......หลังจากขึ้นมายืนหอบที่ขอบถนน สาย G214 เพราะต้องทุลักทุเล
ทั้งลากทั้งดึงจักรยานคู่ใจ ขึ้นมาจากคอกจามรีที่ซุกหัวนอนที่เราหาได้อย่างฉับพลัน
เพื่อหลบหิมะที่โปรยปรายลงมาให้เราได้สัมผัสครั้งแรกในชีวิต
เมื่อตอนบ่ายของเมื่อวาน ยอดเขาหิมะ ไป๋หม่า อันยิ่งใหญ่อยู่ไม่ไกลกว่าที่เราจะเอื้อมถึงในวันนี้
(ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงปั่นผ่านไปนอนอุ่นอยู่ในเมืองตั้งแต่เมื่อวานแล้ว....
(แต่เสียใจด้วยนะครับที่พลาดการสัมผัสความหนาวเหน็บทรมานของการนอนในคอกวัว(จามรี)))....
...... เริ่มต้นเดิมทางด้วยการปั่นขึ้นเนินอย่างเหนื่อยหน่าย หนาวเหน็บ ....แต่ก็เป็นสุขกับสภาพที่พบเจอ
ปั่นๆ จอดๆ บังสาครงัดเอาอ๊อกซิเจนกระป๋อง ที่ซื้อมาจากโรงแรมในเมืองแชงกรีล่ามาครอบจมูกแล้วกดพ่น
ฟื๊ด...ฟื๊ด...ผมเอามั่ง ฟื๊ด...ฟื๊ด... แต่ผมก็แยกไม่ออกถึงความแตกต่างอะไรมากมาย
ไม่นานนักเราก็ขึ้นมายืนรับลมที่พัดอู้บนยอดเขายอดที่สอง ชมรอบรอบนิดหน่อยก็ไปต่อ...
ไหลลงจากยอดเขาช่างสั้นๆ ไม่นานเราก็ต้องตะกายยอดเขากันอีกรอบ แต่รอบนี้รู้สึกว่ากำลังใจจะฮึกเหิมเอาการ
เพราะมันคือยอดเขาสุดท้าย...ยอดเขาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทริป...และยอดเขายอดนี้
สูงที่สุดในชีวิตที่เคยสังผัส...ยอดเขาหิมะ ไป๋หม่า...
........ ผมจอดรถรักรยานริมถนนข้างสายธงมนต์ระโยงรยางค์กลุ่มใหญ่ ส่งเสียง พรึ๊บ..พรึ๊บ.บ..พรึ๊บ...ประสานกันไม่ขาดหู
เพราะสายลมแรงที่หนาวเหน็บพัดอู้ตลอดเวลา ผมถอดขวดน้ำพลาสติกออกจากเฟรมจักรยานยกส่องขึ้นสูงดูน้ำที่เหลือติดก้นขวดเพียงน้อยนิด
....พลันเหลือบเห็นรอยยิ้มเป็นมิตรบนใบหน้า หนุ่มใหญ่มอเตอร์ไซด์ทางไกล ที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้าม...
ผมยิ้มตอบพร้อมส่งคำถามที่คิดว่าเราคงสื่อสารกันได้ ...Do you have some water?
เขาหันหลังกลับไปสาละวนแถวๆรถก่อนที่ผมจะพูดจบเสียด้วยซ้ำ เขาหันกลับมาพร้อมกระติกน้ำร้อนใบใหญ่
ผมส่งขวดพลาสติกไปรับน้ำ เขาถามหากระติกน้ำร้อนของผม ผมยืนยันที่จะใส่น้ำร้อนลงขวดพลาสติก
ทั้งๆที่ผมมีกระติกน้ำร้อนอลูมิเนียมใบเล็กๆ ด้วยเหตุผลว่า ตอนนี้ผมอยากความร้อนจากขวดใบนั้น
....น้ำร้อนธรรมดาๆ ไม่มากนักจาก มิตรภาพแปลกหน้า มีค่ากับผมมากมาย
ผมถอดถุงมือสัมผัสและโอบกอดขวดน้ำใบนั้นไม่ยอมห่าง.... เราพูดคุยกันบนยอดเขาที่สูงที่สุดในทริปของผม
.....เราอาจพบกันและหันหลังให้กัน อาจไม่ได้พบกันอีกเลยชั่วชีวิต
.....แต่ผมจะไม่มีวันลืม...มิตรภาพ และน้ำร้อน บนยอดเขาหิมะ ไป๋หม่า
....มิตรภาพที่อบอุ่นท่ามกลางความหนาวเหน็บ...ไม่ลืม...
..... บังสาครยังคงเพลิดเพลินเดินเล่น ถ่ายภาพ ไปรอบๆ ส่วนผมเตรียมตัวใช้กระสอบที่ใส่กระเป๋าจักรยานมาดัดแปลง
ครอบส่วนหัวของจักยานไว้ทั้งหมด เพื่อป้องกันลมหนาวเหน็บที่ทำนิ้วทุกนิ้วผมปวดจนชา และชาจนปวด
ตอนไหลลงเป็นระยะทางยาวกว่า 20 กม.สู่เมืองเต๋อชิง เมืองสุดท้ายชายแดนยูนนานก่อนเข้าสู่
เขตปกครองพิเศษทิเบตตามเส้นทาง G214 เมื่อได้เวลา เราก็ไปต่อ ผมนั่งเฉยๆบนอานไหลลงสู่เบื้องล่าง
จากระดับความสูง 4300 เมตรจากระดับน้ำทะเล ลงสู่ระดับ 3300 ม. ที่เมืองเต๋อชิง ด้วยความเร็ว 25-30-35-40 กม./ชม.
....ดูเหมือนความเร็วมันจะพรากเราออกจากความสวยงามของสองข้างทางอย่างชัดเจน
ความเร็วเขามาควบคุมครอบงำสายตาและมุมมองของเราทันทีที่เราลงจากภูเขา ผมขัดขืนด้วยการจอด...
จอดทุกครั้งที่ภาพสวยน่าสนใจ ผมจะไม่ยอมให้แรงดึงดูดของโลก ดึงผมลงสู่จุดหมายปลายทางเร็วเกินไป
จนพลาดการเสพสัมผัส ภาพมุมสูงของเมืองเต๋อชิงที่ดูยิ่งใหญ่อลังการในหุบเขาเบื้องล่าง.....
แล้วเราก็มาถึง...เต๋อชิง...
....โรงแรมหาได้ไม่ยากนัก เราเดินลงไปตามทางไม่มากนัก ก็เจอโรงแรมและร้านอาหารเรียงราย
ความจริงเมืองนี้ต้องลงไปตามทางอีกไม่ไกลมากแต่มัน ลึก...เอ๊ะ ยังไง...
คือมันคล้ายๆกับปากทางเข้าอยู่บนขอบกระทะ แต่ตัวเมืองอยู่ที่ก้นกระทะ...เอ้อยังงั้นเลย ...
ผมเลือกที่จะพักบนขอบกระทะ... คริๆ....ได้อาบน้ำอุ่นหลังจากไม่อาบน้ำมาหลายวัน
....ได้อาหารเต็มอิ่มหลังจากที่กินเพื่อประทังชีพให้อยู่รอดจนถึงเมืองนี้
....ได้นอนหลับเต็มอิ่มในห้องอุ่นใต้ผ้าห่มผืนหนา หลังจากนอนเต็นท์บนขุนเขาใต้ฟ้ากว้างที่หนาวเหน็บ
แม้กระนั้น เราก็ยังดูอ่อนระโหย ยังไม่อยากออกไปข้างนอก บังสาครยังอยากนอนใต้ผ้าห่มผืนหนาเมื่อถามว่าเราจะไปต่อกันมั๊ย....
แผนเดิมวางไว้ว่า เราจะพักที่นี่ หนึ่งคนแล้วเราจะไปต่อ โดยเดินเท้าข้ามเขาเข้าสู่หมู่บ้าน Yubeng
หมู่บ้านที่ต้องเดินเท้าหายเข้าไปในหุบเขาที่เห็นเบื้องหน้า ต้องนอนในหมู่บ้านอย่างน้อยสองคืนถึงจะเรียกได้ว่าคือการเข้าไปเที่ยว
หากน้อยกว่านั้น แค่เรียกว่าเข้าไปเยี่ยม...เราตัดสินใจยกเลิกการเข้าไปในหมู่บ้าน Yubeng
เนื่องจากเราผิดแผนเพราะต้องค้างคืนบนยอดเขาเพิ่มอีกคืนเพราะหิมะตก และหลังจากพักที่นี่หนึ่งคืนเราก็ยังดูอ่อนระโหย
เนื่องจากการปั่นขึ้นเขาต่อเนื่องหลังจากออกจากเมืองแชงกรีล่า .... เราตัดสินใจ พอแค่นี้ ส่วนเวลาที่เหลือ
ก็จะพักและปั่นท่องเที่ยวแถวใกล้นี้...
.....วันรุ่งขึ้น...เราออกปั่นไปจุดชมวิว ยอดเขาหิมะเหมยลี่ และตัดสินใจพักค้างที่จุดชมวิวนั้น 1 คืน
โดยยอมเสียค่าโรงแรมที่จ่ายไว้แล้วที่เมืองเต๋อชิง เพียงเพราะความสวยงามของยอดภูเขาหิมะเหมยลี่มันยิ่งใหญ่สมคำร่ำลือ จนยากที่จะอดใจ...
เรากลับมานอนเล่นต่อที่เมืองเต๋อชิงและรอเวลาเดินทางกลับคุนหมิงด้วยรถบัส ในบ่ายของวันถัดมา
....จะถึงเวลากลับบ้านอีกแล้วหรือ...
