เรื่องเล่าข้างถนน: รอบทะเลสาบสงขลา....บ้านของพ่อ บนแผ่นดินของแม่

[นพพล]

บทที่10.ทางสู่ “เปลว”

17.30 น. อำเภอระโนด แดดร่มลมตก ได้เวลานกกาบินกลับรัง แล้วเราก็ย้อนกลับมาที่ร้านข้าวร้านเดิมกับเมื่อ 3 วันก่อน

พี่สาวใจดี แม้ข้าวที่ร้านจะหมดก็ยังอุตส่าห์ไปซื้อข้าวเปล่ามาให้เราเพิ่มอีก

เราสอบถามถึงที่ที่พอจะพักได้กับพี่สาวร้านข้าว

“วัดแถวนี้เหรอ ออกไปถนนใหญ่ขวามือมีหลายวัด แต่อยู่วัดนึง มีศาลาสร้างยื่นไปในทะเล น่านอนแหละ...” พี่สาวแนะนำฟันธง

“ กะจะไปนอนแหลมตะลุมพุกต่อครับ ” เป็นคำตอบของเรา เมื่อพี่สาวถามถึงจุดหมายปลายทาง

“ ระวังหน่อยนะน้อง แหลมตะลุมพุกยุงมันเยอะมากๆ ทางเข้าก็ป่าทั้งนั้น ”

แกเตือนแสดงความเป็นห่วง ในที่หมาย 70กม.ข้างหน้าของเรา

ยุงมันมากขนาดไหนนะถึงต้องเตือนเรา เพราะสำหรับเราแถวนี้กลางคืนยุงก็มากกว่าปกติอยู่แล้ว

แต่แกอาจลืมเตือนบางเรื่อง และบางอย่างก็อาจจะน่ากลัวกว่ายุง???

[นพพล]

“ มันอยู่ใกล้เมรุ ท่าทางไม่ค่อยดี...” เราจึงปั่นออกหลังกำแพงวัด ซึ่งอยู่ติดทะเล ทำเลดูดีกว่าด้านในวัด

หลังวัดมีถนนที่ชาวบ้านใช้สัญจรภายในหมู่บ้าน บริเวณที่เราเล็งไว้มีพื้นที่ประมาณค่อนไร่ ถูกขนาบด้วยบ้านเรือน และศูนย์พัฒนาเด็กเล็กของหมู่บ้าน

เพื่อนเข้าไปสอบถามถึงจุดที่จะกางเต็นท์จากป้าเจ้าของบ้านบริเวณนั้น จากนั้นเป็นหน้าที่ของเราที่ต้องเลือกจุดกางเต็นท์

เราเดินหน้าสำรวจสถานที่ ตรงกลางของพื้นที่เป็นจุดวางท่อระบายน้ำเสียลงทะเล

ถัดมาเป็นสุสานฝังศพคน ระบุชื่อผู้นอนอยู่ข้างใต้3คน

ติดๆ กันเป็นบ่อน้ำปิดฝาซีเมนต์ มีรอยตัวอักษรจารึกบนฝาปูน ”บ่อน้ำอายุ 200 ปี”

ถัดมาคือศาลาวางศพ และโกฏิบรรจุกระดูก

ยังขาดของสำคัญที่สุด มันหายไป

ซึ่งเป็นองค์ประกอบที่สำคัญที่สุดความมืดเริ่มปกคลุมทั่วบริเวณที่เราเดินสำรวจ

“ ผมว่าตรงโน่น ตรงที่เขาวางท่อระบายน้ำนั่นแหละ ” น้ำเสียงเพื่อนมั่นใจ

“มันโดนขนาบด้วยศาลา2ข้างเลยนะ เขาอาจจะเจตนาเอาออกด้วย เพราะตรงนี้มีศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก ” อืมม!!!ผมให้ความเห็น

เราต้องกางเต็นท์แข่งกับการมาของยุง ก่อนจะมืดจนมองอะไรไม่เห็น

“นี่ ศาลามี2หลัง ซ้าย ขวา เผื่อเผาวันเดียว2ศพจะได้มีที่วาง ” วาบหวิวหัวใจคนพูด

[นพพล]

“ กลางลานเลย ตรงนั้น ...เปลว!!!! ” แน่นอน ” คนฟังขนลุกซู่

แม้ไม่ใช่นักโบราณคดี แต่เราก็เจอของดีจนได้

เมื่อสำรวจจนสรุปได้ว่า อดีตของที่นี่คือป่าช้าของวัดที่เขาใช้เผาศพ

แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป ความเจริญเดินทางมาถึง วัดสร้างกำแพงล้อมรอบ เมรุเผาศพจึงย้ายเข้าไปอยู่ในวัด

ป่าช้า หรือที่คนใต้เรียกว่า เปลว!!! คือที่นอนของเราคืนนี้

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เรายังคุยกันต่อที่หน้าเต็นท์ กางเต็นท์เอาประตูหันไปทางทะเลทิศตะวันออก

หน้าต่างเต็นท์หันไปฝั่งของเปลวทิศตะวันตก
ทุ่มกว่าๆฟ้าสลัว ลุงคนหนึ่งเดินผ่านมาริมทะเล เราร้องทัก....

ไม่มีเสียงตอบจากลุง

แกรีบหันหลังกลับ ก่อนตะโกนกลับมา “ นั่นใครวะ ”

เราไม่ทันตอบกลับไป แกก็เดินหายไปกับความมืดเสียก่อน

สองทุ่มกว่าฟ้ามืดสนิท มีแสงจากไฟฉายส่องมาเต็นท์เรา เพื่อนส่องตอบกลับไป

แต่ในความมืดเรารู้ว่าเขาหันหลังกลับทันที!!!!

แกจะรีบ (หนี) ไปไหน ??

[นพพล]

คืนนี้ รอบตัวเรามีเพียงทะเลส่งสำเนียงแผ่วเบา ผสมเสียงยุงบางตัวในเต็นท์

ใบมะพร้าวโบกสะบัดตามลม ยุงบางตัวที่หลุดเข้ามาในเต็นท์ โดนผมตบ แป๊ะ!!

“ ... หาที่ตายแท้ๆ ”

3 ทุ่มกว่าๆ เพื่อนส่งเสียงกรนเบาๆท่ามกลางความเงียบรอบตัว เพื่อนหลับแล้ว เขาหนีไปก่อนแล้ว

จากนี้ไปเหลือเพียงผมกับความเงียบรอบตัว และยุงบางตัวในเต็นท์
.
นานนับร้อยปีแล้วที่สถานที่แห่งนี้ถูกใช้งาน คนที่เคยมาใช้บริการที่นี่ ไม่รู้กี่คนต่อกี่คน

นับร้อย นับพัน หรือนับหมื่น เขาเหล่านั้นนอนแล้วก็นอนเลยโดยไม่ยอมลุกขึ้นมาอีก

ครั้งล่าสุดที่เปลวแห่งนี้ถูกใช้งานคงนานมากแล้ว
.
เทียบกันตัวต่อตัวในเรื่องของขลัง ผมไม่อาจเทียบได้กับเพื่อน

เขาห้อยพระหลายองค์ ของขลังและไขมันมีรอบเอว

คาถากันผีก็น่าจะมี ก่อนนอนเขาสวดมนต์
ส่วนผมไม่เคยห้อยอะไรเลย คาถาก็ไม่เคยจำ ก่อนนอนก็ไม่เคยสวดมนต์

ถ้าผีรู้ความจริงอันนี้ คิดว่ามันจะไปหาใคร ผมเสียเปรียบทุกประตูและทุกป่าช้า!!!

เกือบ5ทุ่มท่ามกลางความเงียบรอบตัว เสียงเพื่อนดิ้นและละเมอ ตะโกนโหวกเหวก

ผมสะดุ้งตื่น สะกิด พร้อมเรียกชื่อเขา “ ครับพี่ ”

เป็นเสียงตอบของผู้ชาย ชัดเจนสองหู

ผมเผลอมองผ่านหน้าต่างเต็นท์ ที่ซึ่งโกฏิบรรจุกระดูกตั้งอยู่ ไม่มีใครอีกแล้วบริเวณนี้
.
ใช่เสียงของเขาแน่นอน เพราะถ้าเป็นเสียงคนอื่น คืนนั้น เต็นท์พัง!!!!!

[นพพล]

บทที่11. เปลวไฟใน..เปลว

“เพรื่อ??? เมื่อคืน ” ผมถาม
“ มันมาทั้งเด็ก ผู้หญิงแก่ ผู้ชาย หัวขาดก็มี … “
.
ลุงคนเดิมเดินผ่านหน้าเต็นท์เรา แกมองมาที่เรา แต่ไม่มีเสียงทักทาย .

ยามเช้า คลื่นแสงสะท้อนกับท้องฟ้าส่งสีเหลืองอ่อนอบ อุ่นทาบลงบนก้อนเมฆ

แดดยามเช้าบางส่วนส่องทะลุม่านเมฆลงมากระทบระลอกคลื่นของทะเล

สายลมยามเช้าพัดพาความสดชื่นจากทะเลมาให้ คล้ายจะปลอบใจ ปลอบขวัญใครบางคนเมื่อคืน
.
“ในฝัน มันมาสะกิด มาลากขา ฉุดขาผม มาหลอกทั้งคืน ไม่ได้หลับได้นอน.... “
.
ชาวบ้านเดินจูงวัวชนออกกำลังกายยามเช้าผ่านหน้าเต็นท์ เราเริ่มเก็บข้าวของ ได้เวลาอำลาป่าช้าเสียที

บอกกล่าวล่ำลาเจ้าที่เจ้าทาง แล้วเดินทางต่อไป

เราปั่นผ่านถนนในหมู่บ้านเลียบทะเลไปเรื่อยๆ

แล้วก็เจอวัดที่พี่สาวใจดีบอกเอาไว้ มีศาลาที่ยื่นลงไปในทะเล ไม่มีร่องรอยของเปลว

หากแต่ถัดไปจากนี้เราก็เจอเปลวอีก2แห่ง

สรุปได้ว่าพวกเราตกอยู่ท่ามกลางดงป่าช้าริมทะเล

สมัยก่อนพื้นที่ริมทะเลไม่มีค่าและรกร้าง จึงเหมาะสำหรับใช้เป็นป่าช้าเผาศพ!!

[นพพล]

เปลว...คือสถานที่แสดงสด โชว์สด เผาสด แสงสีเสียงครบครัน
ทุกอย่างเริ่มเมื่อเชื้อเพลิงถูกจุดขึ้นบนเชิงตะกอน เปลวไฟที่ค่อยๆลามเลียไม้ตาลโตนดที่ผู้เข้าร่วมงานต่างขนกันมาคนละท่อนสองท่อน
เพื่อร่วมส่งร่างในโลงศพให้กลับสู่ธาตุเดิมทั้ง4 ดิน น้ำ ลม ไฟ
สัปเหร่อสุมเชื้อฟืนเร่งให้เปลวไฟลุกโชติช่วงท่วมวัตถุรูปทรงสี่เหลี่ยม สะเก็ดไฟปลิวว่อน
เสียงไม้ตาลโตนดแตก เปรี๊ยะ!!เมื่อโดนความร้อน
.
ผู้มาร่วมงานต่างจ้องมองเปลวไฟ บ้างร้องไห้ บ้างครุ่นคิด
เปลวเพลิงตวัดสะบัดปลายอวดสายตาผู้มาร่วมงานคล้ายมีคำถาม
.
จะปล่อยหัวใจให้มอดไหม้เพราะเปลวไฟแห่งกิเลสเผาผลาญ หรือจะใช้เปลวไฟตรงหน้าเผากิเลสไปพร้อมๆกับร่างบนเชิงตะกอนแห่งนี้
บางคนไม่ตอบ บางคนไม่รู้ แม้วันสุดท้ายที่ทอดร่างบนเชิงตะกอน .
.
เปลว... หลายคนมาที่เปลว แต่ไม่เคยเห็น...เปลว!!!

[นพพล]

บทที่12. ตะลุมบอน ที่ตะลุมพุก

9.00 น. วันที่16 กพ. บนถนนใหญ่ วันนี้ที่หมายคือแหลมตะลุมพุก อำเภอปากพนัง นครศรีธรรมราช

ไปนอนที่นั่น ที่ๆมีเสียงเตือนก่อนล่วงหน้า 90กิโล เสียงยุงมันเตือนเราผ่านทางพี่สาวใจดีคนนั้น

อำเภอระโนดวันนี้รวมถึงอำเภอหัวไทรของนครศรีธรรมราชสองข้างทางเรียงรายด้วยนากุ้ง

วันนี้อากาศคงจะร้อนอีกวัน เราแวะร้านกาแฟข้างทาง หวังจะได้ลิ้มรสกาแฟโบราณ

หากแต่วันนี้กาแฟโบราณมีขายน้อยลง ส่วนมากจะมีแต่กาแฟเนส เอ่อ!! เนสกาแฟ

อาหารเช้าก็ข้าวเหนียวหมูทอด ตรงข้ามร้านขายกาแฟ จากระโนดผ่านอำเภอหัวไทร ตามมาติดๆด้วยอำเภอปากพนังในเขตนครศรีธรรมราช

หลังอาหารมื้อเที่ยง แสงแดดเริ่มจัดจ้าน ดวงอาทิตย์ทำงานเต็มกำลัง

คลื่นความร้อนแผ่รังสีอำมหิต ปานจะฆ่ากันให้ตายข้างถนน
.
3โมงเย็นที่อำเภอปากพนัง ดูเหมือนดวงอาทิตย์จะยิ่งได้ใจ ภาพของเปลวแดดระยิบระยับเห็นกันจนชินตา ริมฝีปากเค็มปี๋!!

เราเริ่มมองหาร้านขายน้ำแข็งไสใส่น้ำหวานอีกครั้ง ไกลลิบๆมองเห็นเพิงนึกว่าจะใช่ร้านน้ำแข็งใส

แต่กลับกลายเป็นร้านขายน้ำส้มสายชู!!! ทำจาก”ลูกจาก”

ภาพลวงตาของโอเอซิส ไม่ได้มีแต่ในทะเลทราย

แต่สุดท้ายเราก็เจอร้านน้ำแข็งใส ไม่กี่กม.ถัดจากนั้น โอเอซิสข้างถนนของเรา
.
4โมงกว่าเราปั่นจักรยานมาถึงแหลมตะลุมพุก ขณะกางเต็นท์ที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าแหลมตะลุมพุก

ยุงบางตัวเริ่มมาสอดแนมผู้มาเยือน กลางป่าสน

5โมงกว่าเราปั่นจักรยานออกมานอกจุดกางเต็นท์เพื่อหาข้าวกิน ยุงกองโจรบางตัวทักทายเรา ระหว่างทาง

6โมงเย็นทานข้าวเสร็จ เจ้าของร้านชวนเรากางเต็นท์หน้าร้านของเขา แต่เราขอแค่อาศัยร้านค้าอาบน้ำ

แว่วเสียงกองทัพยุงไกลๆ ยุงหลายตัวเริ่มโจมตี ฟ้าเริ่มมืด

แม่ค้ากุลีกุจอรีบปิดร้านโดยไม่ลืมอวยพรให้เราโชคดี พวกเขาไปแล้ว หนีเอาตัวรอดไปก่อนสงครามจะระเบิด

ร้านรวงแถวนั้นปิดหนีกลับบ้านกันหมด เหลือเรา 2 คนอาบน้ำกลางฝูงยุง

[นพพล]

6โมงกว่าไปไม่กี่นาที หลังน้ำขันแรกดังกระทบพื้นปูน ดังสัญญาณประกาศศึกตะลุมบอน !!

กองทัพยุงบุกขนาดมหึมา มาจากทุกทิศทุกทาง มันบ้าเลือด มันกระหาย อาบน้ำไป ตบยุงไป ฟอกสบู่ไปด่ายุงไป

ซากศพของยุงเต็มไปทั่งฝ่ามือ มันไม่กลัวลม ไม่กลัวน้ำ ไม่กลัวตาย แต่มันกลัว อดตาย!!
.
เสียงฝูงยุงกระหึ่มมาในระบบ dolby digital รอบทิศทาง บริเวณขาและเท้าดั่งเสียงรถถังกรีฑาทัพออกสู่สงคราม

ส่วนที่บินเหนือหัวเหมือนถูกโจมตีด้วยขีปนาวุธของเครื่องบินไอพ่น F16 ผมยกมือตบพัลวันทั้งภาคพื้นดินและทางอากาศ

หากแต่บางตัวกลับล่องหนคล้ายเครื่องบินสเตลล์ !!!ที่บินหนีการตรวจจับของเรดาร์ฝ่ามือมาได้

ก่อนมาโจมตีเราในระยะประชิด

ครั้งหนึ่งผมส่งเสียงร้องโอดโอย ขอเวลาพักรบ มันกลับพุ่งเข้าปากผม

!!!กามิกาเซ่!!! พวกมันยอมตายในหน้าที่ คาปากผม...แหวะ!!
.
ทุ่มกว่าเราปั่นจักรยานเอาตัวรอดกลับมายังเต็นท์อย่างสะบักสะบอม โลชั่นกันยุงถูกทา เพื่อนก่อไฟไล่ยุงในทันทีที่มาถึง

2 ทุ่มกว่า “ ที่นี่จะมีผีอีกไหม??? ” ผมถาม

“ ไม่น่าจะมีนะพี่ ยุงเยอะขนาดนี้ผมว่าผียังกลัว 555”

3 ทุ่ม ที่หน้ากองไฟยังมียุงบางตัวแอบดักซุ่มโจมตีเราทางด้านหลัง ขณะผมนั่งเกาตาตุ่ม มันลอบกัด!!!

ก่อนถูกผมตบตาย

3 ทุ่มกว่าในเต็นท์ นักรบกองโจรยุงตัวสุดท้ายโดนฆ่าตายคาสนามรบ หลังจากโจมตีข้อเท้าของผมมานาน

5ทุ่มกว่า “ยุงที่เจอมาทั้งชีวิตอาจน้อยกว่าวันนี้วันเดียว ”

ผมคิดพลางนอนเกาตาตุ่ม ก่อนหลับใหลด้วยความอ่อนเพลีย

[นพพล]

บทที่13. โลกสมจริง
.
เช้าของวันที่ 17 กพ. 53 เราปั่นออกจากจุดกางเต็นท์ ฝ่าดงสนริมทะเล ป่าพรุ รอบๆดงสนของแหลมตะลุมพุกเป็นพื้นที่ชุ่มน้ำขนาดใหญ่
ไม่แปลกที่เมื่อคืนเราจะโดนยุงตะลุมบอน ถนนนำพาเราเข้าสู่ย่านร้านค้าชุมชนของแหลมตะลุมพุก
เราหยุดรถหน้าร้านกาแฟมุมถนนในย่านชุมชนชาวประมงแหลมตะลุมพุก
.
บรรยากาศวันนี้ สงบเรียบ เงียบและง่าย ไม่รีบเร่ง ผ่อนคลาย
ไม่ใยดีกับการกระดิกของเข็มนาฬิกา คล้ายสายลมที่ค่อยๆโบกโบย
แทรกตัวผ่านแนวสนริมทะเลไปอย่างเชื่องช้า
สายลมวันนี้ไม่หลงเหลือภาพของสายลมกราดเกรี้ยวเมื่อ 48 ปีก่อน แม้แต่น้อย
.
“นั่งก่อนน้อง…เมื่อคืนเป็นไงบ้าง น้องบ่าว...” คือคำถามที่มาพร้อมสายตาหลายคู่จากโต๊ะกาแฟ เมื่อรู้ว่าเรานอนในดงสนริมทะเล
“ เมื่อเดือนก่อนมีมา 2 คันรถกระบะ หนีระเบิดมาจากปัตตานี กะจะมาเที่ยวพักผ่อนกางเต็นท์ที่นี่ ”
.
แหลมตะลุมพุก เป็นแหลมทรายยาวรี ยื่นไปในอ่าวไทย มีพื้นที่ติดกับพื้นดินบริเวณตอนบน ของอำเภอปากพนัง ที่แหลมตะลุมพุกนี้ ด้านที่ติดกับทะเลด้านใน (อ่าวนครฯ) มีประชากร ตั้งถิ่นฐานอยู่ ส่วนด้านนอก ที่ติดกับ อ่าวไทย เป็นหาดทรายสะอาด ต้นสนขึ้นเป็นแนวยาว ดูสวยงาม การเดินทางมายังแหลมตะลุมพุกมาได้สองทาง ทางแรกคือทางทะเลเดินทางไปปากน้ำพนัง แล้วเช่าเรือต่อไปยังแหลมตะลุมพุก ใช้เวลาเดินทางราวครึ่งชั่วโมง หรือทางที่สองใช้เส้นทางนครศรีธรรมราช - ปากพนัง มีทางลูกรังแยกเข้าสู่ตัวแหลมตะลุมพุก
25 ตุลาคม.พศ 2505 แหลมตะลุมพุกรับผู้มาเยือน เขาชื่อ “ แฮเลียต ” เขามาพร้อมความเร็วลมรอบจุดศูนย์กลาง 180 - 200 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
ความแรงระดับพายุโซนร้อน เขามาทางทะเล!!!
.
“ ...เราก็เตือนเขาไป แต่เขาบอกไม่กลัว สุดท้ายคืนนั้นต้องขับรถหนีตายออกมา ไปหาที่นอนที่อื่น ..” ใครบางคนในกลุ่มคุยต่อ

[นพพล]

...หลังเขาจากไปสภาพของแหลมตะลุมพุก ไม่มีบ้านเรือนราษฎรเหลืออยู่เลย
ศพลอยเกลื่อนน้ำมากมาย แทบจะหาผืนดินฝังศพไม่ได้
เล่ากันว่าหลุมศพ 1 หลุมต้องฝังศพประมาณ 6-7 ศพ โดยมีการฝังรวมกัน ที่ปลายแหลมชั่วระยะหนึ่ง ก่อนจะขุดศพเหล่านั้น ขึ้นมาทำพิธีทางศาสนาอีกครั้งในภายหลัง
ครั้งนั้นมีผู้เสียชีวิตทั้งภาคใต้ รวม 911 คน บาดเจ็บ 252 คน สูญหาย 142 คน มากที่สุดในประวัติศาสตร์ของไทย
.
“ อุตส่าห์หนีระเบิดมาจากปัตตานี หวังมาพักผ่อนที่ สุดท้ายเจอยุงอยู่ไม่ได้อีก น้อง2คนนี้เก่งนะรอดมาได้”
.
ผมรู้สึกเหมือนทหารรอดตายจากสงคราม !!
สายตาสำรวจร่องรอยการต่อสู้ของเมื่อคืน บางตุ่มคันถลอกเนื่องจากเกาแรงไปหน่อย
ดูเหมือนเหตุการณ์ที่ผมเจอเมื่อคืนจะเล็กน้อยมาก
เมื่อเทียบกับสิ่งที่ชาวแหลมตะลุมพุกเคยประสบเมื่อ 48 ปีก่อน
.
“วันหลังถ้ามาอีกไม่ต้องไปนอนข้างในนั้นหรอก หานอนแถวนี้ก็ได้ ยุงน้อยกว่าเยอะ...”
เสียงเชื้อเชิญจากคนท้องถิ่นซึ่งมีต่อคนแปลกหน้า คล้ายเสียงเรียกลูกค้าจากร้านสะดวกซื้อ
รถเข็นหลายคันตรงหน้าไม่ต่างอะไรจากเคาน์เตอร์เซอร์วิส
พายุและน้ำทะเลที่ถาโถมเมื่อ 48 ปีที่แล้ว อาจคร่าชีวิตผู้คนที่นี่ให้ล้มหายแทบสูญพันธุ์
หากแต่มิอาจคร่าไมตรีที่มีต่อคนนอกผู้มาเยือนให้สูญสิ้น
“ ไมตรี ” ที่มีต่อคนต่างถิ่นเลือกหาได้สะดวก ดุจดังสินค้าในร้านสะดวกซื้อ
บิลเงินสดนะเหรอ?? ไม่มีหรอก ของอย่างนี้เขาให้กันฟรีๆ !!!
.
ฝั่งตรงข้ามของร้านกาแฟคือรถเข็นขายแกง ในตอนแรกเราตั้งใจจะเดินไปสั่งข้าวราดแกง
แต่รถเข็นของป้าขายเฉพาะแกง เดือดร้อนป้าคนขายต้องเดินไปหาข้าวเปล่าที่ตลาดสดข้างๆมายื่นให้เรา
ร้านกาแฟที่เรานั่งอยู่ตรงหัวมุมของถนน บริเวณนี้เป็นสี่แยก รถเข็นมีคนมาซื้อแกงเป็นระยะ ข้าวราดแกงจานแรกหมดลง
ผมอยากกินขนมจีน เดือดร้อนป้าคนเดิมต้องเดินไปบอกคนขายขนมจีน
ทานข้าวและขนมจีนเสร็จ ผมจ่ายเงินครั้งเดียวที่ป้าขายแกงคนเดิม ก่อนอำลาแหลมตะลุมพุก
.
“ One Stop Service !! ” ผมคิดในใจ เมื่อปั่นออกจากย่านชุมชน

[นพพล]

บทที่15.โยอาร์ เบน ซี : การเดินทางของเจค็อบ

“ ทุกๆที่ ที่เราหยุดพักระหว่างการเดินทาง คนๆแรกที่เราพบ คือตัวของเราเอง ”
.
ผมพบใคร????

[นพพล]

บทที่16. คนที่พบ
.
ผมพบตัวเองหน้าร้านชานมไข่มุก ริมถนน บ่าย2 โมงเย็น.......

ร้านชาไข่มุกและขนมหวานร้านนี้ปลูกเป็นเพิงหลังคาสังกะสี หลังคาสะท้อนแสงโดดเด่นริมถนน เราเห็นมันมาแต่ไกล ไม่ใช่ภาพลวงตาแน่นอน ขวดชาไข่มุกผงหลากสีจัดวางตรงหน้าร้าน เสียงช้อนกับก้อนน้ำแข็งกระทบกันขณะคนขายตักน้ำแข็งใส่เครื่องปั่น บ่าย 2 โมง ดวงอาทิตย์เพิ่งเริ่มทำมุมเฉียงออกจากศีรษะเล็กน้อย กระจกเงามองหลังของมอเตอร์ไซด์บางคันที่จอดหน้าร้านสะท้อนแสงแยงตา มอเตอร์ไซด์รับจ้างปากซอยนั่งหลบร้อนอยู่ใต้ต้นไม้ คนขายไอติมสั่นกระดิ่งเรียกหาลูกค้าปั่นผ่านไป ผมและเพื่อนสั่งชานมไข่มุกมาดื่ม กินชานมไข่มุกแก้กระหายหมดไป 2 แก้ว เย็นตัวเย็นใจ ผมยังอยากนั่งต่ออีกสักชั่วโมงให้หายร้อน แต่เราต้องไปต่อ………………………
คราบฝุ่นผงจับที่เฟรมจักรยานมองเห็นชัดเจน กระนั้นความเงาของสีน้ำเงินเข้มก็ยังแสดงตัวออกมาอีกครั้งขณะจอดกลางแดด หนังยางรัดสัมภาระท้ายรถด้านที่โดนแดดมาตลอด 5 วันสีมันซีดลงถนัดตา แสงยามบ่ายส่องกระทบซี่ล้อแวววาว จักรยานของผมคันนี้ยี่ห้อ ” จามิส ” ผมซื้อมันมาเพื่อการปั่นเที่ยวโดยเฉพาะ เฟรมเป็นเหล็กไม่มีโช๊ค มันมีตะเกียบหน้า ตะแกรงหลังเพื่อแบกสัมภาระ ผมใช้มันปั่นเที่ยวมาหลายครั้งแล้ว นับตั้งแต่ปั่นจักรยานเป็นจนคล่องแคล่ว จนถึงวันนี้…บนหลังอานผมยังไม่ล้มอีกเลย
.
แต่ชีวิตจริงผมล้มบ่อย

[นพพล]

...ไล่นับกันตั้งแต่เด็ก ล้มเล็กๆน้อย แค่หัวเข่าถลอกปอกเปิก บางทีวันดีคืนดีเดินเหยียบตะปู 3นิ้ว ที่รั้วบ้านเพื่อน เดือดร้อนพ่อต้องใส่ยาแดงทำแผล ก่อนพาผมนั่งเวสป้าไปฉีดยากันบาดทะยัก...อันนั้นธรรมดา!!!!!!
.
ขั้นสาหัสก็นอนโรงพยาบาล เมื่อเดินข้ามถนนตอนค่ำ ขวามือมีรถบัสบังอยู่ ด้วยความรีบร้อนชะโงกหน้าออกมามองรถเตรียมข้าม เพียงก้าวแรกที่สืบออกไป กรามของผมสัมผัสกับหลังคารถกระบะอย่างเหมาะเหม็ง กรามหักฟันโยกทั้งปาก !!! ถ้าผมก้าวเท้ายาวกว่านั้นอีก 2 คืบ ผมอาจตาย!!!!....1 ชั่วโมงต่อมาผมพบตัวเองนอนอยู่ในห้องฉุกเฉิน หมอเอาลวดมัดฟัน ยึดกราม พูดไม่ได้อยู่1เดือนเต็ม
แม่บอกภายหลังว่า...คืนนั้นพ่อยืนน้ำตาซึมขณะรอผมหน้าห้องฉุกเฉิน
.
2 ปีต่อมา ขณะเท้าเลี้ยงบอล เพื่อนเข้ามาปะทะทางด้านหลัง ผมล้มลงในลักษณะที่เข่าข้างซ้ายบิดเป็นเลขแปด
เส้นเอ็นเข่าขาดกระจุย ล้มในสนามบอล หมอห้ามเตะบอลตลอดชีวิต
.
ครานั้นเด็กอายุ 18 ใช้ตักแม่แทนผ้าเช็ดหน้า!!!!

[นพพล]

... เข้ามาเรียนกรุงเทพ ปีแรกผมพบว่าวิธีคิดของผมเข้ากันไม่ค่อยได้กับวิถีเมืองใหญ่ บางขณะมันเหงาจับจิต บางความคิดเบื่อจับใจ เรียนบางมด ผมไปไหนไม่ถูก ขึ้นรถเมล์เป็นอยู่สายเดียวคือสาย21 ซึ่งผ่าน สยาม มาบุญครอง หัวลำโพง คลองถม และจุฬา อันหลังนี้ไปดูสาว พอปิดเทอมกลับบ้าน ผมเอาใบเกรดมาให้แม่ดู มีแต่ “C” เป็นส่วนใหญ่
“ เทอมหน้าตั้งใจใหม่นะลูก ” แม่พูดกับไอ้หนุ่มผมยาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

[นพพล]

.. นับตั้งแต่ต้องจากบ้านไปเรียน เรียนจบและก็ทำงาน ผมกลับบ้านทุกปี
ทุกครั้งที่กลับมา ผมจะนั่งๆนอนอยู่กับบ้านไม่อยากไปไหน อยากนั่งดูพ่อแม่เดินไปเดินมา
ความสงบร่มเย็นปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณบ้านทุกจุดที่พ่อและแม่ย่ำเดิน
โต๊ะตัวเดิมที่เคยนั่งอ่านหนังสือเรียนยังคงถูกเก็บไว้อย่างดี แม้ร้างจากการใช้งานมานาน
แม่ยังมีแรงปั่นจักรยานคันเดิม มอเตอร์ไซด์เวสป้าของพ่อยังส่งเสียงทุกเช้า เสียงมันยังเหมือนเดิม
เหมือนเมื่อครั้งที่ผมและน้องอีก 2 คนนั่งซ้อนท้ายไปโรงเรียน .