เชิญร่วมการแข่งขันใน วันที่ 4 สิงหาคม 2556 " วัดใจไกลเกินร้อย " เทศบาลอำเภอพังโคน และชมรมจักรยานพังโคน จังหวัดสกลนคร

[nuang]

สุดยอดแล้วครับ สนุกมากๆ

แม่ขาย..พ่อปั่น..ลูกๆให้กําลังใจครอบครัวอบอุ่น..ค้าขายเฮงๆนะ

อิอิอิ

[nuang]

สวัสดีครับ พี่ น้อง ชาวเสือที่มาร่วมงานแข่งขันครั้งนี้
ผมในนามตัวแทนคณะผู้จัด กราบขอบพระคุณ ทุกท่าน
ที่สละเวลามาร่วมงานครั้งนี้ ถ้ามีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง
ขุ่นเคืองใจ ผมขออภัยไว้ณะที่นี้ด้วย ถ้ามีการจัดครั้งต่อ
ไป หวังว่าคงได้รับการตอบรับ เช่นครั้งนี้ด้วยครับ
ขอบคุณครับ
............................................................
เหตุที่มาช้าเครื่องน๊อกตั้งแต่เมื้อวานตอนเย็น
นอนตั้งแต่ 6 โมงเย็น ถึง 6 โมงเช้า ตื่นมาเปิดร้านข่ยของ
ให้น้องช่วยดู หนีไปนอนต่อ หายเหนื่อยจะมารายงานผลครับ

สว่างจะจัดได้แบบนี้ป่าวยังไม่รู้เลยครับพี่ มีพี่เสือท่านนึงบอกว่าขอให้มีการจัดงาน ถ้าไม่ติดธุระ ไปร่วมแน่นอน ผมจำไม่ได้ว่าพี่เสือจากที่ไหน

[khunhan]

ขอบคุณพี่ทีมงานท่านนึงครับ รถผมยางรั่วประมาณกิโลเมตรที่สามสิบ
ตัวผมเองพกแต่ยางในสำลองครับสูบไม่พกเพราะคิดว่าคงมีติดรถมอไซค์ของทีมงานทุกคัน
คันที่หนึ่งผ่านไปยิ้มให้ผม อืม... คันที่สองจอดไม่มี คันที่สามพี่แก่เบรคจอดแทบไม่ทันไม่มีสูบแต่ก็ยังเอาล้อจักรยานไปเดิมลมในหมู่บ้านมาให้ครับ
แต่ก็เดิมได้แรงดันไม่แข็งมาก พี่ท่านเลยขับรถตามไปยืมสูบจากเพื่อนๆนักปั่นมาให้ครับ ได้สูบมาผมก็เสียบๆๆลมออกหมดเลยครับ 555
สูบที่ยืมมาเป็นสูบแบบหัวใหญ่ครับ(รถผมเป็นหมอบให้สูบหัวเล็ก) ผมก็เกรงใจพี่แก่เลยบอกให้ไปก่อนเลยครับ ผมจะรอรถเซอร์วิสมาตามเก็บเอง
เข้าใจเพื่อนๆนักปั่นด้วยกันครับว่าไม่มีใครอยากจอดกำลังรีบๆกันอยู่ส่งรอยยิ้มให้กันก็ดีใจแล้วครับ
ผมก็ลืมถามว่าพี่แก่ชื่อว่าอะไรครับน้ำใจหล่อมากๆครับ ขอบคุณมากๆครับ

ขอชื่นชมน้ำใจของท่านทั้งสอง ที่ทำให้เกิดเรื่องราวดี ๆ มาเล่าสู่กันฟังให้แช่มชื่นหัวใจค่ะ

[Preeyarat]

ขอขอบพระคุณพี่ทีมงานผู้จัดทุกคนนะค่ะที่เปิดโอกาสให้นักปั่นมือใหม่อย่างนู๋ได้ฝึกประลองสนามเป็นครั้งแรก รู้สึกตื่นเต้นมาก ยอมรับว่านอนไม่หลับ กลัวน้องเซบีจะทำให้ต้องเจ็บตัวเหมือนครั้งไปลาวก้อกลัว ที่สำคัญกลัวขาอ่อนอย่างนู๋จะปั่นไปไม่ถึงเส้นชัย แต่พอมาถึงวันแข่งจริง บรรยากาศช่างเป็นใจเหลือเกิน ท้องฟ้าโปร่งมีแดดเล็กน้อย มีกลุ่มเมฆเป็นส่วนใหญ่ ไม่ต้องได้ปักตะไคร้เลย คราวนี้ถึงเวลาที่จะปล่อยตัว มีผู้เข้าแข่งขันในรุ่นเพียง 2 คน คือดาวกับน้องยุ้ย เรื่องลำดับที่ดาวไม่ได้คิดเลยว่าจะต้องเข้าที่เท่าไหร่ ขอปั่นไปเรื่อยๆวัดใจตัวเอง 2-3 km แรก เกาะกลุ่มหมอบชายไป แล้วก้อหลุดกลุ่มมาฉายเดี่ยว กลุ่มแล้ว กลุ่มเล่า ผ่านไปได้ยินแต่เสียงแว่วๆจากข้างหลังว่า น้อง....ไหวป่าว??? ดาวก้อตอบพี่ๆเค้าไปว่าไหวค่ะ ไปก่อนนู๋เลย...แล้วก้อตกอยู่ในสถานภาพเดิม โดดเดี่ยว และเดียวดายเหมือนเดิม จากคิดว่าเรามาปั่นแข่ง เปลี่ยนโหมดมาปั่น touring ดีกว่า ชมนก ชมทุ่งนาอันเขียวขจื ไปเรื่อยๆ เห็นพี่ทีมสว่างยางรั่วก้อแวะพักกะพี่เค้า ให้พี่เค้ายืมโทรศัพท์ สิ่งที่ได้ตอบแทนคือเจเล่ห์อร่อยๆ 1 ถุง หายเหนื่อยละปั่นต่อ จนอีก 6 km ถึงวานร เริ่มไม่ไหวละ ขาเริ่มชา ความเร็วเหลือสัก 10 km/hr มองไปที่เนินข้างหน้าเห็นพี่คนนึงแวะร้านขายก๋วยเตี๋ยวข้างทางเรยถือโอกาสนี้แวะพักอีกรอบ ลงจากรถแทบจะเดินไปไม่เป็น ขาล้ามาก พี่เค้าได้ให้สปอนเซอร์นู๋มา 1 ขวดกับน้ำข้าวโพดหวานๆ กินแล้วชื่นใจจัง นั่งพักยืดเส้นยืดสายสักพักแล้วลุยต่อ ณ โอกาสนี้ ดาวต้องขอขอบคุณพี่ผู้ใหญ่ใจดีท่านนั้นด้วยนะค่ะ ไม่รู้ว่าพี่ชื่ออะรัยมาจากทีมไหน แต่ก้อทำให้ดาวรู้สึกว่าไม่โดดเดี่ยว พร้อมที่จะไปต่อ พอมาถึงวานรคุณพ่อ คุณแม่ เห็นสภาพลูกสาว แล้วท่านถามดาวว่าไหวไหม?? ดาวเลยบอกท่านไปว่าไหวๆๆๆ อีกนิดเดียวเอง ซึ่งตอนนั้นดาวเริ่มหมดละ ดีที่มีป้าต้อยขาแรงของนู๋ปั่นเป็นเพื่อน สักพัก ก้อบอกป้าต้อยไปก่อนนู๋เรย 555 และแล้ว มาถึง 5 km สุดท้าย เริ่มมองหาตัวช่วยไม่มีผู้ใดอยู่ในรัศมีนั้นสักคัน จนอีกประมาณ 1 km เหลือบมองไปไกลๆเห็นรองเท้าเขียวๆปั่นกลับย้อนมาทางเรา ดีใจที่สุด ที่อย่างน้อยเค้าคนนี้ยังไม่ทิ้งนู๋ไปสะทีเดียว 555 แอบน้อยใจนิดๆ แต่ก้อเข้าเส้นชัยได้ เย้ๆๆ105 km จะไม่เป็นเพียงความฝันของนู๋อีกต่อไป

[ลุงจืด]

งานนี้นุ่ดาวไม่ล้มอีกนะ...ไม่มีทางรถไฟ

[เสือขี้แหย]

คุณคือผู้ชนะ///ไม่มีชัยชนะใดที่ยิ่งใหญ่เท่าชัยชนะเหนือใจตน

[จุ้นจ้าน]

ขอขอบพระคุณพี่ทีมงานผู้จัดทุกคนนะค่ะที่เปิดโอกาสให้นักปั่นมือใหม่อย่างนู๋ได้ฝึกประลองสนามเป็นครั้งแรก รู้สึกตื่นเต้นมาก ยอมรับว่านอนไม่หลับ กลัวน้องเซบีจะทำให้ต้องเจ็บตัวเหมือนครั้งไปลาวก้อกลัว ที่สำคัญกลัวขาอ่อนอย่างนู๋จะปั่นไปไม่ถึงเส้นชัย แต่พอมาถึงวันแข่งจริง บรรยากาศช่างเป็นใจเหลือเกิน ท้องฟ้าโปร่งมีแดดเล็กน้อย มีกลุ่มเมฆเป็นส่วนใหญ่ ไม่ต้องได้ปักตะไคร้เลย คราวนี้ถึงเวลาที่จะปล่อยตัว มีผู้เข้าแข่งขันในรุ่นเพียง 2 คน คือดาวกับน้องยุ้ย เรื่องลำดับที่ดาวไม่ได้คิดเลยว่าจะต้องเข้าที่เท่าไหร่ ขอปั่นไปเรื่อยๆวัดใจตัวเอง 2-3 km แรก เกาะกลุ่มหมอบชายไป แล้วก้อหลุดกลุ่มมาฉายเดี่ยว กลุ่มแล้ว กลุ่มเล่า ผ่านไปได้ยินแต่เสียงแว่วๆจากข้างหลังว่า น้อง....ไหวป่าว??? ดาวก้อตอบพี่ๆเค้าไปว่าไหวค่ะ ไปก่อนนู๋เลย...แล้วก้อตกอยู่ในสถานภาพเดิม โดดเดี่ยว และเดียวดายเหมือนเดิม จากคิดว่าเรามาปั่นแข่ง เปลี่ยนโหมดมาปั่น touring ดีกว่า ชมนก ชมทุ่งนาอันเขียวขจื ไปเรื่อยๆ เห็นพี่ทีมสว่างยางรั่วก้อแวะพักกะพี่เค้า ให้พี่เค้ายืมโทรศัพท์ สิ่งที่ได้ตอบแทนคือเจเล่ห์อร่อยๆ 1 ถุง หายเหนื่อยละปั่นต่อ จนอีก 6 km ถึงวานร เริ่มไม่ไหวละ ขาเริ่มชา ความเร็วเหลือสัก 10 km/hr มองไปที่เนินข้างหน้าเห็นพี่คนนึงแวะร้านขายก๋วยเตี๋ยวข้างทางเรยถือโอกาสนี้แวะพักอีกรอบ ลงจากรถแทบจะเดินไปไม่เป็น ขาล้ามาก พี่เค้าได้ให้สปอนเซอร์นู๋มา 1 ขวดกับน้ำข้าวโพดหวานๆ กินแล้วชื่นใจจัง นั่งพักยืดเส้นยืดสายสักพักแล้วลุยต่อ ณ โอกาสนี้ ดาวต้องขอขอบคุณพี่ผู้ใหญ่ใจดีท่านนั้นด้วยนะค่ะ ไม่รู้ว่าพี่ชื่ออะรัยมาจากทีมไหน แต่ก้อทำให้ดาวรู้สึกว่าไม่โดดเดี่ยว พร้อมที่จะไปต่อ พอมาถึงวานรคุณพ่อ คุณแม่ เห็นสภาพลูกสาว แล้วท่านถามดาวว่าไหวไหม?? ดาวเลยบอกท่านไปว่าไหวๆๆๆ อีกนิดเดียวเอง ซึ่งตอนนั้นดาวเริ่มหมดละ ดีที่มีป้าต้อยขาแรงของนู๋ปั่นเป็นเพื่อน สักพัก ก้อบอกป้าต้อยไปก่อนนู๋เรย 555 และแล้ว มาถึง 5 km สุดท้าย เริ่มมองหาตัวช่วยไม่มีผู้ใดอยู่ในรัศมีนั้นสักคัน จนอีกประมาณ 1 km เหลือบมองไปไกลๆเห็นรองเท้าเขียวๆปั่นกลับย้อนมาทางเรา ดีใจที่สุด ที่อย่างน้อยเค้าคนนี้ยังไม่ทิ้งนู๋ไปสะทีเดียว 555 แอบน้อยใจนิดๆ แต่ก้อเข้าเส้นชัยได้ เย้ๆๆ105 km จะไม่เป็นเพียงความฝันของนู๋อีกต่อไป

จริงครับความสำเร็จที่ภาคภูมิใจที่สุดคือการที่เราได้ชนะใจตัวเอง...ยินดีด้วยครับ

[แม่บักข้าวเหนียว]

ขอขอบพระคุณพี่ทีมงานผู้จัดทุกคนนะค่ะที่เปิดโอกาสให้นักปั่นมือใหม่อย่างนู๋ได้ฝึกประลองสนามเป็นครั้งแรก รู้สึกตื่นเต้นมาก ยอมรับว่านอนไม่หลับ กลัวน้องเซบีจะทำให้ต้องเจ็บตัวเหมือนครั้งไปลาวก้อกลัว ที่สำคัญกลัวขาอ่อนอย่างนู๋จะปั่นไปไม่ถึงเส้นชัย แต่พอมาถึงวันแข่งจริง บรรยากาศช่างเป็นใจเหลือเกิน ท้องฟ้าโปร่งมีแดดเล็กน้อย มีกลุ่มเมฆเป็นส่วนใหญ่ ไม่ต้องได้ปักตะไคร้เลย คราวนี้ถึงเวลาที่จะปล่อยตัว มีผู้เข้าแข่งขันในรุ่นเพียง 2 คน คือดาวกับน้องยุ้ย เรื่องลำดับที่ดาวไม่ได้คิดเลยว่าจะต้องเข้าที่เท่าไหร่ ขอปั่นไปเรื่อยๆวัดใจตัวเอง 2-3 km แรก เกาะกลุ่มหมอบชายไป แล้วก้อหลุดกลุ่มมาฉายเดี่ยว กลุ่มแล้ว กลุ่มเล่า ผ่านไปได้ยินแต่เสียงแว่วๆจากข้างหลังว่า น้อง....ไหวป่าว??? ดาวก้อตอบพี่ๆเค้าไปว่าไหวค่ะ ไปก่อนนู๋เลย...แล้วก้อตกอยู่ในสถานภาพเดิม โดดเดี่ยว และเดียวดายเหมือนเดิม จากคิดว่าเรามาปั่นแข่ง เปลี่ยนโหมดมาปั่น touring ดีกว่า ชมนก ชมทุ่งนาอันเขียวขจื ไปเรื่อยๆ เห็นพี่ทีมสว่างยางรั่วก้อแวะพักกะพี่เค้า ให้พี่เค้ายืมโทรศัพท์ สิ่งที่ได้ตอบแทนคือเจเล่ห์อร่อยๆ 1 ถุง หายเหนื่อยละปั่นต่อ จนอีก 6 km ถึงวานร เริ่มไม่ไหวละ ขาเริ่มชา ความเร็วเหลือสัก 10 km/hr มองไปที่เนินข้างหน้าเห็นพี่คนนึงแวะร้านขายก๋วยเตี๋ยวข้างทางเรยถือโอกาสนี้แวะพักอีกรอบ ลงจากรถแทบจะเดินไปไม่เป็น ขาล้ามาก พี่เค้าได้ให้สปอนเซอร์นู๋มา 1 ขวดกับน้ำข้าวโพดหวานๆ กินแล้วชื่นใจจัง นั่งพักยืดเส้นยืดสายสักพักแล้วลุยต่อ ณ โอกาสนี้ ดาวต้องขอขอบคุณพี่ผู้ใหญ่ใจดีท่านนั้นด้วยนะค่ะ ไม่รู้ว่าพี่ชื่ออะรัยมาจากทีมไหน แต่ก้อทำให้ดาวรู้สึกว่าไม่โดดเดี่ยว พร้อมที่จะไปต่อ พอมาถึงวานรคุณพ่อ คุณแม่ เห็นสภาพลูกสาว แล้วท่านถามดาวว่าไหวไหม?? ดาวเลยบอกท่านไปว่าไหวๆๆๆ อีกนิดเดียวเอง ซึ่งตอนนั้นดาวเริ่มหมดละ ดีที่มีป้าต้อยขาแรงของนู๋ปั่นเป็นเพื่อน สักพัก ก้อบอกป้าต้อยไปก่อนนู๋เรย 555 และแล้ว มาถึง 5 km สุดท้าย เริ่มมองหาตัวช่วยไม่มีผู้ใดอยู่ในรัศมีนั้นสักคัน จนอีกประมาณ 1 km เหลือบมองไปไกลๆเห็นรองเท้าเขียวๆปั่นกลับย้อนมาทางเรา ดีใจที่สุด ที่อย่างน้อยเค้าคนนี้ยังไม่ทิ้งนู๋ไปสะทีเดียว 555 แอบน้อยใจนิดๆ แต่ก้อเข้าเส้นชัยได้ เย้ๆๆ105 km จะไม่เป็นเพียงความฝันของนู๋อีกต่อไป

.
หงิหงิ..เห็นมะ..พี่บอกแล้ว ปั่นหมอบมันเมื่อย...มาปั่นทัวร์ริ่ง กับ น๊องแน๊งทีม ของพี่ดีกว่า.ปั่นไป จีบเด็กตามหมู่บ้านไป..อิอิ.แต่พี่ยังไม่รับ ดาว เข้าขมรมพี่ตอนนี้นะ..เดว เด็กเด็กในสังกัดพี่.จะหนีไปชอบน้องดาวกันหมด..ใว้ดาวอายุ สี่สิบ แล้วค่อยมายื่นใบสมัคร ชมรมน๊องแน๊งลัลล๊าประสาทัวร์ริ่ง กับพี่นะคะ หุหุ....

น้องดาว ชนะใสใส....ส่วนพี่ ก็ ชนะจ๊ะ..ชนะขุ่นขุ่น (ใบหน้า)............

[sddcom]

[nuang]

ขอขอบพระคุณพี่ทีมงานผู้จัดทุกคนนะค่ะที่เปิดโอกาสให้นักปั่นมือใหม่อย่างนู๋ได้ฝึกประลองสนามเป็นครั้งแรก รู้สึกตื่นเต้นมาก ยอมรับว่านอนไม่หลับ กลัวน้องเซบีจะทำให้ต้องเจ็บตัวเหมือนครั้งไปลาวก้อกลัว ที่สำคัญกลัวขาอ่อนอย่างนู๋จะปั่นไปไม่ถึงเส้นชัย แต่พอมาถึงวันแข่งจริง บรรยากาศช่างเป็นใจเหลือเกิน ท้องฟ้าโปร่งมีแดดเล็กน้อย มีกลุ่มเมฆเป็นส่วนใหญ่ ไม่ต้องได้ปักตะไคร้เลย คราวนี้ถึงเวลาที่จะปล่อยตัว มีผู้เข้าแข่งขันในรุ่นเพียง 2 คน คือดาวกับน้องยุ้ย เรื่องลำดับที่ดาวไม่ได้คิดเลยว่าจะต้องเข้าที่เท่าไหร่ ขอปั่นไปเรื่อยๆวัดใจตัวเอง 2-3 km แรก เกาะกลุ่มหมอบชายไป แล้วก้อหลุดกลุ่มมาฉายเดี่ยว กลุ่มแล้ว กลุ่มเล่า ผ่านไปได้ยินแต่เสียงแว่วๆจากข้างหลังว่า น้อง....ไหวป่าว??? ดาวก้อตอบพี่ๆเค้าไปว่าไหวค่ะ ไปก่อนนู๋เลย...แล้วก้อตกอยู่ในสถานภาพเดิม โดดเดี่ยว และเดียวดายเหมือนเดิม จากคิดว่าเรามาปั่นแข่ง เปลี่ยนโหมดมาปั่น touring ดีกว่า ชมนก ชมทุ่งนาอันเขียวขจื ไปเรื่อยๆ เห็นพี่ทีมสว่างยางรั่วก้อแวะพักกะพี่เค้า ให้พี่เค้ายืมโทรศัพท์ สิ่งที่ได้ตอบแทนคือเจเล่ห์อร่อยๆ 1 ถุง หายเหนื่อยละปั่นต่อ จนอีก 6 km ถึงวานร เริ่มไม่ไหวละ ขาเริ่มชา ความเร็วเหลือสัก 10 km/hr มองไปที่เนินข้างหน้าเห็นพี่คนนึงแวะร้านขายก๋วยเตี๋ยวข้างทางเรยถือโอกาสนี้แวะพักอีกรอบ ลงจากรถแทบจะเดินไปไม่เป็น ขาล้ามาก พี่เค้าได้ให้สปอนเซอร์นู๋มา 1 ขวดกับน้ำข้าวโพดหวานๆ กินแล้วชื่นใจจัง นั่งพักยืดเส้นยืดสายสักพักแล้วลุยต่อ ณ โอกาสนี้ ดาวต้องขอขอบคุณพี่ผู้ใหญ่ใจดีท่านนั้นด้วยนะค่ะ ไม่รู้ว่าพี่ชื่ออะรัยมาจากทีมไหน แต่ก้อทำให้ดาวรู้สึกว่าไม่โดดเดี่ยว พร้อมที่จะไปต่อ พอมาถึงวานรคุณพ่อ คุณแม่ เห็นสภาพลูกสาว แล้วท่านถามดาวว่าไหวไหม?? ดาวเลยบอกท่านไปว่าไหวๆๆๆ อีกนิดเดียวเอง ซึ่งตอนนั้นดาวเริ่มหมดละ ดีที่มีป้าต้อยขาแรงของนู๋ปั่นเป็นเพื่อน สักพัก ก้อบอกป้าต้อยไปก่อนนู๋เรย 555 และแล้ว มาถึง 5 km สุดท้าย เริ่มมองหาตัวช่วยไม่มีผู้ใดอยู่ในรัศมีนั้นสักคัน จนอีกประมาณ 1 km เหลือบมองไปไกลๆเห็นรองเท้าเขียวๆปั่นกลับย้อนมาทางเรา ดีใจที่สุด ที่อย่างน้อยเค้าคนนี้ยังไม่ทิ้งนู๋ไปสะทีเดียว 555 แอบน้อยใจนิดๆ แต่ก้อเข้าเส้นชัยได้ เย้ๆๆ105 km จะไม่เป็นเพียงความฝันของนู๋อีกต่อไป

สุดยอดครับน้องดาว สนามหน้าไปอีก ย้ายมาอยู่สว่างจะพาซ้อมน่ะจ๊ะ ไอ้รองเท้าเขียวมันยังเอาตัวไม่รอดเลย555

[ลุงจืด]

ไอ้เกิบเขียวหมายถึงเสี่ยอ๊อปปะ..?. ออกมาแก้ข่าวหน่อย

[noppol kambunrueang]

ถึงพี่เสี่ยวภูธรครับ.....เสื้อวันแข่งขันเหลือมั้ยครับ ถ้าเหลือเก็บไว้ให้สมาชิกชมรมฯหนองคายที่สมัครหน้างานฯแต่ยังไม่ได้เสื้อด้วยนะครับ สำรวจแล้วมี 3 ท่าน เอาไซร์ใหญ่สุด ขอบคุณครับ

[Preeyarat]

งานนี้นุ่ดาวไม่ล้มอีกนะ...ไม่มีทางรถไฟ

สบายมากค่ะลุงจืด แต่ก้อเกือบล้มเพราะเตะคลีตออกไม่ทัน <หมดแรงก่อน>

[Preeyarat]

ขอขอบพระคุณพี่ทีมงานผู้จัดทุกคนนะค่ะที่เปิดโอกาสให้นักปั่นมือใหม่อย่างนู๋ได้ฝึกประลองสนามเป็นครั้งแรก รู้สึกตื่นเต้นมาก ยอมรับว่านอนไม่หลับ กลัวน้องเซบีจะทำให้ต้องเจ็บตัวเหมือนครั้งไปลาวก้อกลัว ที่สำคัญกลัวขาอ่อนอย่างนู๋จะปั่นไปไม่ถึงเส้นชัย แต่พอมาถึงวันแข่งจริง บรรยากาศช่างเป็นใจเหลือเกิน ท้องฟ้าโปร่งมีแดดเล็กน้อย มีกลุ่มเมฆเป็นส่วนใหญ่ ไม่ต้องได้ปักตะไคร้เลย คราวนี้ถึงเวลาที่จะปล่อยตัว มีผู้เข้าแข่งขันในรุ่นเพียง 2 คน คือดาวกับน้องยุ้ย เรื่องลำดับที่ดาวไม่ได้คิดเลยว่าจะต้องเข้าที่เท่าไหร่ ขอปั่นไปเรื่อยๆวัดใจตัวเอง 2-3 km แรก เกาะกลุ่มหมอบชายไป แล้วก้อหลุดกลุ่มมาฉายเดี่ยว กลุ่มแล้ว กลุ่มเล่า ผ่านไปได้ยินแต่เสียงแว่วๆจากข้างหลังว่า น้อง....ไหวป่าว??? ดาวก้อตอบพี่ๆเค้าไปว่าไหวค่ะ ไปก่อนนู๋เลย...แล้วก้อตกอยู่ในสถานภาพเดิม โดดเดี่ยว และเดียวดายเหมือนเดิม จากคิดว่าเรามาปั่นแข่ง เปลี่ยนโหมดมาปั่น touring ดีกว่า ชมนก ชมทุ่งนาอันเขียวขจื ไปเรื่อยๆ เห็นพี่ทีมสว่างยางรั่วก้อแวะพักกะพี่เค้า ให้พี่เค้ายืมโทรศัพท์ สิ่งที่ได้ตอบแทนคือเจเล่ห์อร่อยๆ 1 ถุง หายเหนื่อยละปั่นต่อ จนอีก 6 km ถึงวานร เริ่มไม่ไหวละ ขาเริ่มชา ความเร็วเหลือสัก 10 km/hr มองไปที่เนินข้างหน้าเห็นพี่คนนึงแวะร้านขายก๋วยเตี๋ยวข้างทางเรยถือโอกาสนี้แวะพักอีกรอบ ลงจากรถแทบจะเดินไปไม่เป็น ขาล้ามาก พี่เค้าได้ให้สปอนเซอร์นู๋มา 1 ขวดกับน้ำข้าวโพดหวานๆ กินแล้วชื่นใจจัง นั่งพักยืดเส้นยืดสายสักพักแล้วลุยต่อ ณ โอกาสนี้ ดาวต้องขอขอบคุณพี่ผู้ใหญ่ใจดีท่านนั้นด้วยนะค่ะ ไม่รู้ว่าพี่ชื่ออะรัยมาจากทีมไหน แต่ก้อทำให้ดาวรู้สึกว่าไม่โดดเดี่ยว พร้อมที่จะไปต่อ พอมาถึงวานรคุณพ่อ คุณแม่ เห็นสภาพลูกสาว แล้วท่านถามดาวว่าไหวไหม?? ดาวเลยบอกท่านไปว่าไหวๆๆๆ อีกนิดเดียวเอง ซึ่งตอนนั้นดาวเริ่มหมดละ ดีที่มีป้าต้อยขาแรงของนู๋ปั่นเป็นเพื่อน สักพัก ก้อบอกป้าต้อยไปก่อนนู๋เรย 555 และแล้ว มาถึง 5 km สุดท้าย เริ่มมองหาตัวช่วยไม่มีผู้ใดอยู่ในรัศมีนั้นสักคัน จนอีกประมาณ 1 km เหลือบมองไปไกลๆเห็นรองเท้าเขียวๆปั่นกลับย้อนมาทางเรา ดีใจที่สุด ที่อย่างน้อยเค้าคนนี้ยังไม่ทิ้งนู๋ไปสะทีเดียว 555 แอบน้อยใจนิดๆ แต่ก้อเข้าเส้นชัยได้ เย้ๆๆ105 km จะไม่เป็นเพียงความฝันของนู๋อีกต่อไป

.
หงิหงิ..เห็นมะ..พี่บอกแล้ว ปั่นหมอบมันเมื่อย...มาปั่นทัวร์ริ่ง กับ น๊องแน๊งทีม ของพี่ดีกว่า.ปั่นไป จีบเด็กตามหมู่บ้านไป..อิอิ.แต่พี่ยังไม่รับ ดาว เข้าขมรมพี่ตอนนี้นะ..เดว เด็กเด็กในสังกัดพี่.จะหนีไปชอบน้องดาวกันหมด..ใว้ดาวอายุ สี่สิบ แล้วค่อยมายื่นใบสมัคร ชมรมน๊องแน๊งลัลล๊าประสาทัวร์ริ่ง กับพี่นะคะ หุหุ....

น้องดาว ชนะใสใส....ส่วนพี่ ก็ ชนะจ๊ะ..ชนะขุ่นขุ่น (ใบหน้า)............

ขอบคุณพี่ๆชาวนีองแน๊งทีมทุกๆคนนะค่ะ ที่รับน้องใหม่คนนี้ไว้พิจารณา เห็นทีต้องรีบฝึกซ้อมจิงๆจังแล้วหละ ไม่งั้นตามพี่ๆขาแรงไม่ทัน อิอิ

[Preeyarat]

ขอขอบพระคุณพี่ทีมงานผู้จัดทุกคนนะค่ะที่เปิดโอกาสให้นักปั่นมือใหม่อย่างนู๋ได้ฝึกประลองสนามเป็นครั้งแรก รู้สึกตื่นเต้นมาก ยอมรับว่านอนไม่หลับ กลัวน้องเซบีจะทำให้ต้องเจ็บตัวเหมือนครั้งไปลาวก้อกลัว ที่สำคัญกลัวขาอ่อนอย่างนู๋จะปั่นไปไม่ถึงเส้นชัย แต่พอมาถึงวันแข่งจริง บรรยากาศช่างเป็นใจเหลือเกิน ท้องฟ้าโปร่งมีแดดเล็กน้อย มีกลุ่มเมฆเป็นส่วนใหญ่ ไม่ต้องได้ปักตะไคร้เลย คราวนี้ถึงเวลาที่จะปล่อยตัว มีผู้เข้าแข่งขันในรุ่นเพียง 2 คน คือดาวกับน้องยุ้ย เรื่องลำดับที่ดาวไม่ได้คิดเลยว่าจะต้องเข้าที่เท่าไหร่ ขอปั่นไปเรื่อยๆวัดใจตัวเอง 2-3 km แรก เกาะกลุ่มหมอบชายไป แล้วก้อหลุดกลุ่มมาฉายเดี่ยว กลุ่มแล้ว กลุ่มเล่า ผ่านไปได้ยินแต่เสียงแว่วๆจากข้างหลังว่า น้อง....ไหวป่าว??? ดาวก้อตอบพี่ๆเค้าไปว่าไหวค่ะ ไปก่อนนู๋เลย...แล้วก้อตกอยู่ในสถานภาพเดิม โดดเดี่ยว และเดียวดายเหมือนเดิม จากคิดว่าเรามาปั่นแข่ง เปลี่ยนโหมดมาปั่น touring ดีกว่า ชมนก ชมทุ่งนาอันเขียวขจื ไปเรื่อยๆ เห็นพี่ทีมสว่างยางรั่วก้อแวะพักกะพี่เค้า ให้พี่เค้ายืมโทรศัพท์ สิ่งที่ได้ตอบแทนคือเจเล่ห์อร่อยๆ 1 ถุง หายเหนื่อยละปั่นต่อ จนอีก 6 km ถึงวานร เริ่มไม่ไหวละ ขาเริ่มชา ความเร็วเหลือสัก 10 km/hr มองไปที่เนินข้างหน้าเห็นพี่คนนึงแวะร้านขายก๋วยเตี๋ยวข้างทางเรยถือโอกาสนี้แวะพักอีกรอบ ลงจากรถแทบจะเดินไปไม่เป็น ขาล้ามาก พี่เค้าได้ให้สปอนเซอร์นู๋มา 1 ขวดกับน้ำข้าวโพดหวานๆ กินแล้วชื่นใจจัง นั่งพักยืดเส้นยืดสายสักพักแล้วลุยต่อ ณ โอกาสนี้ ดาวต้องขอขอบคุณพี่ผู้ใหญ่ใจดีท่านนั้นด้วยนะค่ะ ไม่รู้ว่าพี่ชื่ออะรัยมาจากทีมไหน แต่ก้อทำให้ดาวรู้สึกว่าไม่โดดเดี่ยว พร้อมที่จะไปต่อ พอมาถึงวานรคุณพ่อ คุณแม่ เห็นสภาพลูกสาว แล้วท่านถามดาวว่าไหวไหม?? ดาวเลยบอกท่านไปว่าไหวๆๆๆ อีกนิดเดียวเอง ซึ่งตอนนั้นดาวเริ่มหมดละ ดีที่มีป้าต้อยขาแรงของนู๋ปั่นเป็นเพื่อน สักพัก ก้อบอกป้าต้อยไปก่อนนู๋เรย 555 และแล้ว มาถึง 5 km สุดท้าย เริ่มมองหาตัวช่วยไม่มีผู้ใดอยู่ในรัศมีนั้นสักคัน จนอีกประมาณ 1 km เหลือบมองไปไกลๆเห็นรองเท้าเขียวๆปั่นกลับย้อนมาทางเรา ดีใจที่สุด ที่อย่างน้อยเค้าคนนี้ยังไม่ทิ้งนู๋ไปสะทีเดียว 555 แอบน้อยใจนิดๆ แต่ก้อเข้าเส้นชัยได้ เย้ๆๆ105 km จะไม่เป็นเพียงความฝันของนู๋อีกต่อไป

สุดยอดครับน้องดาว สนามหน้าไปอีก ย้ายมาอยู่สว่างจะพาซ้อมน่ะจ๊ะ ไอ้รองเท้าเขียวมันยังเอาตัวไม่รอดเลย555

ไปแน่นอนค่ะพี่หนึ่ง แต่โดนทิ้งเหมือนงานนี้ก้อไม่ไหว จิงไหม??? คุณรองเท้าเขียว???