..............."สะใจดี หลวงพระบาง"...........

[จันทร์จิรา]

ถ่ายรูปได้สวยมากเลยค่ะพี่ต้น

[JJRAB]

รอดูรูปอยู่ครับ..รูปสวยมากครับ

[lotus]

สุดยอดจริงๆ ผมคิดจะไปหลวงพระบางเดือน 10-11 ปีนี้ แต่ไม่กล้าเอาหมอบไปครับ เจอเขาแทบอ้วกมาแล้วเมื่อปีที่แล้วตอนไปหลวงน้ำทา เข็ดจริงๆ หมอบไต่เขา มันเหมาะกับคนหนุ่มๆ แรงดีมากกว่าคน สว.

[@เหล้าปั่น@]

สุดยอดจริงๆ ผมคิดจะไปหลวงพระบางเดือน 10-11 ปีนี้ แต่ไม่กล้าเอาหมอบไปครับ เจอเขาแทบอ้วกมาแล้วเมื่อปีที่แล้วตอนไปหลวงน้ำทา เข็ดจริงๆ หมอบไต่เขา มันเหมาะกับคนหนุ่มๆ แรงดีมากกว่าคน สว.

ถ่อมตัวไปแล้วมั้งครับพี่ lotus เคยติดตามการปั่นของพี่อยู่บ้าง ตั้งแต่กระดานโฉมเก่า จนถึงกระดานโฉมใหม่ ไปมาทั่วแล้วไม่ใช่เหรอครับ ส่วนตัวผมว่าพี่ไหวนะครับ ไปเรื่อยๆๆเหนื่อยก็หยุดครับ ครั้งนี้หนทางก็ค่อนข้างทุรักทุเรเหลือเกิน สำหรับเสือหมอบล้อ 700*23 แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของทริบนี้บรรยากาศครับ เนื่องจากเป็นช่วงที่(พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก ราหูอมจันทร์)ล้อเล่นครับ ช่วงที่มรสุมเข้าพอดี


วันแรกเวียงจัน...วังเวียง เจออากาศที่อบอ้าว ร้อนมาก สองข้างทางไม่ค่อยมีต้นไม่ ความร้อนจากพื้นถนนลอยขึ้นมาตลอดทาง ช่วงถึงสะพานมิตรภาพ ลาว-ญี่ปุ่น ค่อยเริ่มดีเพราะว่าเริ่มบ่ายแก่ๆๆ หลังจากนั้นก็เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆๆ พอถึงวังเวียงค่ำๆฝนก็เริ่มลงเม็ดอากาศก็เริ่มเย็น เดินออกมากินข้าวเย็นเริ่มเปียกฝนบ้าง หลังจากอาหารเย็นแล้วฝนตกทั้งคืนเลย


วันที่สองวังเวียง...พูคูน ตื่นเช้ามาฝนก็ไม่ยอมหยุด ถามเจ้าของรีสอร์ทที่พักเขาก็บอกว่าฝนเพิ่งจะมาตกนี่แหละ ในใจก็กะว่าปั่นออกไปสักพักฝนคงหยุดเอง จึงตัดสินใจหาซื้อถุงดำเพื่อใส่สัมภาระทั้งหมด ส่วนเสือทั้ง 5 ท่านไม่ได้เตรียมเสือกันฝนไป เริ่มเปียกฝนตั้งแต่ยังไม่ได้กินข้าวเปียกตอนเช้าเลย เมื่อกินข้าวเปียกแล้วก็เริ่มออกเพื่อจะไปเมืองกาสี กำหนดการคืออาหารกลางวัน แล้วความทรมานก็เริ่มขึ้นที่ตรงนี้แหละ ออกจากวังเวียงมาได้ประมาณ 10 ก.ม+- พวกเราตัวเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำ ยิ่งปั่นฝนก็ยิ่งหนาเม็ด พี่ bison จึงตัดสินใจซื้อเสื้อกันฝนใส่กันเพื่อลดความเย็นของฝนและอากาศบนเขา แล้วเราก็ปั่นกันต่อโดยใส่เสื้อกันฝนทับเสื้อผ้าที่เปียก ที่ไหนได้หละมันกลับทำร้ายเราเสียด้วยซำ เพราะเราตัวเปียกแล้วมาใส่เสื้อกันฝน ยิ่งปั่นก็ยิ่งหนาว ฝนก็ไม่ยอมหยุด หนทางก็ยิ่งสูงขึ้น พอถึงเมืองกาสีอากาศเริ่มเย็นเข้าขั้นโหดระดับ 4/10แล้ว พักกินข้าวกลางวันเสร็จเรียบร้อย ออกเดินทางจุดมุ่งหมายพูคูน ความสูงจากระดับน้ำทะเล 1600 +- ก็เริ่มเดินทางต่อยิ่งปั่นก็ยิ่งหนาว ขนาดปั่นขึ้นเขาเหงื่อเรายังไม่ค่อยจะออกเลย พอถึงพูคูนบรรยากาศหนาวสุดๆๆเลวร้ายมากระดับ7-8/10 ไม่เคยเจอมาก่อน แล้วดันไปพักโรงเตี๊ยมที่ไม่มีน้ำอุ่นอีก ซวยซำซวยซ้อน ....โอ้แม่เจ้า....ฝนก็ยังตกทั้งคืน ลมก็แรง บรรยากาศโดยรอบมีแต่หมอกและลมแรง สรุปอาบน้ำไม่ถึง 10 ขัน ประทับใจพูคูนอาหารอร่อยมาก


วันที่สามพูคูน...หลวงพระบาง ตื่นตอนเช้าไม่สามารถอาบน้ำได้ ครุ่นคิดอยู่คนเดียวว่าไม่อยากปั่นแล้ววันนี่ทรมานมาก แต่ไม่ได้บอกใคร แต่ไม่รู้ว่ามีใครคิดเหมือนเราหรือเปล่า หลังจากคิดไม่ซื่อแล้วรู้สึกว่าไม่ดีเลย มาแล้วอย่างไรก็ต้องไป หากว่ากลับไปต้องมาซ่อมแน่ กลัวโดยซ่อม(พอมาซ่อมแล้วเกรดมักไม่ดี) จึงตัดสินใจว่าต้องไป ถอยไม่ได้แล้ว จึงซื้อเสื้อกันฝนใส่กันอีก หาถุงพลาสติกคลุมหัว ใส่ในรองเท้า ใส่มือ ใส่เสื้อยืดข้างในอีก 2 ตัว แล้วใส่เสื้อจักรยานทับ สรุปวันนั้นใส่เสื้อยึด 2 ตัว เสื้อจักรยาน 1 ตัว เสื้อกันฝนอีก 1ตัว พอไปถึงกิ่วกะจำใส่เสื้อกันฝนอีก 1 ตัว แต่มันก็ไม่หายหนาว พอถึงกิ่วกะจำ ในใจก็คิดอีกแล้วว่าไม่เอาแล้ว กะว่าจะพอแล้วสู่กับความหนาวไม่ไหว...นรกแท้ๆๆ...ไม่รู้ว่าสมองส่วนไหนของผมมันสั่งให้คิดแบบนี้ มองดูสมาชิกในกลุ่มเท่าที่สังเกตุก็ยังไม่มีใครออกอาการเลย ยิ่งพี่ bison หลังจากอาหารกลางวันแล้ว แกกลับไปยืนตากฝนซะงั้น ทำให้เปลี่ยนความคิดอีกและไปก็ไปวะ ก่อนออกจากกิ่วกะจำยางดันมารั่วอีก...โอ้ว.........นิ้วมือนิ้วเท้าเย็นจนเกือบจะไม่สามารถเปลี่ยนยางในได้แล้วเจ็บไปหมดเลย หลังจากเปลี่ยนยางเสร็จแล้ว ก็ไปเจอนรกต่อ ภูเขาสูงขึ้นๆๆๆๆๆๆๆๆลงๆๆๆๆๆๆๆๆๆขึ้นๆๆๆๆๆๆๆๆลงๆๆๆๆๆๆๆอยู่แบบนั้น อากาศก็หนาว ฝนก็ไม่หยุด วันนั้นพวกเราทั้ง 5 มาถึง...หลวงพระบางประมาณ 1 ทุ่มกว่า ก่อนถึงหลวงพระบางยางก็มารั่วอีก เหมือนว่าจะให้พวกเรามาซ่อมซะงั้น เราปะยางแล้วไปต่อ จนจบทริปแบบแฮปปี้ทุกคน ไม่ต้องซ่อม มีแต่ว่าจะไปกันอีกเมื่อไหร่บอกมา..............สุโค่ย.............


ปล.เคยเจอหนาวมาแล้ว ที่อินทนนท์ก็ยังไม่เท่า


http://www.thaimtb.com/cgi-bin/viewkato ... 82238&st=1


รายละเอียดและรูปภาพคอยติดตามกันนะครับ รอพี่ bison มาต่อทริปทรมานครับ

[เฟือง8]

ดูรูปบนน้าเปลี่ยนม้ากลางศึกได้ใด อ้าวที่เเท้ภาพเก่าสมัยไปไต่อินทนนท์ สุด...จริงๆน้าเรา

[lotus]

ผมนับถือพวกท่านจริงๆ ระยะหลังๆ นี้ผมรู้สึกปอดไปแยะ อาจเป็นว่าใกล้ 60 แล้ว ยิ่งหนาวนี่ผมกลัวที่สุด เพราะร่างกายผมเลือดน้อยครับ เวลาอากาศเย็น คนอื่นๆ ใน office มืออุ่น แต่มือผมเย็นเฉียบ ยังกับแช่ในตู้เย็น ปีที่แล้วที่เอาหมอบปั่นไปสิบสองปันนา ได้ข้อมูลมาไม่ดีเท่าไร นึกว่าเขาไม่มาก มีนิดหน่อย แต่จริงๆ ไม่ใช่ กดบันได้แล้วกดอีกแทบจะปั่นไม่ออกบางช่วง อย่างไรผมก็ยังคิดว่า หมอบไม่เหมาะในการปั่นเขายาวๆ ยกเว้นคนหนุ่มแรงดีครับ ผมคนแก่ มีแต่ความอึดและแรงดีทางเรียบหรือทางไม่ชันมาก

อย่างดอยอินทนท์ เสือภูเขาผมยังไม่รอดเลย ต้องจูงก่อนถึงเจดีย์ ดังนั้น รับรองไม่กล้าเอาหมอบไปหลวงพระบางครับ ไม่อยากจูง

ถ้าเจอแบบที่คุณเล่ามา ผมคงขึ้นรถไปแล้ว ไม่กล้าเสี่ยงปอดบวม ยิ่งแก่ ยิ่งขลาด

[เฟือง8]

วันนี้เเค่อยู่ร้านใต้ชายคาใส่เสื้อเเขนยาวยังหนาวเหน็บ นึกถึงสภาพผู้กล้าทั้ง5 ที่ปั่นขึ้นดอยลงดอยท่ามกลางสายฝน ขอคาราวะด้วยใจจริงทุกท่านสุดยอด

[bison]

กลับมาปั่นต่อครับ เอารูป "ชุดผจญฝน" มาให้ดู ครับ

ใครเป็นใครดูกันเอาเอง

[bison]

อีกชุดครับ

[bison]

รูปสุดท้ายครับ พี่สุทิน ปั่นเดี่ยวมาจากเชียงของ เราพบเขาที่พูคูน

[bison]

วันที่สาม "สู่หลวงพระบางที่ความชัน 10 องศา"

พวกเราปล่อยจักรยานให้ไหลลงจากพูคูน ในเช้าวันนั้นสายฝนและความหนายเย็นไม่ได้ลดน้อยลงเลย แต่กับมีกระแสลมแรงพัดผ่านจากช่องเขาเข้ามาเป็นระยะ ๆ เพิ่มความหนาวเย็นให้กับพวกเราเป็นทวีคูณ การปล่อยจักรยานให้ไหลลงเขาเป็นระยะทางยาวเป็นสิบกิโลนั้นอันที่จริงน่าจะสร้างความพึงพอใจให้กับผม แต่ในทางกลับกันส่วนตัวผมแล้วกับชอบที่จะปั่นจักรยานในขาขึ้นมากกว่า ได้ใช้เวลากับทิวทัศน์ข้างทางที่เปลี่ยนมุมมองไปอย่างช้า ๆ ตามจังหวะที่ล้อจักรยานหมุนไป เหนื่อยก็พัก ถ่ายรูป แวะตามหมู่บ้าน ไม่เร่งรีบและปลอดภัย แต่ในขาลงความลาดชันของเส้นทางและแรงดึงดูดของโลกทำให้เราต้องใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับเส้นทาง และฝิวถนนรวมไปถึงความระมัดระวังรถใหญ่ผู้ร่วมทางที่ในบางครั้งพวกเขาอาจจะมีความเร็วที่ช้ากว่าจักรยาน ถ้าหากว่าเราทำอะไรที่ผิดพลาดเพียงนิดเดียวนั้นย่อมหมายถึงอุบัติเหตุอย่างคาดไม่ถึง

หมู่บ้านกิ่วกระจำเราพักทานอาหารกลางวัน ทุกคนในทริปมีอาการไม่แตกต่างกัน หนาวสั่น ปากเขียว มือซีด "น้ำชาอุ่น ๆ" จึงเป็นสิ่งเดียวที่ดูเหมือนทุกคนต้องการ

[bison]

"เมืองต่อไปจะเป็นเซียงเงิน แล้วก็หลวงพระบาง" ผมเอ๋ยในวงอาหาร

"มันจะมีทางขึ้นเขาอีกไหม" เสียงเฮียตูนถามสั่น ๆ

"กิ่วกระจำสูง 1300 เมตร เราเหลือระยะทางอีกประมาณ 70 กิโล จะต้องลงจากที่นี่ แล้วขึ้นเขาอีกครั้งไม่สูงนัก จากนั้นก็ลงสู่เซียงเงิน จากนั้นจะเป็นทางราบสลับเนินจนถึงหลวงพระบาง" ผมตอบค่าความสูงที่วัดได้จากนาฬิกาข้อมือ พร้อมอธิบายเส้นทางข้างหน้า

"เราอาจถึงหลวงพระบางมืด" ผมพูดเปรย ๆ ขึ้น

"มืดก็ต้องมืด" พี่ตุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว

หลังมื้อเที่ยงวันนั้นพวกเราปล่อยจักรยานไหลลงเขาด้วยความเร็วโต้กระแสลมและสายฝนอันหนาวเหน็บอีกครั้ง ผมเหลือบเห็นป้ายจราจรข้างทางบอกให้รู้ว่าถนนมีความลาดเอียงที่ 10 องศา และอุณหภูมิอากาศที่นาฬิกาข้อมือ ในขณะที่เราโต้สายฝนและลมหนาวบ่งบอกไว้ที่ 10 องศาเซลเซียสเท่ากัน

[bison]

[เฟือง8]

อุณหภูมิ 10 ความชัน 10 ไม่อยากนึกว่าถ้าเจอกับตัวเองจะเป็นเช่นไร ขนาดเมื่อวานปั่นเลี่ยงเมือง อุณหภูมิ 22-23 ทางราบไม่มีเขายังแทบเเย่ เจ๋งจริงครับพี่

[lotus]

10 องศา ฝนตกอีก ผมขึ้นรถครับ ไม่ต้องคิดมากเลย 555