต่างรถไฟที่ผ่านสายตาของข้าฯ รู้สึกว่ามันค่อนข้าง เร่งรีบและวุ่นวายจังเลย ไม่เหมือนวิถีชีวิตของคน ตจว. เอ๊ะ เรานี่มันบ้านนอกเข้ากรุงเลยนี่หว่า

รถไฟจอดเทียบชานชะลาหัวลำโพง ความกังวลที่มีต่อเจ้าเสือขี้ดื้อ ทำให้ต้องรีบ กึ่งเดินกึ่งวิ่ง ไปที่ตู้สัมภาระให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ กลัวว่าเจ้าเพื่อนยากจะบอช้ำจากการเดินทางไกล ช่างเป็นห่วงนายเหลือเกิน

พูดถึง กึ่งเดินกึ่งวิ่ง พอจะนึกภาพกันออกนะครับ แม่ผมเคยบอกว่า ผมเป็นคนที่ กึ่งเดินกึ่งวิ่งแล้วดูสง่างามเป็นที่สุด ขนาดท่านพ่อผม กึ่งเดินกึ่งวิ่ง นั้น ยังไม่ดูสง่างามเท่าผมเลย ท่านแม่ผมจะภูมิใจมากและจะต้องยิ้มที่มุมปากทุกครั้งไป ที่ได้เห็นผม กึ่งเดินกึ่งวิ่ง หลายๆครั้งยังต้องบอกให้เพื่อนบ้านในซอยมาดูผม กึ่งเดินกึ่งวิ่ง อยู่เสมอๆ ขนาดสมัยเรียนนั้นทั้งคุณครูและเพื่อนๆ ทั้งหญิงและชาย ต่างก็ชื่นชมการ กึ่งเดิน กึ่งวิ่ง ของผมอยู่ตลอดครับ

หลังจากเอาสัมภาระขึ้นหลังเจ้าเสือขี้ดื้อเสร็จเรียบร้อย ก็ได้สังเกตุแววตาของคนรอบข้างที่มองมาหาข้าฯ สายตาทุกคู่นั้นมีรอยยิ้มอยู่ในดวงตา ทำให้หัวใจข้าฯนั้นพองโตขึ้นมาทันใด โอ้...เราช่างได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นดีจัง สังเกตุได้จากแววตาที่สื่อออกมา ของผู้คนที่เดินผ่านตัวข้าฯและเจ้าเสือขี้ดื้อ เราคงจะดูเท่ห์น่าดูชมสินะ สองมือที่จับบนแฮนด์จูงเจ้าเพื่อนยากเดินออกมาจากสถานีอย่างเชื่องช้าแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่นและมั่นคงยามสืบเท้าออกไปแต่ละก้าว ใช่สิ ก็เรามัน เหน่งหนักแน่น เอ๊ะ แต่คนที่นี่เค้ารู้ว่าเป็นเราได้ยังไงนะ ทันใดนั้นเองเสียงของสุภาพสตรีแหลมๆ เล็กๆ น่าฟัง เพราะพริ้ง จับใจ ลอยตามสายลมมาจากข้างหลัง... พี่คร๊ะ พี่คร๊ะ พี่ใส่กางเกงกลับหลังคร๊ะ


ปัดโธ๋...โว้ย

[หางแฮ้ม]

กึงเดินกึ่งวิ่งมาติดตาม ไม่ค่อยสง่างามเท่าไหร่แต่ก็จะมา

[met]

กึงเดินกึ่งวิ่งมาติดตาม ไม่ค่อยสง่างามเท่าไหร่แต่ก็จะมา

พี่วีสู้ผมไม่ได้ ผมกึ่งเดินกึ่งคลานมาเลย เอิ๊กกก

[เหน่งหนักแน่น]

ว่ากันว่า...

คนที่ปั่นจักรยานท่องเที่ยวทางไกล หากได้ลองแล้ว เลิกยาก..เหมือนโดนยัดสารเสพติดเข้าสู่ร่างกาย

ว่ากันว่า...

คนที่ปั่นจักรยานท่องเที่ยวทางไกล หากได้ลองแล้ว เข็ดขยาด..ก็จะไม่หันเข้าหามันอีกเลย

สภาวะจิตตก

ผมทิ้งระยะการเอา ตรูดไปครูดกับอานหนัง มานานพอสมควร หลังจากจบทริปการเดินทางเมื่อสองปีก่อน ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนคับคล้าย คับคลาว่า..มีการเดินทางอยู่สองครั้ง นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่า ไปไหน กับใคร เมื่อไหร่ ทำไมผมถึงไม่มีบันทึกการเดินทาง ไม่มีการสรุปทริป ไม่มี..นิยายรักขาดตอน ทำไม..?

[เหน่งหนักแน่น]

ทุกวันนี้..
ดีที่สุดก็ได้เพียงแค่ กลับมานั่งไล่อ่าน นั่งดูภาพถ่ายย้อนคิดนึกถึงเรื่องราวการเดินทางที่ผ่านมาของตัวเองและสหายซุ่มคนจังไฮ่

จนมาวันหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังเริ่มต้นนั่งอ่านนิยายรักขาดตอนชุดล่องใต้ ขอไปด้วยคนนะ นะ ได้เพียงไม่มีหน้า ก็มีเสียงเตือนจาก App Line ข้อความว่า..

เราจะไปเมืองจีน เพื่อไปรำลึกถึงบรรพบุรุษของเรากัน เราจะนั่งเครื่องไปลง คุนหมิง ไฮไลท์ทริปนี้อยู่ที่ นาขั้นบันไดพันปี หยวนหยาง เรามีเวลาไม่เกิน 2อาทิตย์ แพลนไม่ชัดเจนนัก ฉะนั้น..หากเวลาไม่พอเราก็ต้องหารถทัวร์จากจีนเข้าลาวและกลับเข้าไทย


คำว่า...เรา

โอ้โฮ..!!! หัวจิต หัวใจไอ้หมอนี่ยังคงเหมือนเดิม มันกล้าใช้คำว่า "เรา"
มรึงถามกรูสักคำไหมว่ะนี่ ว่ากรูอยากจะใช้คำว่า "เรา" กับมรึงไหม และที่สำคัญที่มรึง ร่ายยาว..มาทั้งหมดนี่ ใคร คนไหน เค้าไป เออออกะมรึงแล้วรึอย่างไรฟร๊ะ

[jeepffw]

เริ่มต้นก็ชวนให้ติดตามเรื่องราวซะแล้ว

[เหน่งหนักแน่น]

met - เมท - เหม็ด - เม็ด - ปลิง - ปิง

ชื่อของผู้ชายคนนี้ คงต้องปล่อยให้ความถนัดของแต่ละบุคคลเลือกสรรกันเอาเองละกันนะครับว่า จะเรียกคำแทนตัวเค้าว่าอย่างไร สำหรับผมแล้วนั้นคงจะต้องให้เกียรติแกสักนิดส์นึง..ถ้าหากเปลี่ยนได้ผมอยากจะเรียกแกว่า

เฮียกวง..ครับ ใช่ครับเฮียกวง.. กวงส้งทิง

ผมรู้จัก เธอคนนี้ เอ๊ย..ชายคนนี้เมื่อหลายปีผ่านมาจาก ทริปล่องใต้ ขอไปด้วยคนนะ นะ http://www.thaimtb.com/forum/viewtopic. ... ากลับไปได้ บ่องตง ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆ ให้ดิ้นตาย

ไม่มีความรู้สึก ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่มีดีใจ ไม่มีเสียใจ ไม่มีอิ่ม ไม่มีหิว แมร่งมันไม่มีความรู้สึกอะไรบนใบหน้าเลยจริงๆ ไม่มีเลย นอกเหนือจากที่มันไม่ยอมแสดงความรู้สึกออกมาทางใบหน้าแล้วนั้น พักหลังๆมานี่ชายผู้นี้หลังจากที่ เอาเมียเป็นตัวเป็นตน เป็นที่เรียบร้อย มันยังเพิ่มความสามารถพิเศษขึ้นมาอีก 1อย่าง..

แรมโบ...ครับ ท่านผู้อ่านครับ อย่าเพิ่งคิดว่าไอ้หมอนี่มันมีความสามารถพิเศษอะไรมากมาย เค้าไม่ใช่นักมวยรุ่นเฮฟวี่เวทเหมือนในหนังฮอลลีวู๊ด เค้าไม่ใช่พระเอกนักบู๊ล้างผลาญตัวโตที่สามารถต่อกรกับผู้ร้ายได้เป็นสิบๆคน โดยที่ล้มคว่ำ ล้มหงายแล้วไม่เป็นอะไรเลย ถึงแม้เค้าจะชอบเอา ผ้าสีแดงผูกที่หัว เวลาเดินไปไหนมาไหนในซอยลาดพร้าว101 โพธิ์แก้วแยก10 ปานว่าตัวเองนั้นคือพระเอกซิลเวสเตอร์ สตาโลน แรมโบ ก็ตาม

แรมโบ ของผมในที่นี้ก็คือ RAMแรม ความเร็ว RAMในเครื่องคอมพิวเตอร์ของเราๆที่ใช้กันอยู่ทุกวันนี่แหละครับ แรมโบ..ที่ผมจ่อหัวไว้นั้นมันก็คือ..แรมโบราณ ครับ RAMแรมรุ่นโบราณ.. โอ้โฮ !!!คุณๆครับ เชื่อไหม การที่จะคุยกะไรกับไอ้หมอนี่นั้นหรือหากท่านใดมีอะไรจะปรึกษา สนทนา ต้องการคำตอบ โอเลี้ยง ชาดำเย็น ขนม นมเนย เตรียมไปเลยครับท่านครับ
ไม่รู้มันเป็นอะไร ถามมันคำนึง กว่าจะประมวลผลตอบได้รู้สึกว่าคุณชายท่านจะใช้เวลาสำหรับการ ประมวลผล คำถามไป 2นาที และกว่ามันจะประมวลผล คำตอบ อีก 2นาที มีอะไรที่จะสนทนากะไอ้หมอนี่ทีไร ใจจะขาดลงซะให้ได้เลย พับผ่าสิ

พ่อคู๊ณ...พ่อคุณทูลหัว ทำไม RAM มรึงถึงน้อยขนาดนี๊...ฮ๊าาาา

[วุด ส้มบางมด..ครับ]

ผมทิ้งระยะการเอา ตรูดไปครูดกับอานหนัง
เข้ามาติดตามด้วยคนครับ

[เหน่งหนักแน่น]

ว่ากันว่า.
คนที่จะเดินทางไกลไปไหน ต่อไหนด้วยกันได้นั้น มันจะต้องมีอะไรที่ คล้ายคลึง กันพอสมควร ทั้งมุมมอง สันดานดิบและพฤติกรรมการใช้ชีวิตประจำวัน นัยว่า..จะไม่มีปัญหาระหว่างการเดินทาง
-ไม่แปรงฟัน ทั้งก่อนหน้าและหลังการนอน
-ไม่ล้างดาก หลังจากที่เอาของเสียระบายออกมาทางพิกัดหนัก ใบไม้แห้งที่หาได้รอบตัว ดีหน่อยก็กระดาษหนังสือพิมพ์นั่นแหละ พอละ.ท่านว่ามา
-กกน. ตัวเดียวใช้งานได้ 7วัน หน้า 4วัน กลับด้านใช้ได้อีก 3วัน
-หม้อต้มอาหาร สามารถต้มกาแฟได้เลย ไม่ต้องนำไปชะล้างให้เสียเวลา
-เข็น มากกว่า ปั่น
-นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นกิน

พ๊มอยากจะบอกว่า พ๊มนั้นไม่มีคุณสมบัติดังกล่าวข้างต้น เหมือนพ่อหนุ่มข้างๆพ๊มแม้แต่ข้อเดียว หุหุ

[met]

ให้มาสรุปทริป ไม่ใช่ให้มาเผา มัวออกแขกอยู่นั่น เดี๊ยะต่อยตาแตก

[tiger bom]

ต่อ ต่อเฮีย เจ้รมส์เสียละ

[เหน่งหนักแน่น]

ต่อ ต่อเฮีย เจ้รมส์เสียละ

เดิมทีว่าจะเอาแค่ ขบ ออกอาการแบบนี้เล่นมันให้จมเขี้ยวท่าจะดี วอน..

[เหน่งหนักแน่น]

-ตั๋วเครื่องบิน ขาไปเที่ยวเดียว กรุงเทพ-คุนหมิงถูกจองและโอนเงินไปแล้ว
-Hostel ที่พักเมืองคุนหมิงถูกจองและโอนเงินไปแล้วเรียบร้อย เช่นกัน

เฮีย..ส่งพาสปอตมาทาง ปณ.ให้ผม ผมจะไปจ้าง บ.ทัวร์เค้าไปขอวีซ่าให้เรา เฮียจะได้ไม่ต้องเสนอหน้าลงมา กทม. ส่วน คชจ.ทั้งหมดเท่าไหร่นั้น ผมจะออกไปก่อน แล้วค่อยมาเคลียร์ให้ผมพร้อมดอกเบี้ย 10%ต่ออาทิตย์ของยอดสุทธิ อ้อ..สำหรับเงินหยวนนั้น ผมวานให้เจ้าพ่อ อกฟู รูฟิต ท่านหนูดีจัดการแลกมาให้เราแล้ว หมื่นบาทนะ

มันมีแต่สั่ง สั่ง สั่ง พ๊มก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า..แล้วทำไมกรูต้องเชื่อมรึงด้วย ว่ะ..

[เหน่งหนักแน่น]

9เมษา2557

04.00น. ผมและไอ้คนต้นเรื่อง พ่อหนุ่มแรมน้อยบักปลิง ถูกเจ้าพ่ออกฟู รูฟิต ท่านหนูดี ดอนเมือง กระชากออกมาจากที่นอน บนชั้น3ของบ้านท่านหนูดี หน้าสนามบินดอนเมืองในสภาพที่ในตาแดงก่ำกันทั้งสามคน สาเหตุ..ไม่ค่อยแน่ใจนักสักเท่าไหร่จึงไม่สามารถที่จะขี้ขัดลงไปได้ว่า มันมีเรื่องอะไรกันหนักกันหนาถึงต้องนั่งปรับความเข้าใจกันถึง สองนาฬิกาของวันใหม่

ผมซื้อ โหลด เพิ่มอีกเอาไว้นะคนละ 25กิโล นอกเหนือจากที่ปกติทางสายการบินเค้าให้แล้วคนละ 20กิโลเผื่อเหลือ เผื่อขาด...บักปลิงเคยบอกเอาไว้ให้เมื่อคราวซื้อตั๋วเครื่องบิน

ถึงแม้ว่าจะชั่งแล้ว ชั่งอีก กับกล่องจักรยานของผมที่จับเจ้า เสือขี้ดื้อ แยกร่างลงนอนกองอยู่ในกล่อง ปริ่ม ปริ่มที่ 24กิโลแล้วก็ตาม ขณะที่เรากำลังนำกล่องจักรยานเข้า เช็คอิน มันก็อด ลุ้น ไม่ได้ว่าจะเกินหรือจะพอดีกับ การโหลดน้ำหนัก ที่เราได้ซื้อเพิ่มเอาไว้

ไม่มีการชั่งกล่องจักรยาน หลังจากที่เราเอาตั๋วยื่นเข้าเช็คอินกับทาง บ.สายการบิน อ้าว..แม่มมรึง กรูลุ้นแทบตาย เสียงบ่นจากบักปลิง ลอยข้ามหัวผมมา กับสถานะบนใบหน้าที่มองไม่ออกเลยว่า มันกำลังลุ้นอยู่..