ซำเหนือ ชื่อนี้อยากไปหาดินแดนแห่งขุนเขา

[เอส-เมอร์ริด้า]

วันที่ 16 มกราคม 2562
ปั่นจากหนองเขียว - เวียงทอง ระยะทาง 56 กม.

ปั่นเข้าเมืองเวียงทองมาจนถึงตลาดเย็นกันแล้ว ข้างหน้าตรงไปเป็นทางที่เด่นเคยปั่นออกมาจากเมืองโพนไซ เด่นบอกว่าโหดใช่เล่น เลี้ยวซ้ายไปซำเหนือ ข้ามสะพานไปต่อวันพรุ่งนี้

ทางเข้าตลาดมองเห็นผู้คนมากมาย จอดรถกันบริเวณหน้าตลาด มีผัก ผลไม้ วางขายกัน เดินเข้าไปด้านในอาคาร มองหาไข่ไก่ ต้นหอม กระเทียม เพื่อนำมาทำไข่เจียวทานกันเองมื้อเย็นนี้ ผักกาดหอม

ยังไม่ได้ปั่นหาที่พัก แต่เด่นบอกว่าผ่านมาก็สาม สี่แห่ง ปั่นย้อนกลับไปใหม่อีกรอบ แต่มองเล็งไว้ที่ยอดเนินก่อนเข้าเมืองเวียงทอง อีกทีน่าจะเป็นริมถนน เป็นเฮือนพักสร้างใหม่ แต่ห้องเหลือเพียงห้องเดียว

เรื่องที่พักให้เด่นจัดการได้ดีกว่าผม และคนอื่นๆ และเคยผ่านเมืองเวียงทองมาก่อน จึงรู้ว่าจุดไหนน่าพัก และทำเลดี ปั่นตามเด่นกันมาเรื่อยๆ จนถึงจุดที่เลี้ยวเข้าไปหักขึ้นเนินชัน แม้สั้นๆ แต่ไม่เบาเลยกว่าจะถึงหน้าเฮือนพัก ผมงี้ร้องขอชีวิตเลย

เวลาเจอที่พัก ผมได้สุขใจ เหมือนได้เวลาพักผ่อนกับเวลาที่เหลืออยู่ในการจัดการเรื่องทำอาหารกัน มองเห็นม้านั่งพอดีคนที่จะนั่งล้อมวง และวางอุปกรณ์เตาแก๊สได้อย่างดี

เจ้าของเฮือนพักยังไม่มาต้อนรับ แต่เราจัดเตรียมถอดกระเป๋าเตรียมไว้รอเลย ลักษณะเป็นตึกสองชั้นมีระเบียง ดูแล้วโอเครเลย เงียบไกลจากถนนใหญ่ และมีหมู่บ้านด้านหลังลงไปยังลำห้วยซ่วงที่อยู่ไม่ไกล

ตกลงกันว่าใครจะนอนกับใคร ห้องมีสองห้อง ต้องนอนเต็นท์หนึ่งคนแยกกัน ซึ่งพี่แม๊คจะอาสาขอนอนเต็นท์ก่อนคนแรก และยินดีหารเท่ากันในการจ่ายห้องพัก สรุปว่าพี่หนึ่งขอกางเต็นท์นอนเป็นเพื่อน พี่จุกเลยได้นอนคนเดียวสบายๆ

ผมกับเด่นนอนเป็นบัดดี้กันตลอด แทบจะครองรักกันก็มิปาน พูดง่ายๆ ว่าคุยกันรู้เรื่อง ตอนนี้จัดการเรื่องสัมภาระเข้าห้องพักกันก่อน ยังไม่อาบน้ำ และมาเตรียมหุงข้าว ทำอาหารมื้อเย็นกัน

พี่จุกอาสาหุงข้าว และผัดผักแสนอร่อยให้ ส่วนพี่แม๊ค พี่หนึ่ง และผม ก็จัดการเรื่องเจียวไข่ ใส่สารพัด เรียกกว่าเชฟกระทะเหล็ก โชว์ฝีมือสุดชีวิต มื้อนี้แสนอร่อย

เด่นอาสาซื้อเบียร์ และหมูปิ้งย่างที่เป็นอาหารแกล้มเบียร์ที่ขาดไม่ได้ และเด่นเจอปัญหาเรื่องรองเท้าคลีตพัง ขาดตัวยึดหลุดออกมา และบันไดก็ไม่มีเปลี่ยน ทำอย่างเดียวคือซ่อมร้องเท้าคลีตให้ได้ ไม่งั้นไม่ได้ไปต่อ ตระเวนหาร้านร้องเท้าก็ยากยิ่ง แต่ก็ให้วิธีหาน๊อตมายึดไว้ก่อน

เกือบทุ่มกว่าๆ พร้อมรับประทานอาหารมื้อเย็นกันแล้ว พวกเราสรวลเสเฮฮากันเต็มเหนี่ยว พูดคุยกันอย่างออกรสแทบจะทุกมื้อเย็นๆ หลังจากปั่นมาทั้งวัน ได้ปลดปล่อยสิ่งต่างๆ

เบียร์ ลูกชิ้น หมูย่าง และไข่เจียว น่าจะมีมาม่าต้มยำด้วยนะ คุยกันยาวจนเกือบเที่ยงคืน วันหลังน่าจะอัดเทปว่าคุยอะไรกันนักนะ และผมก็จอดเรื่องเบียร์ แม้ว่าไม่ต่ำกว่า 5 ขวด ก็ไม่ถึงกับเมาอะไร แต่มึนๆ และไม่ไหวขอลาไปนอนก่อน ส่วนคนอื่นๆ นั่งคุยกันต่อนะ

ที่พักมีที่ชาร์ทไฟ ผมก็เสียบมันทุกอย่างที่มีรูให้เสียบ ก็เต็มที่ใช้สรุปทริปไปในตัว แต่ก็ไม่ไหว โพสต์ได้ไม่เกิน 4-5 รูปก็หลับสนิท แล้วตื่นนอนอีกทีก็ราวๆ ตีสี่ ตีห้า มานั่งสรุปทริปต่อ

วันใหม่มาแล้ว ตื่นขึ้นมาแสงตะวันก็เรียกว่าสายแล้วล่ะ ยังไม่จัดของกัน ออกไปหาพี่แม๊คเตรียมชงกาแฟไว้รอเหมือนเดิม ได้นั่งคุยกันเรื่อยๆ เปิดแผนที่เส้นทางให้ดูว่าวันนี้กี่หลัก (กม.) และจะพักกันที่ไหน พี่หนึ่งก็ตื่นนอนมานั่งคุยด้วยกัน ติดใจกับการออกทริปมากๆ แรงดีซะด้วย น้องใหม่ร้ายบริสุทธิ์จริงๆ

ทานกาแฟ ขนมปังกันรองท้อง มื้อหนักตอนเช้าออกไปหาอะไรทานที่ตลาด และกว่าจะได้เวลาเตรียมตัวก็เกือบ9 โมง และผมก็บอกเพื่อนๆ ว่าขาเจ็บมาก เดินแทบไม่ได้ ขอหายากินก่อน เลยต้องตระเวนหาร้านขายยา กว่าจะออกจากที่พัก ไปตลาดได้ก็เกือบ 10 โมงแล้ว ตุนน้ำ และนมแลตตาซอย ผมจะยอมแบกของกินไว้เผื่อตลอด แม้ต้องขึ้นเขายาวๆ วันนี้

เข้าไปตลาดทานเฝ๋อ ส่วนคนอื่นๆ พร้อมกันแล้ว เหมือนโดนกดดัน มองหาซื้อเสบียงเป็นเนื้อย่างพร้อมข้าวเหนียว และผมก็มองหาคุ๊กกี้จีนได้สำเร็จ เหมาหมดร้านเลยครับ

การเดินทางเริ่มชีวิตขาขึ้นกันแล้ว

เอส-เมอร์ริด้า

[เอส-เมอร์ริด้า]

...

[เอส-เมอร์ริด้า]

...

[เอส-เมอร์ริด้า]

วันที่ 17 มกราคม 2562
เริ่มปั่นจากเมืองเวียงทอง - บ้านสบเฮื้อน ระยะทาง 52 กม.

...เริ่มปั่นออกมาจากเมืองเวียงทอง เลี้ยวซ้ายข้ามสะพาน มองลงไปเห็นสายน้ำไหลเชี่ยว ความอุดมสมบูรณ์ยังพบให้เห็น จอดมองสายน้ำที่ไหลลงไปจากยอดเขา ผมกับเด่นปิดท้ายหลังสุด ค่อยๆ ไปก่อน เพราะอาการผมกลัวว่าจะไม่รอดจากวันนี้ กับขาที่เจ็บ ได้ทานยาระงับเรียกว่ายาแก้อับเสบ แต่ผมเรียกว่ายาโด๊ปมากกว่า

...ผ่านหมู่บ้านริมทาง จุดนี้พบว่ามีเฮือนพักอีกสองแห่ง ผู้คนยังคงออกมาหากินมื้อเช้ากันอยู่ หรือเตรียมตัวออกไปทำงานกัน ร้านของชำมีทั่วไป ผมมีตุนเพียงพอสำหรับไต่เขาวันนี้แล้ว

...เมื่อเริ่มขึ้นเนิน ถ้าไม่เกิน 7% รอบขาผมก็ไหวอยู่ แต่ถ้าชันกว่านี้แน่นอนมีอาการเจ็บอยู่ ก็ค่อยๆ ไต่ไป เด่นเกาะหลังผมมาเรื่อยๆ พี่จุกนำไปก่อน และจะจอดดักถ่ายภาพพวกเรา กล้องท่ีพี่จุกก็มีหลายรูป คงนำมาลงด้วย

...คู่หูคราวนี้ของพี่แม๊ครอบขาจัดมาก เรียกว่า ผม เด่น และพี่จุก ตอนนี้เหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลัง สองคนควงขาเนียนไปได้ไกลลับตา

...สมาธิผมจับกับรอบขาตัวเอง ไม่สนใจใคร แม้ว่าจะเริ่มอยู่หลัง จนเริ่มรอบมา รอบติด ขาเริ่มไม่มีอาการบาดเจ็บแล้ว ทีนี้ผมก็แซงคนอื่นๆ มาเรื่อยๆ จนแซงทุกคนบ้าง เมื่อมาถึงหมู่บ้านหนึ่ง ก็จอดถ่ายรูปซักหน่อย หมู่บ้านนี้กำลังทำด้ามไม้กวาดดอกหญ้า มักจะมองเห็นเด็กๆ เดินถือดอกหญ้ากลับมาบ้าน

...ตอนนี้ขึ้นเขามาได้หลายกิโล จนคาดว่าคงจะถึงยอดแรกอีกไม่ไกล และมองหาจุดทานมื้อกลางวันกัน นัดกันว่าหาทำเลได้ก็จะปูเสื่อมากางนั่งกัน แต่ยังหาทำเลไม่ได้ซักที โดยให้เด่นมองหาพื้นที่ล่วงหน้าไปก่อน

...ปั่นมานานแล้ว น่าจะเลยเที่ยงพี่จุกเริ่มจะหิว บอกให้หาจุดพักทานข้าวได้แล้ว แต่ความคิดเห็นแต่ละคนไม่เหมือนกัน ผมเริ่มบอกว่าไปอีกหน่อย จุดนี้บางทีอันตรายจากรถยนต์วิ่งดิ่งลงเขามาจุดที่เราจะนั่งกันพอดี เด่นเลยไม่จอดพักบอกว่าไปหาจุดข้างหน้าก่อน

...เหมือนว่าทั้งผม พี่แม๊ค พี่หนึ่ง และพี่จุก จอดรอกันก่อน จุดนี้พวกเราเห็นว่ามีโรงเรียนอยู่ข้างๆ และมีพื้นที่แต่เข้าไปไม่ได้ ก็เลยรอเด่นอยู่นานไม่มาซักที จนบอกสมาชิกว่าไปกันต่อเถอะ เพราะจุดนี้ไม่เหมาะ ปั่นดันเนินขึ้นเขากันอีก

...เด่นนั่งรอจุดร้านค้า ปั๊มน้ำมัน วิวสวยงามเปิดโล่ง สุดลูกตา และมีม้านั่งสำหรับจุดเตาแก๊ส และทานมื้อกลางวันได้ เด่นเหมือนมีเซ้นท์ ว่าจะมีจุดร้านค้าข้างหน้า พวกเรามักจะใจร้อนบ้างเหมือนกัน เมื่อได้ทำเลก็จัดการล้อมวงทานมื้อเที่ยงกันเดี๋ยวนั้น

...วิวสวยมาก พยายามมองไปยังเป้าหมายของเราที่ยอดเขาภูผาที แต่คงไกลเกินว่าจะเห็นจากจุดนี้ แต่มองไปก็เห็นยอดเขาสูงมากมาย เรียกว่าทะเลภูเขาจริงๆ สำหรับซำเหนือ ใครมานี่ต้องเต็มอิ่มเรียกว่ากว่าจะจบทริปหายอยากแน่นอน

...อยากทานกาแฟ ต้มกาแฟ เหลือบไปเห็นปั๊มแก๊ส เอาซิกลัวเลยเก็บซะก่อนที่จะบึ้ม ทานข้าวเหนียว ปลาย่าง และเนื้อย่าง ไข่ต้มที่ซื้อมาจากตลาด ผมชอบดื่มไวตามิลมากๆ แวะซื้อทานตลอด ยิ่งแช่เย็นจัดมา ยิ่งชื่นใจสุดๆ

เอส-เมอร์ริด้า

[เอส-เมอร์ริด้า]

...

[เอส-เมอร์ริด้า]

...

[เอส-เมอร์ริด้า]

วันที่ 17 มกราคม 2562
ปั่นจากเมืองเวียงทอง - บ้านสบเฮื้อน ระยะทาง 56 กม.

...รอบมาแล้ว ใครก็ห้ามไม่อยู่ หลังจากออกจากปั๊ม ก็ดิ่งลงซักพัก แล้วดันเนินขึ้นกันต่อไป จอดรอเพื่อนๆ หลังจากที่ปั่นหนีออกนำมาเดี่ยวหลายกิโล พี่หนึ่งปั่นตามหลังมาไม่จอด
ผมอยากถ่ายภาพชาวบ้านริมทาง กำลังมัดดอกไม้กวาดอยู่ ตอนนี้เราเหมือนอยู่บนสันเขา มองไปรอบทิศทาง ข้างหน้ายังคงดันเนินกันต่อไป ตอนนี้ป้ายข้างทางใต้ร่มไม้ กับแสงเย็น
อาบยอดเขาข้างหน้า เหลืออีกแปดหลักที่จะดิ่งลงเขายาวๆ กันแล้วก็จะถึงเมืองมอย อ่านยากซักนิด หรือเมย จอดรอเพื่อนๆ ที่ปั่นดิ่งลงกันไปก่อน

...หมู่บ้านมอย กับแสงยามเย็นที่ส่องแสงลงมา สะท้อนสายน้ำระยิบระยับ เป็นภาพความสวยงามที่สมบูรณ์ ปั่นข้ามสะพานมาไปตามบ้านเรือนสองข้างทาง ไม่รู้ว่าคนอื่นๆ ไปถึงไหน ผมและเด่นจอดถ่ายรูปกันหลายช๊อต แบบว่ามันมีมุมที่โดนใจ มองลงไปยังลำห้วยที่ใสกิ๊กแบบนี้ อยากจะจอดมันตรงนี้เพื่อได้อาบน้ำซักที

...ปั่นเข้ามายังถนนผ่านหมู่บ้าน ดูแล้วอุดมสมบูรณ์เป็นหมู่บ้านที่ทำเลดีมากๆ มีพร้อมทั้งต้นไม้ภูเขา ไร่นา ปลูกข้าว ลำห้วย ปั่นผ่านไปจนข้ามลำธารอีกรอบ มองไปยังฝายกั้นน้ำและเจอร้านคาราโอเกะริมน้ำ พี่แม๊คนั่งคอย พร้อมพี่หนึ่ง และพี่จุกก็เตรียมแวะเข้าไปนั่งพักกันมองทำเลแล้ว ไม่ต้องไปต่อได้มั๊ย พักกางเต็นท์ตรงนี้ ขอนายบ้านกัน แสงยังไม่หมด และยังหานายบ้านทัน แต่ความคิดผมอยากจะไปต่อจะได้ร่นระยะทางของวันพรุ่งนี้ได้

...ตอนนี้เข้ามานั่งกันในร้านคาราโอเกะ มีสาวน้อยเจ้าของร้านทำหน้าที่เปิดเพลงคาราโอเกะให้ฟังต้มกาแฟทานแก้ง่วง แคะเม็ดแตงโมที่พี่แม๊คซื้อมาหลายถุงกินกันเพลินมากๆ

...เด่นจิบเบียร์กันคนละขวด พี่จุกก็ไม่สนใจอะไร ก็รอพวกเรานั่งพักผ่อนกันก่อน มีวัยรุ่นเจ้าถิ่นเข้ามาสอบถามการเดินทางของพวกเรา และแนะนำเฮือนพักที่นี่ หรือชวนพาไปนอนที่บ้านเค้า ห่างไปไม่ไกลนัก ดูนักเลงๆ หน่อยๆ จนได้เวลาก่อนจะค่ำยังต้องไปต่ออีก 9 กม. กว่าจะถึงบ้านสบเฮื้อน

...ที่บ้านสบเฮื้อน ปั่นกันมาแทบจะไม่มีแสงไฟข้างถนน พวกเรายังงงๆ ว่ามันใหญ่กว่าหมู่บ้านเมืองมอยได้อย่างไร ดันไปเชื่อเจ้าถิ่นเล่นพวกเราแล้วเข้าให้ พี่แม๊คจ่ายค่าสินน้ำใจที่แนะนำไป 20000 กีบปั่นเงียบจังว่ะ ร้านค้าแทบไม่มี ปิดกันหมด ทางซ้ายของถนนติดเขา มีร้านค้าข้างหน้าอยู่ด้านขวาที่เรามองเห็นยังไม่ปิดไฟ เด่นเข้าไปสอบถามว่ามีเฮือนพักหรือไม่

"ตรงนี้ล่ะ" แม่ค้าตอบกลับมา
"มองไม่เห็นว่าเป็นเฮือนพักตรงไหน" ผมก็ทักกับเด่น

"เข้าไปดูก่อนก็ได้ อยู่ด้านหลังที่รถจอดอยู่"

เจ้าของเฮือนพักชวนเข้าไปดูก่อนตัดสินใจ อ่อ...คงไม่ตัดสินใจแล้วล่ะ ต้องเอาล่ะครับเดินเข้าไปข้างใน ยอมรับว่าคงไม่ค่อยมีใครมาพัก ฝุ่นเต็มไปหมดจนพี่แม๊คขอให้เช็ดทำความสะอาดซักหน่อย ตอนนี้มีห้องคู่ชั้นล่างเตียงนอนเดี่ยว ผมกับเด่นเหมือนเดิมพี่จุกนอนคนเดียว พี่แม๊คและพี่หนึ่งกางเต็นท์นอนข้างบนชั้นสอง ที่ไม่ได้ให้ใครมาพักนานแล้ว

...มื้อค่ำวันนี้ก็มีไข่เจียวเหมือนเดิม ซื้อโจ๊กตุนไว้มื้อเช้าด้วย เพราะนัดกันว่าพรุ่งนี้ล้อหมุนหกโมงจริงป่าวนะ พี่จุกจัดการทอดกุนเชียง และไส้กรอก ส่วนผมก็ช่วยเจียวไข่ และช่วยลุ้นหุงข้าวพร้อมกับต้มน้ำร้อนให้พี่แม๊คได้อาบด้วย นั่งคุยกันยาวพร้อมเบียร์ที่หาได้ทุกหมู่บ้าน

...พี่หนึ่งดูยังเคืองๆ ปนสงสัยว่าบ้านสบเฮื้อนเจริญกว่าบ้านเมืองมอยตรงไหน ที่เจ้าถิ่นแนะนำแถมต้องจ่ายเบี้ยให้ด้วยซิ คิดแล้วยังแค้นอยู่ จำใจต้องนอนแล้วล่ะครับพี่

...ผมต้องนอนแบบนี้นี่แหล่ะที่ชอบ การเดินทางหวังสบายๆ ก็ไม่ได้ จะต้องปรับตัวกับสภาพแบบนี้ได้เป็นอย่างดี หมู่บ้านที่นี่เราได้ความสงบไม่เจริญ ห้องน้ำแบบไม่มีน้ำอุ่นๆ เป็นน้ำจากลำน้ำแจ้งที่เย็นเฉียบ ไฟฟ้าไม่มี การนอนคืนนี้ก็หลับสบายๆ จากความเหนื่อยอีกคืน เจอกันพรุ่งนี้เช้าต่อไป

เอส-เมอร์ริด้า

[เอส-เมอร์ริด้า]

...

[เอส-เมอร์ริด้า]

...

[เอส-เมอร์ริด้า]

วันที่ 18 มกราคม 2562
จากบ้านสบเฮื้อน ถึงเมืองเหี้ยม 72 กม.

บนชั้นสองของเฮือนพักที่พี่แม๊คและพี่หนึ่งกางเต็นท์นอนกันบนนี้ ปกติชั้นสองไม่ได้เปิดให้พัก แต่ขอกางเต็นท์นอนแทน ชั้นล่างเป็นสองห้อง ที่พอได้พักกันพอนอนได้ ไม่คิดอะไรมากนัก ราคาห้องล่ะ 30000 กีบ

เตรียมพร้อม ผมตื่นขึ้นมาทานกาแฟเช้านี้ พี่แม๊คเตรียมพร้อมไว้ให้ แต่ผมชอบนะสำหรับพี่ทั้งสองเหมือนจะมีความคิดเห็นเรื่องไข่ต้มหรือไข่ลวกอะไรซักอย่าง แม้ความเห็นต่างกัน แต่ก็ร่วมทริปกันได้ พร้อมกับทานโจ๊กที่ซื้อเตรียมไว้ก่อนแล้ว

เช้านี้ไม่เหมือนวันก่อน เราเตรียมพร้อมกันก่อน 6 โมงเช้า อาบน้ำเมื่อคืนแล้ว แค่เปลี่ยนชุดปั่นก็พอ ล้างหน้า พี่จุกก็ทานโจ๊ก ต้มกาแฟพร้อมเด่นแยกกันคนละเตา รวดเร็วไม่ต้องรอกันนาน จัดเตรียมรถพร้อมปั่นได้ทันที

ที่พักพร้อมเปิดร้านขายของชำ และอุปกรณ์ก่อสร้างด้วย ถือว่ารวยที่สุดของหมู่บ้านนี้เลย เช้านี้เต็มไปด้วยหมอกปกคลุมไปทั่วลักษณะเป็นหุบเขาขนาบไปทั้งสองด้าน

วันนี้รู้เลยว่าโหดที่สุดของเส้นทางตั้งแต่เริ่มต้นทริปที่ผ่านมา แต่ว่าก็สู้พร้อมลุยกันแล้ว

[เอส-เมอร์ริด้า]

บรรยากาศดูคึกคัก เมื่อปั่นออกมาเนินซึม ยังเลาะเลียบน้ำแซง ผ่านสะพานข้ามลำห้วย จอดพักขาซักหน่อย ให้พี่จุก และคนอื่นๆ นำไปก่อน อยากซึมซับสองข้างทางมากๆ หน่อย แต่เด่นก็มาจอดคอยเป็นเพื่อน

ทางเริ่มขึ้นซึมๆ ยาวๆ บางแล้ว แต่ผมก็อยากถ่ายภาพเพื่อนๆ ระหว่างทางบ้าง แต่ผมก็ต้องดันเนินแซงเพื่อนๆ ไปให้ไกลหน่อย แต่เมื่อหันหลังมาแทบเซตกล้องไม่ทันมากันแล้ว เลยต้องบอกว่าขอปั่นช้าๆ กันหน่อย จัดภาพซักชุดนะ

[เอส-เมอร์ริด้า]

ผมปั่นสบายๆ เช้านี้ แรงฟื้นจากปั่นมาได้สี่วัน และจุดพีคของผมก็เริ่มแล้ว ตอนนี้ปั่นแซงเพื่อนๆ มาดักถ่ายภาพอีกครั้ง ผ่านบ้านน้ำซุย ก่อนจะจอดพักกันที่หมู่บ้านข้างหน้าอีกรอบ

ดูเพื่อนๆ โดยเฉพาะพี่หนึ่งซึ่งร่วมทริปครั้งแรกก็ยิ้มอย่างมีความสุข บางครั้งก็ทำให้ผมรู้สึกดีนะ ได้พาเพื่อนๆ มาค้นหาชีวิตกับการเดินทางด้วยจักรยาน

เส้นทางนี้เป็นเขาที่ค่อยๆ ขึ้นไปเรื่อยๆ ลักษณะจะเป็นเนินดันขึ้น แล้วมีเนินลงหน่อย แล้วดันขึ้นไปแบบนี้จนถึงยอดเขาลูกแรก บอกแล้ววันนี้โหด

[เอส-เมอร์ริด้า]

ปั่นตามหลัง มองเห็นทุกคนจอดอยู่ข้างหน้าร้านค้า ตอนนี้อยากพักขามากๆ ดีใจ แวะเข้าไปจอดแม้ความชันมีบ้างก็พอจะขึ้นปั่นได้

เข้าไปหาไวตามิลเย็นๆ ซักขวด และเครื่องดื่มเกลือแร่ตามสูตรที่จะต้องใช้พลังงานมากๆ วันนี้ พี่แม๊คชี้ให้ดูไม้สักที่แปรรูปขายราคาไม่แพง จำไม่ได้แล้วว่าเท่าไร

แต่ละคนดูทรงๆ วันนี้ไกลและเขาเยอะสูงระดับ 1300 เมตร น่าจะไนท์ทริปครั้งแรกหรือไม่ เมื่อคืนกว่าจะถึงบ้านสบเฮื้อนก็ราวๆ เกือบทุ่ม แต่วันนี้เด่นบอกว่าอยากจะแช่บ่อน้ำร้อนด้วยซิ

เด็กๆ เริ่มมามุงดูพวกคนแปลกหน้าปั่นจักรยานกันมา ผมนี่รีบเปลี่ยนเลนส์ฟิกรอไว้เลย ขอเข้าไปบันทึกภาพกันหน่อย เด็กๆ ก็ชอบกันให้ผมได้ถ่ายอย่างเต็มที่

ชีวิตขาขึ้นกันต่อไป

[เอส-เมอร์ริด้า]

ทางขึ้นแล้วก็ขึ้น มันนวดผมแล้วนวดเล่า ความเร็วลดลงจนเกาะอยู่ท้ายขบวน ยังดีที่มีเด่นปั่นเป็นเพื่อน ผมรู้ดีว่าต้องทำอย่างไร รอบขาผมเดินเบาต้องนำมาใช้ แน่นอนความเร็วก็เหมือนเต่าคลาน

"เด่นจอดพักซักหน่อยนะ" ผมเหมือนร้องขอชีวิต
"ประธานไปจอดในร่มหน่อยมั๊ย" เด่นแนะนำ
"ผมขอนำกางเกงขายาวตากไปด้วยดีกว่า แดดดีมากๆ เลย" อ้างเหตุผลมาอ้าง

ตรงนี้วิวก็สวยดีนะ สายน้ำสะท้อนแสงระยิบระยับ ชมธรรมชาติระงับความเหนื่อยล้าไปได้บ้าง

เอส-เมอร์ริด้า

[เอส-เมอร์ริด้า]

เด่นต้องปรับรอบขาช้าลง แต่บางทีก็คงรอผมไม่ไหว ขอนำไปรอที่ยอดเนินก่อนล่ะ ผมพยายามหวังว่าเมื่อไรจะลงเนินซักทีนะ มันขึ้นไม่หมดซักที ขึ้นแล้วขึ้นเล่า คอตก แต่ก็ปั่นเดี่ยวไปเรื่อยๆ

จนมองเห็นเด่นมารอ

"ประธานมัวทำไรเนี่ย รอนานนึกว่าเป็นอะไร" เด่นถามด้วยความเป็นห่วง
"หิวด้วย ต้องจอดพักทานอะไรหน่อย และหิวน้ำตลอดทางเลย" อาการผมเริ่มรวน

ไปกันต่อ ทีนี้เด่นก็จี้หลังผมเหมือนกดดันให้ผมเร่งจังหวะรอบขาซักหน่อย

ซักพักเจอทางลงเข้าหมู่บ้านข้างหน้า และป้ายเข้าสู่เมืองเหี้ยมแล้ว

เอส-เมอร์ริด้า