ThaiMTB.com

ผมเคยคิดอยากที่จะทำสิ่งที่เขาเรียกว่า...ฝัน
..ฝันอยากปั่นจักรยานผ่านภูเขาสูงชัน นับพันโค้ง..เชียงใหม่-แม่ฮ่องสอน ตั้งแต่ยังไม่มีจักรยานเสือภูเขา....
แต่เมื่อผมมีจักรยานเสือภูเขา ผมกลับเลือกที่จะไปปั่นเส้นทางอื่น
...แล้วก็กลับมานั่งคิดถึงเส้นทางนี้ ที่เป็นเส้นทางที่เริ่มคิดเริ่มฝัน เมื่อนานวันมาแล้วแบบค้างคาใจอยู่เสมอ...
ไปเลยดีกว่า....ความฝันไม่มีวันหมดอายุ......แต่หากช้าเกินไปตัวผมเองนั่นแหล่ะอาจหมดอายุ...ไปเสียก่อน

เราเริ่มกันที่ภูเก็ตครับ จากภูเก็ตครับบินตรงเชียงใหม่ ไม่นานเราก็เดินบนถนนคนเดินในเชียงในเชียงใหม่...มันเป็นการเดินทางที่สะดวกสบายมากเมื่อเปรียบเทียบกับประสบการณ์ที่ผมเคยสัมผัส...ฝรั่งบางคนตื่นขึ้นมาตอนสายโด่งที่หาดป่าตอง.....เดินลงทะเลเล่นน้ำจนหนำใจ.....ตอนค่ำเดินเล่นอยู่ที่ถนนคนเดินเมืองเชียงใหม่....โลกแคบลงหรือ?

แล้วก็รีบนอนพักผ่อน พรุ่งนี้จะได้ทำสิ่งที่คอยคิดคอยฝันมานานแล้ว..
เที่ยวนี้มีบังสาครร่วมทริป เราตื่นค่อนข้างสายไม่รีบมากเพราะรอซื้อของจำเป็นพวกแก้สกระป๋องและอาหารแห้งกว่าจะได้ออกจากเชียงใหม่ปาเข้าไปเกือบเที่ยง...เริ่มจาก
ต้องหาอะไรกินกันก่อน..ข้าวมันไก่ง่ายสุดแล้ว จัดการซื้อของจำเป็นบางซึ่งสองข้างทางอาจไม่มี แล้วก็ออกเดินทาง
เชียงใหม่ไปทางแม่แตง..แรกๆก็ธรรมดาของการปั่นจักรยานไปตามท้องถนนที่รถยนต์ขวักไขว่ นักท่องเที่ยวโดยเฉพาะ BigBike เยอะมาก เป็นฝูงๆเลยครับ...ถึงแม่แตงเลี้ยวซ้ายไปหน่อยเริ่มมีเนิน .. ให้เห็นมากขึ้นๆ จนกระทั่งมีแต่เนินมีแต่เขาทั้งนั้น....ให้ปีนป่ายตะเกียกตะกายไปเหมือนกับจะไม่มีวันจบสิ้น......

ย้อนหลังไป 1 เดือน ก่อนการเดินทาง
ที่บ้าน...ผมมีความตั้งใจว่าจะซ้อมปั่นจักรยานให้เต็มที่...โดยจะปั่นไปตามภูเขาซึ่งมีอยู่น้อยนิดถ้าจะเปรียบกับเส้นทางที่ผมต้องผ่าน
วันแล้ววันเล่า ผมยังไม่ได้ซ้อมปั่น....ฝนตกหนักถึงหนักมาก...ระวังน้ำป่าไหลหลาก...กรมอุตุนิยมวิทยาเตือน...
แล้วน้ำก็ท่วม...แล้วน้ำป่าก็เดินทางเข้าเมือง ผมไม่ได้ซ้อม...ไม่ว่าจะขึ้นเขาหรือทางราบ...จะซ้อมพายเรือมันซะเลยก็กลัวไม่ตรงประเด็น

ขอบคุณ คุณ veenono ครับ

ตัดกลับมาตอนนี้
ขณะผมใช้จานที่สองด้านหน้าส่วนด้านหลังใบจานใหญ่ที่สุดปั่นขึ้นเนินชันอยู่นั้น น่องด้านขวามีก้อนเนื้อปูดขึ้นมาเป็นก้อนๆ..ตะคริว...ผมต้องจอดยืดน่องให้คลายจากตะคริว......อ่อนซ้อม.....
เย็นมากแล้ว...พยามมองหารีสอร์ท..ที่พักสองข้างทาง บ้านป่าแป๋...ป้ายหมู่บ้านบอกอย่างนั้น
...เลี้ยวขวา...
ผมตะโกนใส่หลังบังสาครซึ่งอยู่ข้างหน้าให้เลี้ยวเข้าหมู่บ้าน......
บังทำตาม...ปั่นไปไม่ไกลบังก็จอดหน้าร้านขายของชำประจำหมู่บ้าน....มีที่พักแถวนี้มั๊ยครับ? ผมถามลุงเจ้าของร้าน
ลุงบอกอีก 6 กม....ขึ้นเขามั๊ยครับผมถามต่อทันที(ซึ่งก็ไม่น่าถาม).....อาทิตย์ใกล้หมดแสงแล้ว
ก็ขึ้นเนิบๆไปแหล่ะ..ลุงบอก....ผมรู้สึกแหยงๆ เพราะ 6กิโลกับการขึ้นเขา มืดแน่
มาจากไหนกันหล่ะเนี่ย....ลุงถามที่มา
จะไปกันถึงไหน....ลุงถามที่ไปทั้งๆที่เรายังไม่ได้ตอบที่มา
ปั่นจากเชียงใหม่จะให้ถึงแม่ฮ่องสอนครับ บังตอบแบบไม่ค่อยมั่นใจว่าจ่ปั่นถึง หลังจากปั่นมาครึ่งวัน
ลุงหัวเรอะลั่นแล้วขู่สำทับ ฮ่ะๆๆ ไอ้ที่เอ็งผ่านมาน่ะ มันแค่ประถม พรุ่งนี้เจอมัธยม .... แล้วก็ปริญญา (อันนี้ผมคิดต่อเอาเอง)
แต่ก็ไปต่อทันที จากถนนในหมู่บ้านออกถนนใหญ่....วัดป่าแป๋....ป้ายวัดป่าแป๋ขวาหน้าเป็นสง่าให้ชื่นใจอยู่ทางขวา
ทางขวา...ผมตะโกนบอกบังสาคร...บังเลี้ยวขวาตั้งแต่คำว่าทางยังไม่ทันขาดจากปากผม.......
ไม่มีพระสักองค์ ไม่มีใครสักคน หมาสองตัวเห่าระงมวิ่งตามผม ผมจอดจักรยานแล้วเดินออกไปหน้าวัด ปากก็พูดจาทักทายกับเจ้าหมาสองตัวตลอดทาง

หมาเริ่มกระดิกหาง....เจอเจ้าหนูคนหนึ่งน่าจะไม่เกิน 10 ขวบผมถามถึงพระในวัด
เจ้าหนูก็ดีใจหายวิ่งไปตามพระตามกุฏิต่างๆ....พระไม่อยู่ เจ้าหนูบอก
ช่างเถอะ วันนี้วัดนี้เป็นของเราแล้ว ผมบอกบังสาคร
ผมผูกเปลนอนในศาลาวัด มีหมาสองตัวเฝ้าหน้าศาลา เรานอนคุยกันนิดหน่อย บังก็กรนสนั่น
ผมคลื้มหลับ ...ได้ยินเสียงรถมาส่งพระ แล้วผมก็หลับต่อ
ตื่นมาตอนตีสี่กับอากาศที่เย็นเฉียบ บังจัดการต้มน้ำ...ชงกาแฟนั่งคุยกันจนเช้า
จัดการเตรียมตัวเรียบร้อยแล้วเข้าไปบอกกล่าวพระท่านพร้อมกับทำบุญ
แล้วไปกันต่อ..เจ้าสองตัวเดินกระดิกหางมาส่งที่หน้าวัด ผมลูบหัวบอกลามันทั้งสองตัว....

หมอกขาวโพลนปะทะผิวเย็นเฉียบปั่นขึ้นเนินเนิบๆไม่ถึงกิโลความร้อนในกายก็ระอุ
ทางขึ้นเขาคดเคี้ยว...ขึ้นแล้วไม่ลงมาหลายโค้งแล้ว..ช่างมันเถอะมองข้างหน้าอย่าไกลนัก
ผมจอดถ่ายรูปบ่อยขึ้น...เขาบอกยิ่งสูงยิ่งหนาว..มันก็จริง...แต่ยิ่งสูงมันก็ยิ่งสวยด้วยนะ…
บังปั่นทิ้งผมไปไกลๆหลายครั้ง...คงรำคาญที่ผมจอดถ่ายรูปบ่อย...แต่ผมไม่ได้มาเพื่อปั่นอย่างเดียว
ผมมาเพื่อปั่นและก็หอบด้วย...หุ..หุ..ถ่ายรูปด้วย

เที่ยงเราก็ถึงห้วยน้ำดัง ไม่แวะเข้าไปหรอก
เคยขับรถเข้าไปสองครั้งแล้ว เลยห้วยน้ำดังก็ขาลงแล้ว ลงอย่างเดียวเป็น 10 กม.
แวะกินข้าวเหนียวส้มตำ มีฝรั่งมานั่งคุยด้วย ...คุยกันจนเมื่อย...
ไหลลงมา.....เป็นช่วงที่มีความสุขมาก ป้ายบอกทางลงเขา 8 กม.

.....ถึง ปายอินเลิฟ กะจะถ่ายรูปจักรยานกับ ป้ายปายอินเลิฟ เอามาโชว์ ให้มัน In Trend ซะหน่อย แต่เราคงแก่ไปแล้วหล่ะ
อย่าไปแทรกเขาเลยเดี๋ยวคุณหลานพวกนั้นบอก ลุง..ๆๆ หลบหน่อย..หัวใจจะบอบช้ำซะปล่าว
เราหาที่พัก...เดินถนนคนเดิน..แล้วพักผ่อน...พรุ่งนี้จะได้ไปต่อ

เขาแอบถ่ายภาพรถเรา...เราก็เลยแอบถ่ายภาพเขาซะเลย

ปายในมุมมองของกระแสปัจจุบัน ดูจะเป็นเมืองโรแมนติค ใครมีแฟนต้องพามาเที่ยวปาย
ถ่ายภาพที่ปายอินเลิฟ มุมมหาชน การเดินทางถ้าจะให้คลาสสิคต้องมอเตอร์ไซด์-BigBike
หรือ โฟลคสวาเก้น ถึงจะเท่ห์ เหมาะสมกับปาย สำหรับวัยรุ่น สดใส
ปายเปลี่ยนไปมากจากปายที่ผมเคยรู้จัก

เมื่อหลายปีก่อนเคยเห็นปาย เงียบสงบกระท่อมหลังเล็กริมฝั่งลำธาร
ฝรั่งใส่กระโปรงยาวสีขาวหิ้วรองเท้าข้ามสะพานไม้ใผ่ ที่มีแสงตะเกียงเป็นช่วงๆ ข้ามมานั่งกินข้าวในร้านที่เรียบง่ายดูดี....
แต่ตอนนี้.....ปายกำลังหลงระเริงกับสิ่งใหม่-เพื่อนใหม่
เราไม่อยากให้ความเป็นตัวตนของปายหายไป
เพราะเสน่ห์ของปายที่เรารู้จักอยู่ที่วัฒนธรรมความเป็นปาย เงียบ--สงบ--มีเสน่ห์
เราไม่อยากให้ปายเป็นเพียงตลาดเปิดท้ายขายของ,เมืองแห่งร้านกาแฟและรีสอร์ท แต่ถ้าวัฒนธรรมใหม่ที่แทนที่เข้ามามันทำให้ปายมีความสุข
ให้เพื่อนที่มาเที่ยวปายมีความสุข แบบยั่งยืนถาวร ก็ยินดีกับความสำเร็จของเธอนะปาย
เรารู้สึกว่า..ปาย..จำเราไม่ได้
แต่เรายังรักและเป็นห่วงเธอนะ....ปาย...

เราเริ่มเดินทางกันตอนใกล้ๆเคารพธงชาติ
ผ่านท่าอากาศยานปาย
ถนนบางช่วงกำลังก่อสร้าง แต่ก็เป็นช่วงสั้นๆไม่มีอุปสรรคอะไรมากมาย อากาศแจ่มมากๆ นั้นหมายถึงแดดจ้าและก็ต้องร้อน...แต่นี่มันฤดูหนาวนี่...

ผ่านทุ่งนาแปลงเล็กๆ (เมื่อเปรียบกับแถวบ้านผม) มีทั้งที่พึ่งจะเก็บเกี่ยวและยังไม่เก็บเกี่ยว สีเหลืองทั้งแปลง ผมจอดถ่ายภาพบ่อยครั้ง บังสาครทิ้งผมไปไกล ช่วงนี้ยังไม่ค่อยมีภูเขาเนินชัน

ปั่นมาได้ไม่นานเส้นทางเริ่มคดเคี้ยวสูงชันขึ้นเป็นลำดับ ที่หวังว่าเมื่อถึงโค้งข้างหน้าหวังว่าจะถึงยอดเนิน ดูจะผิดหวังเสียแล้ว ชีวิตตอนนี้มีแต่ขึ้นจริงๆ ใกล้เที่ยงเราหยุดพักเหนื่อย มีมอเตอร์ไซด์ 2 คันเข้ามาจอดพูดคุย..เขาพูดภาษาไทยที่ผมฟังลำบากมาก..จนเขาต้องพูดภาษาอังกฤษจึงพอจะคุยกันรู้เรื่อง(ว่าไปนั่น) คือ..หนุ่มนั้นเขาเป็นไต้หวัน สาวหนึ่งมาเลย์เซีย อีกสาวลูกครึ่งใต้หวัน-มาเลเซีย จอดพูดคุยถามไถ่เรื่องราวที่เห็นเราปั่นกันมาจนถึงที่นี่ เขาคงอยากถามว่า...บ้ามั๊ยเนี่ย..แต่เขาพูดภาษาไทยไม่ได้ ....รึเขาพูดไปแล้วในภาษาจีน
ที่เห็นตัวจิ๋วๆอยู่บนถนนในภาพด้านล่างนั่นคือบังสาครกำลังไหลลงจากม่อนกิ่วลมครับ