เรื่องเล่าข้างถนน#5...(จงเตี้ยน) สังเวียนสีขาว บนแผ่นดินสูง

[นพพล]

แต่คำตอบก็ยังเหมือนเดิมคือ...ส่ายหน้า
และคงเป็นเรื่องที่ไม่มีเหตุผลแน่ๆถ้าคิดจะมีเรื่องกับตำรวจในประเทศนี้
ยิ่งต้อล้อต่อเถียงนานเพียงใดผู้คนแถวนั้นก็ยิ่งเข้ามามุงดูเหตุการณ์มากขึ้นเรื่อยๆ
เราจำใจต้องเก็บเต็นท์และสัมภาระทั้งหมด
รถจักรยานถูกเข็นย้อนกลับไปยังป้อมยามหน้าสถานี
ทิ้งเสียงหัวเราะที่ดังมาจากหลายมุมมืดไว้ข้างหลัง

[นพพล]

หัวหน้านายตำรวจคนนั้นเดินมาคุยกับเราต่อที่หน้าป้อมยามด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างไปจากเดิม

[นพพล]

เขาบอกเราว่าที่ไม่สามารถให้เรานอนที่ข้างอาคารได้เพราะอันตรายเกินไป
เขากลัวว่าเราจะโดนขโมยข้าวของ
น้ำเสียงนั้นนุ่มและเบาลง
สายตาที่มองมาลดความดุดันลงไปมาก

[นพพล]

หลังเขาเดินจากไปแล้วเก้าอี้สามตัวในป้อมยามคืนนั้นถูกนั่งโดยเราสองคนและตำรวจนายนั้น
หน้ากระดาษบันทึกถูกเติมเต็มด้วยเรื่องราวในช่วงหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา
มันหลั่งไหลออกมามากมาย

[นพพล]

“…อย่างน้อยพวกเขาก็ยังมีน้ำใจให้เรานั่งหลบหนาวในป้อมยามแห่งนี้ ”
ผมจบบันทึกของคืนนั้นก่อนนั่งหลับๆตื่นๆไปตลอดคืน

[นพพล]

ฟ้าเปิดขึ้นมาพร้อมๆกับเสียงรถราบนถนน
เสียงตะโกนของเพื่อนแข่งมากับเสียงรถบนถนนบอกให้ผมรีบเก็บข้าวของ
เพราะรถบัสรับส่งที่วิ่งมาจากสนามบินมาถึงแล้ว
เขาเห็นมันอย่างบังเอิญโดยที่ไม่คาดคิดว่ารถบัสจะมาจอดถึงหน้าป้อมยาม
ไม่นานเราก็ย้อนกลับมาสนามบินคุนหมิงอีกครั้งเพื่อจะต่อรถบัสไปลงที่สถานีขนส่งสายใต้

[นพพล]

....ห้าโมงเย็น
รถสายคุนหมิง-เมืองลาก็นำเราเดินทางลงสู่ภาคใต้ของจีน
ผมนั่งดูวิวข้างทางมาตลอดตั้งแต่เย็นจนกระทั่งอาทิตย์ลับฟ้า
ความมืดคงกำลังรอคอยผมและเพื่อน
และที่ไหนสักแห่งคืนนี้คงมีเต็นท์ของเรากางอยู่

[นพพล]

14. เช้าน้ำค้างฉ่ำพราว นกทักทาย

“คนเราเรียนรู้ได้จากถนน”- รงษ์ วงค์สวรรค์
.
“แม่ค้าๆ ข้าวผัดหมูไข่เจียวจานนึง” ผมสั่งข้าวทันทีที่จอดจักรยานหน้าร้านแห่งนั้น

[นพพล]

เราออกจากด่านชายแดนจีนมาตั้งแต่แปดโมงเช้า ปั่นแหวกฝ่าหมอกบางๆมาตลอดทาง
ร้านของเธออยู่ริมถนน กลางชุมชนเล็กๆชายป่าซึ่งห่างจากชายแดนจีนมาไม่เท่าไหร่
เสียงลูกไก่วิ่งไล่จิกกันดังไม่ห่างจากโต๊ะที่เรานั่ง
ลูกฝาแฝดของแม่ค้ากำลังนั่งกินขนมในร้านอย่างอร่อย
แม่ไก่ตัวนั้นส่งเสียงขู่พร้อมกางปีกโอบลูกของมันในขณะที่ผมเดินผ่านเพื่อไปเอากาน้ำร้อนในร้าน
บนถนนเด็กผู้หญิงบางกำลังเดินไปโรงเรียน เธอหันมายิ้มให้เมื่อเราทักทายแล้ววิ่งหนีไปด้วยความเขินอาย
ก่อนที่ผมจะทันได้หุบปากนั้นลงเสียอีก

วัยเด็กช่างสดใส โลกยิ้มอย่างเบิกบานให้เราตั้งแต่เช้า

[นพพล]

ไอละมุนลอยขึ้นจากแก้วทันทีที่น้ำร้อนรินลงสู่ผงกาแฟ
สีขาวจางของมันเหมือนกับไอหมอกที่เกาะกลุ่มลอยเอื่อยอยู่เชิงเขา ฝั่งตรงข้ามกับร้านที่เรานั่งอยู่
เสียงเคาะกระทะดังขึ้นจากในครัว แล้วกลิ่นของไข่เจียวและข้าวผัดหมูก็โชยออกมา
มันลอยวนอยู่พักใหญ่ก่อนจะหายไปกับสายลมด้านนอก

สายลมหนาวในยามนั้น...ละไม

[นพพล]

...เช้านั้นที่ชายแดนจีนเราถูกปลุกด้วยเสียงกวาดใบไม้ที่ดังมาจากด้านนอกเต็นท์
เรากางเต็นท์บริเวณใกล้อาคารตรวจคนเข้าเมืองของจีน
คืนนั้นผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ จำได้ว่าราวเที่ยงคืนพอหลังแตะพื้นหัวถึงหมอนผมก็หลับในทันที
เป็นการหลับลึกและสนิทที่สุดในรอบสิบกว่าวัน
ใจโปร่ง ร่างกายผ่อนคลายที่สุดตั้งแต่เดินทางมา

[นพพล]

ผนังเต็นท์เช้านั้นฉ่ำไปด้วยน้ำค้าง ม่านหมอกสีขาวบางๆห่มคลุมเต็มแผ่นฟ้า
รถราที่มาต่อแถวรอข้ามชายแดนมีมากขึ้นเรื่อยๆ
เสียงผู้คนดังแว่วมาจากอาคารตรวจคนเข้าเมือง

นกบางตัวส่งเสียงร้องจากในดงไม้แถวนั้น จะไปไหนกันล่ะคนเดินทาง

[นพพล]

“อากาศสดชื่นมากเลยเนาะ นี่ถ้าป้าแกไม่มากวาดใบไม้แถวนี้ผมคงนอนต่อ ยังไม่อยากตื่นฮ่าฮ่า”
ผมพูดขณะกวาดสายตามองไปรอบๆบริเวณนั้น

“อากาศที่นี่มันเหมาะสำหรับใช้ชีวิตนะพี่ ถ้าให้เลือกร้อนกับหนาวแบบนั้น ผมเลือกร้อนดีกว่า ยังไงๆก็มั่นใจว่าไม่มีทางร้อนตาย
แน่นอน แต่หนาวอย่างนั้นจะตายเอา หนาวแสบหูจนเกือบหลุด” เพื่อนผมพูดในขณะช่วยกันเก็บเต็นท์

[นพพล]

ถนนสายที่ออกจากเมืองลาชายแดนจีนผ่ากลางเข้าไปในภูเขาที่เขียวร่มรื่น นานๆครั้งจึงจะมีรถวิ่งสวนมาสักคัน
แดดเช้าส่องต้องสีเขียวของต้นไม้ เกลี่ยไล่ระดับสีเขียวเข้มอ่อนอย่างประณีตบรรจง
บางขณะนกส่งเสียงร้องจากดงไม้ข้างทาง ผมผิวปากแข่งกับมัน
บางช่วงที่ผ่านหมู่บ้านเล็กๆริมทาง ผมร้องเพลง...ใจพเนจร

[นพพล]

สายหมอกลอยคลอเคลียยอดเขา
ภาพบางภาพที่ผ่านเข้ามาสวยราวภาพวาด
สวยจนหวงอยากเก็บไว้ดูคนเดียว
กรอบในจินตนาการถูกสร้างขึ้น กลายเป็นโปสการ์ดอีกชุดหนึ่ง
มันสวยจนอยากส่งโปสการ์ดเหล่านั้นให้ใครบางคนที่รัก