ไฟลท์ที่เราไปเป็นไฟลท์เช้า ไปถึงที่ที่พัก เก็บของ ทานอาหารเสร็จก็ประมาณ บ่ายต้นๆ เราก็เลยประชุมกันเรื่องการเดินทางไป
มะนาลีกัน จริงๆทริปนี้มี น้องอีก 2 คน อยากร่วมทางไปด้วย ก็จะเป็น 4 คน รถถีบ 4 คัน กับสัมภาระ
จากการหาข้อมูลมา มติสรุปกันว่า เหมารถตู้ Force Traveller ไป เป็นรถขนาด 10 ที่นั่ง ระยะทางจากเดลีไปมะนาลี 850 km
(ส่วนหนึ่งขอขอบคุณข้อมูล จาก
https://www.facebook.com/amperjaiindiatravel)
เมื่อจบเรื่องการจองรถเวลาเหลือ เลยออกเดินเล่น เพื่อนสนิทผม เธอมี mission ตามหา ไอศกรีมผลไม้ ที่ ย่าน Chawri Bazzaar เราเลือกวิธีการเดินไป ตลอดเวลาจะมีเสียงแตรเป็น เสียงแบคกราวน์ตลอด ปริมาณคนในเมืองนี้ ค่อนข้างมาก หนาแน่น อย่างแปลกตาคนเมืองกรุงอย่างเรา บ้านเรือนค่อนไปทางเก่าทรุดโทรม แต่ยังมีความสวยงามในทางโครงสร้าง สุขาชายสาธารณะ พบเห็นได้ทั่วไป เป็นช่องๆ เข้ายืน...เท่านั้นเลยครับ
สรุป mission fell หาร้านไม่เจอ …เลยเดินต่อไปอีก ที่ Red Fort
Red fort คือป้อมปราการ ในสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 17 สมัยจักรวรรดิโมกุล โดยสมเด็จพระจักรพรรดิชาห์ชะฮัน ตั้งอยู่ภายในเขตกำแพงเมืองของเดลีเก่า โดยป้อมปราการแห่งนี้ใช้เป็นที่ประทับของจักรพรรดิแห่งราชวงศ์โมกุล และยังเป็นที่ตั้งของเมืองหลวงแห่งใหม่ในรัชสมัยของสมเด็จพระจักรพรรดิชาห์ชะฮัน ที่มีชื่อว่า "ชาห์ชะฮันนาบาด" (Shahjahanabad) ซึ่งเป็นเมืองแห่งที่ 7 ที่ก่อตั้งภายในบริเวณเขตเดลี โดยพระองค์ทรงย้ายมาจากอัคราเพื่อที่จะสร้างความสวยงามและอลังการในรัชสมัยของพระองค์ โดยใช้โอกาสนี้ในการสร้างสรรค์สิ่งก่อสร้างและอาคารใหม่ๆได้ตามที่สนพระทัย ซึ่งเมืองหลวงแห่งใหม่นี้ตั้งอยู่ที่เดลีจนถึงปีค.ศ. 1857
ในปีค.ศ. 2007 Red fort ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก โดยองค์การยูเนสโก
:: การเข้าชม ต้องเสียค่าธรรมเนียม คนไทยต่อแถวคนอินเดีย ได้เลย ค่าธรรมเนียม 30 INR
ต่อจากนั้น ก็ เดินไปชม Jama Masjid ระหว่างทาง ก็มีคน จูงแพะมาขาย คือเอามายืนขายกันตรงเกาะกลางถนน ว่าพีคแล้ว แต่การที่มีคนจอดรถ ถามซื้อนี่พีคกว่า
Jama Masjid เป็นมัสยิดที่ใหญ่ที่สุดในกรุงนิวเดลี อยู่ในเขตย่านเมืองเก่า สร้างจากหินทรายแดงสลับกับหินอ่อนในปี ค.ศ. 1644 – 1658 โดยพระเจ้าชาร์ จาฮานเป็นผู้ออกแบบและเป็นองค์เดียวกันกับที่สร้างทัชมาฮาล
::ไม่เสียค่าเข้าชม....ตอนที่ไปเป็นช่วงละหมาด คิดเองว่าไม่อยากเข้าไปรบกวน ก็เลยได้แต่ชมภายนอก
ขากลับลองใช้บริการรถไฟใต้ดิน (ที่นี่เรียกว่า Metro) ความคิดแรกคือ โอ หมู่มวลมหาประชาชน เยอะมาก เยอะมาก คนต่างถิ่นอย่างเราที่มาใช้บริการ metro ต้องมีจิตใจที่เข้มแข็งประมาณนึงนะครับ ที่นี่นอกจากคนเยอะแล้ว จะไร้ระเบียบ ไร้การเคารพเรื่องคิวก่อนหลัง ถ้าเรายืนทำธุระอยู่ที่เคาท์เตอร์ถึงแม้เป็นคิวเรา ก็สามารถ มีคนมาแทรกคิวได้แบบเป็นปกติ ยืนรอเข้ารถ เป็นแถวครับแต่แถวหน้ากระดานและพร้อมแทรกพร้อมดันตลอด ตัดเรื่องความไร้ระเบียบไป ส่วนตัวผม ว่าระบบรถใต้ดินเค้าค่อนข้างดีเลย (ที่สำคัญ ถูกมาก ต่อเที่ยวเริ่มที่ 8 INR) มีหลายเส้นทาง หลายสี เชื่อมด้วยสถานีเชื่อม ใช้บัตรเดียวเลย ระบบการรักษา ความปลอดภัยดี มีการแบ่งแถว หญิงชาย เอาสัมภาระเข้าเครื่อง Scan คนก็ต้อง Scan
ก่อนเข้าที่พัก แวะซื้อเบียร์ประจำท้องถื่น King Fisher รุ่น Strong ที่นี่เหล้าเบียร์จะไม่ขายตามร้านค้าทั่วไป แต่จะมีร้านขายต่างหากเฉพาะ มักจะเขียนป้ายว่า Berr English wine shop ลูกค้าส่วนใหญ่ของร้านจะเป็น เหล่าชายชั้นแรงงานซะมาก บรรยากาศ การซื้อเบียร์ นี่เดือดประมาณ สนามมวย …เบียร์ เค้า strong จริงครับ ปิดท้ายวันหนักๆ ได้ดี
พรุ่งนี้ ล้อหมุน 6.00 เช้า
อยากไปบ้าง 
