Day5
ปายสองแง่-บ้านดอยผักกูด-บ้านแอโก๋ ( บ.แสนคำลือ)
เมื่อวาน ผมเข้านอนตอนหกทุ่ม หลังสุด เพื่อนๆ เข้านอนกันหมด ผมนั่งจนตะเกียงแก็ส หมดแก็สในกระป่อง
มัวแต่เสพอากาศหนาว หมอกหนาวๆ ดาวเดือน และน้ำค้าง และเช้าวันนี้ ก็ตื่นเช้า ตีห้า เช้ามาก ไม่ได้ลุกเองหรอกนะ
จะรีบตื่นมาทำไมเนี่ยตรู ยังงัวเงียอยู่เลย ก็เขาตื่นกันหมดแล้ว เนอะ เลยลุกตาม
เราไม่สงสัยอะไร ว่าทำไมชาวเขา ต่างเชื่อสาย ที่อพยพ หนีภัยสงคราม มาอาศัยเป้นคนภูเขาในสยามแผ่นดิน จึงรัก เทอดทูลพระองค์ท่าน
ทางยากๆ ที่เราว่ามายาก พระเมตตาแห่งพระองค์ท่าน มาถึงประชาชนที่นี่ ก่อนเราจะรู้จักสถานที่นี้ ร่วมสี่สิบกว่าปี ถนนนิรนาม ที่เราปั่นยาก เข็นยาก
เมื่อสมัยโน้นลำบากกว่านี่เยอะ แต่ในหลวง ท่านเดินเท้า ลุยมาหมดแล้ว รูปพ่อหลวงไทย บนหัวที่นอนที่เรากางเต็นท์ในอาการเรียน ขอพระองค์ ทรงพระเจรฺิญ
ปั่นเหนื่อยๆทั้งวัน นอนราบในเต็นท์ ผ่อนคลายกว่า นอนเปล หลายเท่านัก แม้นจะแบกหนักกว่าก็คุ้มแรง
ยังไม่ถึงกับเป็น แม่คะนิ้ง แต่ก็ถือว่าที่นี่ อากาศหนาวมากเลย น้ำค้างหนา บนยอดหญ้า ที่หน้าเสาธง รร.ปายสองแง่ ตอนช่วงตีห้าครึ่ง
เดินออกมานอกห้อง ตามหาเสียงรบกวน โอ้ว ว้าว เพ่อุ้ย ตื่นตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง มาเก็บเต็นท์เสร็จแล้ว ทยอยเก็บถุงนอน และของใช้อื่นๆ
เกือบเสร็จแล้ว คาดว่าเสร็จก่อนใครๆ แน่นอน หากไม่โดนแซง หรือ รื้อของใหม่
ยังไม่ทันเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา ขอผมเอ่ยแซวคนกันเอง ตั้งแต่ไก่โห่ สักหน่อย
" กลัวช้าเหรอครับ ลูกเพ่ "
ผมจำได้ว่า พี่อุ้ยเคยบอก ตอนเช้าใช้เวลาเก็บของ หนึ่งชั่วโมง หากใครมาเร่งจะหลง และลืมของ ใช้สมาธิสูงมาก
เนี่ยตอนนี้เริ่มเก็บของตีสี่ครึ่ง เสร็จก็ตีห้าครึ่ง เว้นแต่จะนึกว่าเก็บไม่ครบแล้วรื้อกระเป่าหาของอีกรอบ นะ
กิเลสกำลังพุ่งครับ
