2014...PANASONIC Mountain cat R Cromo กึ่งTouring เฟือง 9 ล้อ 26" แจ่มมากกกก...ของคุณYTP เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ

[ytp]

เส้นทางสวยมากเลยครับ น่าปั่นสุดๆ...

[ytp]

แล้วจะพบกับความสบายที่ไร้ขอบเขต ประเภทปั่นทั้งวันก็ไม่รู้สึก

ตอนนี้พบแล้วครับ ไม่รู้สึกคือมือครับ ชาไปหมดครับ ฮ่า ฮ่า

[ytp]

ถ้าใครชวนไปปั่นต่ำกว่าวันละ100กม คุณศุภเดชกับศรีภรรยาจะขอบ้ายบ่าย ว่าน้อยเกินไปเสียเวลาแต่งชุดขี่จักรยาน มีทริป200กม300กมต่อวันสองท่านนี้ไปหมด ขออย่างเดียวต้องเป็นทริปที่ขี่เกิน100กมต่อวัน โดยเฉพาะคุณศุภเดชบ้านอยู่ กทม ชั้นใน แต่ขี่มาที่ เอ็ม เจ แล้วพักสัก10นาทีก็ขี่กลับเลย ทำแบบนี้เป็นประจำ .............จักรยานต้องดึงความเป็นตัวตนของตัวเองออกมาให้ได้ จักรยานถึงจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตครับ แล้วจะมาเขียนต่อว่า ทำไมจักรยานถึงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต................................................

สุดยอดเลยครับผม

[เอ็ม.เจ.ไบค์ นครปฐม]

แล้วจะพบกับความสบายที่ไร้ขอบเขต ประเภทปั่นทั้งวันก็ไม่รู้สึก

ตอนนี้พบแล้วครับ ไม่รู้สึกคือมือครับ ชาไปหมดครับ ฮ่า ฮ่า

ถ้าชาที่นิ้วโป้งก่อน ให้ตัดแผ่นรองนิ้วโป้งออก ครับ เพราะถุงมือรุ่นหลังๆวัสดุส่วนนี้แข็งและหนาเกินไปครับ ........ถ้าชายิบๆต้องไม่กำแฮนด์เพราะแฮนด์ตั้งใว้แบบวางมือครับ แต่ชาทุกคน การชาจะหายไปต่อระยะทางที่มากขึ้น ยกเว้นชาจากนิ้วโป้งก่อนครับ

[Supadej]

นี่ขอเล่า เมื่อครั้งคุณศุภเดชมาสั่งจักรยาน คุณศุภเดชมากับแม่บ้าน ดูจากอาการแล้ว แม่บ้านมีความตั้งใจที่จะขี่จักรยานมากกว่า สั่งมาได้2เดือน3เดือน 4เดือน คุณศุภเดชก็มาที่ร้านอีกครั้งกับแม่บ้าน ดูๆแล้วก็มีความรู้สึกว่า คุณแม่บ้านนั่นแหละที่ต้องการขี่จักรยานมากกว่าจริงๆ ส่วนคุณ ศุภเดชเหมือนอยู่ในสภาพถูกบังคับ แบบขี่ก็ขี่วะ........มาครั้งที่2นี่แหละที่ผมคิดว่าต้องทำจักรยานให้ดึงความอยากขี่จักรยานของแต่ละคนออกมาให้ได้ ผมเลยบอกว่าถึง2ท่านจะสูงเกือบเท่ากันคือ160กับ161ซม ความยาวช่วงขี่จริง80กับ81 แต่รถ2คันเมื่อทำเสร็จ จะสลับขี่กันได้ แต่จะไม่ถูกใจมันจะกลายเป็นของเฉพาะส่วนตัวคือขี่ได้แต่มันจะกลายเป็นจักรยานที่ไม่ใช่ของตัวเอง คุณศุภเดชทำท่างงๆๆ ..............................หลังรับรถคุณศุภเดชตั้งใจขี่จักรยานจนจักรยานกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต พาศรีภรรยาออกทัวร์ด้วยจักรยานแบบถ้าใครชวนไปปั่นต่ำกว่าวันละ100กม คุณศุภเดชกับศรีภรรยาจะขอบ้ายบ่าย ว่าน้อยเกินไปเสียเวลาแต่งชุดขี่จักรยาน มีทริป200กม300กมต่อวันสองท่านนี้ไปหมด ขออย่างเดียวต้องเป็นทริปที่ขี่เกิน100กมต่อวัน โดยเฉพาะคุณศุภเดชบ้านอยู่ กทม ชั้นใน แต่ขี่มาที่ เอ็ม เจ แล้วพักสัก10นาทีก็ขี่กลับเลย ทำแบบนี้เป็นประจำ .............จักรยานต้องดึงความเป็นตัวตนของตัวเองออกมาให้ได้ จักรยานถึงจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตครับ แล้วจะมาเขียนต่อว่า ทำไมจักรยานถึงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต................................................

เพ่ๆ เค้าไม่เรียกเล่าแล้วครับ เค้าเรียกนินทาซึ่งหน้า

อันนี้จริงๆ ครับ จริงๆ ผมปั่นจักรยานมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะเป็นคนต่างจังหวัด แต่ก็ไม่ได้เยอะอะไรมากมาย (2-3 กิโลก็เยอะแล้ว) พอมาอยู่บางบัวทอง ด้วยความที่บ้านเป็นบ้านจัดสรร อยู่ในซอยไกล แม่ก็ซื้อจักรยานไว้ใช้ในบ้าน จะไปซื้อของ ตัดผม ไปธนาคาร ปั่นจักรยานไปหมด ก็ไม่ได้รู้สึกว่าจักรยานมันจะพิเศษอะไรนักหนา จับคันไหนได้ก็ปั่น ปั่นแล้วก็งั้นๆ ดีกว่าเดิน

พอภรรยาทำท่าจะปั่นจักรยาน ผมก็เลย(แกล้ง) บอกว่าถ้าจะปั่น ต้องปั่นจริงๆ จังๆ นะ ไม่ใช่แป๊บๆ ทิ้ง ใช้จักรยานให้มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปเลย ซื้อรถพับมาคนละคัน ปั่นมันให้พังไปเลย วันแรกปั่นจากบางบัวทองไปรังสิต(ไกลอยู่นะ) กลับมาเหนื่อยอยากจะล้มตัวนอน (คิดอยู่แล้วล่ะ เพราะปกติปั่นแค่จากบ้านไปตลาด) ปั่นไปปั่นมา เริ่มตามเพื่อนไม่ทัน (ปั่นไกลสู้ แต่ปั่นเร็วม่ะไหว) เลยมีความคิดจะซื้อรถล้อ 26 มาปั่นดูบ้าง ก็ไม่รู้ภรรยาไปเจอบ้านนี้ได้ยังไง โทรไปคุยเรียบร้อย พาไปวัดตัว ไปถึงเจ้าของร้านก็โม้ๆๆๆๆๆ ให้ฟัง รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ก็รับรถกลับมา โอ้ พอได้ลองรถสิครับ ได้เรื่อง

รถมันไปได้ไกลกว่าที่เราคิดแฮ่ะ วันแรกจากบางบัวทองปั่นไปตลาดน้ำลำพญา ไมใช่น้อยๆ นะครับ ร่วมร้อยกิโลได้มั๊ง เมื่อยล้าไหล่สองข้างมาก คิดถึงคำท่านเมธามาทันที "มันต้องมีการปรับตัวครับ" ก็ทนขี่มาเรื่อยๆ หลังจากนี้ก็เป็นอย่างที่พี่เมธาเล่าล่ะครับ ทุกวันนี้ จักรยานเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตจริงๆ แทนที่จะปั่นไปตลาด คราวนี้ก็ปั่นไปธุระ ปั่นไปหาเพื่อน ปั่นไปเรียน ปั่นเที่ยว ฯลฯ คือขอให้รถดี ร่างกายดี มันไปได้หมดจริงๆ นะ ไม่ลองไม่รู้ครับ

การที่เราจะรักหรือเบื่อการปั่น จักรยานมีส่วนมากครับ รถพับเนี่ย ไอ้จะให้ปั่นเป็นสิบๆ กิโลเป็นประจำแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ทำได้ก็ต้องฝืนอย่างแรง ผมถึงได้บอกว่าคุณ ytp เยี่ยมมากครับ ขยันปั่นสม่ำเสมอ ตอนผมปั่นรถพับ แรกๆ ก็บ้าเห่อหรอกครับ ทนปั่น พอปั่นไปนานๆ เริ่มไปเฉพาะออกทริปกับเพื่อน คือสนุกกับการได้ไปกับเพื่อน มากกว่าสนุกกับการปั่นจักรยาน จนมาได้ปั่นจักรยานของพี่เค้านี่แหละครับ มุมมองถึงได้เปลี่ยน ตอนนี้ถึงไม่มีเพื่อนก็ปั่นได้ สองคนก็เอา

[Supadej]

[ytp]

แล้วจะพบกับความสบายที่ไร้ขอบเขต ประเภทปั่นทั้งวันก็ไม่รู้สึก

ตอนนี้พบแล้วครับ ไม่รู้สึกคือมือครับ ชาไปหมดครับ ฮ่า ฮ่า

ถ้าชาที่นิ้วโป้งก่อน ให้ตัดแผ่นรองนิ้วโป้งออก ครับ เพราะถุงมือรุ่นหลังๆวัสดุส่วนนี้แข็งและหนาเกินไปครับ ........ถ้าชายิบๆต้องไม่กำแฮนด์เพราะแฮนด์ตั้งใว้แบบวางมือครับ แต่ชาทุกคน การชาจะหายไปต่อระยะทางที่มากขึ้น ยกเว้นชาจากนิ้วโป้งก่อนครับ

ถึงบางอ้อครับ นิ้วโป้งไม่ชาครับ ชาไล่มาจากนิ้วก้อย นิ้วนาง นิ้วกลางครับ รอปรับตัวเดี๋ยวคงหายครับพี่
ขอบคุณครับผม

[ytp]

นี่ขอเล่า เมื่อครั้งคุณศุภเดชมาสั่งจักรยาน คุณศุภเดชมากับแม่บ้าน ดูจากอาการแล้ว แม่บ้านมีความตั้งใจที่จะขี่จักรยานมากกว่า สั่งมาได้2เดือน3เดือน 4เดือน คุณศุภเดชก็มาที่ร้านอีกครั้งกับแม่บ้าน ดูๆแล้วก็มีความรู้สึกว่า คุณแม่บ้านนั่นแหละที่ต้องการขี่จักรยานมากกว่าจริงๆ ส่วนคุณ ศุภเดชเหมือนอยู่ในสภาพถูกบังคับ แบบขี่ก็ขี่วะ........มาครั้งที่2นี่แหละที่ผมคิดว่าต้องทำจักรยานให้ดึงความอยากขี่จักรยานของแต่ละคนออกมาให้ได้ ผมเลยบอกว่าถึง2ท่านจะสูงเกือบเท่ากันคือ160กับ161ซม ความยาวช่วงขี่จริง80กับ81 แต่รถ2คันเมื่อทำเสร็จ จะสลับขี่กันได้ แต่จะไม่ถูกใจมันจะกลายเป็นของเฉพาะส่วนตัวคือขี่ได้แต่มันจะกลายเป็นจักรยานที่ไม่ใช่ของตัวเอง คุณศุภเดชทำท่างงๆๆ ..............................หลังรับรถคุณศุภเดชตั้งใจขี่จักรยานจนจักรยานกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต พาศรีภรรยาออกทัวร์ด้วยจักรยานแบบถ้าใครชวนไปปั่นต่ำกว่าวันละ100กม คุณศุภเดชกับศรีภรรยาจะขอบ้ายบ่าย ว่าน้อยเกินไปเสียเวลาแต่งชุดขี่จักรยาน มีทริป200กม300กมต่อวันสองท่านนี้ไปหมด ขออย่างเดียวต้องเป็นทริปที่ขี่เกิน100กมต่อวัน โดยเฉพาะคุณศุภเดชบ้านอยู่ กทม ชั้นใน แต่ขี่มาที่ เอ็ม เจ แล้วพักสัก10นาทีก็ขี่กลับเลย ทำแบบนี้เป็นประจำ .............จักรยานต้องดึงความเป็นตัวตนของตัวเองออกมาให้ได้ จักรยานถึงจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตครับ แล้วจะมาเขียนต่อว่า ทำไมจักรยานถึงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต................................................

เพ่ๆ เค้าไม่เรียกเล่าแล้วครับ เค้าเรียกนินทาซึ่งหน้า

อันนี้จริงๆ ครับ จริงๆ ผมปั่นจักรยานมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะเป็นคนต่างจังหวัด แต่ก็ไม่ได้เยอะอะไรมากมาย (2-3 กิโลก็เยอะแล้ว) พอมาอยู่บางบัวทอง ด้วยความที่บ้านเป็นบ้านจัดสรร อยู่ในซอยไกล แม่ก็ซื้อจักรยานไว้ใช้ในบ้าน จะไปซื้อของ ตัดผม ไปธนาคาร ปั่นจักรยานไปหมด ก็ไม่ได้รู้สึกว่าจักรยานมันจะพิเศษอะไรนักหนา จับคันไหนได้ก็ปั่น ปั่นแล้วก็งั้นๆ ดีกว่าเดิน

พอภรรยาทำท่าจะปั่นจักรยาน ผมก็เลย(แกล้ง) บอกว่าถ้าจะปั่น ต้องปั่นจริงๆ จังๆ นะ ไม่ใช่แป๊บๆ ทิ้ง ใช้จักรยานให้มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปเลย ซื้อรถพับมาคนละคัน ปั่นมันให้พังไปเลย วันแรกปั่นจากบางบัวทองไปรังสิต(ไกลอยู่นะ) กลับมาเหนื่อยอยากจะล้มตัวนอน (คิดอยู่แล้วล่ะ เพราะปกติปั่นแค่จากบ้านไปตลาด) ปั่นไปปั่นมา เริ่มตามเพื่อนไม่ทัน (ปั่นไกลสู้ แต่ปั่นเร็วม่ะไหว) เลยมีความคิดจะซื้อรถล้อ 26 มาปั่นดูบ้าง ก็ไม่รู้ภรรยาไปเจอบ้านนี้ได้ยังไง โทรไปคุยเรียบร้อย พาไปวัดตัว ไปถึงเจ้าของร้านก็โม้ๆๆๆๆๆ ให้ฟัง รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ก็รับรถกลับมา โอ้ พอได้ลองรถสิครับ ได้เรื่อง

รถมันไปได้ไกลกว่าที่เราคิดแฮ่ะ วันแรกจากบางบัวทองปั่นไปตลาดน้ำลำพญา ไมใช่น้อยๆ นะครับ ร่วมร้อยกิโลได้มั๊ง เมื่อยล้าไหล่สองข้างมาก คิดถึงคำท่านเมธามาทันที "มันต้องมีการปรับตัวครับ" ก็ทนขี่มาเรื่อยๆ หลังจากนี้ก็เป็นอย่างที่พี่เมธาเล่าล่ะครับ ทุกวันนี้ จักรยานเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตจริงๆ แทนที่จะปั่นไปตลาด คราวนี้ก็ปั่นไปธุระ ปั่นไปหาเพื่อน ปั่นไปเรียน ปั่นเที่ยว ฯลฯ คือขอให้รถดี ร่างกายดี มันไปได้หมดจริงๆ นะ ไม่ลองไม่รู้ครับ

การที่เราจะรักหรือเบื่อการปั่น จักรยานมีส่วนมากครับ รถพับเนี่ย ไอ้จะให้ปั่นเป็นสิบๆ กิโลเป็นประจำแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ทำได้ก็ต้องฝืนอย่างแรง ผมถึงได้บอกว่าคุณ ytp เยี่ยมมากครับ ขยันปั่นสม่ำเสมอ ตอนผมปั่นรถพับ แรกๆ ก็บ้าเห่อหรอกครับ ทนปั่น พอปั่นไปนานๆ เริ่มไปเฉพาะออกทริปกับเพื่อน คือสนุกกับการได้ไปกับเพื่อน มากกว่าสนุกกับการปั่นจักรยาน จนมาได้ปั่นจักรยานของพี่เค้านี่แหละครับ มุมมองถึงได้เปลี่ยน ตอนนี้ถึงไม่มีเพื่อนก็ปั่นได้ สองคนก็เอา

ขอบคุณที่เข้ามาแชร์ประสบการณ์นะครับ แต่ปั้นรถพับจาก บางบัวทองไปรังสิตนี่ สุดยอดจริงๆ ครับ
ผมปั่นรถพับได้แค่ 12-13 โล นี่จะแย่แล้วครับ วันไหน 20 โล นี่หลับสบายยาวเลย ......

[เอ็ม.เจ.ไบค์ นครปฐม]

นี่ขอเล่า เมื่อครั้งคุณศุภเดชมาสั่งจักรยาน คุณศุภเดชมากับแม่บ้าน ดูจากอาการแล้ว แม่บ้านมีความตั้งใจที่จะขี่จักรยานมากกว่า สั่งมาได้2เดือน3เดือน 4เดือน คุณศุภเดชก็มาที่ร้านอีกครั้งกับแม่บ้าน ดูๆแล้วก็มีความรู้สึกว่า คุณแม่บ้านนั่นแหละที่ต้องการขี่จักรยานมากกว่าจริงๆ ส่วนคุณ ศุภเดชเหมือนอยู่ในสภาพถูกบังคับ แบบขี่ก็ขี่วะ........มาครั้งที่2นี่แหละที่ผมคิดว่าต้องทำจักรยานให้ดึงความอยากขี่จักรยานของแต่ละคนออกมาให้ได้ ผมเลยบอกว่าถึง2ท่านจะสูงเกือบเท่ากันคือ160กับ161ซม ความยาวช่วงขี่จริง80กับ81 แต่รถ2คันเมื่อทำเสร็จ จะสลับขี่กันได้ แต่จะไม่ถูกใจมันจะกลายเป็นของเฉพาะส่วนตัวคือขี่ได้แต่มันจะกลายเป็นจักรยานที่ไม่ใช่ของตัวเอง คุณศุภเดชทำท่างงๆๆ ..............................หลังรับรถคุณศุภเดชตั้งใจขี่จักรยานจนจักรยานกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต พาศรีภรรยาออกทัวร์ด้วยจักรยานแบบถ้าใครชวนไปปั่นต่ำกว่าวันละ100กม คุณศุภเดชกับศรีภรรยาจะขอบ้ายบ่าย ว่าน้อยเกินไปเสียเวลาแต่งชุดขี่จักรยาน มีทริป200กม300กมต่อวันสองท่านนี้ไปหมด ขออย่างเดียวต้องเป็นทริปที่ขี่เกิน100กมต่อวัน โดยเฉพาะคุณศุภเดชบ้านอยู่ กทม ชั้นใน แต่ขี่มาที่ เอ็ม เจ แล้วพักสัก10นาทีก็ขี่กลับเลย ทำแบบนี้เป็นประจำ .............จักรยานต้องดึงความเป็นตัวตนของตัวเองออกมาให้ได้ จักรยานถึงจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตครับ แล้วจะมาเขียนต่อว่า ทำไมจักรยานถึงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต................................................

เพ่ๆ เค้าไม่เรียกเล่าแล้วครับ เค้าเรียกนินทาซึ่งหน้า

อันนี้จริงๆ ครับ จริงๆ ผมปั่นจักรยานมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะเป็นคนต่างจังหวัด แต่ก็ไม่ได้เยอะอะไรมากมาย (2-3 กิโลก็เยอะแล้ว) พอมาอยู่บางบัวทอง ด้วยความที่บ้านเป็นบ้านจัดสรร อยู่ในซอยไกล แม่ก็ซื้อจักรยานไว้ใช้ในบ้าน จะไปซื้อของ ตัดผม ไปธนาคาร ปั่นจักรยานไปหมด ก็ไม่ได้รู้สึกว่าจักรยานมันจะพิเศษอะไรนักหนา จับคันไหนได้ก็ปั่น ปั่นแล้วก็งั้นๆ ดีกว่าเดิน

พอภรรยาทำท่าจะปั่นจักรยาน ผมก็เลย(แกล้ง) บอกว่าถ้าจะปั่น ต้องปั่นจริงๆ จังๆ นะ ไม่ใช่แป๊บๆ ทิ้ง ใช้จักรยานให้มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปเลย ซื้อรถพับมาคนละคัน ปั่นมันให้พังไปเลย วันแรกปั่นจากบางบัวทองไปรังสิต(ไกลอยู่นะ) กลับมาเหนื่อยอยากจะล้มตัวนอน (คิดอยู่แล้วล่ะ เพราะปกติปั่นแค่จากบ้านไปตลาด) ปั่นไปปั่นมา เริ่มตามเพื่อนไม่ทัน (ปั่นไกลสู้ แต่ปั่นเร็วม่ะไหว) เลยมีความคิดจะซื้อรถล้อ 26 มาปั่นดูบ้าง ก็ไม่รู้ภรรยาไปเจอบ้านนี้ได้ยังไง โทรไปคุยเรียบร้อย พาไปวัดตัว ไปถึงเจ้าของร้านก็โม้ๆๆๆๆๆ ให้ฟัง รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ก็รับรถกลับมา โอ้ พอได้ลองรถสิครับ ได้เรื่อง

รถมันไปได้ไกลกว่าที่เราคิดแฮ่ะ วันแรกจากบางบัวทองปั่นไปตลาดน้ำลำพญา ไมใช่น้อยๆ นะครับ ร่วมร้อยกิโลได้มั๊ง เมื่อยล้าไหล่สองข้างมาก คิดถึงคำท่านเมธามาทันที "มันต้องมีการปรับตัวครับ" ก็ทนขี่มาเรื่อยๆ หลังจากนี้ก็เป็นอย่างที่พี่เมธาเล่าล่ะครับ ทุกวันนี้ จักรยานเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตจริงๆ แทนที่จะปั่นไปตลาด คราวนี้ก็ปั่นไปธุระ ปั่นไปหาเพื่อน ปั่นไปเรียน ปั่นเที่ยว ฯลฯ คือขอให้รถดี ร่างกายดี มันไปได้หมดจริงๆ นะ ไม่ลองไม่รู้ครับ

การที่เราจะรักหรือเบื่อการปั่น จักรยานมีส่วนมากครับ รถพับเนี่ย ไอ้จะให้ปั่นเป็นสิบๆ กิโลเป็นประจำแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ทำได้ก็ต้องฝืนอย่างแรง ผมถึงได้บอกว่าคุณ ytp เยี่ยมมากครับ ขยันปั่นสม่ำเสมอ ตอนผมปั่นรถพับ แรกๆ ก็บ้าเห่อหรอกครับ ทนปั่น พอปั่นไปนานๆ เริ่มไปเฉพาะออกทริปกับเพื่อน คือสนุกกับการได้ไปกับเพื่อน มากกว่าสนุกกับการปั่นจักรยาน จนมาได้ปั่นจักรยานของพี่เค้านี่แหละครับ มุมมองถึงได้เปลี่ยน ตอนนี้ถึงไม่มีเพื่อนก็ปั่นได้ สองคนก็เอา

ตอนนี้มีแมวมามอง ...เห็นหน่วยก้านน่าจะรุ่ง เลยติดต่อเอาหมอบมาเทสให้แข่งขัน เทสเสร็จคุณศุภเดชบอกโอเค แต่ขอเป็นรถ scott คู่กาย แมวมามองเลยไม่ยอมมาชวนอีกเลย .... ตอนนี้รอล้อ26 แข่งขัน กะเอาไปชำระให้หายแค้น

[เอ็ม.เจ.ไบค์ นครปฐม]

จักรยานเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตจริงหรือ ......


เมื่อปี2543 ไปซื้ออะไหล่รถยนต์ที่เชียงกง เจ้าของร้านเขาก็บอกขายจักรยานเป็นจักรยานเก่าญี่ปุ่นนี่แหละ ผมเองจักรยานนั้นชอบมาตั้งแต่เด็กพอโตมาก็ลืมไปแล้วว่าสิ่งที่ชอบนั้นมันเป็นอดีตที่เคยชอบแต่ปัจจุบัน กาลสมัยเปลี่ยนไปจักรยานถูกมองว่าเป็นของไม่ร่วมสมัยกลายเป็นของไม่จำเป็นในการดำรงชีวิต ดูเหมือนเป็นของใช้ของเล่นที่ตกยุค "จักรยานของพี่ราคาไม่กี่ร้อยบาท ถึงช้าอืดอาดแต่ก็เมดอินไทยแลนท์ ต้องใช้ขาปั่นรถพี่มันถึงจะแล่น ไม่เหมือนรถเครื่องต่างแดนยิ่งเร่งยิ่งแล่นเพราะใช้น้ำมัน " เพลงยังแต่งเปรียบเทียบเปรียบเปรย ถึงความต่ำต้อยของคนขี่จักรยาน เพลงนี้ประมาณปี252- จนทำให้ความรู้สึกว่าจักรยานที่เราเคยชอบเมื่อตอนอายุ13-14 นั้น ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ..........ที่เป็นเช่นนั้นเพราะตอนเป็นเด็กที่เราชอบเพราะเอาไปขี่เล่น เมื่อเป็นของเล่นมันจึงไม่ยั่งยืน พอไม่อยากเล่นก็เลิก เจ้าของร้านบอกว่าขายให้ถูกๆ ผมจึงเดินไปดู จำได้ว่าซื้อมาหลายคัน มีคันหนึ่งคือ บริสโตน wild west แล้วต่อมาก็ซื้หมอบ cherubim ซื้อมาก็ขี่บ้างไม่ขี่บ้าง จนมาถึงปี2549 เริ่มมาขี่จริงจังเพราะมีจุดยืนเรื่องสุขภาพ ยังไม่ได้ป่วยแต่ตอนนั้นอายุ43 มีความรู้สึกอยากออกกำลังกายอย่างจริงจังเสียที ขี่ได้3-4เดือน สุขภาพแข็งแรงดี ภูมิแพ้เป็นมาตั้งแต่เด็กจนต้องใช้ยาพ่น หายไปเลย มืนงงถ้านอนดึก หายไปอีก เดินรู้สึกว่าไม่มั่นคง หายไปอีก กระฉับกระเฉงว่องไวสมองปลอดโปร่ง เดินได้เร็วมากเหมือนคนวิ่ง เสียงพูดชัดเจนมีพลังน่าจะมาจากปอดทำงานได้ดี การทรงตัวดีมากกว่าตอนอายุน้อยๆ จนมาปลายปี2550ได้มาขี่กับทีมจักรยานทีมหนึ่ง เป็นทีมเสือหมอบ ตื่นเช้าตีห้า ก็มากดกระดิ่งหน้าบ้าน ขี่ไปก็สนุกดีนะ ใช้รถwild west นั่นแหละ ขี่ได้3-4เดือน ก็มีอีกทีมมาชวนไปขี่ ก็เลยสลับกันสัปดาห์ละทีม สลับไปสลับมาก็เลยเลิกขี่กับทีมเสือหมอบนอกจากมีงานนานๆครั้ง ............เพราะที่ตัดสินใจมาขี่อีกทีมเพราะทีมนี้ทั้ง99%เป็นผู้ป่วยคนละ2โรค3โรค4โรคจนถึง10กว่าโรค .....ก็เลยไปศึกษาว่าจะขี่อย่างไรให้คนในทีมที่มาขี่นั้นหายป่วย หรือถ้าไม่หายก็ให้มีสุขภาพที่ดี เพราะการที่ถ้าเราช่วยเขาให้มีอายุยืนยาว แล้วถ้าขี่จักรยานแล้วพิสูจน์ว่าอายุเขายืนยาว ถ้าเรามีส่วนช่วยในเรื่องนี้ได้มันจะเป็นบุญกุศลอันยิ่งใหญ่ ไม่ใช่เราอยากได้บุญอันนี้นะ แต่ผมมองไปที่คนทุกคนที่มาขี่จักรยาน เขาเองอยากหายจากโรคที่เป็นหรือก็อยากมีสุขภาพที่ดีกว่าเดิม แล้วคนทุกคนก็มีคุณค่าต่อครอบครัวของเขา การที่ช่วยให้เขาอายุยืนเพิ่มขึ้นอีก5ปี10ปี ประโยชน์ที่ได้นั้นยิ่งใหญ่...........ขั้นตอนในการพัฒนาการขี่เพื่อสุขภาพจึงเริ่มต้น จบตอนที่1ก่อน ครับ............................



คนจนอย่างพี่
ไม่มีเงินเป็นอำนาจ
จะไปสามารถบังคับสะกดจิตใจ
คนสวยของพี่จึงคิดจะมีรักใหม่
ไปนั่งท้ายมอเตอร์ไซค์
รุ่นใหม่เมดอินเจแปน
จักรยานของพี่
ราคาไม่กี่ร้อยบาท
ถึงช้าอืดอาด
แต่ก็เมดอินไทยแลนด์
ต้องใช้ขาปั่น
รถพี่มันถึงจะแล่น
ไม่เหมือนรถเครื่องต่างแดน
ยิ่งเร่งยิ่งแล่นเพราะใช้น้ำมัน
ลองตรองดูเถิดหนา
ขวัญใจจักรยานกับมอเตอร์ไซค์
อย่างไหนปลอดภัยกว่ากัน
รถพี่ช้ากว่า
แต่ช้าปลอดภัยถึงบ้าน
มอเตอร์ไซค์วิ่งไวชนกัน
ถึงโรงพยาบาลมาแล้วมากมาย
มานั่งรถพี่
คนดีสบายเสียกว่า
ถึงจะไม่งามสง่า
แต่ก็พาเจ้าปลอดภัย
กลับใจเสียก่อน
พ่อแม่น้องจะร้องไห้
จักรยานและมอเตอร์ไซค์
เจ้าจงวิจัยเลือกใครดีเอย

[ytp]

แมวมามองเลยไม่ยอมมาชวนอีกเลย .... ตอนนี้รอล้อ26 แข่งขัน กะเอาไปชำระให้หายแค้น

[ytp]

จักรยานเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตจริงหรือ ......
"จักรยานของพี่ราคาไม่กี่ร้อยบาท ถึงช้าอืดอาดแต่ก็เมดอินไทยแลนท์ ต้องใช้ขาปั่นรถพี่มันถึงจะแล่น ไม่เหมือนรถเครื่องต่างแดนยิ่งเร่งยิ่งแล่นเพราะใช้น้ำมัน " เพลงยังแต่งเปรียบเทียบเปรียบเปรย ถึงความต่ำต้อยของคนขี่จักรยาน

จำได้เลยว่าที่บ้านชอบฟังเพลงนี้มากๆ เลยครับ โดยเฉพาะคุณแม่นี่ชอบมากๆ ครับ เด็กๆ ผมได้ยินประจำ....

ภูมิแพ้เป็นมาตั้งแต่เด็กจนต้องใช้ยาพ่น หายไปเลย มืนงงถ้านอนดึก หายไปอีก เดินรู้สึกว่าไม่มั่นคง หายไปอีก

อันนี้ผมเป็นหมดทุกอาการเลยครับ ภูมิแพ้ จามตลอด นอนดึกตื่นมาจะเดินมึนๆ เดินไม่มั่นคงตัวลอยๆ ใช่หมดเลยครับ...
หรือมันเป็นอาการของคนอายุเลขสี่ครับเนี่ย

[เอ็ม.เจ.ไบค์ นครปฐม]

จักรยานเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตจริงหรือ ......

ภูมิแพ้เป็นมาตั้งแต่เด็กจนต้องใช้ยาพ่น หายไปเลย มืนงงถ้านอนดึก หายไปอีก เดินรู้สึกว่าไม่มั่นคง หายไปอีก

อันนี้ผมเป็นหมดทุกอาการเลยครับ ภูมิแพ้ จามตลอด นอนดึกตื่นมาจะเดินมึนๆ เดินไม่มั่นคงตัวลอยๆ ใช่หมดเลยครับ...
หรือมันเป็นอาการของคนอายุเลขสี่ครับเนี่ย

ตอนที่ผมอายุ43 เพื่อนผมอายุ53 เพื่อนผมบอกว่าอายุ40ขึ้นร่างกายมันถอยหมด แต่หลังจากขี่จักรยาน มาได้6เดือนแต่ขี่มากจริงๆนะครับ 6เดือนน่าจะเกือบหมื่น กม นะครับ .......................เดือนละพันกว่าวันอาทิตย์ขี่150-200กม ..........ตั้งแต่ขี่จักรยานผมว่า ผมแข็งแรง กว่าตอนอายุ20เศษๆนะครับ ทั้งที่ปัจจุบันอายุมากกว่าตอนที่อายุ20เศษอยู่2เท่า ทั้งที่ทำงานมากแบบแทบไม่ได้พักผ่อน ต้องเอาเวลาพักผ่อนมาขี่จักรยานบ้าง .....ผมว่าถ้าวันนี้ผมใช้ชีวิตแบบที่ผมอายุ20เศษๆ คือ นอนไม่เกินสี่ทุ่ม ตอนนี้นอนตี1 ทุกคืน ...ทำงานแค่2ทุ่ม ตอนนี้ทำงานเลิก6ทุ่ม .....วันเสาร์ อาทิตย์หยุด ทุกวันนี้ทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด .....ถ้าผมเปลี่ยนวิถึชีวิตผมไปเหมือนตอนที่ผมอายุ20เศษๆ ผมว่า วันนี้ผมจะแข็งแรงกว่านี้อีกมาก และแข็งแรงกว่าตอนที่อายุ20เศษๆ อย่างชัดเจน แบบคนละเรื่อง .....กำลังเปลี่ยนเรื่องทำงาน กับเรื่องนอนครับ ส่วนเรื่องวันหยุด ขอวันอาทิตย์ตอนเช้าถึงบ่ายโมง ครับ ไปขี่จักรยาน4ชม........เพราะฉะนั้น เรื่องอายุ40 ไม่ใช่แน่นอน .............คนเราอายุ80ปีเขาว่าเกินความตาย แต่ที่จริงถ้าเรากินอยู่ธรรมชาติ พักเมื่อร่างกายต้องการ ออกกำลังกายพอสมควรไม่หักโหม ประมาณเดินเร็ว กลางวันทำงาน กลางคืนนอน กินอิ่มแล้วพอ คนเราจะมีอายุเกิน100ปีทุกคนครับ.....................

[ytp]

.....ถ้าผมเปลี่ยนวิถึชีวิตผมไปเหมือนตอนที่ผมอายุ20เศษๆ ผมว่า วันนี้ผมจะแข็งแรงกว่านี้อีกมาก และแข็งแรงกว่าตอนที่อายุ20เศษๆ อย่างชัดเจน แบบคนละเรื่อง .....กำลังเปลี่ยนเรื่องทำงาน กับเรื่องนอนครับ ส่วนเรื่องวันหยุด ขอวันอาทิตย์ตอนเช้าถึงบ่ายโมง ครับ ไปขี่จักรยาน4ชม........เพราะฉะนั้น เรื่องอายุ40 ไม่ใช่แน่นอน .............คนเราอายุ80ปีเขาว่าเกินความตาย แต่ที่จริงถ้าเรากินอยู่ธรรมชาติ พักเมื่อร่างกายต้องการ ออกกำลังกายพอสมควรไม่หักโหม ประมาณเดินเร็ว กลางวันทำงาน กลางคืนนอน กินอิ่มแล้วพอ คนเราจะมีอายุเกิน100ปีทุกคนครับ.....................

เริ่มมีกำลังใจแล้วครับผม

[ytp]

ขออนุญาติยกมาจากกระทู้ 2014...NISHIKI Evolution-Sf Cromo แข่งขัน 27speed ล้อ 26 ...ของอาจารย์หนุ่ม บางใหญ่ เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ

......คือไม่อยากไปป่วนในกระทู้พี่เค้าครับ ผมเอามาต่อในกระทู้สั่งรถผมเองดีกว่าครับ ..........

เมื่อวานผมเจอพี่ที่ กำแพงแสนใช่ไหมครับจำรถได้ พี่บอกว่ารถบ้านเดียวกันขี่ไปด้วยกัน แต่ผมกลัวว่าจะเป็นภาระของพี่น่ะครับ เลยไม่ได้ปั่นตามไปด้วย ......กะว่าจะพึ่งเพื่อนที่พามา ....ขอโทษพี่ด้วยนะครับ.... สุดท้าย ปั่นรั้งท้ายเลยครับ เพื่อนหายหมด พึ่งตัวเองล้วนๆ......

คนที่ขี่คันนี้เป็นพี่ชายของผมครับ ขี่มานานแล้วประมาณ10ปี อายุตอนนี้55ครับ .......................................ก่อนขี่จักรยานป่วยเป็นอยู่หลายโรค จนผมชวนให้ลาออกจากครู ชวนอยู่นานเป็นปี พี่ชายก็เลยลาออกที่ชวนเพราะถ้าเราป่วยจากพฤติกรรมใดๆ เราต้องเปลี่ยนพฤติกรรมนั้นเป็นครูงานมากแล้วก็เครียด ไม่มีเวลามาออกกำลังกาย ต้องใช้เวลาออกกำลังที่แย่งมาจากเวลาที่พักผ่อน ร่างกายก็ต้องรับภาระหนักเข้าไปอีก.................อายุ55ขี่เมื่อวันอาทิตย์ได้ความเร็วเฉลี่ยคือ33คือต้องขี่ประมาณ35-40เศษ เกิน80%ของระยะทางทั้งหมด อายุประสบการณ์เกิน40000กมครับ ขี่เกือบทุกวันที่ พุทธมณฑลตอนเช้าเป็นกลุ่มใหญ่ ...คุณยุทธพล ไปร่วมขี่ได้ครับ บอกแกว่าพึ่งเริ่มขี่ได้1000กม ช่วยฝึกให้หน่อยมีคนมาฝึกเยอะครับ รับรองถ้าชอบขี่แบบเร็วๆ มีทริปพาไปเที่ยว บ่อยๆ ฝึกไม่เกิน500กม ขี่ได้เร็วแบบทนทาน สนุก พี่ชายทำจักรยานเป็น10คันใครไม่มีก็ให้ยืมขี่ ไม่ต้องไปซื้อ เพราะอาจไม่ชอบขี่จริงจังเกิดขี่แค่ครั้งสองครั้งไม่ชอบจะได้ไม่ต้องไปเสียตังค์ ถ้าชอบก็ไปหาซื้อเอง ไปเคยบอกว่าให้มาสั่งที่ร้านผม เพราะต้องการให้ทุกคนเข้าใจในการเลือกของตัวเขาเองอยากซื้อที่ไหนก็ซื้อมาขี่ได้หมด มีหลายคนมาสั่งจักรยานที่ร้าน แล้วมารู้ทีหลัง มาต่อว่าพีี่ชายว่าทำไมไม่บอกทำให้ต้องเสียเงินไปซื้อจักรยานมาตั้งหลายคัน พี่ชายผมบอกว่าตัวจักรยานต้องเรียนรู้เอง .............ลองไปร่วมขี่ดูครับ มีผู้หญิงไปงานวันอาทิตย์ขี่ติดอยู่กลุ่ม1ใน10 ..............

โอ้โห ขี่ติด 1 ใน 10 นี่สุดยอดเลยครับเนี่ย ..

......ที่แท้ผมจุดใต้ตำตอซะแล้วครับ..... ตอนรอปล่อยตัวพี่เค้าเข้ามาทักบอกว่ารถบ้านเดียวกัน ผมก็รีบยกมือสวัสดีเลย และรีบบอกว่า...เอ่อ รถผมเพิ่งได้มาวันอาทิตย์ที่แล้วเองครับ ...............พี่เค้าคงเห็นว่าผมติดเพื่อนมา เลยยกรถไปอยู่ด้านหน้า แยกออกไปคันเดียวครับ............ ตอนออกสตาร์ทได้หน่อย ผมปั่นตามไปถามพี่เค้าว่าพี่ชื่ออะไรครับ พี่เค้าตอบว่าชื่อ หนุ่ม ชื่อเมธา ผมก็งงๆ ว่าเออชื่อเดียวกับพี่เมธาเลยแฮะ ....ปั่นไปเรื่อยๆ กลุ่มเพื่อนที่พามาก็เริ่มปั่นเร็ว ไอ้ผมก็ปั่นไม่ค่อยจะทันเค้า.....ขายังอ่อน ฮ่าๆๆๆ ....ปั่นไปก็คอยจะหลุดกลุ่มอยู่เรื่อย พี่หนุ่มเค้าก็ขี่ประกบผม ตะโกนบอกผม ให้จี้อย่างเดียว ตอนผมปั่นห่างคันหน้า พี่เค้าก็ตะโกนบอกว่า ให้ชิดไปอีก ชิดเข้าไป........ ปั่นเรื่อยไปสักพักพี่เค้าหายไปแล้วครับ ....

ผมก็ปั่นมาเรื่อย เจอจุดดื่มน้ำอันแรกกลุ่มเพื่อนก็ดันไม่หยุด ...ผมคิดในใจว่าปั่นแบบนี้สงสัยว่าอันตัวผมนี่.....คงไปไม่ถึงปลายทางแน่ๆ ช่วงแรกเลยดื่มน้ำบนรถ พอไปได้ ซัก 30กว่ากม. เพื่อนขาแรงหายไปกับกลุ่มหมอบ .....เหลือผมกับรุ่นพี่อีกคนที่กำลังจะเป็นตะคริว ผมเลยเป็นคนปั่นให้เค้าตาม ปั่นไปประมาณเกือบ 40 กม. แวะจอดดื่มน้ำ รุ่นพี่เค้าไม่ลงจากรถ ผมลงรถจอดขาตั้ง ดื่มน้ำและเติมกล้วยไปด้วย ตกลงกันว่าจะปั่นไปเรื่อยๆ ประมาณ 26-28 ไปได้ซักพัก รุ่นพี่แน่ใจว่าไม่เป็นตระคริว เริ่มปั่นแรงตามกลุ่มหมอบอีก .........ผมตัดสินใจ...............ไม่ตามครับ .....ผมไปเองน่าจะดีกว่า จุดประสงค์ผมที่มาปั่นคือ....ไปให้ถึงปลายทาง 70 กม. โดยไม่ทรมาน เอาขีดความสามารถตัวเองเป็นตัวตั้งก่อนครับ........อยากรู้ว่าตัวเราไหวที่แค่ไหน รถเราปั่นบุคคลิกเป็นอย่างไร มีใครปั่นอะไรแบบไหนบ้าง ควรปั่นแบบไหน แล้วจะเอาตัวรอดยังไง ............ว่าง่ายๆ มาหาประสบการณ์ครับ เลยเหลือคนเดียว คราวนี้สนุกเลยครับ เพราะว่า...... เจอจุดพักทุกจุด....ผมจอด...ลงรถ เติมอาหารเลยครับไม่รอให้หิวหมดแรงครับ ปั่นมาได้ 50 กว่ากม. สังเกตุว่าทำไม ปั่นได้แค่ 20เท่านั้น ลมก็แรงเหลือหลาย จะหมดแรงหรือเปล่า ผมก็ตกใจนึกว่าจะมาได้แค่นี้เนื่องจากแรงหมด เหลืออีกตั้ง 20 กม...แต่ในใจก็คิดว่า...เอ..เราก็รักษาแรงกดบันไดมาตลอดทาง ไม่เร่งรอบขา กะว่าเหลือแรงไปตอนท้ายๆ สังเกตุตัวเองก็ว่าไม่น่าใช่หมดแรง ก็เติมกล้วยมาตั้งเย้อะ แหะๆๆ ...... มารู้ทีหลังว่ามันเป็นเนินยาวๆ ครับเลยปั่นไม่ค่อยไป 5555 .............หลังจากจุดนี้...ทุกๆ 5-6 กม. ผมจอดร่มๆ ลงรถ ดื่มน้ำ 1-2 นาที ค่อยไปใหม่ ปั่นความเร็วไม่มากครับ 25-26 ปั่นมาประมาณเกือบ 60 กม. เหมือนฟ้าประทานครับ มีเสือหมอบท่านนึง ท่านมาลากให้ครับ ผมก็นึกถึงคำพี่หนุ่มบอกตอนแรกครับ ชิดในอย่างเดียวครับ ผมก็ปั่นตามพี่หมอบเค้ามาครับ ความเร็ว 28-29 .............. จนในที่สุดก็ถึงที่หมายได้อย่างสภาพครบ 32 ไม่หมดสภาพครับ ......

สุดท้ายได้เรียนรู้จริงๆ ครับว่า ไปปั่นด้วยกัน จุดหมายในใจของแต่ละคนนี่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ทั้งที่ตอนแรกแอบคิดเอาเองว่าน่าจะปั่นไปเป็นกลุ่ม ปั่นไปตามกันไปด้วยกันตลอดทางแบบไม่เร็วมาก..... เนื่องจากไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมแบบนี้มาก่อนครับ ................ถึงตอนนี้พอจะรู้แล้วครับว่าจะต้องเอาตัวรอดยังไง 555555

ปล. นี่ถ้าผมไม่ทำการบ้านของพี่หน่อย.... ที่ให้ปั่นรถพับ ก่อนมารับรถ 500-600 กม. และพอรับรถแล้วผมปั่นรถใหม่ปรับตัวเองอีกวันละ 26-27 กม. อยู่หลายวันก่อนมาร่วมงาน ผมคงไม่สามารถเอาตัวรอดถึง 70 กม. ได้เป็นแน่แท้....ต้องขอบพระคุณการบ้านพี่หน่อยจริงๆ นะครับเนี่ย..... มันมีประโยชน์จริงๆ ....มีมากกว่าที่ผมคิดเย้อะเลยครับ ...........อีกอย่างครับ ตอนปั่น.....มือชาทั้งมือ...ยิ้บๆๆ เริ่มตั้งแต่ช่วง 40 กม. ครับ ก็ได้คำแนะนำจากพี่หน่อยก่อนมา ว่าต้องวางมือยังไง ......แถมเรื่องการใช้เกียร์ในการออกตัวและการเลือกเกียร์ในการปั่นที่เหมาะสมกับตัวเรา.....ที่พี่ได้แนะนำอีกนะครับเนี่ย .....ผมว่าผมโชคดีจริงๆ ครับ