ThaiMTB.com

..

ช่วงชีวิตนี้ไม่ได้อะไรนักหนากับการกินเลย เป็นแค่การเติมท้อง ไม่ให้ความหิวกำเริบ อะไรๆก็กินไปได้ ไม่ได้สำคัญว่ามันจะดีเลิศหรืออร่อยซักแค่ไหน

มนุษย์กินทุกอย่าง แม้แต่ต่อ แตน เสือ ช้าง ยิ่งมีความเจริญทางเทคโน มนุษย์ก็จะทำลายทรัพยากรทางธรรมชาติมากชึ้น และเร็วขึ้น มนุษย์ที่ทำลาย มีมากกว่า ที่คิดจะป้องกันรักษา คิดจากประเทศที่ยากจน มนุษย์ทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้ได้เงิน ค้าสตว์ป่า ตัดไม้เถื่อน การปกครองด้วยปืน แม้ประเทศใหญ่อย่างเมกา ก็เป็นประเทศที่โกงอันดับหนึ่ง ฝรั่งเศษโกงอันดับสอง ผลประโยชน์บังตามนุษย์ ปิดตาแล้วฆ่าธรรมชาติ โลกนี้เสี่อมลงอย่างรวดเร็ว

เปิดใจ ที่จะรับฟัง และเรียนรู้กัน ลดตัวตน ลดความเย่อหยิ่ง เวลาของทุกลมหายใจ สั้นนัก ไม่มีใครรู้ว่าเราจะตายกันวันไหน แต่นั้นคือปลายทางที่ทุกคนต้องไป เปิดใจ กับคนรอบข้างเถอะ ขอโทษในสิ่งที่ไม่ดี ที่ทำกับคนอื่น รับฟังอย่างใส่ใจ นี่แหละสันติภาพของโลก

อยากได้อะไรเข้ามาในชีวิตล่ะ

กฏมี ไว้แหกกฏ อย่าพยายามให้ทุกคน ถือ แบก หาม กฏ แต่การสร้างให้คน ตระหนัก และมี กฏ เป็นพื้นฐาน ไม่ใช่ไปตามแก้กันปลายเหตุ ความชั่วนั้นถามง่ายนัก ใช่ว่าอยากชกหน้าใครก็ชก

ผู้ใช้กฏหมาย มักเห็นว่าตัวมีอำนาจ จะเลือกปฏิบัติก็ได้ จะกลั่นแกล้งใครก็ได้ ตราบใดที่กฏหมายยังเป็นเครื่องมือของคนชั่วๆ ไว้ทำเรื่องชั่วๆ คนชั่ว ก็จะเพิ่มขึ้น เพราะคนใช้กฏหมายก็ชั่วอยู่แล้ว ยิ่งพวกทนายเห็นแก่ได้ก็มีมากนักเรียนไปเพื่อโกงกิน มือถือสากปากถือศีล แล้วคนชั่วในสังคมจะลดลงได้อย่างไรในเมื่อคนถือกฏหมายก็ชั่ว ชั่วตั้งแต่หัวแถวแล้ว

คนดีมันมี แต่จะไหวสู้ชั่วไหม จะอยู่ทน หรือทนอยู่หรือ

คิดๆ
1.ถ้าบริหารตัวเองยังไม่ได้อย่าคิดไปบริหารอะไรที่มันใหญ่เกินไป

2.ทำในสิ่งเล็กๆ ให้ดียังไม่ได้ สิ่งใหญ่ๆ ก็อย่าคิดว่าทำได้สมบูรณ์แบบ

ในที่ๆเจริญที่สุด ก็จะมีความต่ำทรามที่สุดอยู่ด้วยเช่นกัน

เรื่องดีไม่มีใครสน แต่เรื่องเสื่อมทรามกลับเป็นที่สนใจและเล่ากันไปทั่ว สือทั้งหลายคุณทำอะไรกับประชาชนของชาติ

มนุษย์ มีห้องว่างอยู่หนึ่งห้องตอนเกิด แล้วมนุษย์ก็สะสมเรื่อยๆ จนทั้งห้องเต็ม บางครั้ง บ่นว่าทำไมห้องแคบจัง บางครั้งก็ว่ารกจัง เมื่อออกจากห้อง ก็มักจะเป็นกังวลว่าใครจะขโมย สินทรัพย์ ราคาแพงทั้งหลายในห้องหรือเปล่า ประตูห้องถูกล๊อคไว้อย่างหนาแน่น(ใจคนปัจจุบันที่เชิดใส่กัน หยิ่งผยอง จองหอง เพราะเงินมี) โน่นก็ของฉัน นี่ก็ของฉัน ใครอย่ามายุ่ง

แล้วตอนตายมีใครเอาอะไรไปได้ซักอย่างไหม สุดท้างห้องงนั่นก็ว่างลงอีกครั้ง รอผู้เช่ารายใหม่เข้ามาในห้องนั้น นี่หรือชีวิต

รอยยิ้มหายไปไหน ความจริงใจหายไปไหน มันหายไปจากใจเราเมื่อไหร่ เราไม่เคยรู้ตัวเลย

เก็บข้อคิด

บวกบ่เกยเดินไปหาควาย ควายนั้นเนาะต้องไปหาบวก