ทางทิศตะวันตกคือ...พม่า

[นพพล]

...ริ้วเมฆจางๆเห็นได้กลางความมืด
บนฟ้าก็ยังมีดาวมากมาย น่าเสียดายที่ผมรู้จักแค่ดาวประกายพฤกษ์ดวงเดียว
หากมีเพื่อนมาด้วยบางทีผมอาจถามเขา
โดยเฉพาะกลุ่มดาวที่เรียงกันสามดวงทางทิศตะวันออก

[นพพล]

...และหากเขามาด้วยผมคงได้ฟังนิทานชีวิตจากเขา ไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง
แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ได้มาด้วย ข้างกายผมไม่มีใคร
มีเพียงหนังสือบางเล่มที่พกมาด้วย ผมปรับไฟฉายคาดหัวให้องศาของแสงเหมาะแก่การอ่านหนังสือ
ไม่นานผมก็เริ่มต้นวิ่งไปกับเธอ..เจสสิกา
เรื่องราวของเธอโลดแล่นอยู่ใน “วิ่งข้ามฝัน”เขียนโดย เวนดาลิน แวน ดราเน็น

[นพพล]

...เช้าวันหนึ่ง เจสสิกานักเรียนม.ปลายนักวิ่ง400เมตรตัวเทพของโรงเรียน
ลืมตาตื่นขึ้นมาที่โรงพยาบาลเพื่อพบกับข่าวร้าย เธอพบว่าขาขวาของเธอขาดหายไป ไม่มีข้อเท้า หน้าแข้ง
มีแค่ต้นขาและเข่าที่พันผ้าพันแผลหนาเตอะ เจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างราวเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย เจ็บทั้งกายและทั้งใจ
มันเป็นการเปิดเรื่องที่สุดสะเทือนใจ มันคือข่าวร้ายที่สุดในชีวิต จากนี้ไปชีวิตของเธอไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป
ความหวังและกำลังใจแทบไม่มีเหลือ อย่าว่าแต่จะกลับไปวิ่งเลย แม้แต่การจะลุกขึ้นยืนก็ยังยากสำหรับเธอ
ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะรถบัสของโรงเรียนที่พานักวิ่งไปแข่งเกิดประสบอุบัติเหตุ
เพื่อนนักวิ่งบางคนของเจสสิก้าโชคร้ายกว่านั้น
เสียชีวิตคาที่

[นพพล]

...สายตาผมไล่ตามตัวอักษรที่สุดสะเทือนใจไปเรื่อยๆ สรรพสำเนียงรอบๆเต็นท์เงียบสงัด
มีเพียงแมลงกลางคืนที่มาเล่นไฟ ถึงแม้จุดที่ผมกางเต็นท์จะห่างจากถนนมากพอสมควร
และซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้หนา แต่กระนั้นเสียงรถเทรลเลอร์บนถนนก็ยังดังมาตลอดเวลาแม้ใกล้จะห้าทุ่มเข้าไปแล้ว
แปลก! ผมคิดในใจ ดึกดื่นป่านนี้จำนวนรถน่าจะลดลงมาบ้าง
แต่แปล่า ไม่มีวี่แววที่เสียงรถเหล่านั้นจะเบาบางลงเลย

[นพพล]

...ผมอ่านต่อไปอีกสามสี่หน้าก่อนปิดหนังสือ เสียงคำรามของรถเทรลเลอร์ยังคงกึกก้องบนถนน
ไม่มีทีท่าว่าจะลดจำนวนลงเลย มันคงวิ่งกันอย่างนั้นทั้งวันทั้งคืน
หลับตาเห็นภาพหัวเก๋งของรถเทรลเลอร์กระเด้งกระดอนแทบหลุดออกจากตัวรถอย่างชัดเจน
พรุ่งนี้เช้าผมยังต้องผจญกับภาพและเสียงของมันไปอีก40กิโลเมตร
ใช้เวลาอีกอย่างน้อยก็4ชั่วโมง
………………………

[w_anusat]

ภาพสวย เล่าเรื่องสนุก ติดตามนะครับ

[Road Bike]

ไม่ได้อ่านสำนวนแบบนี้มานานมาก คิดถึงสมัยก่อนที่ไม่มีอินเตอร์เนต วันๆฆ่าเวลาด้วยหนังสือแนวผจญภัยแบบนี้ครับ

[นพพล]

3.
...รถเทรลเลอร์ละลายหายไปในความใหญ่โตของเมืองในบ่ายสามโมงเย็นของวันนั้น
ความกว้างของถนนเมืองผาอันแผ่ขยายเป็นสี่ช่องจราจร เมืองหลวงของรัฐกะเหรี่ยงใหญ่กว่าหัวเมืองที่ผ่านมา
ผมผ่านไฟแดงมาแล้วหลายแยก รถยนต์พลุกพล่านผสมกับเสียงแตรที่ดังอยู่ตลอดเวลา
ผิวถนนราบเรียบสม่ำเสมอ ลอนคลื่นบนผิวถนนหมดไป
แม้จะแลดูวุ่นวายเมื่อเทียบกับเส้นทางที่ผ่านมา แต่ผมกลับดีใจ ผมรอดแล้ว
ไม่ต้องวัดดวงกับเสียงเบรคข้างหลัง ไม่ต้องหวาดเสียวกับรถที่แซงผ่านหน้าเราไป

[นพพล]

...ถ้าจะให้ถึงที่สุดต้องบอกว่าผมดีใจมากที่สุดที่ได้มาปั่นจักรยานในเมือง
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตก็ว่าได้ที่รู้สึกว่าชีวิตปลอดภัยมากที่ได้ปั่นในเมือง เต็มใจที่จะอยู่ในนี้มากกว่านอกเมืองนั่น
หลังใช้ชีวิตร่วมกับมันมาสองวันเต็มๆ มันเป็นเส้นทางการปั่นจักรยานที่ทรมานใจและน่าเบื่อที่สุด ดีใจราวได้ชีวิตกลับคืนมา อย่างน้อยเวลานั้นเสียงแตรรถราที่ขวักไขว้ในเมืองก็ยังน่าฟังมากกว่าเสียงเบรคของรถเทรลเลอร์เป็นไหนๆ

[นพพล]

...จากนี้ไปคงต้องหาที่พักในเมือง เกสเฮาส์คงอยู่ในย่านไหนสักแห่งแต่ผมไม่รู้
จะเป็นที่ไหนนั้นก็คงไม่สามารถบอกได้ ประสบการณ์ที่แล้วมาผมและเพื่อนมักพักแรมด้วยการกางเต็นท์นอนข้างทางมากกว่า เรามักเดินทางโดยไม่ค่อยวางแผนเรื่องที่พักและที่กินสักเท่าไหร่ ซิมโทรศัพท์ไม่เคยซื้อ GPSก็ไม่ได้ใช้กับเขา
ยังดีที่กอกะเร็กผมได้หาข้อมูลเกี่ยวกับที่พักมาบ้าง
แต่ที่ผาอันนี่ผมไม่มีข้อมูลอะไรเลย

[นพพล]

...ผมปั่นไปตามถนนใหญ่ผ่าเมืองไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
มันไม่ใช่สัญชาตญาณแต่เป็นการเดาสุ่มแบบมั่วๆ พยายามสังเกตุหาป้ายเกสเฮาส์แต่ก็ไร้วี่แวว
บางขณะผมรู้สึกสมน้ำหน้าตัวเองเหมือนกันที่อยากจะมาเที่ยวแต่แทบไม่มีข้อมูลอะไรของเมืองนี้อยู่เลย
เหมือนเด็กนักเรียนที่อยากเรียนเก่งสอบผ่านได้คะแนนดี แต่ขี้เกียจทำการบ้าน ขี้เกียจหาข้อมูลแนวข้อสอบ
อย่างน้อยผมควรมีแผนที่เมืองนี้อยู่ในมือบ้าง แต่เปล่า ไม่มีอะไรสักอย่างในมือ
ขี้เกียจ ประมาท เผลอเรอและมักง่าย
หากเป็นนักเรียนผมคงสอบตกหรือไม่ก็แค่ผ่านอย่างเฉียดฉิว

[นพพล]

...จากกลางเมืองที่พลุกพล่านด้วยรถราและผู้คน
ผมปั่นเข้าสู่ย่านการค้านอกเมือง ฝรั่งหลายคนเดินแบกเป้ผ่านไป บางคนนั่งอยู่ในรถสองแถว
ที่ไหนมีฝรั่งที่นั่นมีเกสเฮาส์ ภาพเหล่านั้นทำให้ผมยิ้มอย่างใจเย็น
เหมือนนักเรียนที่ยิ้มเพราะเดาข้อสอบถูก ที่พักคงอยู่ไม่ไกลจากแถวนี้
สายตาผมยังคงสอดส่ายหาป้ายที่พัก แต่เปล่า ไม่มีป้ายเหล่านั้น
ที่นี้ไม่ใช่เมืองปาย เมืองแห่งป้ายอันน่าภูมิใจของไทย
ผมมีทางเลือกไม่มากนักในการเสาะหาเกสเฮาส์ที่พัก
โชคดีที่ผู้หญิงคนหนึ่งปั่นจักรยานผ่านมา
ผมโบกมือทักทายเธอ

[NOKNICE]

รอติดตามต่อครับ

[นพพล]

...ผู้หญิงญี่ปุ่นคนนั้นยิ้ม เบนหน้าพ่นควันบุหรี่ไปอีกทางอย่างมีมารยาท
ก่อนเปิดแผนที่ในมือถือให้ผมดูอย่างหวังดี “ตอนนี้คุณอยู่ตรงนี้นะ”
ในแผนที่ผมเห็นถนนเส้นนั้นตีโค้งขนาบไปกับแม่น้ำสาละวิน
เธอชี้มือไปตามถนน“ไปทางนี้แล้วจะเจอทางเลียบแม่น้ำ แถวนั้นเกสเฮาส์เพียบ”

...โค้งน้ำสาละวินตรงนั้นกว้างใหญ่มาก เจดีย์สีทองสะท้อนแดดอวดสายตาอยู่กลางสีน้ำเงินเข้มของท้องฟ้า
ถนนพาผมเข้าโค้งหักศอกตรงไปยังย่านตลาดของชุมชน เกสเฮาส์หลายแห่งรวมตัวอยู่บนถนนเส้นนั้น
ผู้คนมากมายโลดแล่นผ่านสายตาของใครต่อใครและของผม

[นพพล]

...ตั้งแต่บ่ายวันนั้นรวมไปถึงเช้าถัดมา ผมเลือกเฝ้ามองวิถีของชุมชนที่นี้ผ่านตาตัวเอง
และช่องมองภาพของกล้องจากใต้เพิงหลังคาร้านค้าในตลาด
เก่า ซอมซ่อ รกรุงรังจนบางครั้งก็มองดูสกปรก
แต่มันก็คือชีวิตจริงที่ไม่ได้ปรับแต่งเพื่อต้อนรับใคร
ไม่ต้องจัดฉากต้อนรับนักท่องเที่ยวที่ไหน
เลื่อนไหลเป็นไปตามปกติ เคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติ
เหมือนสายน้ำสาละวินที่ไหลผ่านโค้งน้ำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน