รายงานทริป "ทัวรุ่งริ่ง แม่ฮ่องสอน-เชียงใหม่ วันที่ 7-11 ธ.ค. 2555"

[โป้งสิบสองเสียง]

ไปเห็นร้านๆนึงชื่อร้านชาจาต๋า เป็นบ้านดินสีสวยงามมาก เลยเข้าไปชม ได้ชามะลิกลับมาห่อนึง

[โป้งสิบสองเสียง]

จกานัั้นก็นั่งรถกลับมาเอาจักรยาน เวลาก็เกือบบ่ายโมงแล้ว ผิดแผนไปเยอะทีเดียว
ช่วงลงใช้เวลาน้อยกว่าขึ้นเยอะเลย แต่ก็ลงเร็วไม่ได้เพราะคดเคี่ยว เกิดอุบัติเหตุได้ง่าย

[โป้งสิบสองเสียง]

จากนั้นก็ย้อนกลับทางเดิมของเมื่อวานไปยังอ.ห้วยปูลิงซึ่งต้องผ่านอ.เมืองแม่ฮ่องสอน
และแล้วก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น โม่ดุมหลังรถพี่โอ๊คเสียขี่ไม่ไป โชคดีที่มาเสียในเมืองพอ
ไม่งั้นละลำบากแน่เลย จึงได้อาศัยร้านคุณเอ๊ดซึ่งเป็นร้านเดียวในแม่ฮอ่องสอนที่พอจะมีเครื่องไม้เครื่องมือ
ร้านคุณเอ็ดเปิดเป็นร้านอินเตอร์เน็ตและมีมุมซ่อมจักรยายอยู่ด้านหลัง มีเครื่องมือพร้อมและคุณภาพดีกว่า
ร้านดังๆในกรุงเทพหลายๆร้าน อย่างเช่นประแจทอร์คและจารบีก็ใช้ของ Dura Ace เท่านั้น

คุณเอ็ดยังรู้จักคุณหนึ่งด้วย พอรู้ว่าพวกเราเป็นเพื่อนคุณน้องหนึ่งก็ดีใจมาก ออกปากชมในเรื่องวิชาการความรู้ต่างๆ
เป็นการใหญ่

ตอนแรกคิดว่าจะซ่อมไม่ได้แล้ว แต่คุณเอ็ดก็รื้ออกมาพบว่าจารบีแห้ง หมุดจึงไม่ดีดออกไปขัดกับร่องโม่
และอีกสาเหตุนึงคือสปริงเริ่มล้าแล้ว จึงจัดการล้างและดัดสปริงให้แข็งขึ้น ดูแล้วน่าจะใช้งานได้อีกซักพักใหญ่
ซึ่งก็ใช้ได้จนจบทริป แต่ก็ต้องเปลี่ยนสปริงหรือถ้าหาไม่ได้ก็คงต้องเปลี่ยนดุมใหม่ไปเลย

[โป้งสิบสองเสียง]

เดี๋ยวว่างๆมาต่อนะครับ

[ospop]

นึกว่าพี่โอ๊กจะได้จักรยานคันใหม่ที่แม่ฮ่อนสอนอีกคัน

รอชมต่อครับ

[โอ๊ก]

อัพไว้ใน fb 160รูป
ขอปาดหน้าหน่อย ทริปนี้โหด มัน ฮา มีสารพัดเหตุการณ์ สุดๆ ทั้งสองขั้ว ได้ทั้งน้ำใจจากคนรอบข้างมากมาย รวมทั้งลิขิตจากฟ้าเบื้องบน ทำให้ผ่านไปได้จนจบทริป ตามที่วางไว้ ไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย มีแต่เกิน เพราะลำพังมนุษย์ตัวน้อยๆ ห้าชีวิตที่อาจหาญไปท้าทายขุนเขาอันยิ่งใหญ่ ไม่มีทางที่จะผ่าฟันออกไปได้ตลอดรอดฝั่ง ถ้าไม่มีลิขิตฟ้าคอยส่งตัวช่วยมาให้ตลอดอย่างถูกที่ถูกเวลาอย่างกับบทละคร นอกจะจะรอดจากอุปสรรค์ต่างๆ แล้วยังไม่พลาดช่วงเวลาที่สำคัญๆ ต่างๆ มากมาย ทำให้ไม่รู้สึกเสียดายที่ต้องพาตัวช่วยแต่อย่างใดเลย

[โอ๊ก]

วันแรกหลังจากทั้งไต่ ทั้งปั่น ทั้งซอย ทั้งเข็นจนถึงทางเข้าปางอุ๋งก็เย็นแล้ว แวะร้านชำต้มมาม่ากินกันตายกันก่อน พบกับหนุ่มซินตั้งจอดรถกระบะรับนักท่องเที่ยวอยู่ใกล้ๆ รีบเข้าไปจีบทันที เพราะคาดว่าพรุ่งนี้จะหารถไปบ้านรักไทยกัน ขี้ขึ้นคงไม่ไหวแน่ หลังจากจีบอยู่นาน ได้ความว่าปกติรับนักท่องเที่ยวขึ้นปางอุ๋งก็ เที่ยวละ 700 ไปบ้านรักไทยก็ระยะทางใกล้เคียงกันแต่เห็นสภาพพวกเราคงสงสารลดให้เหลือ 500 พวกเราก็เขี้ยวได้ใจต่อไปสั้นๆ 300 บาท ไม่ให้มีงอนอีกต่างหาก สามร้อยไม่ได้สี่ร้อยก็ยังดีฟะ ไอ้หนุ่มตัดบทบอกให้พรุ่งนี้เราไปหาเอาเองเลยราคานี้ โดนแน่ๆ 700 มีขู่ตบท้าย แต่เค้าอัทยาศัยดีนะ คุยไปคุยมาชักเริ่มมืดเลยเสนอให้เราเหมารถขึ้นปางอุ๋ง แต่ไต่กันมาขนาดนี้มีหรือจะยอมเสียฟอร์ม ไม่ได้กินตังเราแน่ๆ แต่คุยกันไปคุยกันมาได้ความว่ามืดๆ เค้าก็จะขึ้นไปช่วยแฟนขายเสื้อข้างบน แล้วเราก็ออกเดินทาง ผ่านไปได้สองสามเนินอากาศเย็นเฉียบ มืดสนิทไม่มีพระจัน เจอเนินชันๆ ยาวๆ สองสามเนินเริ่มออกอาการ กำลังเข็นมันๆ ได้ยินเสียงรถผ่านไปแวบเดียว ไอ้หนุ่มคนนั้นเอง มาจอดบนเนินถามว่าพี่จะไปไหม จะไปส่ง สองสาวแกร่งของเราไว้กว่าความคิดแวบเดียวไปอยู่หลังกะบะทั้งรถทั้งคนเสียแล้ว หนุ่มๆ ก็ไวทันกันแวบเดียวสัมภาระก็กระเด็นขึ้นไปบนกะบะเรียบร้อย แล้วเราก็ซิ่งกันแป๊ปเดียวถึงลานกลางเต้นเลยทีเดียว เจ้าหนุ่มก็พาข้าวของเราไปถึงที่กางเต้นทีเดียว ตังก็ไม่คิด เราเลยรีบติดต่อจองรถไปบ้านรักไทย ไปกลับ รอให้เรานั่งกินข้าวอีกต่างหาก ในราคา 500 คราวนี้ไม่ต่อสักคำ พอเช้าเราก็ไปช้ากว่าเวลานัดเป็นชั่วโมง ไม่บ่นสักคำ ดีจริงๆ

[Jimmy_Panther]

สุดยอดบะก้วยเต้ดเลยครับทุกท่าน ขอชื่นชมจากใจจริง อึดกันมากๆ น่าสนุกด้วยครับ
ว่าแต่คุณน้องหนึ่งดังไปถึงแม่ฮ่องสอนนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ

[โป้งสิบสองเสียง]

ตามที่พี่โอ๊คเล่า พอถึงสามแยกที่ต้องเลี้ยวซ้ายขึ้นปางอุ๋งก็หกโมงแล้ว ไม่อยากหิ้วท้องขึ้นไปกินข้างบนเลยโซ้ยมาม่ากันก่อน
ระหว่างนั้นก็คุยกับเจ้าของร้านชำว่าเราต้องการจะจ้างรถไปบ้านรักไทยพรุ่งนี้เช้า ก็ได้หนุ่มน้อยคนนึงซึ่งจัดการคิวรถอยู่แถวนั้น
บอกว่าปรกติผมจะรับคนขึ้นปางอุ๋งเหมาเที่ยวละ 500 บาท ถ้าไปบ้านรักไทยก็ขอคิดราคาเท่ากัน รอกลับด้วย เลยต่อไป 300
เขายืนยันว่าหาถูกกว่านี้ไม่ได้แล้ว ลองหารถคันอื่นดูก็ได้ (เอากับเขาสิ) สรุปยังไม่ตกลงเลยขอเบอร์ไว้ถ้าสนใจจะโทรไปพรุ่งนี้เช้า

จากนั้นก็ขี่ขึ้นปางอุ๋ง เป็นช่วงที่ชันมากๆ ห้วยน้ำดังชิดซ้าย ผมไม่สามารถปั่นช้าได้มากกว่านั้นแล้วก็เลยปั่นขึ้นไปคนเดียว
แล้วไปรอตรงช่วงที่ชันน้อยหน่อย ตรงนั้นมีไฟจากบ้านคนอยู่ด้วยก็เลยจอดรอ ผมรอตั้งนานก็ไม่มาซักที
จนเห็นรถปิ๊กอัพของน้องคนนั้นพร้อมเสียงพี่หมูตะโกนมาจากรถว่า "ขึ้นรถไม๊โป้ง" "เอาของขึันไม๊โป้ง"
ผมก็ปากแข็งบอกไม่เป็นพี่เสียเวลาไปรอข้างบนเลย ซักพักพี่โอ๊คกับพี่ประสงค์ก็ปั่นตามมาด้วยสภาพรถเปล่า
ผมก็ชักใจเสียแล้วว่าคิดถูกรึกเปล่าที่ไม่ยอมฝากของขึ้นรถแต่มีหรือที่ผมจะเสียฟอร์มกัดฟันปั่นขึ้นไปยิ้มแฉ่งอยู่ข้างบนได้
ตอนเช้าเราก็เลยโทรไปจองรถโดยไม่ต่อเลยซักคำ

[โป้งสิบสองเสียง]

มาต่อนะครับ

กว่าจะซ่อมเสร็จก็ล่อไปตั้ง 6 โมง เราก็เลยตัดสินใจขี่ไปนอนที่ อ.ช.แม่สุรินทร์ (ส.ร.3) โดยขี่จากตัวเมืองไปทาง อ.ขุนยวม ไปซัก 5 กม.
แล้ว เลี้ยวซ้ายเข้า ถนนชนทบ มส.3035 ทางที่จะไปบ้านน้ำฮู และต.ห้วยปูลิง แล้วขี่เข้าไปอีกประมาณ 3 กม. ก็ถึงด่านเวลาเกือบทุ่มครึ่ง
เจ้าหน้าที่เห็นความโซซัดโซเซของพวกเราจึงบอกว่ามีบ้านเจ้าหน้าที่อยู่หลังนึงไม่ได้ใช้ มีน้ำ มีไฟฟ้าเรียบร้อย แต่ไฟฟ้ามีปัญหา
เจ้าหน้าที่ก็ใจดีจัดการแก้ไขให้จนใช้ได้ เสร็จแล้วก็จัดแจงทำอาหาร ซึ่งเป็นมื้อที่ทำอาหารกินเองอย่างยิ่งใหญ่อลังการที่สุดในทริป

[โป้งสิบสองเสียง]

โดยมีทั้งผัดกระเพราทูน่า ต้มโคล้งปลากรอบ หมูหวาน ปลาเส้น กระทียม หัวหอม น้ำปลา ซีอิ้ว
เครื่องปรุงต่างๆก็ขนกันมาเต็มพิกัด แถมยังของหวานมีเยลลี่ตบท้าย(แต่ไปแข็งตอนเช้า) เรียกว่ากองทัพเดินด้วยท้องของจริง
นอกจากอิ่มแล้วยังอร่อยด้วย

คืนนี้ไม่ต้องเสียเวลากางเต้นท์ เข้านอน 3 ทุ่มกว่าเพราะพรุ่งนี้ต้องเจอกับงานยักษ์ ต้องนอนเอาแรงให้มากๆ

[โป้งสิบสองเสียง]

เช้ามืดวันที่ 9 ธ.ค. 55 พี่โอ๊คตื่นตอนตีห้าลุกขึ้นมาทำข้าวต้ม ทานกับกับข้าวง่ายๆพวกหมูหวาน หมูแผ่น
กุญเชียงที่ปรุงมาจากบ้านแล้ว จากนั้นก็ล้างปากด้วยเยลลี่ที่ทิ้งไว้ทั้งคืน

[โป้งสิบสองเสียง]

ก่อนจากไปก็ขอบคุณเจ้าหน้าที่ๆเอื้อเฟื้อสถานที่พร้อมกับมอบสินน้ำใจเล็กน้อยๆวันนี้ล้อเริ่มหมุนเวลาเกือบ 7.30น.
แต่พอขี่ไปได้ซักพัก รถพี่ประสงค์ก็มีเสียงดังอ๊อดแอ๊ดๆ ก็เลยหยุดดู ผมก้มลงไปดูแถวๆหางหลังก็เป็นอย่างที่คิดไว้คือ
น๊อตยึดแร๊คคลายออกหลายเกลียวเลย จึงจัดการเอาน๊อตสำรองที่เป็นกัวหกเหลี่ยมใส่ให้แทนของเดิมที่เป็นหัวสี่แฉก
ผมเตรียมน๊อตแบบนี้มาหลายตัวเพราะรู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้เสมอถ้าน๊อตไม่แน่นพอยิ่งถ้าเป็นหัวสี่แฉกด้วยแล้ว
มันจะขันได้ไม่แน่นเท่าหัวหกเหลี่ยม แต่ถึงจะขันแน่นอย่างไรมันก็มีโอกาสคลายออกเองได้เพราะมีการขยับตัวตลอดเวลา
ขาทัวริ่งต้องเรื่องนี้ต้องระวังให้มากๆ

จากนั้นก็ขี่ต่อไปอีก 1.5 กม. ก็ลงไปรองน้ำดื่มที่น้ำตกแม่สะกึดให้เต็มเพราะจากนี้ไปจะหาน้ำดื่มยากมาก

[โป้งสิบสองเสียง]

จากนั้นก็เริ่มไต่เขากัน เจอเนินแรกก็ชักจะหวั่นๆแล้วว่า "ตูจะรอดไม๊นี่" เลยปรึกษากับเพื่อนๆว่าจะเอาอย่างไรดี
ทุกคนให้ความเห็นว่าไหนๆก็มาแล้ว ไม่มีคำว่าถอย สร้างความฮึกเหิมให้กับผมเป็นอย่างมาก
ถนนที่ราดยางอย่างดีเริ่มชำรุดเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงความท้าทายที่รออยู่ข้างหน้าได้อย่างชัดเจนและหนักแน่น

[โป้งสิบสองเสียง]

มันชันชนิดไม่เกรงใจคนขี่จักรยานกันลยทีเดียว แต่ก็ตอบแทนได้คุ้มค่าเพราะวิวข้างบนนี่สวยแบบหาที่ไหนไม่ได้